29.8.13

ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: Φερτές ύλες


ΟΔΟΣ 18.4.2013 | 688

για την έκθεση της ενότητας έργων «Μιά αιωνιότητα και μια μέρα», της Μερόπης Σωτηροπούλου-Μάγγελ

Ο γενικός τίτλος της έκθεσης των έργων της Μερόπης Σωτηροπούλου Μάγγελ παραπέμπει -θέλοντας και μη- σ’ εκείνη τη μία και μοναδική μέρα του Tζέϊμς Τζόϋς όπως αυτή καταγράφηκε στο βιβλίο του «Οδυσσέας», έργο με το οποίο εγκαινιάστηκε η μοντέρνα πεζογραφία. Επίσης, στο «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Μαρσέλ Προυστ, όπου το άπαξ βιωθέν (de ja vu) και η μνήμη που αυτό κατέλειπε, μέσα από εσώτερες διεργασίες εμφανίζονται σαν μια άλλη πραγματικότητα. Και φυσικά στην ομότιτλη ταινία, το αριστούργημα του Θόδωρου Αγγελόπουλου, όπου κάποιος, καθώς η αρρώστια έχει εκδώσει για κείνον την ετυμηγορία της, ζει την μοναδική του ελεύθερη μέρα προτού διαβεί την πύλη της ανυπαρξίας.

Γράφει ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε στα γράμματα για τον Σεζάν: «Τα πράγματα τέχνης προκύπτουν μόνο όταν έχει βρεθεί κανείς σε κίνδυνο, όταν έχει φτάσει στο απώτατο όριο μιας εμπειρίας, ως εκεί από όπου κανένας άνθρωπος δεν μπορεί πλέον να προχωρήσει». Το λέει αυτό για τον Σεζάν. Τον μετά-ιμπρεσιονιστή ζωγράφο που μας επέτρεψε να δούμε με τα μάτια της ψυχής, καθώς δεν απαθανατίζει απλώς τη φύση και τα πράγματα κατά τη στιγμιαία τους παρουσία, αλλά διανοείται και τα σκέφτεται αντικρίζοντάς τα. Το εφήμερο μέσ’ από ένα τέτοιο κοίταγμα καταφέρνει να κερδίσει την αιωνιότητα. Την παντοτινή παρουσία.

Σας καλώ τώρα να υπομείνετε την παράθεση λίγων στοιχείων από την νευροφυσιολογία:
Τι είναι η (άμεση και απώτερη) μνήμη; Εξαπλουστεύοντας, ίσως κάπως επικίνδυνα, θα λέγαμε: H εγγραφή του αντιληπτού και βιωθέντος σε συγκεκριμένες δομές του εγκεφάλου ύστερα από ανάλογες διεργασίες που λαμβάνουν χώρα. Η ανάκληση του υλικού αυτού αποτελεί την ανάμνηση και προϋποθέτει ακέραιη λειτουργία των μνημονικών μηχανισμών.
Η όραση και η οπτική αναγνώριση και μνήμη φυσικά είναι κάτι περισσότερο από την απλή οπτική λειτουργία. Χρειάζεται βέβαια ένα μάτι με ακέραια τα διαθλαστικά μέσα (κερατοειδής, φακός, υαλοειδές σώμα), τον αμφιβληστροειδή και το οπτικό νεύρο. Όμως η συνειδητοποίηση, ταξινόμηση, αντίληψη των όσων βλέπει το μάτι συμβαίνει αλλού στον οπτικό ινιακό λοβό με τη συμμετοχή της προμετωπιαίας περιοχής και άλλων οδών. «Βλέπουμε» λοιπόν με την ψυχή μας. Με το νου. Αυτό επιτυγχάνεται με άλματα των δεδομένων στις συναπτικές σχισμές που φέρνουν σε επικοινωνία τους νευρώνες με διαδρομές που διανύονται σε χρόνους κλασμάτων των εκατομμυριοστών του δευτερολέπτου.


