25.7.13

ΟΔΟΣ: Ναυάγια

«είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι»


ΟΔΟΣ 11.4.2013 | 687

Απέλπιδα και μάταιη μοιάζει η προσπάθεια που εξελίσσεται σε σχέση με την έδρα του τμήματος της Αρχιτεκτονικής Σχολής στην Καστοριά.
Το γεγονός ότι «ένωσαν» την φωνή τους, τις δυνάμεις και τις αδυναμίες τους, εκπρόσωποι πολιτικών φορέων της Καστοριάς, όπως η βουλευτής Καστοριάς, ο αντιπεριφερειάρχης, ο δήμαρχος Καστοριάς, ακόμα δε και ο κ. Κων/νος Λιάντσης, τέως νομάρχης και τώρα δημοτικός σύμβουλος Καστοριάς, μοιάζει περισσότερο να σηματοδοτεί τους τίτλους του τέλους και όχι της αρχής.
Πριν απ’ αυτούς είχαν προηγηθεί οι εκκλήσεις της τοπικής κοινωνίας όπως εκφράστηκε ομόθυμα από τις αλλεπάλληλες ανακοινώσεις συλλογικών φορέων και μεμονωμένων προσωπικοτήτων, άλλα αυτά γράφτηκαν αμέσως, στα παλαιότερα των υποδημάτων των αρμοδίων που δεν έδειξαν έμπρακτο ενδιαφέρον.

Το τμήμα της Σχολής, έφτασε πολύ κοντά στο να γίνει πραγματικότητα. Ιδίως κάποια στιγμή πριν το 2010, αφού προηγουμένως όμως δαπανήθηκαν πολλά εκατομμύρια ευρώ για τις υποδομές του (αίθουσες, εργαστήρια και γραφεία) στα δύο κτήρια που προετοιμάστηκαν και ανακαινίστηκαν για τον σκοπό αυτό. Και ιδίως για το σχολικό κτήριο της περιοχής Κουμπελίδικης.
Οι αιτίες και εξηγήσεις είναι αρκετές με πρώτη και βασική, την εσωτερική υπονόμευση της υπόθεσης. Όχι μόνο απ’ αυτούς που φανερά επιδίωκαν την ματαίωση της Σχολής, για να μην χάσουν οι ίδιοι τα προνόμιά τους ως καθηγητές-διευθυντές του 1ου γυμνασίου, και τις υποκινούμενες αντιδράσεις των μαθητών που προχώρησαν σε καταλήψεις πλαισιωμένοι απ’ όσους -και όσες- απειλούσαν ότι θα γίνει η Κουμπελίδικη «Πολυτεχνείο» και «θα καεί από τους φοιτητές»  αν οι ιθύνοντες «τολμούσαν» να μεταφέρουν το γυμνάσιο.

Αλλά και από φορείς πολιτικών ή άλλων δημόσιων αξιωμάτων. Δηλαδή από πρόσωπα με ονοματεπώνυμα, που ενεργώντας συνειδητά ως πιόνια συμφερόντων, υπό την επιρροή οικονομικών και πολιτικών κύκλων, ενθάρρυναν τους πρώτους με απώτερο στόχο να μεταφερθεί η Σχολή εκεί που βόλευε τα συμφέροντά που υπηρετούσαν: κάπου εκτός της πόλης της Καστοριάς, σε γιαπιά, κουφάρια ή ακόμη και σε κτήρια φαντάσματα, σε σταυροδρόμια και χωράφια. Για να γίνουμε... Ευρώπη, όπως φθηνά επιχειρηματολογούσαν, παραβλέποντας το γεγονός ότι όλες οι Σχολές, βρίσκονται στα κέντρα των πόλεων.

Υπήρχαν ακόμη και αυτοί που πολέμησαν την Σχολή στην Καστοριά, επειδή την ήθελαν κοντά στα χωριά, τις πόλεις ή τις κώμες τους. Άλλος την ήθελε στην Μεσοποταμία, άλλος στο Άργος, άλλος στο Μαυροχώρι ή στο Κωσταράζι ή και το Νεστόριο, άλλος για Χίο τράβηξε – που λέει και το (ελληνικό) τραγούδι- και άλλος για Μυτιλήνη. Σημασία έχει ότι έπαιζαν και την κολοκυθιά σε βάρος της πόλης της Καστοριάς. Υπήρξαν φυσικά και αυτοί που αν δεν είναι τάγμα Γενιτσάρων, παθαίνουν πάντως ένα είδος ιερής επιληψίας με την Καστοριά. Διεγείρονται με μόνη την ιδέα ότι θα γίνει κάτι καλό. Αυτοί, ως ελεύθεροι σκοπευτές, πολεμούσαν με το όποιο τίμημα, έστω και με την ματαίωση, αρκεί να μην γίνει Σχολή στην πόλη.

Ήταν μια γκρίζα -μαύρη σχεδόν- περίοδος για την Καστοριά, που με την (επιεικώς) χωρίς αυτοπεποίθηση δημοτική αρχή του κ. Ιωάννη Τσαμίση και των συνεργατών του, άφησε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, να χαθεί. Διότι το 2009 άλλαξε η κυβέρνηση, ήλθαν στην εξουσία λαμπροί και μεγαλοφυείς πολιτικοί και στο τιμόνι του υπουργείου Παιδείας, η άφαντη πλέον από προσώπου γης -διδάσκει (!) κατά πως οι φήμες επιμένουν σε ξένα πανεπιστήμια- κ. Άννα Διαμαντοπούλου. Όπως και πρόεδρος της Βουλής έγινε ο βουλευτής του νομού Καστοριάς κ. Φίλιππος Πετσάλνικος, ο οποίος έμεινε απλός θεατής των εξελίξεων. Μόνο το περιβόητο πάρκο εθνικής συμφιλίωσης στον Γράμμο τον ενδιέφερε μην και μείνουν τίποτε παραπονεμένοι.

