ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Η κολυμβήθρα του Σιλωάμ

 

ΟΔΟΣ 2.6.2022 | 1127

Άρπαξα το πορτοφόλι και το κινητό του κι άρχισα να τρέχω προς την λεωφόρο, σαν τρελή. Αχ, θεέ μου, δώσε να περάσει γρήγορα —τώρα αμέσως— ένα ταξί. Σηκώνω το χέρι στο πρώτο που εμφανίζεται στη στροφή του δρόμου. Κατειλημμένο. Παρακαλώ, ικετεύω να με πάρουν μαζί τους κι ας είναι να γυρίσω την πόλη όλη, προτού καταλήξω στο αεροδρόμιο. Βλέπουν τις γρατσουνιές στα γυμνά μου μπράτσα, τις μελανιές στα μάγουλα, τα πρησμένα μου χείλη, κάνουν αμέσως χώρο στο πίσω κάθισμα. 

—«Θα με σκοτώσει αν δεν προφτάσω να φύγω», ψελλίζω και οι συνεπιβάτες με κοιτάζουν έκπληκτοι και αποσβολωμένοι. Μια οικογένεια, υποθέτω, πως είναι. Στο μπροστινό κάθισμα ο πατέρας, πίσω η μαμά με δύο αγόρια, εκεί γύρω στα δώδεκα, δεκατέσσερα. Η γυναίκα που έχει στριμωχτεί για να μου κάνει χώρο, αγγίζει το χέρι μου, με το οποίο σφίγγω το κινητό. 

—«Τι σας συμβαίνει; Ποιος απειλεί να σας σκοτώσει;» Εξηγώ ότι πρόκειται για τον άντρα μου. Βγήκε για λίγο από τον χώρο της δουλειάς του και γι’ αυτό αποφάσισα να φύγω, προτού να είναι πολύ αργά. Ξεσπώ αμέσως σε κλάματα. Ακούω τον κύριο στο μπροστινό κάθισμα να λέει στον ταξιτζή πως πρέπει να με πάνε πρώτα στο αεροδρόμιο και μετά να συνεχίσουν για τον δικό τους προορισμό. Θέλει, όμως, να μάθει τι ακριβώς συνέβη και συνεχίζει προτείνοντας να κατευθυνθούμε πρώτα στο αστυνομικό τμήμα και να καταγγείλουμε τον δράστη. 

—«Σας παρακαλώ, όχι, όχι. Δεν μπορείτε να φανταστείτε περί τίνος πρόκειται. Δεν θα με αφήσει ήσυχη. Αφήστε με να φύγω. Θα πάρω το πρώτο αεροπλάνο για την πόλη των γονιών μου. Εκεί είναι και το παιδί μου. Θα αποφασίσουμε όλοι μαζί τι θα κάνουμε από δω και πέρα...». 

Δεν επιμένουν στη λύση της αστυνομίας, παρά το γεγονός ότι θεωρούν την απόφασή μου πολύ παρορμητική και κατευθυνόμαστε προς το “Ελευθέριος Βενιζέλος”. Φιλώ τα χέρια της κυρίας χωρίς να μπορώ να συγκρατήσω τους λυγμούς μου, ευχαριστώ τον άντρα και προχωρώ προς την αίθουσα αναχωρήσεων. Ακούω να μου φωνάζουν από μακριά πως δεν τους άφησα ούτε τηλέφωνο ούτε όνομα και θα ήθελαν να ξέρουν αν όλα πήγαν καλά. Τρέχω βιαστικά προς το ταξί και φωνάζω το όνομά μου και το τηλέφωνο των γονιών μου.

* * *

Η Άννα σκούπισε με την πετσέτα τα βρεγμένα της μαλλιά και πήρε βαθιές ανάσες. Η Άννα, η πιο πρόσφατη γνωριμία μου στην πισίνα. Πηγαίνω τρεις φορές την εβδομάδα. Ο γιατρός μου σύστησε την κολύμβηση ως θεραπευτικό μέσο για τη σοβαρή μου πάθηση αρθρίτιδας. Έγινε τόπος συνάντησης ηλικιωμένων γυναικών με παρόμοια προβλήματα και η πάθηση της καθεμιάς θέμα συζήτησης. Η εμφάνιση της πολύ πιο νέας στην ηλικία Άννας, μιας όμορφης και ευγενικής κοπέλας, κίνησε την προσοχή όλων μας. Δεν ερχόταν για θεραπευτικούς λόγους, εξήγησε, τουλάχιστον όχι σωματικούς. Γι’ αυτήν το μπάνιο στην πισίνα ήταν ένα είδος κολυμβήθρας του Σιλωάμ. Εκεί ξέπλενε όλες τις αμαρτίες και τα πάθη της, έλεγε και χαμογελούσε μελαγχολικά.