Μια αιωνιότητα και μια μέρα

Με βάση τη νευροβιολογία διατυπώνεται πως οι ιμπρεσιονιστές ζωγράφοι επιτρέπουν στον αμφιβληστροειδή να κυριαρχήσει πάνω στον εγκέφαλο. Οι εξπρεσιονιστές και οι κυβιστές όμως δεν αρκούνται στην στιγμή, την μια ώρα ή την μία μέρα, αλλά στην ουσία του αντικειμένου όπως αυτό συγκρατείται ή ανασυγκροτείται στην μνήμη. Ο Σεζάν, ανοίγοντας την αυλαία στην μοντέρνα τέχνη του εικοστού αιώνα, απέδειξε ότι ένα αντικείμενο που δεν απεικονίζεται εξακολουθεί να υπάρχει. Η απλή έλλειψη του χρώματος στη θέση που αυτό είναι δεν σημαίνει και την απουσία του. Η μεγάλη ανατροπή -προτροπή του ζωγράφου: «Να ξεχάσει κανείς τα πάντα και να δει ξανά» εγκαινίασε τη νέα εποχή…

Ο Αλέξανδρος, το πρωταγωνιστικό πρόσωπο της ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου, είναι κάποιος γνωστός συγγραφέας που επιχειρεί να τελειώσει το ημιτελές Τρίτο Σχεδίασμα των «Ελεύθερων Πολιορκημένων» του Σολωμού. Του απομένει μια μέρα φυσιολογικής ζωής, προτού μπει στο νοσοκομείο και αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση τη πορείας προς το θάνατο. Παρακολουθούμε με δέος το ταξίδι του αυτό προς την ανυπαρξία και την ακινησία. Από καθαρή σύμπτωση ο πρωταγωνιστής συναντιέται με τα παιδιά των φαναριών και αναγκάζεται εφ’ εξής να συμπορευτεί μ’ έναν μικρό Αλβανό. Όπως ο Διονύσιος Σολωμός, που φέρεται ν’ αγόραζε λέξεις από τους χωρικούς και τους ξωμάχους γιατί «του έλειπαν λέξεις», προκειμένου «να τραγουδήσει την επανάσταση, να κλάψει τους νεκρούς και ν’ ανακαλέσει το χαμένο πρόσωπο της ελευθερίας» και θέλοντας να γράψει σε μια γλώσσα όχι επινοημένη, ψεύτικη ή ξένη μα με ρίζες, με αποδειγμένη αντοχή στο χρόνο και φρέσκια στα χείλη των ανθρώπων, έτσι κι ο Αλέξανδρος εδώ αγοράζει λέξεις από το αλβανάκι. Εκείνο του μαθαίνει τρεις λέξεις της μητρικής του γλώσσας: «Κορφούλα», των δημοτικών τραγουδιών που σημαίνει την αγάπη. «Ξενήτης», που σημαίνει τον ξένο, τον πλάνητα. Και τελευταία «Αργαδηνή», που σημαίνει την προχωρημένη ώρα, τον καιρό που πέρασε. Μαθαίνει μια νέα γλώσσα ο Αλέξανδρος ενώ καθεύδει…

Κι έτσι κάπως αρχίζει κι η νέα αφηγηματική περιπέτεια της Μερόπης, μέσα από τον καμβά και τα υπόλοιπα σύνεργα και στοιχεία της τέχνης της που μας παραδίδεται σήμερα. Από μια επίσκεψή της σε τόπο που βοά απουσία, ερημία και θάνατο η αφορμή της…

 Ο T.S. Eliot γράφει στο East Coker:
 Στην αρχή μου είναι το τέλος μου

 Αλλά και
 Στο τέλος μου είναι η αρχή μου

 Πράγμα που σχεδόν επαναλαμβάνει ο Νίκος Καρούζος, στο ποίημα “Η έλαφος των άστρων”:

 …Εκεί του δρόμου η τέλεψη
 πάλι μια γέννα μας προσμένει.

 O Hράκλειτος πάλι έχει πει :
 «Αιών παίς εστί παίζων, πεσσεύων.παιδός η βασιλείη» (Ο χρόνος είναι ένα παιδί που ρίχνει τα κότσια. Η βασιλεία [του κόσμου] ανήκει στα παιδιά).

Η Μερόπη Σωτηροπούλου-Μάγγελ έχει μια εμμονή με την μνήμη και με την παιδική ηλικία. Εκεί έχει κατασκηνώσει και ορίσει το πεδίο των αναφορών της. Η καταφυγή στην περίοδο αυτή της ζωής μας, συμβαίνει συχνά ως ψυχοθεραπευτική κίνηση άντλησης δύναμης και σφριγηλότητας, ανακάλυψης της χαμένης αθωότητας, επούλωσης των τραυμάτων και ανάσχεσης της φθοράς που σωρεύει ο πανδαμάτωρ χρόνος στο πέρασμά του. Είναι ωστόσο και μια ζωτική, σχεδόν αντανακλαστική, κίνηση προς την κατάφαση της ζωής όπου οι ματαιώσεις, οι απώλειες κι ο θάνατος δεν έχουν ακόμα αγγίξει ή αποψιλώσει το θαλερό τοπίο. Η επίσκεψη στην «Πατρίδα [που] είναι η παιδική μας ηλικία» μ’ όποιον τρόπο κι αν γίνεται είναι ένα συγκλονιστικό ταξίδι με καινούργια κάθε φορά τοπία. Με έκπληξη κάθε φορά διαπιστώνουμε πόσο ακόμα κι εκείνος ο τόπος αλλάζει μέσα μας…

