27.5.13

Κάποτε στην Καστοριά

[στήλη]
Βία, αναρχία, τρομοκρατία και ρεαλισμός: 
Από την σκοπιά ενός στοχαστή

Πολύς λόγος τον τελευταίο καιρό γύρω από την λέξη βία. Αφορμή φυσικά ήταν οι δηλώσεις τοπικού μας βουλευτή και για τον λόγο λοιπόν αυτό, είπαμε και εμείς να ασχοληθούμε έστω και αποσπασματικά. Αν ανοίξει κανείς το λεξικό δεν θα βρει ικανοποιητικές εξηγήσεις και δικαιολογίες ώστε να χρησιμοποιήσει την λέξη κατά το δοκούν. Μάλιστα γίνεται τέτοια κατακρεούργηση του νοήματος, που η λέξη χάνει και τη σημασία της. Θα μου πείτε στην εποχή που ζούμε μόνο αυτή η λέξη έχασε το νόημα και την σημασία της; Φυσικά όχι. Αν παρακολουθήσει κανείς την πολιτική φρασεολογία λέγονται τέτοιες υπερβολές που οι λέξεις χάνουν το νόημά τους.

 Μας είπε λοιπόν ο τοπικός βουλευτής ότι βία είναι η ανεργία, το μνημόνιο, να μην μπορείς να κάνεις μπάνιο στην παραλία της Βουλιαγμένης λόγω των καταστημάτων κλπ. Δεν μας είπε όμως εάν είναι βία να κλείνεις του εθνικούς δρόμους , να μην έχεις ρεύμα όταν απεργούν οι προνομιούχοι συνδικαλιστές της ΔΕΗ , όταν παραλύουν τις συγκοινωνίες οι προνομιούχοι εργαζόμενοι των ΜΜΜ, όταν ο μεροκαματιάρης του ιδιωτικού τομέα δεν μπορεί να πάει στην δουλειά του, όταν ο μπετατζής δουλεύει εποχιακά και δεν αμείβεται όσο ο εργαζόμενος στο μετρό ή στην ΕΘΕΛ κλπ κλπ. Ούτε αν είναι βία να πληρώνεις ταξί να πας στη δουλειά σου επειδή απεργούν τα ΜΜΜ ή αν χάνεις το χρόνο σου στα μποτιλιαρίσματα εξ’ αιτίας των απεργιών ολίγων ατόμων. Ή μήπως δεν είναι βία να μην μπορείς να φθάσεις έγκαιρα στο νοσοκομείο ή να έρθει έγκαιρα το ασθενοφόρο λόγω των απεργιών, με αποτέλεσμα να χαθεί μια ζωή;

Υπάρχουν τόσα πολλά που θα μπορούσε να γράψει κανείς για το θέμα αυτό, που δεν θα έφθανε ούτε όλη η εφημερίδα. Εκείνο που έχει σημασία είναι να μην χάνουμε το μέτρο, διότι έτσι δεν θα συνεννοηθούμε καμία φορά και θα φθάσουμε σε ένα νέο εμφύλιο διχασμό, όπως αυτοί που μας κατέστρεψαν ως έθνος και λαό. Διότι όλα τα παραπάνω από όποια πλευρά και αν λέγονται είναι όχι μόνο υπερβολές, αλλά πολλές φορές και ακρότητες.

Είναι αλήθεια ότι μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις ή ακόμη ότι η εικόνα σοκάρει. Πολλοί φυσικά συμπολίτες μας σοκαρίσθηκαν, άλλοι αγανάκτησαν, άλλοι θα είπαν καλά τους έκαναν και άλλοι θα έμειναν απαθείς κοκ., από τις εικόνες των νεαρών ‘’αναρχικών’’ που όπως φαίνεται, προέρχονται από εύπορες οικογένειες και όχι από αυτές που θα δικαιολογούνταν η αγανάκτηση, ίσως και η αναρχία, απέναντι στο συγκεκριμένο κοινωνικό σύστημα. Δεν ζούμε υπό κατοχή, ούτε μας κυβερνούν δικτάτορες ή πραξικοπηματίες. Η κυβέρνηση εκλέχθηκε από ελεύθερες εκλογές και είμαστε υποχρεωμένοι καλώς ή κακώς να τους ανεχθούμε το μέγιστον μια τετραετία.

