ΝΑΝΣΥ ΧΑΤΖΗ: Με αφορμή την παράσταση από το σύλλογο «Σπασμένο Ρόδι»

ΟΔΟΣ 18.4.2013 | 688

Καθίσαμε στη φιλόξενη, γεμάτη από κόσμο, αίθουσα του ξενοδοχείου Έσπερος και περιμέναμε. Δίπλα μας γνώριμα πρόσωπα. Περίμενα εναγωνίως να ξεκινήσουν. Το πρώτο κείμενο που θα παρουσίαζαν «Ο Άγιος Ζαμπλακάς» μου ήταν ήδη γνωστό από την ΟΔΟ και λατρεύοντας τους μύθους γνώριζα και το «Γάλα του θανάτου». Πως θα μπορούσαν να αποδοθούν δύο τόσο παραστατικά και απαιτητικά κείμενα σε έναν τέτοιο χώρο, αναρωτήθηκα και περίμενα όλο και με μεγαλύτερη αγωνία.

Τα φώτα έσβησαν και η παράσταση, ξεκίνησε. Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια τα συναισθήματα που μου δημιουργήθηκαν. Η απόδοση των κειμένων ήταν το λιγότερο που μπορώ να πω πρωτοποριακή. Βασισμένη ολοκληρωτικά στην κίνηση, είχε αξιοποιήσει κάθε κομμάτι των έργων. Τα μέσα που χρησιμοποίησαν οι ηθοποιοί σκηνικά δεν ήταν υλικά αλλά σωματικά. Το φαινομενικά απλό σκηνικό σε λίγο μετατράπηκε σε σύνθετη πολυσυμβολική σκηνή που απέδιδε τα κείμενα παραστατικά. Η σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Μιχαήλ ήταν ασύλληπτα πρωτοποριακή και έξυπνη.

Πέρα όμως από την απόδοση των κειμένων, που είναι καθοριστική σε θεατρικές παραστάσεις, και ανέδειξε το πρώτο διήγημα, αυτό που με εξέπληξε ευχάριστα ήταν ο επαγγελματισμός και η αρτιότητα των συμμετεχόντων ηθοποιών. Στο «Γάλα του θανάτου» δεν συμμετείχε ο θεατής απλά ως δέκτης αλλά ήταν κοινωνός τις κάθε κίνησης τους. Ένιωθες κομμάτι του έργου, ζούσες την κάθε στιγμή.

Όταν η παράσταση τελείωσε, κανείς από το κοινό δε σηκώθηκε, για να φύγει. Επικράτησε μια πεντάλεπτη στιγμή αμηχανίας. Ήταν σαν να περιμέναμε όλοι να συνεχίσει η παράσταση, τα βλέμματα όλων ήταν αχόρταγα, ήθελαν και άλλο θέαμα. Το χειροκρότημα που ακολούθησε ήταν παρατεταμένο σε σημείο που οι συντελεστές αισθάνθηκαν αμήχανα. Τα μάτια τους έλαμπαν στα συγχαρητήρια αλλά πάλι ήταν τόσο ταπεινοί που πραγματικά με εξέπληξαν.

Τέτοιες παραστάσεις που γίνονται με τόσο μεράκι από απλούς πολίτες που απλά αγαπάν το θέατρο και γενικά τον πολιτισμό είναι επιβεβλημένο να υποστηρίζονται από όλους μας. Κυρίως σε μια πόλη όπως η δική μας που δεν φιλοξενεί συχνά θεατρικές παραστάσεις. Ο σύλλογος κατάφερε πράγματι να «αναδείξει μια κρυμμένη πολιτιστική γωνιά στην πόλη μας μια που στερείται Πνευματικού Κέντρου και ουσιαστικού χώρου φιλοξενίας παραστάσεων και άλλων πολιτιστικών εκδηλώσεων πάνω από μια δεκαετία» και πάνω από όλα θα προσθέσω εγώ κατάφερε να δείξει ότι ο πολιτισμός δεν είναι κατάσταση παγιωμένη ή θεωρητικό σύμβολο όσων θέλουν να πουν ότι κάτι κάνουν αλλά ανήκει σε όλους τους ανθρώπους που κάνουν συνεχή προσπάθεια να βελτιώσουν τη ζωή τους με παιδεία και αγάπη.

Το μήνυμα μου λοιπόν είναι ελπιδοφόρο. Όταν υπάρχει διάθεση και γίνεται προσπάθεια, όλα μπορούν να γίνουν. Έτσι και μια ομάδα ερασιτεχνών συμπολιτών μας κατάφερε να αγγίξει την τελειότητα και να συγκριθεί επάξια με τους καλύτερους επαγγελματίες.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 18 Απριλίου 2013, αρ. φύλλου 688