ΧΡΗΣΤΟΥ ΧΑΤΣΙΟΥ: Ορεστίδος Μνήμες | Η Ατλαντίδα

ΟΔΟΣ 9.6.2022 | 1128

Ήταν αρκετοί οι άνθρωποι της Ορεστίδος που πορεύτηκαν ως εκεί· κυρίως ταξιδευτές της Εκατογχειρίας, των λιμναίων στερνά – δηλαδή στους στερνούς αιώνες, στις… στερνές χιλιετίες.

Μπορεί, βέβαια, ο γερο-Άκμονας, όπως προειπώθηκε ήδη, να μην είχε την τύχη να πάει ως την απόμακρη νήσο Ατλαντίδα, να μην αντικρίστηκε ούτε καν μαζί της, ή έστω κάποιο από τα κοντινότερα νησιά της Εσπερίας να δει, ωστόσο ήταν αρκετοί οι άνθρωποι της Ορεστίδος που πορεύτηκαν ως εκεί· κυρίως ταξιδευτές της Εκατογχειρίας, των λιμναίων στερνά – δηλαδή στους στερνούς αιώνες, στις… στερνές χιλιετίες.

Από τις περιγραφές αυτών, θα ήξερες τώρα τόσα πράγματα… όχι μόνον κατά πού βρίσκεται, ως πόσο μακριά ήταν, αλλά και ως πόσο μεγάλη νήσος ήταν.

Αν πεις για τον ένδον της, εδώ κι αν ήταν να μένεις άναυδος μπροστά στις αφάνταστες ιδιομορφίες της: τι πεδιάδες ήταν αυτές, τι βουνά, τι δάση, τι λίμνες, τι ποτάμια… μα προπάντων, τι θαλάσσιες τεχνητές ζώνες κύκλωναν τις άπαντες περιοχές της, τι γέφυρες, τι λιμάνια…

Και κάπου εκεί στο κέντρο της λέει, ήταν και τα πλέον αφάνταστα, ότι εκθάμπωνε όχι μόνο τα ανθρώπινα μάτια, αλλά και τον νου τους ακόμα.

Θα έβλεπες πράγματα ανείδωτα ανά τον κόσμο, ανά τα πέρατα… Έργα ανθρώπων και της θείας φύσης όλα.

Από παντού άχνιζαν λάμψεις χρυσές, ασημένιες, χάλκινες, ιριδόχροες. 

Εκεί λέει είχε την κατοικία του και ο πρώτος άνθρωπος αυτής της γης, ο αειμνημόνευτος Ευήνορας μαζί με την ενάρετη γυναίκα του, την αφρόλουστη Λευκίππη. Με τον καιρό ήρθε στη μοίρα τους και η πρώτη κόρη τους, η μονάκριβη, η μία, η μόνη, η Κλειτώ με το περίφημο όνομα, η κόρη – κάτοπτρο της αμφίρροης χώρας της.

Και ήταν να μην την έπαιρνε στο μάτι του ο κυανοχαίτης θεός της πολίης θάλασσας, ο ταύρεος Ποσειδώνας, πάει…

Και ποιος των θεών δεν ήταν να μην τους χαίρεται, να μην τους αποθαύμαζε.. να μην μακάριζε την τύχη του θεού Ποσειδώνα. Τι ο κλυτός Ωκεανός, τι οι θαλάσσιες θεές… οι Ωκεανίδες κόρες, οι Νηρηίδες… πόσο μάλλον αυτός που την είδε πρώτος, που πρωτοείδε την πανέμορφη Κλειτώ, ο Τιτάνας Άτλας από τα ύψη του πορθαίου βουνού. Αυτός που κατασφίχτηκε η καρδιά του, να μην πριν από κάποιον άλλον, αρπαχτεί κι αυτή η πανέμορφη κόρη από τον υπέρτατο των θεών, Δία, από τον άσπονδο εχθρό του. Αυτός που αμάν έκανε, από κάπου να δει τον θεό Ποσειδώνα, να του πει τα νέα του.

Και να πώς ο Θεός της πολύας αλς , ήρθε στη μοίρα της, έγινε ο αγαπημένος της, ο ένας· να πώς έκανε την πατρική κατοικία της, θεϊκό ανάκτορο· να πώς το περιέζωσε γύρω του με το νερό της θάλασσας, το έκανε νησί επί νήσου.