Βρεθήκαμε κάποτε οι δυο μας μόνες. Θες η κακοκαιρία, θες η γιορτινή μέρα, απέτρεψε τις άλλες από το καθιερωμένο... ραντεβού. Τότε, όταν πια είχαμε βγει και οι δύο από το νερό, κάθισε δίπλα μου και με ρώτησε αν είχα διάθεση να ακούσω την ιστορία της ζωής της. Έμαθα για τον ωραίο άντρα που συνάντησε σε κάποια παραλία όπου είχε πάει με φίλες, τον τρελό, κεραυνοβόλο έρωτα που ένιωσε, την πρότασή του για γάμο την πρώτη φορά που την επισκέφτηκε στην πόλη της, τον προβληματισμό των γονέων και του αδελφού της. Δεν ήξεραν τίποτε γι’ αυτόν. Μα η Άννα δεν ήθελε ν’ ακούσει κανέναν. Ο γάμος έγινε σε ένα ξωκλήσι στην πρωτεύουσα, όπου ήταν η κατοικία και η επιχείρησή του. Λίγο πριν τη στέψη, της ανέφερε, έτσι σαν δευτερεύουσας σημασίας θέμα, ότι είχε ήδη πάρει διαζύγιο από την πρώτη του γυναίκα. Δεν της έμεινε χρόνος ούτε να το σκεφτεί, πολύ δε περισσότερο να το αναφέρει στους δικούς της. Πικράθηκε που το έμαθε σε μια τόσο ακατάλληλη στιγμή, αλλά δεν είπε τίποτα. 

Το πρώτο διάστημα της έγγαμης ζωής, ήταν όλο γλύκες και καλοπέραση. Το πρώτο διάστημα, ήγουν τις πρώτες δέκα μέρες. Μόλις πέρασε το δεκαήμερο, παρουσίασε ο σύζυγος έναν άλλον εαυτό. Ευέξαπτος με το παραμικρό, της έβαζε τις φωνές χωρίς να ξέρει η ίδια τι είχε κάνει λάθος, σε τι είχε φταίξει. Σύντομα ήρθε και η εγκυμοσύνη. Αντί με την προσμονή του παιδιού να βελτιώσει τη στάση του, γινόταν όλο και πιο επιθετικός. Υπέμενε τα πάντα, διότι πίστευε ότι ήταν στρεσαρισμένος από τη δουλειά, αν και η επιχείρησή του γινόταν όλο και πιο ανθηρή. Οι κρίσεις οργής πολλαπλασιάστηκαν με τη γέννηση του γιου. Έκλαιγε το μωρό, της έβαζε τις φωνές. Κοιμόταν, όταν επέστρεφε από τη δουλειά, την μάλωνε που δεν φρόντισε να είναι ξυπνητό για να το χαρεί. Προτού καλά-καλά χρονίσει ο γιος, άρχισε να την δέρνει. Για όλα και για το τίποτα. Κλειδί από το σπίτι δεν της επέτρεπε να έχει, φυλακή είχε γίνει γι’ αυτήν και τον μικρό τους γιο. Εκείνος τα ψώνια, εκείνος το παιδί στο σχολείο...

Και επαφή, πέρα από τον ίδιο και το προσωπικό στο γραφείο του, στο οποίο η Άννα είχε αρχίσει να εργάζεται ως γραμματέας, καμιά. Ούτε με συγγενείς ούτε με φίλους. Μόνο τα καλοκαίρια πήγαιναν για δέκα μέρες στους γονείς της, στην επαρχία, όπου έκαναν και τα μπάνια τους. Την έβλεπαν οι δικοί της μελαγχολική και αμίλητη. Κουρασμένη, απαντούσε, όταν την ρωτούσαν τι της συνέβαινε. Το περασμένο καλοκαίρι, έστειλε ο πατέρας τον γιο, αρκετά πια μεγάλο για να ταξιδέψει μόνος, στους παππούδες για τα μπάνια του. Θα πήγαιναν και οι ίδιοι αργότερα, όταν θα χαλάρωνε κάπως η δουλειά. Η κατάσταση έγινε αφόρητη. Βίαιος, όχι πια μόνο όταν ήταν οι δυο τους. Δεν συγκρατούσε τα νεύρα του ούτε μπροστά στο προσωπικό. Την κακοποίησε βάναυσα τη μέρα εκείνη, επειδή ρώτησε πότε θα πήγαιναν στο πατρικό της σπίτι. Ξεχείλισε το ποτήρι. Αποτόλμησε τη φυγή. Όταν εκείνος προσπάθησε να επικοινωνήσει μαζί της, ο αδελφός της τον απείλησε πως θα τον σκότωνε αν επιχειρούσε να τους επισκεφτεί. Το διαζύγιο βγήκε συναινετικό κι ο ίδιος φρόντισε να ξαναπαντρευτεί! Εργάζεται τώρα σκληρά η Άννα για να θρέψει τον γιο και την ίδια. Και η μόνη της ψυχαγωγία είναι η κολύμβηση στην πισίνα. Στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ...

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 2 Ιουνίου 2022, αρ. φύλλου 1127.

Φωτογραφία: Τόνι Φρίσελ (1907-1988)