 |
| Προσθήκη λεζάντας |
Η περιπέτεια της νομισματικής ομηρείας της Ελλάδας
και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα
Φοβούμαι ότι δυστυχώς τη στιγμή αυτή στην Ελλάδα οι γραικύλοι πλειοψηφούν των Ελλήνων. Γραικύλοι πολίτες, ή μάλλον υπήκοοι απολύτως γραικύλων πολιτευτών και πολιτικάντηδων. Και το γένος των τελευταίων απαρτίζεται κατά πλειοψηφία από επίορκους ή ανεπάγγελτους επαγγελματίες θεσιθήρες… Γι’ αυτό δυστυχώς η εθνική αξιοπρέπεια φαντάζει ως έννοια θολή και άνευ περιεχομένου. Αυτή τη χαμένη αξιοπρέπεια πρέπει πάση θυσία να επανακτήσει η χώρα.
Ασφαλώς και δεν θα είναι εύκολη η πορεία με το εθνικό νόμισμα. Πλήθος εισαγόμενων προϊόντων δε θα υπάρχει πια στην αγορά, όχι γιατί θα απαγορευτεί η εισαγωγή τους, αλλά επειδή εκείνοι που θα μπορούν να τα αγοράσουν θα είναι ελάχιστοι. Αυτό εντούτοις θα συμβεί – συμβαίνει ήδη – ούτως ή άλλως και εντός του Ευρώ. Εξάλλου για ποιο λόγο αποδεχτήκαμε ως κοινωνία να είναι θέσφατο και αξίωμα το ότι εισάγονται τα πάντα σε αυτή τη χώρα και πόσο τιμητικό είναι αυτό για μας ως πολίτες;
Όμως με το Εθνικό νόμισμα, το χωράφι στην Καστοριά που έμενε χρόνια ακαλλιέργητο, θα το ξανασπείρουν και θα παράγει φασόλια, δημιουργώντας θέσεις για αγροτικούς εργάτες και εισόδημα στον παραγωγό. Διότι σήμερα η αγορά βρίθει από εισαγόμενα όσπρια χαμηλής τιμής και αμφίβολης ποιότητας, που αύριο εκ των πραγμάτων θα πάψουν να εισάγονται. Το παράδειγμα είναι βεβαίως τυχαίο αλλά και ενδεικτικό, καθώς το ίδιο συμβαίνει σήμερα με το σύνολο του επισιτιστικού τομέα και θα πάψει να συμβαίνει με το εθνικό νόμισμα, διότι θα ανασυγκροτηθεί η αγροτική παραγωγή της Ελλάδας. Τα καπνοχώραφα της Θράκης που παρήγαγαν εξαιρετικό μπασμά, και τα οποία οι πολιτικές της ψευδο-Ένωσης κατέστησαν χέρσα, όχι από πραγματικά αντικαπνιστικά αισθήματα, αλλά από πρόθεση ενίσχυσης των γερμανικών καπνοβιομηχανιών, αυτά τα χωράφια θα ξαναπαράγουν. Οι κτηνοτρόφοι, που έχυναν το γάλα, λόγω των ποσοστώσεων, θα αυξήσουν την παραγωγή τους και θα πάψουμε να πίνουμε ολλανδέζικη σκόνη γάλακτος. Και οπωσδήποτε δε θα τρώμε κρέας αλόγου, βαφτισμένο μοσχαρίσιο.
Ο κλάδος της ένδυσης, που έχει κατακλυστεί από το κινέζικο ρούχο, θα ξαναδεί ελληνικά προϊόντα και οι εριουργίες της Βόρειας Ελλάδας θα ξαναπάρουν μπρος. Οι μηχανές που σκουριάζουν στα υπόγεια και στις αποθήκες θα πάρουν μπρος γιατί ο κόσμος θα θέλει να ντυθεί και οι εισαγωγές θα έχουν εκ των πραγμάτων περιοριστεί. Πιθανόν να πάψουμε να πίνουμε εισαγόμενους καφέδες φίλτρου και τύπου εσπρέσο, πιθανόν να αναγκαστούμε να πίνουμε αλεσμένο στραγάλι και ρεβίθι και φλαμούρι ή τσάι του βουνού. Αλλά ο αγρότης θα ξαναγυρίσει στο χωράφι, διότι θα έχει νόημα, ουσία και αποτέλεσμα η παραγωγή του…
Ανακαλώντας μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια, θυμούμαι πως παρότι μεγάλωσα σε καθαρά αστική συνοικία της Αθήνας, τα καταστήματα τροφίμων ήταν γεμάτα από ελληνικά τρόφιμα – και τα όποια ξένα διετίθεντο κυρίως σε επιλεγμένα καταστήματα τύπου “delicatessen”, που προορίζονταν για πραγματικά πολύ ολίγους. Θυμάμαι ακόμη πως τα καταναλωτικά πρότυπα ήταν διαφορετικά: λιγότερα προϊόντα, μικρότερες ποσότητες. Είναι πιθανόν να ξαναγυρίσουμε σε εκείνες τις εποχές – που είναι όμως προφανώς καλύτερες από τη σημερινή, όπου πλήθος οικογενειών συνωστίζεται στα συσσίτια. Ο άκρατος καταναλωτισμός και η πλασματική ευμάρεια δεν οδήγησαν πουθενά αλλού, εκτός από την έκπτωση της κοινωνίας και των αξιών.
