2.7.13

ΟΔΟΣ: Το λάθος μήνυμα


ΟΔΟΣ 683 | 14.3.2013

Είναι γεγονός, ότι παρά τις σύντομες εξαιρέσεις, τα πρώτα σημάδια, ότι ο φετινός χειμώνας, από τους πιο δύσκολους οικονομικά των τελευταίων δεκαετιών -αν και μερικοί υπεραισιόδοξοι υποστηρίζουν ότι ήταν λιγότερο οδυνηρός απ’ ότι προοιωνιζόταν- αρχίζει να απομακρύνεται. Και να δίνει την θέση του στις πρώτες ενδείξεις της Άνοιξης. Η οποία τυπικά τουλάχιστον, αναμένεται σε μια εβδομάδα ακριβώς. Στην ουσία όμως έγινε ήδη αντιληπτή από τις αρχές Μαρτίου.

Βέβαια δεν χωρεί αμφιβολία, ότι ο χειμώνας που τελειώνει αποδείχθηκε μάλλον ήπιος όπως και επιεικής με την Καστοριά. Και για τον λόγο αυτό μεγαλόθυμος και γενναιόδωρος. Ούτε πολλά-πολλά χιόνια, ούτε παγετοί ιδιαίτεροι, ούτε καν πάγωσε η λίμνη. Ήταν βέβαια παγερά όλα τα υπόλοιπα, με την ερημιά της πόλης και την διάχυτη μελαγχολία, ώστε η φυσική ανάγκη για εξισορρόπηση, έκανε και πάλι το θαύμα της.

Όμως το ουσιαστικό πρόβλημα της Καστοριάς, όπως και όλων των βορείων και των ορεινών περιοχών, ήταν η θέρμανση. Και πιο συγκεκριμένα η τιμή του πετρελαίου που εκτόξευσε στα ύψη την τιμή της διάθεσής του, λόγω της εξίσωσης των τιμών πετρελαίου θέρμανσης-κίνησης που ανέτρεψε, ή καλύτερα γύρισε τον χρόνο πίσω και έφερε τα επάνω κάτω. Γύρισε τον τόπο σε αλλοτινές εποχές με τις θερμάστρες και άλλες εναλλακτικές πηγές θέρμανσης, ανάλογα με τις δυνατότητες του καθενός. Προκαλώντας σοβαρή υποβάθμιση του περιβάλλοντος και μόλυνση του ατμοσφαιρικού αέρα σε όλες τις κατοικημένες περιοχές. Οπότε δεν είναι και πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς το τι ακριβώς θα συνέβαινε, αν ο χειμώνας ήταν δριμύς, παρατεταμένος και βαρύς. Προφανώς, τα προβλήματα τότε, θα ήταν πολλαπλάσια.

Στα όσα πρωτόγνωρα συνέβησαν πρέπει να σχολιαστεί το πρωτοφανές, να υποχρεώνονται «εθελοντικά» βεβαίως, οι ανήλικοι μαθητές-μαθήτριες να μεταφέρουν στο σχολείο από το σπίτι τους χρησιμοποιημένο… τηγανέλαιο, για να συμμετέχουν έτσι στην διαδικασία προμήθειας για την λειτουργία της κεντρικής θέρμανσης στα σχολικά κτήρια, που λέγεται ότι μπορεί και κινδύνευσε τους περασμένους μήνες. Υπενθυμίζεται μάλιστα, ότι τα Χριστούγεννα και αφού προηγουμένως, είχαν παρασχεθεί από την κυβέρνηση οι διαβεβαιώσεις για την εκταμίευση των κονδυλίων για την θέρμανση των σχολείων, ως ήρωες, δήμαρχοι της περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας απειλούσαν ότι θα κρατούσαν κλειστά τα σχολεία και μετά τις εορτές, αν δεν φθάσουν τα χρήματα που ήδη περίμεναν. Και όχι πάντως να παραιτηθούν, όπως θα περίμενε κανείς: Να αυτοτιμωρηθούν, αντί να απειλούν ότι θα τιμωρήσουν τα παιδιά.