Έτσι, παρά το γεγονός ότι από το 2010 εκδόθηκε το προεδρικό διάταγμα που άνοιξε τον δρόμο για την λειτουργία του Τμήματος, αυτό έμεινε μόνο στα χαρτιά. Αν έμεινε βέβαια ακόμη και εκεί. Ήταν επίσης και η κάπως κτητική υπεροψία της Κοζάνης, όπως και τα Ιωάννινα -ιδιαίτερη πατρίδα του προέδρου της Δημοκρατίας που ευλόγως δεν κρύβει την ιδιαίτερη συγκίνησή του για την περιοχή της καταγωγής του- που έμοιαζαν να διεκδικούν το ίδιο τμήμα, και η υπόθεση ναυάγησε. 

Το σχολικό κτήριο άρχισε να φυτρώνει, ενώ ταυτόχρονα το εσωτερικό της πόλης της Καστοριάς που άλλοτε έσφυζε από ζωή και δραστηριότητα, να μοιάζει ολοένα και περισσότερο με την εγκαταλειμμένη Αμμόχωστο: πόλη φάντασμα, ουδέτερη ζώνη, χωρίς προοπτική. Βόρεια Κορέα, σε σχέση με την νότια παραλία ή τις επεκτάσεις στο Φουντουκλή-Χλόη, που θυμίζουν Νότια Κορέα αν συγκριθεί μαζί της, για να αξιοποιηθεί ένα επίκαιρο παράδειγμα. 

Όλα αυτά έχουν γραφτεί από την ΟΔΟ όχι μια, ούτε μερικές, αλλά πολλές φορές. Και έχουν προβληθεί από αρκετά ΜΜΕ – όχι όμως απ’ όλα, μιάς και δεν λησμονιούνται τα «παπαγαλάκια» που υποφέροντας από χρόνια αλλεργία για την Καστοριά, βρήκαν και με την υπόθεση της σχολής μια ακόμη ευκαιρία να εκφράσουν τα αισθήματά τους. 

Μπορεί λοιπόν σε κάποιους να φαίνονται όλα αυτά τα σχόλια, κάπως περιττά. Αν συμβαίνει αυτό, στο μέτρο που συμβαίνει, έχει φροντίσει και γι’ αυτό η παραπληροφόρηση.  Όμως η ΟΔΟΣ επανέρχεται στο σοβαρό θέμα, όχι μόνο διότι το κτήριο της Σχολής εξακολουθεί να υπάρχει και να περιμένει έρημο, όχι απλά επειδή η Καστοριά στο παλιό αστικό κέντρο της βρίσκεται στην χειρότερη από ποτέ κατάσταση, και αυτή είναι μια πραγματικότητα που υπονομεύει το σύνολο της πόλης, ακόμη και στις επεκτάσεις της. Μόνο που όταν το αντιληφθούν οι πολέμιοι της παλιάς Καστοριάς, θα είναι κάπως αργά, για όλους.

Αλλά και διότι, με το σχέδιο «Αθηνά», που ανέτρεψε τα «κεκτημένα» της Καστοριάς και στα τεχνολογικά ιδρύματα υποβαθμίζοντας περαιτέρω την προοπτική της τοπικής κοινωνίας, στο τέλος φαίνεται να υπάρχουν και πάλι μόνο νικητές. Οι γνωστοί από τα παλιά νικητές. Και στην περίπτωση του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, αποκλειστικά και πάλι μόνο η Κοζάνη. Οι επαναλήψεις είναι βέβαια κουραστικές. Μερικές φορές όμως είναι διπλά απαράδεκτες, ιδίως όταν δεν μαθαίνει κάποιος από τα λάθη του και δεν διδάσκεται από την ιστορία.

Έτσι η Καστοριά, μετά την πρωτοβουλία των εκπροσώπων της με κοινές ανακοινώσεις, που θυμίζουν το «είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι», αποτελώντας δηλαδή καστοριανό ιδιωματισμό ή απλή παράφραση του γνωστού θούριου των «απανταχού και πάντοτε ηττημένων», μοιάζει να ολισθαίνει διαρκώς. Οι πιθανότητες να αντιστραφεί η εξέλιξη, είναι απελπιστικά λίγες. Μόνο κάποιο θαύμα ή αν κάνουν τίποτε κόλπα και ρίξουν στάχτη στο ποτό αυτών που αποφασίζουν, μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Έτσι η συνεργασία των εκλεκτών της, που αποφάσισαν να ενώσουν, τις «δυνάμεις» τους, σαν χορός του Ζαλόγγου πιο πολύ μοιάζει.

Θα απομείνει βεβαίως στους μελλούμενους να τον θυμούνται. Ίσως και να τους παρηγορεί η ιδέα ότι τελικά στην ιστορία τα ναυάγια, οι αλώσεις, τα Αρκάδια και ο Ζάλογγος έμειναν. Όπως επίσης και ότι η γη γυρίζει και τα πάντα ρει.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 11 Απριλίου 2013, αρ. φύλλου 687



Σχετικό κείμενο:


2 σχόλια:

  1. Ανώνυμος25/7/13

    Με τους εκλεγμένους μας, έπιασε πάτο η Καστοριά μέσα σε λίγους μόνο μήνες.
    Ι-κα-νό-τα-τοι πολιτικοί. Επαναλαμβάνω ι-κα-νό-τα-τοι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος29/7/13

    ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