Marilena Nik: Απηλιώτης και θαλασσί πουκάμισο

____________ Α Ν Ε Μ Ο Λ Ο Γ Ι Ο ____________

Ο ήλιος βασίλευε κι είχε βάψει με κατακόκκινο χρώμα τον ουρανό. Η θάλασσα φλεγόταν πέρα στον ορίζοντα. Τα λιόδεντρα και τ’ αμπέλια του αττικού κάμπου σκούραιναν όπως και οι κεραμοσκεπές στα λιγοστά σπίτια που αγνάντευε μπροστά της. Τα νυχτολούλουδα άρχισαν να σκορπούν το μεθυστικό άρωμα τους όσο το φως της μέρας λιγόστευε. 

Αύγουστος. Ο ώριμος μήνας των φρούτων και των μεθυστικών αρωμάτων και χρωμάτων. Αύγουστε καλέ μου μήνα. Οι λεμονιές και οι συκιές του κήπου γεμάτες με τους καρπούς τους. Ο Απηλιώτης γλυκός και αρωματισμένος φυσούσε ανάμεσα στα φύλλα τους, τα σάλευε, χάϊδευε τα μαλλιά της και τραγουδούσε σιγανά μαζί με τα ζαλισμένα τζιτζίκια. 

Η αυγουστιάτικη σελήνη άρχισε να ανατέλλει πίσω από τα βουνά της Εύβοιας. Ησυχία, είχε κλείσει την τηλεόραση, το κινητό και μαγεμένη την κοιτούσε. Η πριγκίπισσα του αυγουστιάτικου ουρανού με το ασημοπορτοκαλί φόρεμα της και το στέμμα της με λαμπερά αστεράκια. 

Ένα σπίτι μοναχικό πάνω σ’ ένα λόφο με απέραντο κήπο που έγινε φωτεινός από το φως της πανσελήνου και μια βεράντα σαν καραβάκι με προορισμό τους ασημένιους αντικατοπτρισμούς της. Μια ώριμη γυναίκα μόνη με θαλασσί μακρυά πουκαμίσα και ξυπόλητη απολάμβανε τη νύχτα αυτή. 

Το στεριανό καράβι ταξίδευε στο χρόνο, πίσω στο χρόνο. Αναμνήσεις. Ένα κοριτσάκι με κοτσιδάκια και ξύλινα τσόκαρα που έτρεχε γύρω απ’ το πηγάδι για να ακούει το θόρυβο τους. Μια έφηβη κοπέλα χωμένη σε μια πάνινη ριγέ πολυθρόνα σ’ αυτή τη βεράντα, να κοιτάζει το φεγγάρι και να δίνει όρκο... “όταν βρω το ταίρι μου θα το ρωτήσω... 15 Αυγούστου του 1981, πού ήσουνα;”. 

Επειδή κάπου υπάρχει το άλλο μισό της. Το πιστεύει. Χαρές που χάθηκαν κι άλλες που είναι κρυμμένες μέσα στις πήλινες γλάστρες με τις τριανταφυλλιές και στο χιώτικο γιασεμί του κήπου. Άνθρωποι έφυγαν κι άλλοι δεν την άντεξαν και χάθηκαν. 

Καλοκαίρι, Αύγουστος, νυχτερινό τοπίο με πανσέληνο, όμοιο με τόσα άλλα και διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Ο Απηλιώτης να το φυσάει και να το αρμενίζει.

Σε μία άλλη βεράντα με θέα στο μεσσηνιακό κόλπο ένας γκριζομάλλης άντρας με θαλασσί πουκάμισο, ξυπόλητος, χαζεύει την πανσέληνο. Απολαμβάνει το λευκό παγωμένο μοσχάτο σε ψηλό γυάλινο ποτήρι. Μεθυστικό το άρωμα του από σταφύλια του αττικού κάμπου. Αναμνήσεις. Έφηβος τέτοια εποχή τον έπαιρνε μαζί ο πατέρας του για να επισκεφτούν τους αμπελώνες της περιοχής του Κορωπίου και να κλείσουν συμφωνίες για την αγορά των σταφυλιών για το οινοποιείο τους. 

Μέχρι εκείνον το Δεκαπενταύγουστο και το ατύχημα με τη μηχανή. Ακούμπησε το χέρι του στο αναπηρικό καρότσι και γέμισαν τα μάτια θλίψη για όλα αυτά που έχασε. Μοναχική βεράντα. Μοναχικό ολόγιομο φεγγάρι. 

Η πανσέληνος έφτασε στο μεσουράνημα της. Αυτή τη νύχτα έκλεισε τα μάτια της... “πού είσαι;”. Νύσταζε αλλά δεν ήθελε να πάει στο κρεβάτι της. Θα περίμενε το ξημέρωμα. 

Όπως κάθε βράδυ, έτσι κι αυτή τη νύχτα, ο άντρας θα περίμενε το ξημέρωμα. Το φεγγάρι έντονο πορτοκαλί ταξίδευε στη δύση του. Έκλεισε τα μάτια του... 

Όλα είναι ξύπνια μαζί τους. Το χθες, το σήμερα, τα όνειρα και τα σχέδια για το μέλλον. 

Θα ταξιδέψει τον Σεπτέμβρη για το Κορωπί μαζί με τον ανηψιό του. Αυτά που δεν ξέχασε, θα τα βρει εκεί. Τ’ ατέλειωτα αμπέλια και τις χαρούμενες φωνές των τρυγητών. Να τον χορεύει ο Απηλιώτης κι αυτός ν’ αφήνεται στο μεθύσι του. Χαμογέλασε.

Θα ταξιδέψει το Σεπτέμβρη στο εξωτερικό. Μαζί με φίλες. Και ποιος ξέρει τι μπορεί να συναντήσει σ’ αυτό το ταξίδι. Γέμισε το γυάλινο ποτήρι της με το λευκό κρασί που είχε μείνει στο μπουκάλι. Την αγκάλιασε η πρωινή ψύχρα. Χαμογέλασε.

Ο Απηλιώτης φορώντας θαλασσί πουκάμισο πήρε αγκαλιά την πορτοκαλί πανσέληνο κι έδυσαν μέσα στην ερωτευμένη θάλασσα. Αυτή τη νύχτα σημασία είχε μόνο, αυτή η νύχτα και η ελπίδα που πρόσφερε. Τίποτα άλλο. 

Marilena Nick*

Απηλιώτης = ο άνεμος που φυσάει από εκεί που ανατέλλει ο ήλιος, ο ανατολικός άνεμος (Λεβάντες).

(*) Η αναγνώστρια της ΟΔΟΥ εξέφρασε την επιθυμία να υπογράψει με ψευδώνυμο.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 3  Σεπτεμβρίου 2020  αρ. φύλλου 1044