Ασφαλώς τα μέτρα (μάλλον ημίμετρα) για επιστροφή του φόρου σε ορισμένες κατηγορίες του πληθυσμού, ανακούφισαν σε ένα σημαντικό μέτρο και βαθμό την περιοχή της Καστοριάς. Δεν είναι λίγοι όσοι συνειδητοποίησαν κάπως αργά ότι ήταν βιαστική η απόφασή τους να υποβληθούν σε μεγάλες δαπάνες εγκατάστασης εναλλακτικής θέρμανσης, ενώ με το μέτρο της επιστροφής, η δαπάνη θα κυμαινόταν για τον προϋπολογισμό τους, στα περσινά περίπου επίπεδα. Γίνεται όμως αντιληπτό ότι σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να επαναληφθεί και στον επόμενο χειμώνα η ίδια κατάσταση.

Λύσεις που μελετώνται, όπως η μείωση της τιμής του πετρελαίου για τις γεωργικές δραστηριότητες, αλλά και η μείωση του ΦΠΑ στα καταστήματα εστιάσεως, πρέπει να θεωρείται βέβαιο, ότι όλα αυτά δεν θα φθάσουν αλώβητα στον μέσο καταναλωτή. Λόγω του δαιμονίου της φυλής -αυτό πάλι κάπως σαν να σταμάτησαν να το επικαλούνται αυτοί που τελικά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν τίποτε άλλο παρά απλοί καιροσκόποι ή απατεώνες. Όχι μόνο διότι το κύκλωμα του πετρελαίου λειτουργεί με όρους οργανωμένης δράσης, αλλά και διότι και στην πιο αθώα και απλή περίπτωση του ΦΠΑ, ακόμη και αν μειωθεί στο 13% από 23% που είναι σήμερα, ο καταναλωτής δεν θα έχει κανένα όφελος. Αφού θεωρείται προκαταβολικά βέβαιο, ότι οι τιμές θα μείνουν οι ίδιες. Αν δεν ανέβουν κιόλας.
Απλώς το χρήμα δεν θα πηγαίνει στα ταμεία της Εφορίας, παρά στις τσέπες των επιχειρηματιών και προμηθευτών. Όπως συνέβαινε για αρκετά χρόνια πριν το κραχ, όταν οι τιμές είχαν μια ξέφρενη πορεία.

Για τον λόγο αυτό δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο το γεγονός της συλλογής τηγανέλαιου στα σχολεία με την φροντίδα-ευθύνη των ανήλικων παιδιών. Αν η Ελλάδα γινόταν τελικά Δανία του Νότου – όπως την οραματιζόταν τον Οκτώβριο του 2009 ο νεοεκλεγείς τότε πρωθυπουργός της, ή αν επανιδρύονταν το κράτος με σεμνότητα και ταπεινότητα όπως το υποσχέθηκε ο προ-προηγούμενος μεταρρυθμιστής πρωθυπουργός, ή αν οι Έλληνες ήταν Νεοζηλανδοί ή Αυστραλοί ή Καναδοί, η καλλιέργεια συμπεριφοράς κοινωνικής ευθύνης και συλλογικής συνείδησης, η οικολογία, η οικονομία των φυσικών πόρων, η καθαριότητα των δημόσιων χώρων, ο σεβασμός γενικά, και εν τέλει η πράσινη ανάπτυξη (που επίσης υποσχόταν ο ίδιος νέος τότε και τέως πλέον τιμονιέρης της χώρας), θα είχαν κάποιο νόημα και μετρήσιμη αντιστοίχιση.

‘Ομως, όλα αυτά γίνονται σε μια χώρα και ειδικά σε μια πόλη, που δεν κρύβεται η περιφρόνηση για το περιβάλλον ως κοινωνικό αγαθό. Σε μια πόλη, στην οποία στα σχολεία μπαίνουν παράνομα, «εξωσχολικοί» και υψώνουν την σημαία αντεστραμμένη, ανάποδα δηλαδή με τον σταυρό προς τα κάτω, σαν να ευθύνονται σε κάτι τα εθνικά σύμβολα. Τα μόνο ανυπαίτια για την κατάχρησή τους και την εκμετάλλευσή τους από τους συστηματικούς διαχρονικούς φιλότιμους και δαιμόνιους συμπατριώτες νεοέλληνες. Όλα γίνονται σε μια χώρα στην οποία ο ένας συνήθως κερδοσκοπεί σε βάρος του άλλου και του κοινωνικού συνόλου.