Είδαμε στην τηλεόραση κάποια αμούστακα παιδιά που δεν γνώρισαν την βιοπάλη, τα βρήκαν όλα έτοιμα, αλλά κάποια απ’ αυτά λόγω οικογενειακής προπαγάνδας (όπως γίνεται με τους μουζαχεντίν) άλλοι λόγω οικογενειακού περιβάλλοντος (ίσως να μην ασχολούνταν με τα παιδιά τους ή να ήταν μανιώδης χαρτοπαίκτες όπως ο Γιωτόπουλος), άλλοι λόγω επηρεασμού από τις παρέας, άλλοι λόγω μόδας σε συνδυασμό με αφέλεια, επέλεξαν τον δρόμο του μίσους της βίας και της αυτοκαταστροφής.

Η αναρχία ως ιδεολογία ή ως τρόπος ζωής μπορεί και πρέπει να είναι σεβαστή και επιτρεπτή μέχρι εκεί όμως που δεν γίνεται βίαιη, ή δεν περιορίζει τα συνταγματικά δικαιώματα των συμπολιτών μας και σέβεται τους νόμους και το σύνταγμα. Η αναρχία όμως ως ιδεολογία, θα πρέπει να συμβαδίζει και με την καθημερινή ζωή του καθενός που την επικαλείται. Δεν μπορείς π.χ. να δηλώνεις αναρχικός και να καταπιέζεις τα παιδιά σου και να ξυλοφορτώνεις την σύζυγο σου. Ούτε να κάνεις προπαγάνδα και πλύση εγκεφάλου στα παιδιά σου.

Ακούσαμε από την τηλεόραση τον πατέρα ενός εκ’ των συλληφθέντων, να δηλώνει υπερήφανος για τον γιό του, που δεν συμβιβάζεται με το κατεστημένο και να δικαιολογεί λίγο πολύ τις πράξεις του. Η αντίληψη και η έκφραση αυτού του πατέρα επιβεβαιώνει αυτό που αναφέραμε παραπάνω, ότι ως κοινωνία χάσαμε το νόημα των λέξεων. Θα μπορούσε να παραδεχθεί κανείς αυτό τον πατέρα αν το παιδί είχε αυτή την στάση ζωής, από αυτοτελή δική του πρωτοβουλία και όχι από προπαγάνδα ή οικογενειακή αδυναμία ή αποτυχία των γονιών να του δώσουν μια αντικειμενική ανατροφή.

Θα μπορούσε κανείς να γράψει τόνους μελάνη και για το θέμα αυτό. Αλλά αυτά που λέει τώρα αυτός ο πατέρας, δεν ξέρω αν γιός του τα υιοθετήσει, όταν βγει από την φυλακή ή όταν φθάσει σε μια ώριμη ηλικία στο τέλος της ζωής του. Πάντως αυτή η στάση του πατέρα και η έκφρασή του, μπορεί κάλλιστα να γεννήσει σε άλλους γονείς το εξής ερώτημα:

Εμείς οι υπόλοιποι γονείς είμαστε ανίκανοι και υποτελείς που δεν φτιάξαμε παιδιά λεβέντες; Η λεβεντιά είναι να πάρεις το καλάζνικοφ και να κάνεις ληστείες να σκοτώσεις και μερικούς συμπολίτες σου για να αλλάξεις το σύστημα;  Ή να επιβάλεις την ιδεολογία του αναρχισμού με το ζόρι, ή με καμιά δικτατορία;
Έτσι κάπως πίστεψαν και στην Ρωσία στις αρχές του 20ου αιώνα, πήραν τα όπλα τα έκαναν όλα λίμπα, για να οικοδομήσουν μια ιδανική κοινωνία, η οποία για άλλους δυστυχώς για άλλους ευτυχώς κατέρρευσε μετά από εβδομήντα χρόνια πειραματισμών, έτσι ώστε να έρθει μετά από χιλιάδες αδελφοκτόνες σφαγές και περιπέτειες, ένας μάλλον χειρότερος καπιταλισμός, από αυτόν που θα έρχονταν αν δεν γινόταν η ‘’ρεβουλοτιόν’’ αλλά αν επέλεγαν την ‘‘εβολουτιόν’’.

Εκείνοι τουλάχιστον δεν είχαν την γνώση και την εμπειρία. Εμείς οι σημερινοί έχουμε την γνώση της οκτωβριανής επανάστασης, της μεγάλης πορείας του Μάο, την κατάληξη της Κούβας και την εμπειρία του δικού μας εμφυλίου, κλπ, κλπ. Έπειτα τέτοιου είδους τρομοκρατικές ενέργειες όπως πολύ σωστά επισημαίνουν πολλοί και κυρίως το ΚΚΕ, μάλλον ευνοεί το σύστημα και την καθεστηκυία τάξη του ‘‘κακού καπιταλισμού’’.
Ο ρεαλισμός πάντως ‘‘λέει’’ ότι, όσο και κακό να είναι το καπιταλιστικό σύστημα, είναι πολύ καλύτερο από όσα μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα γνώρισε και δοκίμασε. Μπορεί να έχει αδυναμίες ατέλειες προβλήματα αλλά είναι εκ των πολλών κακών το μη χείρον, άρα το βέλτιστον. Ο γνωστός και έγκριτος οικονομολόγος J.M.Keynes είπε: «Καπιταλισμός είναι η εκπληκτική πεποίθηση ότι οι ποιο μοχθηροί άνθρωποι θα διαπράξουν τις πιο μοχθηρές ενέργειες για το υπέρμετρο καλό του συνόλου». Επίσης τον έχουν αποκαλέσει «την πιο παραγωγική μηχανή που επινοήθηκε ποτέ».

Τώρα αν κάποιοι δικαιολογούνται ότι τα σοσιαλιστικά ή τα κομμουνιστικά και τα συγγενή αυτών συστήματα, για να εφαρμοστούν θα πρέπει να επιβληθούν σε όλο τον πλανήτη, τότε πλανώνται πλάνη οικτρά και ζούνε στην σφαίρα της ουτοπίας, τουλάχιστον για τα επόμενα εκατό χρόνια.
Όσο για τους υπέρμαχους της ιδεολογίας του αναρχισμού, θα μπορούσε να προτείνει κανείς, να μαζευτούν όλοι μαζί σε ένα νησί, ή σε έναν άλλο χώρο και αν μας αποδείξουν για μερικά χρόνια ότι το σύστημά τους είναι βιώσιμο, αμόλυντο, άφθορο άχραντο, τότε να το υιοθετήσουμε και εμείς, που είμαστε δύσπιστοι. Μέχρι τότε όμως, αν πιστεύουν σε μια έστω και με ελλείψεις και όχι τόσο τέλεια δημοκρατία, υποχρεούνται να ακολουθούν τους νόμους και τις αρχές του κοινωνικού συνόλου που ζουν, δηλαδή της πλειοψηφίας.
Οι ποιο πραγματιστές πάντως πιστεύουν ότι οι τρομοκρατικές αυτές ενέργειες κάποιους εξυπηρετούν και περισσότερο βοηθούν το κατεστημένο παρά το βλάπτουν. Διότι έτσι η κοινωνία αποπροσανατολίζεται από τα καίρια και βασικά της προβλήματα και ασχολείται με αυτά που δεν θα έπρεπε να ασχολείται. Όσο δε για τους ίδιους του τρομοκράτες, τα κίνητρα τους μάλλον δεν είναι καθαρά, ούτε πολιτικά αλλά ούτε και κοινωνικά, αλλά μάλλον ψυχολογικά, πλην φυσικά και κάποιων εξαιρέσεων που εξυπηρετούν και άλλα σκοτεινά συμφέροντα.