Με τον καιρό ήρθαν και τα δυο πρώτα δίδυμα παιδιά τους. Δεν ήταν λόγος πια να σκέφτονται σαν ποιο όνομα να τα δώσουν, παρά το ήξεραν από πριν ποιο θα ήταν το όνομα του πρώτου παιδιού τους· ότι θα του δίνονταν το όνομα του Εύμηλου.

Μα ο κυανοχαίτης Ποσειδώνας, αδύνατον και πάλι να ξεκοπεί από κοντά της. Στ’ αλήθεια δεν είναι να λέγεται η ομορφιά αυτής της κλυτίς κόρης, της εκπληκτικότατης καθόλα (της θνητής Αφροδίτης), αφού πέρα από όλα, πάντα δυο δυο μαζί έφερνε και τα άρρεν παιδιά της στο φως. Από πέντε γέννες, δέκα έγιναν με μιας όλα.

Ευθύς, ως ανδρώθηκαν κάπως, ο πατέρας τους, ο θεός Ποσειδώνας, τους όρισε και τη γη τους, τις δικές τους περιοχές, δίνοντας στον πρωτότοκο το κέντρο της, την κατοικία της μητέρας τους, το έρος λίκνο του. Στο δεύτερο γιο του, έδωσε την ανατολική άκρα του νησιού της, ότι πρωτόβλεπε ο χρυσαυγής ήλιος στον ερχομό του.

Εκεί τους βρήκαν οι Νηριίδες κόρες, οι ακροθαλάσσιες Νύμφες. Εκεί οι γενιές τους πλήθαιναν, παραπλήθαιναν στους αιώνες, στις χιλιετίες… όμως ποτέ δεν παραβίαζαν τους θεϊκούς νόμους. Πάντα για πάντα η γενιά του πρωτότοκου Άτλαντα, είχε το σκήπτρο όλων. Είχαν τον Τιτάνα Άτλα ως ένα με τον θεό τους Ποσειδώνα· ως το ήθελε και αυτός ο ίδιος ο πατέρας τους, ο χαράκτης των ιερών νόμων τους.

Αυτός που από πριν είχε κατοχή την ιμερόεσσα νήσο Ποσειδωνία, στα πλάτη του Ωκεανού.

Αυτός που τους είπε από πριν πιο όνομα να δώσουν και σ’ αυτό το απέραντο νησί, στη γενέθλια γη τους. Να της δώσουν το όνομα του Τιτάνα Άτλαντα, που τόσο πολύ της ταίριαζε· που "ατλ" λέγονταν και το νερό τους, από τους γονείς ακόμα της αειμακάριστος Κλειτώς. Που "άντις" λέγονταν και τα αδιατράνταχτα βουνά τους, λέγονταν η στέρεα γης τους. Που τα δυο μαζί, ως δίδυμα παιδιά της, δημιούργησαν την Ατλ – αντίς, την Ατλαντίδα· το ότι η άμετρη χαρά η περηφάνεια του Τιτάνα Άτλαντα ήταν (η χαρά δε η περιφάνεια του μέγα Κρόνου που την κατείχε εξ αρχής, που την… χάρισε μετέπειτα στον Τιτάνα Άτλαντα).

Πέρα της δε, δυτικά, εκεί μια άλλη απέραντη ήπειρος ήταν· ήδη γενιές τους είχαν διασκορπιστεί και ως εκεί· είχαν περιπλεχτεί με ό,τι άλλες αυτόχθονες γενιές βρήκαν στα πλάτη της.

Πολλά ήταν και τα γύρω νησιά τους, στα νότα της το πλείστον.

