ΟΔΟΣ: Το φιλί

ΟΔΟΣ Μ.Πέμπτη 2.5.2013 | 690

Την ώρα που ετοιμαζόταν το πρωτοσέλιδο της Μεγάλης Πέμπτης, δεν είχαν ακόμη διευκρινισθεί το είδος και η έκταση των οργανωμένων ή όχι αντιδράσεων που ετοιμάζονται μεμονωμένα ή συλλογικά στην Καστοριά με στόχο την διάσωση του μνημείου στο στρατόπεδο Μαθιουδάκη.

Είχε βέβαια προηγηθεί η είδηση ότι ο ευρωβουλευτής του ΠαΣοΚ κ. Κρίτων Αρσένης -που δεν έχει καμμιά σχέση με την Καστοριά ωστόσο είναι γνωστός για τις περιβαλλοντικές ευαισθησίες του- είχε ήδη αναμιχθεί. Καταγγέλλοντας πολιτικές και εξωθεσμικές παρεμβάσεις απευθύνθηκε στον αρμόδιο υπουργό Πολιτισμού (προφανώς αξίζει να τον χαίρονται αυτοί που τον επέλεξαν για την θέση του) που καταδίκασε το κτήριο σε κατεδάφιση. Αφού αρνήθηκε να το χαρακτηρίσει διατηρητέο, αν και ήταν στην διακριτική του ευχέρεια να το πράξει.

Του ζήτησε λοιπόν ο ευρωβουλευτής να ανακαλέσει την απόφασή του για να σωθεί τελικά το μεγάλο και σε καλή κατάσταση ιστορικό αυτό μνημείο, που εκπροσωπεί όσο τίποτε άλλο την μετάβαση της Καστοριάς από την οθωμανική κυριαρχία εκατοντάδων ετών στην ελευθερία. Και σε κάθε περίπτωση πολλές δεκαετίες της μεταπελευθερωτικής ιστορίας της πόλης, με τις καλές και κακές της στιγμές.

Η είδηση όπως ήταν φυσικό, ώθησε ακόμη περισσότερους ιδιώτες και πολίτες, να εκφραστούν πιο άμεσα για το κτήριο. Μερικοί έκλεισαν επιτέλους τα αυτιά τους στις ανεξήγητες ερωτήσεις, όσων άθελά τους ίσως, ενεργούν σαν φερέφωνα της κατεδάφισης, που ...αμείλικτα ρωτούσαν «και που ήσασταν κύριε Αρσένη όλα αυτά τα χρόνια;»! Σαν να έχει ο εν λόγω ευρωβουλευτής οποιαδήποτε ευθύνη για το ολίσθημα της Καστοριάς. Κατά παράξενη σύμπτωση είναι τα ίδια πρόσωπα, που εξακολουθούν να σέρνουν το μοιρολόϊ για το παλιό γυμνάσιο της Καστοριάς. Και για ακόμη πιο παράξενη τα ίδια πρόσωπα που σιγοντάρισαν την πρόκληση προβλημάτων για την Αρχιτεκτονική σχολή.

Πάντως για το κτήριο στο «Μαθιουδάκη» δεν είναι λίγοι όσο αποφάσισαν να τοποθετηθούν πιο άμεσα, πιο δημόσια. Να ενισχύσουν την πράξη του ευρωβουλευτή, με τις δικές τους ενέργειες, πιο δυναμικά. Για παράδειγμα συνυπογράφοντας ηλεκτρονικά, στο διαδίκτυο το κείμενο της «ένστασης» που αναρτήθηκε και απευθύνεται στον υπουργό-πλυντήριο.

Προστέθηκαν και οι παρεμβάσεις εκπροσώπων της αρχιτεκτονικής επιστήμης, όπως του κ. Παναγιώτη Τσολάκη, ο οποίος ως Καστοριανός επιπλέον, έχει την δυνατότητα να γνωρίζει ακόμη καλύτερα την αξία του κτηρίου και έτσι, στην αρχή της Μεγάλης Εβδομάδος, φάνηκε επιτέλους να κινείται κάτι. 

Η δημόσια τοποθέτηση του κ. Ζήση Τζηκαλάγια τ. βουλευτή της Ν.Δ. υπέρ της διάσωσης του κτηρίου, αποτελεί μια ακόμη ικανοποιητική εξέλιξη, ιδιαίτερα αν συγκριθεί με την πείσμονα στάση της διαδόχου του κ. Μαρίας Αντωνίου, η οποία βεβαίως με το θάρρος και πείσμα της γνώμης της, τάχθηκε στην λάθος πλευρά.

Αλλά και την «διστακτική» αναποφασιστικότητα του άλλου βουλευτή κ. Ευαγ. Διαμαντόπουλο από τον οποίο, θα περίμεναν οι πολίτες της Καστοριάς και ειδικά αυτοί που κινούνται σε ευαισθησίες προοδευτικής κατεύθυνσης, να έχει πιο ξεκάθαρη θέση. Μπορεί να διαφωνεί με το στρατιωτικό χαρακτήρα του κτηρίου (αν αυτό είναι λόγος), μπορεί να είναι πιο πρακτικός σε σχέση με τις στεγαστικές ανάγκες της Αστυνομίας στην Καστοριά, αλλά σίγουρα οι θέσεις του δεν ταιριάζουν με το ύφος που ήταν γνωστό μέχρι τώρα. 