Τραύμα
Η καθηγήτρια της ιστορίας της Τέχνης στο ΑΠΘ κ. Ευθυμία Γεωργιάδου -Κουντουρά έγραφε με αφορμή προηγούμενη δουλειά της ζωγράφου: «Tα έργα της Μερόπης δεν είναι πλέον μόνο πίνακες ζωγραφικής, αλλά καταλαμβάνουν και την τρίτη διάσταση: του χώρου ενώ εννοιολογικά κινούνται και στην τέταρτη διάσταση: του χρόνου. Η ζωγράφος δεν αντλεί τα θέματά της από τη πραγματικότητα που μας περιβάλλει, ούτε τοπικά ούτε χρονικά, αλλά από τον άυλο και άχρονο κόσμο της φαντασίας που τρέφεται από μνήμες και ορθώνεται ενάντια στη λήθη, κύριο στοιχείο της ιστορικότητας του ανθρώπου».

Στη σημερινή έκθεση, ο καλλιτεχνικός διάλογος δομείται ανάμεσα το εφήμερο και την ποθεινήν αιωνιότητα. Θέματα προς διεκπεραίωση: H πορεία του κόσμου προς την αργή καταβύθισή του. H αμείλικτη στην επίγνωσή της, και τρομερή στην πορεία της, ιεροτελεστία του χαμού του καθενός. Ο αφανισμός από προσώπου γης ολόκληρου του χειροπιαστού και κτιστού κόσμου…

Μια επίσκεψη στον Κρανιώνα και τα υπόλοιπα χωριά των Κορεστείων. Εκεί όπου αργοσβήνουν μέσα σε γήινα χρώματα τα μαραμένα Βαλκάνια. Πήλινα θαρρείς τα σπίτια και ραγισμένα. Το φως ασθενικό, εσπερινό, χαμηλωμένο. «Φως αθέριστο» κατά Ηλία Παπαμόσχο. Μαυροντυμένες γυναίκες με σταυρωμένα χέρια στις ποδιές στα πεζούλια. Η επιτομή της υπομονής και της λυτρωτικής απουσίας κάθε εγωϊσμού. Σκηνικό εγκατάλειψης. Άχρηστευμένα τ’ αλέτρια και τα γεωργικά εργαλεία. Παχνιά χωρίς τα ζωντανά. Κάρα ξεχαρβαλωμένα. Σπίτια που βουλιάζουν αργά στο χώμα σαν να γονατίζουν. Ύστερα καταρρέοντας να επιστρέφουν σ’ αυτό τα δανεικά συστατικά τους: Τη λάσπη, το ξύλο, την πέτρα, το κεραμίδι. Πρώτα εναπόθεσαν σ’ αυτό τους ανθρώπους που τα ’χτισαν και τα κατοίκησαν. Ύστερα αφού υπερασπίστηκαν για χρόνια τη θύμησή τους και με εγκαρτέρηση στη φθορά -το σαράκι, τη βροχή, τον άνεμο- τώρα παραδίδονται κι εκείνα. Παράθυρα γυμνά χωρίς το κάσωμα, απόλυτα γεωμετρικά κάδρα που μέσα τους προβάλλει το πλέον αμόλυντο και καθάριο αίθριο τ’ ουρανού. Δέντρα και νωπή άγρια βλάστηση κυριεύουν το μέρος. Βουβός και σε απέραντη σιωπή, χωρίς φωνή ο τόπος, χωρίς παιδιά, χωρίς το κάλεσμα μανάδων. Χωρίς κανένα μέλλον. Και η μνήμη; Ποιοί πέρασαν από δω; Τι ήσαν κάποτε οι άνθρωποι που κατοίκησαν αυτό το μέρος που δεν υπάρχει πια;