Κάπως έτσι λοιπόν ήταν η νήσος Ατλανίδα· η υπερπλουτισμένη σε παντός είδος αγαθά. Σαν τι να της έλειπε… Είχε δάση ατέλειωτα… είχε πεδιάδες, ποτάμια, λίμνες, πηγές, πέρα από τις τόσες τεχνητές θαλάσσιες ζώνες, από τις διώρυγες· είχε πλήθος ζώα, πτηνά. Ας μην πεις για τα κοπάδια των αιγοπροβάτων της, των βοϊδών, των ταύρων, των ίππων της. Προπάντων τα πρόβατά της, τα "μήλα" όπως τα έλεγαν από καταβολής, ήταν ασύγκριτα ανά τα πέρατα. Ήταν χρυσόμαλλα όλα. Οι βασιλείς τα είχαν έμβλημά τους· είχαν τη μορφή του κριαριού στο στέμμα τους, στο κεφάλι τους· οι βασίλισσες του κοινού προβάτου. Ίσως κι απ’ αυτά τα χρυσόμαλλα πρόβατα, τα αδιαχώριστα από τα "χρυσά μήλα" των Εσπερίδων κήπων, να σκίρτησε ο νους τους και στα ορυκτά της γης, στις χρυσές φλέβες, στις ασημένιες, στις χάλκινες.

Ακόμα και οι κοινές πέτρες αυτής της περίρροης γης, είχαν ιδιαίτερα χρώματα, πιο φωτεινά, πιο ασυνήθιστα. Ήταν πολλές οι λευκές πέτρες, οι γκριζοπράσινες· ήταν άλλες μαυρόχροες, άλλες πυρρόχροες σαν από λάβα. Μ’ αυτές έκτιζαν τις οικίες τους, έκτιζαν τα τείχη τους.

Πάρα πολλά ήταν και τα ορυκτά της· ό,τι "μέταλλα" λέγονταν εξ αρχής, ό,τι σε άλλες χώρες δεν ήξεραν την επεξεργασία τους ακόμα, όμως εδώ όλα αυτά δουλεύονταν, επεξεργάζονταν· είχαν χυτήρια, μεταλλεία, είχαν μεταλλωρύχους.

Εκεί λέει δεν ήταν να πλησίαζε ξένος άνθρωπος, να έβλεπε τι γίνεται, να έκλεβε τα μυστικά τους. Αν κανείς το τολμούσε, θα το πλήρωνε με τη ζωή του (όχι απλώς με την εξορία του μόνο στον… απόμακρο Καύκασο, αλά Προμηθέα).

Με λιωμένα μέταλλα επένδυαν και τα τείχη τους.

Απαρχής θα έβλεπες κιόλας να αντανακλά εκεί στα ακροθαλάσσια τείχη ο χαλκός· αν περνούσες μέσα, θα έβλεπες να αστράφτει ο κασσίτερος, ό,τι χρώμα του θεού Διός κρινόταν· ό,τι το χρώμα της αστραπής είχε.

Πολλοί ήταν και οι επισκέπτες που συνάζονταν εκεί στα λατομεία, στα λιθοκτίσματα, στα διάφορα έργα των περιοχών τους, των δέκα βασιλέων της. Κατάνεοι άνδρες, δούλευαν ολημερίς, μόνο για το ψωμί τους, για τα φιλιά, για τα χάδια μιας κάποιας Ατλαντίδας κόρης, εταιρίς. 

Και να που πέρασαν τα χρόνια… πέρασαν οι αιώνες, οι χιλιετίες… Δημιουργήθηκε πια μια ομότροπη, ομόηχη φυλή. Κάπως και το αρχικό της χρώμα άλλαξε· από λευκοφαείς που ήταν απαρχής, από την προμητέρα τους Λευκίππη, από την ακτινοβόλα Κλειτώ, τώρα έγιναν μελαμψοί, φαιοί, ερυθρόχροοι άλλοι. Να που στερνά τους, στα χρόνια του σήμερα, οι άνθρωποι της Ενδοχώρας, οι Αιγαίοι, οι Ακταίοι, πήραν να φαίνονται ανάμεσά τους κατά πολύ λευκότεροι, να φαίνονται να χαρακτηρίζονται ως "λευκοί θεοί".

Αλλά πέρα από όλα αυτά, ήταν προχωρημένοι και στα νοήματα, στις γνώσεις, στα γράμματα. Είχαν τρομερούς μύστες, είχαν μάντες, είχαν μάγους, αστρονόμους. Είχαν τον Τιτάνα Άτλα ως άγρυπνο φρουρό τους. Ό,τι κι αν έβλεπε στα πέρατα, στον ουράνιο θόλο που κρατούσε στον ώμο του, το προμηνούσε και σ’ αυτούς, στους ιερείς τους, με πολύ αγάπη μάλιστα, ως να προμηνούσε στον θεό Ποσειδώνα τα νέα του περί της πανέμορφης Κλειτώς, τότε παλιά.