Η σημειολογία βέβαια, έχει καθαρά συμπτωματική θέση στην παρουσίαση της εξέλιξης της υπόθεσης, ίσως και να είναι περιττή. Μέρες που είναι ωστόσο δεν μπορεί να μην θυμηθεί κανείς ότι η εβδομάδα των Παθών είχε ξεκινήσει με την θριαμβευτική υποδοχή στην Ιερουσαλήμ με ωσαννά και άλλες επευφημίες. 

Έτσι μιας και επιβεβαιώνεται ότι υποβλήθηκε ήδη αίτημα για την κατεδάφιση του κτηρίου, ώστε να εγκατασταθεί ο εργολάβος και να αρχίσει τις big business, δεν μπορούσαν ως την ώρα που συντάσσονταν το άρθρο αυτό να προβλεφθούν οι όποιες εξελίξεις.

Δυστυχώς η μεταχείριση του ιστορικού αυτού κτηρίου, αναδεικνύει την σοβαρή παθογένεια, -για παραλογισμό πρόκειται- να διαμορφώνει σχεδόν συστηματικά ο Δήμος Καστοριάς συνθήκες καταστροφής, για να γίνει κάτι σ' αυτή την πόλη. Από τα πιο μικρά και «ανώδυνα» (όπως η σκάλα του Σταυρού) έως το Πνευματικό Κέντρο, τον Ξενία, το σχολικό κτήριο της Αρχιτεκτονικής και τώρα το μεγάλο ιστορικό κτήριο του Μαθιουδάκη, οι δημοτικοί άρχοντες της Καστοριάς, διαχρονικά μοιάζουν να αποφασίζουν για σοβαρά ζητήματα με ανεύθυνο τρόπο.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση παραχώρησαν το συγκεκριμένο οικόπεδο, με το κτήριο μέσα, ενώ υπήρχε η δυνατότητα παραχώρησης άλλου οικοπέδου, παραπλεύρως, που δεν θα προκαλούσε καμμιά ζημία σε τίποτε και κανένα. 

Και όπως σε όλα τα παραδείγματα που ήδη αναφέρθηκαν συνέβη με αντίστοιχο τρόπο, έτσι και τώρα με την πρωτοφανή απόφασή τους, να προκρίνουν την κατεδάφιση, έφεραν σε θέση εικονικής ρήξης - αντιπαράθεσης, η οποία δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, την Ελληνική Αστυνομία με πολίτες της Καστοριάς και φορείς που αντέδρασαν. Αφού τόσο τα φερέφωνά τους όσο και οι υποτακτικοί, αφού άρχισαν να αναφέρονται στο κτήριο με το επίθετο «οθωμανικό», στην συνέχεια παρουσίαζαν το ζήτημα, σαν να είναι δίλημμα «νέο αστυνομικό κτήριο, ή όχι». Ενώ βεβαίως δεν τίθεται κανένα τέτοιο θέμα. Και το δίλημμα είναι πλαστό.

Την παράλογη απόφαση του υπουργού, -ο Νέρων ζούσε τουλάχιστον με την πεποίθηση της θεότητάς του- σιγοντάρησαν τα εξαπτέρυγα, διάφοροι που κατέπληξαν με την ωμότητα των δημόσιων εξομολογήσεών τους, που εκθέτουν τα αρμόδια όργανα της πολιτείας καθώς και το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο -που μάλλον δεν είναι ασυνήθιστο σε κάτι τέτοια- ότι παρενέβησαν με την πειθώ της προσωπικής ή κομματικής τους γνωριμίας και συγγένειας προς συγκεκριμένα πρόσωπα.

Ξεχωρίζουν οι φθηνοί πανηγυρισμοί της κ. Μαρίας Αντωνίου, που αφού «τέλειωσε» με τις σχολές, νομίζει ότι επενδύει δόξα και επιτυχία μέσα από την καταστροφή, όπως και οι παράδοξες καυχησιές του γραμματέα της ΝΕ ΠαΣοΚ κ. Αναστασίου. Κατέπληξε με την παλαιότητα της νοοτροπίας που μπορεί να δείξει ένας νέος άνθρωπος σαν τον ίδιο. Ούτε λίγο ούτε πολύ, (σκιαγράφησε την Ελλάδα που ονειρεύεται;), επικαλέστηκε με καμάρι την παρέμβασή του στην πρόεδρο του ΚΑΣ επειδή ήταν του ΠαΣοΚ!! Επαρχιωτισμός, και παραγοντισμός μαζί σε πακέτο νεότητας. 

Όλα όσα αποτελούν το πεπρωμένο, φιλοτεχνούνται από τους ανθρώπους που είναι δικαιούχοι και υπόχρεοι της τύχης τους και της αξίας τους. Συνεπώς, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει προκαταβολικά, την τελική εξέλιξη και την τύχη του κτηρίου σε λίγες ή περισσότερες ημέρες. Το μόνο μέλλον που γνωρίζει είναι ότι τελικά η είσοδος στην Ιερουσαλήμ βάφτηκε με αίμα. Είχε φυσικά προηγηθεί μια προδοσία. 

Για μόλις 40 αργύρια. Με τις πληθωριστικές τάσεις, τις μετατροπές και τις αναγωγές, τόσα μοιάζουν να είναι τα σημερινά κέρδη.  

Καλό Πάσχα.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ την Μεγάλη Πέμπτη 2 Μαΐου 2013, αρ. φύλλου 690

φωτό: Giotto di Bondone (1266-1337) σκηνή από την Ζωή του Χριστού. Η σύλληψη του Χριστού [το φιλί του Ιούδα]  (1304-1306) Cappella Scrovegni (Arena), Padova Ιταλίας.