Στα έργα, που εκθέτει στη ματιά μας σήμερα η καλλιτέχνης, θα συναντήσουμε και πάλι όλες τις προσφιλείς της μεθόδους που αυτή έχει χειριστεί και στο παρελθόν. Τις μικτές τεχνικές (κατασκευές, αντικείμενα που συμμετέχουν κλπ) και τα γεμάτα κάδρα, την ιδιότυπη pop art σε συνδυασμό με την δόκιμη ζωγραφική μέθοδο. Τα λεπτομερή σχέδια -πορτραίτα, αναπαραστάσεις και τα φωτογραφήματα κολλάζ και τα «έργα μέσα στο έργο». Τα υλικά της αποτελούν χαρτί, πανί, ξύλο, νήματα και κλωστές, δέρμα, μικρά αντικείμενα σαν κτερίσματα. Τούτη τη φορά κι ένα παραπάνω: Πετραδάκια και χώματα από τον Κρανιώνα, φερτές ύλες, που κατέβασε θαρρείς το φουσκωμένο ποτάμι της μνήμης για να σώσουν ότι σώζεται και να θυμίσουν. Υλικά που μας φέρνουν αντιμέτωπους με το ίδιο χρωματικό περιβάλλον το γήινο, το χωμάτινο, το ανθρώπινο εν τέλει. Γιατί, τί άλλο είναι αυτά τα κομμάτια από χοντρό στρατσόχαρτο, που χρησιμοποιήθηκαν κάποτε σαν πατρόν πάνω «στις σταματούρες» στο εργαστήριο γουναρικής του πατέρα, κι όπου πάνω τους τώρα η Μερόπη καταθέτει την μαρτυρία της; Δεν μπορώ παρά να θυμηθώ με την ευκαιρία ετούτη, την δραματική έφεση του Γιαννούλη Χαλεπά να εναποθέτει εκατοντάδες από τα σχέδιά του πάνω στα τεφτέρια μπακαλικής του πεθαμένου πατέρα του…

Μαύρο χιόνι
Ισχυρότατος παραμένει ο συμβολισμός στα περισσότερα έργα. Οι συνεχείς παραπομπές σε φανερές συγγένειες και αφανείς με την πρώτη ματιά συσχετισμούς. Συναισθηματική εμπλοκή. Νήματα που ενώνουν τούτη δω με την αντίπερα όχθη. Αυτόν με τον «άλλο κόσμο». Μνήμη ειλικρινής και δίκαιη. Προσκλητήριο απόντων, γερόντων και καμνόντων.
Ανάμεσα σε παιδιά που ψάλλουν, ίσως τα κάλαντα κάποια ξάστερη νύχτα, μερικά παιδιά ωχρά σαν από χαρτί αποχρωματισμένα… Πεθαμένα! Κι ένας αέρας που δεν ακούγεται, μα φυσά, γέρνει ένα ξερό κλαδί. Χώρος μεταφυσικός απόκοσμος. Η «Έρημη χώρα» του Έλιοτ. Το «Οροπέδιο» του Μιχάλη Κατσαρού...

Και ξάφνου «επικαιροποίηση»: Η ύπουλη κρίση, που εισέβαλε εν μέσω λαμπράς πανηγύρεως στις ζωές μας, επαναφέρει μνήμες από την κατοχή ή τη δεκαετία του ’50 με τα συσσίτια της UNNRA. Παιδιά σκυμμένα πάνω από το κατσαρολάκι τους με το ζωμό…
 Aλλού, δημόσιες κρήνες για πάντα αστείρευτες, παραστέκουν τα σιωπηλά και άξενα τοπία. Οι ιερές πηγές με το «λάλον ύδωρ» που συνέχουν την ιστορία και κινoύν την ελπίδα μας.
 Το ένδοξο παρελθόν τραυματισμένο: Ο Ηνίοχος των Δελφών με ματωμένα, ως εσταυρωμένος, πέλματα. Και στην θέση της κεφαλής του αυτή του Μεγαλέξανδρου. Με δόξες και με αίματα. Πορευόμαστε με ήττες και νίκες στη ζωή.
Μια συγκλονιστική πεταλούδα -το πιο εντυπωσιακό κατά την ταπεινή μας γνώμη έργο- με πέτρινα φτερά και σώμα. Καθηλωμένη βαριά μνήμη. Βαρίδι ο τόπος του καθενός. Κι όμως να σου πιο κει ένα πέταγμα. Επανέρχεται το γιορτινό χρώμα. Μια πεταλούδα υψώνεται. Η αιώνια επαναφορά. Εκείνο το «Τα πάντα ρει» του Ηράκλειτου. Κι ή άνοιξη με ανοιχτές παλάμες ανθρώπινες που, χαιρετούν στο αίθριο, χαϊδεύουν χρώματα και πουλιά, άνθη, πεταλούδες. Πανδαιμόνιο. Ο χρόνος με σκοτεινές περιοχές και φωτεινούς κύκλους. Επίγνωση και συναίσθηση της ανθρώπινης κωμωδίας.

