Ένα αδημοσίευτο ποίημα πού ’χει νοηματική συνάφεια με την ευχή, από τη συλλογή "Οι αδέσποτοι".
Νίκος Δόικος, Εμείς οι αδέσποτοι…
ως κύμβαλα φλεγόμενα
στις παλάμες τής νηνεμίας
φλογίζουμε τις αστραπές
πάνω στις ράχες δρόμων μυστικών
από την Έφεσο ίσαμε τη Δωδώνη
από την Άβυδο στην Ολυμπία
περιφρονούμε τις προφάσεις
τους εξοστρακισμένους εξυμνούμε
τους λίγους φύλακες τών προμαχώνων
τους κοσμοναύτες κυνηγούς τής μαύρης τρύπας
ωσάν ανάβρες αντηχούμε στα όνειρα τών πηγών
ουρλιάζουμε στους εφιάλτες τών φραγμάτων
και κοινωνούμε τών αχράντων ερώτων
καθώς ο κόσμος προσμένει μιαν
ευνοϊκή συγχορδία κεραυνών ν’ ανάψει
τον ξερό κορμό έρημου έλατου
να λάμψουν στις σπηλιές οι ορμές
να τιναχτούν τα ηφαίστεια
ν’ αναποδογυρίσει ο πλανήτης
ν’ αναδυθούν στον ουρανό
τα όντα τής θάλασσας
να καταδυθούν στα πελάγη
τα ουράνια σώματα
να ποντιστούν στο βυθό τ’ αστέρια
να γενούν τηλαυγείς αστερίες
ώσπου η χαρά να πλημμυρίσει
τις φλέβες όλων τών παιδιών
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 16 Ιανουαρίου 2020, αρ. φύλλου 1017
Προφητικός,πλέρια διεισδυτικός και συνάμα επαναστατικός και αντρίκιος ο ποιητικός λόγος του αείμνηστου Νίκου Δόικου,ρέει αγέρωχα στο σκαιωδες σήμερα, αφυπνιζοντας όσους έχουν στο αίμα τους την εντιμότητα και την έμφυτη ανεξιθρησκία αναζήτησης υπερπόντιων στίγματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚώστας Γ.Σταματέλος