Το να βγεις ως τρομοκράτης σε ένα κατοχικό καθεστώς ή σε μια κοινωνία φεουδαρχική, ή απολυταρχική, όπου υπάρχει φτώχια, πείνα, καταπίεση κλπ., ίσως να είναι κατανοητό. Το να παριστάνεις όμως τον αναρχικό με πράξεις βίας σε κοινωνίες ευδαιμονίας τότε υπάρχει κάτι ύποπτο. Αρκεί να θυμηθεί κανείς την ομάδα Baader- Meinhof την δεκαετία του ’70 στην Γερμανία ή τις ερυθρές ταξιαρχίες στην Ιταλία ή του δικούς μας 17νοεμβριανούς (Γιωτόπουλος, Κουφοντίνας κλπ.). Όλοι έδρασαν σε περιόδους ευμάρειας και ευδαιμονίας των δυτικών ή αν θέλετε των καπιταλιστικών κοινωνιών. Άλλοι ως πράκτορες μυστικών υπηρεσιών, άλλοι ως συνεργάτες της μαφίας και άλλοι ως δήθεν ιδεολόγοι με διαταραγμένες προσωπικότητες και ψυχολογικά προβλήματα.

Όπως πίσω από έναν καμικάζι ή έναν μουζαχεντίν που αυτοπυρπολείται υπάρχει πίσω του ένας προπαγανδιστής – καθοδηγητής έτσι πίσω και από κάθε βίαιη πράξη υπάρχει μια σχετική προπαγάνδα. Όταν αυτή την βίαιη πράξη την κάνει ένας καταπιεσμένος ή ένας θρησκευτικά φανατισμένος υπάρχει εξήγηση. Όταν όμως την κάνει ένα παιδί της καλοπέρασης τότε έχουν τον λόγο οι ψυχολόγοι.
Σε όλα αυτά πάντως αν μπορούσε κανείς να μας υπολογίσει το μέγεθος του κόστους της τρομοκρατίας, από την μεταπολίτευση και μετά, σίγουρα το μέγεθος θα ήταν τέτοιο που ίσως δεν θα χρειάζονταν να γίνουν τόσο μεγάλες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις.

Η μοναδική πάντως επανάσταση που θα έπρεπε να γίνει στην Ελλάδα, όπως πολύ σωστά τονίζουν κάποιοι φωτισμένοι αρθρογράφοι, είναι να δούμε να εφαρμόζονται κατά γράμμα οι νόμοι. Αν π.χ. οι βάνδαλοι καταληψίες (π.χ. μειοψηφούντες φοιτητές) πλήρωναν τα σπασμένα από την τσέπη τους, αν πλήρωναν οι φοροφυγάδες και αν λογοδοτούσαν τα λαμόγια, κλπ. κλπ δεν θα φθάναμε σ’ αυτήν την κατάσταση.
Αυτούς τους στοχασμούς θέλαμε να μοιραστούμε αυτή την βδομάδα μαζί σας και θα ήμασταν ευτυχείς αν θα μπορούσαμε να γνωρίζαμε και τις δικές σας θέσεις σ’ αυτά που εμείς ελεύθερα στοχαζόμαστε.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 21 Φεβρουαρίου 2013, αρ. φύλλου 680



2 σχόλια:

  1. Θανάσης27/5/13

    Πολύ δυνατό κείμενο, συγχαρητήρια σε αυτόν που το έγραψε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος27/5/13

    Bravo! Oraia ta les!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