Ένα βράδυ με αστροφεγγιά: Χρώματα μετάλλου, ψυχρά, απόκοσμα, σαν να φυσά από τον Άδη ένα κρύο. Κι οι στίχοι του Κάλβου μας επισκέπτονται:

Από τον Ουρανόν,
όπου τα μελανόπετρα
σύννεφα αρμενίζουν,
το ψυχρόν της αργύριον
ρίπτει η σελήνη.

Και ένα κρύον φωτίζει
λευκόν, σιγαλόν μάρμαρον.
Σβησθέν λιβανιστήριον,
κερία σβηστά και κόλυβα
έχει το μνήμα.

In Memoriam Θόδωρου Αγγελόπουλου. Του σημαντικού Έλληνα που, εκτός από την μέγιστη αισθητική τέρψη, την ισχυρή συγκίνηση και τις μοναδικές εικόνες που μας χάρισε, άφησε κι αυτή την αιώνια βροχή να πέφτει μπροστά στα μάτια μας:

«Η καταδίκη του πατέρα σε θάνατο.
Το χέρι της μητέρας να τρέμει στο δικό μου καθώς ψάχνουμε να βρούμε το πτώμα του ανάμεσα σε δεκάδες άλλα σ’ ένα χωράφι.
Καιρό μετά ένα μήνυμά του από μακριά.
Η επιστροφή του μια μέρα βροχής».

Τα βρεγμένα χωριά που μουλιάζουν μέσα στην ομίχλη. Οι τόποι που γίνονται πιο κλειστοί. Κι οι ψυχές κουβάρι. Η πολυαγαπημένη κι αρχαία σκουριά. Η ένδειά μας: το μεγαλείο μας! Οι προδοσίες των ονείρων τα αδιέξοδα των καιρών.

Από τη Μερόπη αφιερώνεται στον …αφιερωμένο Θόδωρο (ας μην ξεχνούμε πως πέθανε!) ένας πίνακας μ’ ένα έντονο κόκκινο χρώμα να επικρατεί μέσα σε κορνίζα, σαν στενεμένο. Σαν φυλακισμένο. Είναι ίσως κάποιος τοίχος στον Κρανιώνα ή στα χωριά του «λιβαδιού που δακρύζει», ένας τοίχος όπου οι επάλληλες χρωματικές εναποθέσεις γενεών αποκαλύπτονται με το διάβα του χρόνου. Υπενθύμιση αιμάτινων καιρών. Υπενθύμιση χρέους. Εις τον αιώνα.


Δυό ακόμα πίνακες, με τίτλους δάνειους αυτή τη φορά από το λογοτεχνικό εργαστήρι. Ο ένας από διήγημα του Ηλία Παπαμόσχου: με τον τίτλο «Φως Αθέριστο» κι από τη συλλογή «Λειψή αριθμητική». Είναι παραπάνω από εξακριβωμένο πως το διήγημα αυτό αποτέλεσε το έναυσμα και την κεντρική ιδέα των έργων της ενότητας. Ο άλλος πίνακας, που φέρει τον τίτλο «Μαύρο χιόνι», αποτίει χάριν σε μια δική μου, μικρή κατά το δέμας, ταπεινή συνεισφορά στους καιρούς. Μια απόπειρα, σχεδόν στρατευμένης, κατάθεσης ποιητικής μαρτυρίας στην ντροπή των αποκλεισμών στον αιώνα της πάγκοινης ευδαιμονίας των λαών της Δύσης, με πρόκριμα το έθνος, το χρώμα, την ιδεολογία, την οικονομική ευμάρεια. Καθώς οδεύουμε ολοταχώς προς την ίδρυση των νέων στρατοπέδων συγκέντρωσης και των θλιβερών γκέτο. Ανταποδίδω την τιμή στη Μερόπη μ’ ένα χαμηλόφωνο «ευχαριστώ».