Είχαν δε, στα ψηλά βουνά τους, ανά τις περιοχές τους, ως έξι ενεργά ηφαίστεια· τα ένα δύο αχνοκάπνιζαν σχεδόν πάντα, τα άλλα τρία τέσσερα κατά διαστήματα, σε τυχόν ιδιαίτερες γεωλογικές αναταραχές της Γης.

Τα κρύα δε, τα ζεστά νερά, δεν τους έλειπαν ποτέ. Παντού είχα κρήνες μ’ αυτά τα δύο είδη νερού· είχαν λουτρά για τους πάντες.

Είχαν και γυμναστήρια, ιππόδρομο· η χώρα τους "ιπποτροφής, εύπωλος" κρίνονταν. 

Είχαν ανθόκηπους πλατιούς, καλλιεργήσιμους. Ήταν φορές που η ευωδιά τους, κατά τους βορεινούς αέρες, ως τα Ηλύσια πεδία διαχυνόταν, ως πολύ πιο νότια από τη νήσο Ποσειδωνία.

 

Α… η Ατλαντίς… ψέλλιζαν με δέος ως και οι θεοί ακόμα, ως και οι καταβαραθρωμένοι Τιτάνες, από τα έγκατα της γης. Α, η γη αυτή η αντεκτική… η γη της ροής, του νερού… η γη του Τιτάνα Άτλαντα πια. Η γη η νήσος όπου κι αν κοίταζες, το κάλλος η λάμψη ερχόταν στα μάτια σου, το ανείπωτο θαύμα της πανδώτειρας Φύσης, της ιερής Γαίας

Αυτά, λοιπόν, ήταν πράγματα που θα τα πρόσεχε ο κάθε επισκέπτης της Αιγηίδας, ο κάθε επισκέπτης οποιασδήποτε άλλης χώρας. Ήταν πράγματα που λέγονταν στις περιγραφές όλων. Από κει και πέρα ύστερα, έρχονταν και τα μύρια όσα παρακλάδια τους, ανάλογα με τι θα γοήτευσε τον καθένα περισσότερο· ως πόσο θα ‘θελε να περιφέρεται στις απέραντες εκτάσεις της, ή να ρίχνεται δούλος στα διάφορα έργα τους, στα φράγματα, στα λατομεία, μόνο για το εκλεκτικό φαγοπότι, για τα μάτια μιας φαιόχρωμης κόρης Ατλαντίδας, χάνοντας εκεί ως και τον νου του, στο τέλος τέλος και την ίδια τη ζωή του· εκεί ως θα εξαντλούσε τις δυνάμεις του, θα βαριόταν τις πέτρες, το πολύωρο κάματο, ως θα καταντούσε ανώφελος, άχθος αρούρης. 

Πράγμα, βέβαια, που, αν πήγαινε εκεί ο γερο – Άκμων, ο μήτε δεκαοχτάχρονος ακόμα τότε, σίγουρα δεν θα έπεφτε στην… παγίδα τους, παρά όσο όσο για το ψωμί του θα δούλευε κάπου· παρά ολόκληρο το απέραντο νησί της Ατλαντίδας θα περιφερόταν απ’ άκρη σ’ άκρη, ώστε στον γυρισμό του στα πάτρια χώματα, να μπορεί να λέει κι αυτός, να εξιστορεί στα μικρά παιδιά, όσα είδα εκεί στην απόμακρη νήσο Ατλαντίδα, στα βάθη του Κρόνιου ωκεανού, στα βάθη της Εσπερίας. Αντί όπως τα έλεγε τώρα, με βάση τις περιγραφές των άλλων, στις δύο μικρές εγγονές του, στην Ελθέα, στην Άργη, εκεί στο προγονικό τους κτήμα, στα μέρη της Αργογαίας, της Ορεστίδος χώρας. 

Το σχέδιο της Ατλαντίδας που συνοδεύει το κείμενο, είναι του κ. Χρήστου Χάτσιου.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 9 Ιουνίου 2022, αρ. φύλλου 1128.