Η Ελλάδα βεβαίως δεν θα γίνει ποτέ Βόρεια Κορέα, ούτε Κούβα. Η σύγκριση είναι ατυχής και κακόβουλη – αλλά δεν πρέπει να την αφήσουμε να γίνει ούτε «Μπανανία». Στην Ελλάδα υπάρχει δημοκρατία, υπάρχει Σύνταγμα – έστω και αν αμφισβητείται από τους έξωθεν και περιστέλλεται από τους μετά το 2009 κυβερνώντες. Διότι βεβαίως αυτό που ζούμε σήμερα δεν είναι Δημοκρατία, διότι δεν κρατεί, δεν εξουσιάζει ο δήμος. Η δημοκρατία όμως θα επανέλθει στη χώρα. Και η επίπλαστη αφθονία καταναλωτικών αγαθών που βεβαίως πλέον απευθύνονται σε ελάχιστους, δεν είναι το «μέτρο» της δημοκρατίας…
Δυστυχώς σήμερα το είδος της δημοκρατίας που βιώνουμε μοιάζει με τον πληθυντικό ευγενείας στη γραμματική. Όπως λοιπόν με το γλωσσικό αυτό τερτίπι μπορούν να ειπωθούν οι μεγαλύτερες υποκρισίες και οι βαρύτερες ύβρεις, έτσι και η ψευδεπίγραφη κοινοβουλευτική δημοκρατία στη σημερινή Ελλάδα γίνεται εργαλείο στα χέρια ξένων συμφερόντων, που καθυβρίζουν ηθικά ένα λαό και τον οδηγούν στη φυσική εξόντωση…
Αυτονόητη προϋπόθεση και αναγκαία συνθήκη της μετάβασης στο εθνικό νόμισμα είναι η αποκατάσταση και ανασυγκρότηση της παραγωγικής αλυσίδας, με πρώτιστο τον τομέα του επισιτισμού. Είναι κατάντια για μια χώρα με τις δυνατότητες της Ελλάδας να έχει φτάσει να εισάγει ακόμη και τομάτες ή πατάτες. Και ακόμη μεγαλύτερη κατάντια είναι πως ότι το έσχατο αυτό σημείο εθνικής κατάπτωσης δεν φαίνεται να προβληματίζει διόλου τους κυβερνώντες. Αν προφητεύσω ότι σε δεδομένη στιγμή στο εγγύς προσεχές μέλλον, είτε βρίσκεται η χώρα κατ’ επίφαση στη ζώνη του Ευρώ είτε όχι, θα αντιμετωπίσουμε καταστάσεις λιμού, θα θεωρηθώ μάντης δεινών. Πλην όμως πολύ φοβούμαι τέτοιες καταστάσεις. Διότι όπως δεν μας χαρίζουν χρήματα, έτσι δεν θα μας χαρίσουν ούτε και τρόφιμα. Κι όσο ακούω ευχολογίες κι αισιόδοξες δηλώσεις από τους κυβερνώντες, φοβούμαι περισσότερο…
Οι κύκλοι που σχεδίασαν και διοικούν την Ευρωζώνη – η Γερμανία δηλαδή – δε μας κρατούν σ’ αυτή επειδή μας λυπούνται, ούτε επειδή έχουν καλές προθέσεις. Απομυζούν τη χώρα, όπως οι κοριοί το αίμα του υγιούς οργανισμού, όπως τα ζιζάνια και τα παράσιτα καταστρέφουν τη φύση. Η Γερμανία κερδίζει από την ύπαρξη του ευρώ, κερδίζει από την παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη, και βεβαίως κερδίζει από το δανεισμό της.
Η Προτεσταντική φιλοσοφία που σκέπει τη γερμανική ηγεσία χαρακτηρίζεται από την τιμωριτική λογική και την υποκρισία. Συνδεδεμένη με έναν άρρωστο ασκητισμό, θεωρεί πως η κοινωνία πρέπει να μετατραπεί σε ένα απέραντο στρατόπεδο, όπου οι πάντες θα εργάζονται για ένα αόριστο καλό – το όφελος της Γερμανίας προφανώς. Διότι η Γερμανία, επαναλαμβάνοντας τον εαυτό της, θέλει να μετατρέψει τους λαούς του ευρωπαϊκού νότου σε σκλάβους που θα εργάζονται για τη δική της πρόοδο και για την ευδαιμονία των Άρειων Ούννων.
Προσδοκία και στόχος των δανειστών είναι να αγοράσουν ότι έχει αξία σε αυτό τον τόπο. Να το αγοράσουν φτηνά. Να μας αναγκάσουν να το ξεπουλήσουμε – με τον ίδιο τρόπο που μέσω των καταστημάτων αγοράς χρυσού, αγοράζουν φτηνά τα χρυσαφικά των ιδιωτών, απογυμνώνοντας τη χώρα και τους κατοίκους της από ό,τι πολύτιμο. Όταν αύριο θα έχουν πάρει από την Ελλάδα όλα όσα θέλουν, τότε πιθανότατα η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη – αν έχει απομείνει κάτι από αυτή – δε θα έχει νόημα. Και τότε θα υποστούμε το λάκτισμα και θα βιώσουμε την άτακτη επιστροφή. Τότε όμως δυστυχώς το εθνικό νόμισμα δεν θα είναι επιλογή, ούτε καταφύγιο. Θα είναι κατήφορος και κατάπτωση…
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 18 Απριλίου 2013, αρ. φύλλου 688
φωτό: Η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος.
φωτό: Η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος.
Σχετικά κείμενα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.