Στην έκθεση θα αντικρίσετε και «αυτοπροσωπογραφίες» με το βλέμμα και τη σφραγίδα της αθωότητας. «Ότι Παιδός η βασιλείη». Μνήμη -ελπίδα -οχύρωση σ’ έναν προσκυνηματικό τόπο νοσταλγίας όχι όμως εξωραϊσμού. Αποκούμπι σε καιρούς χαλεπούς και αστείρευτης οδύνης...
Η Τέχνη πτεροφυεί εν οδύνη [τα φτερά της τέχνης φυτρώνουν μέσα σε οδύνη]…

Η μεγάλη περιπέτεια του γένους ανοίγεται και πάλι εμπρός μας. Ο κόσμος, όπως μας δόθηκε μεταπολεμικά, έχασε τις σταθερές του. Γκρεμίζεται ολόγυρα με πάταγο κι εμείς ακόμα μοιάζουμε μοιραίοι και άβουλοι, ν’ αντιδράσουμε. Σαν τις μωρές παρθένες «πιαστήκαμε στον ύπνο». Η -τάχα- ελεύθερη οικονομία που κυριάρχησε στις ζωές μας και ο υλικός πλούτος πάνω στον οποίο σωρεύσαμε τις αυταπάτες και τη στέγνια μας, αποδείχτηκαν άμμος που ξέφυγε μέσ’ από τα χέρια μας.

Χειρονομίες σαν κι αυτή της Μερόπης όμως δείχνουν ένα δρόμο λύτρωσης και δημιουργίας: Από τα μέλη των μικρών κοινωνιών θα έλθει η ελπίδα. Η αυτό-οργάνωση των τοπικών κοινοτήτων, η αλληλεγγύη και ή αλληλοβοήθεια θα δώσουν την ώθηση στο «κοινωνείν» που αποστερηθήκαμε. Ένας εκ νέου ορισμός του αξιακού μας πεδίου θα αναδειχθεί και θα καθορισθεί στο μέλλον. Η Τέχνη πρέπει να λάβει τη θέση που της αξίζει καθώς εξαίσια νοηματοδοτεί τη ζωή. Ο μικρός κόρφος της Καστοριάς κλείνει μέσα του εμπνευσμένες παρουσίες. Δώστε τους χώρο δράσης, δώστε τους την ευκαιρία να φανούν! Και όπως θα αναφωνούσε ο ποιητής: «Ομπρός οι Δημιουργοί!»


 (*) Το κείμενο εκφωνήθηκε κατά την παρουσίαση της έκθεσης έργων της Μερόπης Σωτηροπούλου Μάγγελ  «Μιά αιωνιότητα και μια μέρα» στην Καστοριά (στην αίθουσα συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου Καστοριάς, Σάββατο 13 Απριλίου 2013).

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 18 Απριλίου 2013, αρ. φύλλου 688

4 σχόλια:

  1. Ανώνυμος29/8/13

    Πού χαθήκατε, ψευδώνυμοι; Όλοι στην Αλεξιάδα τρέχετε; Ούτε ένα σχόλιο τόσες ημέρες;

    Αστυνόμος Σαΐνης

    Υγ. Ειλικρινά δεν το έκανα επίτηδες στο κείμενο του κ. Τσίγκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος31/8/13

    Αστυνόμον Σαΐνην ενταύθα:
    http://www.youtube.com/watch?v=FwpUPuAQ7OU

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος31/8/13

    Ευχαριστώ για την αβροφροσύνη, αλλά δεν θα πάρω.
    Αντί των στίχων του τραγουδιού σου, έχε υπόψιν :
    http://www.youtube.com/watch?v=2d2lQaUk3lk

    Αστυνόμος Σαΐνης

    Και για να μην υπερβάλλουμε, ας μη συνεχίσουμε τέτοιου είδους "διάλογο" εδώ και τώρα, γιατί το πρέπον είναι να σχολιαστεί κοσμίως το κείμενο του φίλου κ. Τσίγκα και όχι να γίνει πάλι κανα πατιρντί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος31/8/13

    (...) Mε περιφρόνησι ο Θεός απήντησε" Από μένα
    νομίζεσαι πιό δίκαιος; Με λέξεις μη γελιέσαι.
    Καμμιά ζωή δεν παίρνεται. Γνώριζε πως ποτέ του
    μήτε γεννήθηκε κανείς, μήτε κανείς πεθαίνει".

    Κ.Π. Καβάφη, "Αιωνιότης" (από "Τα Ανέκδοτα")

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