Οπότε, η νέα μόδα, του μεταχειρισμένου τηγανέλαιου στα σχολεία της Καστοριάς -προφανώς βέβαια η μόδα είναι εξαπλωμένη σε όλη της βόρειο Ελλάδα- με την καθόλου εθελοντική στην πραγματικότητα πρωτοβουλία (καθόλου εθελοντική, διότι, είναι γνωστή η ανταγωνιστική ή συναγωνιστική νοοτροπία), μεταθέτει σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα στους αναίτιους ανήλικους μαθητές.

Η Ελλάδα τις περασμένες δεκαετίες, ήταν μια πραγματικά πτωχή χώρα, στην οποία μετά βίας καλύπτονταν βασικές ανάγκες: μόρφωση, συγκοινωνίες, περίθαλψη και πρόοδος, δεν ήταν εκ των προτέρων εξασφαλισμένα κοινωνικά αγαθά. Ωστόσο ακόμη κι’ έτσι, βασικά αγαθά, όπως η εθνική άμυνα και η δικαιοσύνη, ήταν εξασφαλισμένα. Όπως και η θέρμανση στα σχολεία, μαζί με τον μαυροπίνακα ήταν τα στοιχειώδη και προαπαιτούμενα. Μπορεί να μην ήταν τα τελειότερα συστήματα, όμως, ήταν καθήκον της πολιτείας, των Δήμων ειδικότερα. Και όχι των μαθητών να φέρουν τηγανέλαια, ή καυσόξυλα ή πέλετς.

Ήταν αποκλειστική ευθύνη και υποχρέωση όσων ασκούσαν και απολάμβαναν τις εξουσίες της τοπικής αυτοδιοίκησης, πολύ περισσότερο των εκλεγμένων, και δεν πετούσαν το μπαλάκι της αποκλειστικής ή όχι ευθύνης στους μαθητές. Που υποχρεώνονται ουσιαστικά να πάρουν το λάθος μήνυμα ότι το τίμημα πληρώνεται αν όχι πάντα, τουλάχιστον κατά κανόνα από τους αληθινά αναίτιους και ανεύθυνους.

Ότι οι «αρμόδιοι» είναι μόνο για να εισπράττουν δόξα, αίγλη, προνόμια και φυσικά μισθούς. Ότι δεν έχουν ευθύνες, και επομένως δεν μπορεί να πληρώνουν το κόστος της αδυναμίας τους να βρουν νόμιμους τρόπους να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη: την θέρμανση. Με παραστάσεις στα υπουργεία, με τους δικούς του μισθούς, από το υστέρημα άλλων περικοπών, με εξοικονόμηση από τις σπατάλες δείπνα και απόδειπνα, το πρόβλημα θα έπρεπε να είναι αποκλειστικά και μόνο δικό τους, και κανενός άλλου.

Αντ’ αυτών όμως βρήκαν την λύση του τηγανέλαιου. Χωρίς να έχει ξεκαθαριστεί αν έχει bonus το extra virgin ελαιόλαδο έναντι του πυρηνέλαιου, ή άλλων πιο ταπεινών και φθηνών ελαίων. Ποιος ξέρει, ίσως τον επόμενο χειμώνα, αν ο μη γένοιτο επαναληφθεί η ίδια κακή κατάσταση, χωρίς την αντίδραση των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων, μπορεί τα bonus να είναι στο λάδι Καλαμών και στην βαθμολογία των μαθητών. Όπως και στην διαγωγή τους, όχι μόνο ως μαθητές, αλλά ως πολίτες. Κυρίως ως πολίτες.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 13 Μαρτίου 2013, αρ. φύλλου 683


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