30.10.08

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΡΕΤΖΙΟΥ: Εποχή ανεμελιάς και αθωότητας

Αφιέρωμα στον Τάκη Μανέκα

Συγκινημένος από τον πρόωρο χαμό του και από το πρόσφατο αφιέρωμα του καλού μου γείτονα Λάρη Σίσκου ένοιωσα και εγώ την ανάγκη να γράψω δύο λόγια για τον ιδιαίτερο και ξεχωριστό άνθρωπο Τάκη Μανέκα. Ταυτόχρονα όμως θα ήθελα να κάνω μία προσωπική κατάθεση ψυχής λέγοντας πως ο Τάκης με την ιδιαιτερότητά του ως άνθρωπος χαρακτήρισε και σημάδεψε μια αλησμόνητη για μένα εποχή ανεμελιάς και αθωότητας, εννοώντας την δεκαετία του 1970, όταν μεγάλωνα στην ρομαντική και πανέμορφη περιοχή των Πετσιών, περιτριγυρισμένος από τις κούνιες, τα ψηλά λευκάδια και πλατάνια, τα ακατοίκητα παλιά αρχοντικά, τις επιβλητικές γκαλιότρυπες και φυσικά την δροσερή αγκαλιά της λίμνης μας στην οποία ακόμη μπορούσαμε να κολυμπάμε.

Μέσα λοιπόν στο ειδυλλιακό αυτό περιβάλλον γαλούχησης, η μορφή του Τάκη κατείχε δεσπόζουσα θέση στις παιδικές μας ψυχές, διότι ήταν μία ξεχωριστή ύπαρξη που με τον χαρακτηριστικό του στυλ χάριζε ατελείωτες στιγμές ευθυμίας και έδινε ιδιαίτερο χρώμα στην καθημερινότητα της εποχής. Τουλάχιστον για μένα ο Τάκης ήταν μία από τις μεγαλύτερες και πιο χρωματιστές ψηφίδες εκείνου του μωσαϊκού που αντιπροσώπευε την τελευταία σελίδα της παλιάς Καστοριάς, την εικόνα της οποίας κράτησα γερά μέσα μου τα χρόνια της μακρόχρονης ξενιτιάς μου και η οποία κατάφερε να με φέρει ύστερα από 22 χρόνια πίσω σ’ αυτήν την γλυκιά πατρίδα που πλέον δεν θύμιζε σε τίποτα την παλιά εκείνη εικόνα.

Όμως να σου που υπήρξε ένας Τάκης Μανέκας που με το χάρισμά του μπόρεσε μέσα από ένα απλό διάλογο να χρωματίσει και να ξαναζωντανέψει έστω και στιγμιαία εκείνο το υπέροχο μωσαϊκό.
-Ώωωω, Τάκη!
-Ποιος είσαι;
-Για δες με καλά ρε Τάκη, δε με θυμάσαι;
-Εσύ δεν είσαι ο Ρέτζιος;
-Ναι ρε Τάκη, εγώ είμαι.
-Τι κάνει ο αδελφός σου; Να του πεις να με στείλει κανά καλό αγκίστρι απ’ την Αμερική.

Τακούλη μου, ήσουν ο μοναδικός και τώρα ξέρω πως ο Θεός είχε σίγουρα τον σκοπό του που σε έστειλε στην ζωή μας και την ομόρφυνες με την ιδιαιτερότητά σου. Σου εύχομαι με το καλό να ανταμώσεις στον παράδεισο την γλυκύτατη και καλοσυνάτη μανούλα σου, την κυρά-Μαριγούλα, και ας καμαρώνουν τα αδέλφια σου γι’ αυτό που υπήρξες, όπως άλλωστε νοιώθουμε και ‘μεις που σε ζήσαμε, διότι ήσουν πραγματικά ανεπανάληπτος. Θα σε θυμόμαστε πάντα με περισσή αγάπη.

Υ.Γ. Εδώ θα ήθελα, με όλο το θάρρος, να κάνω μία πρόταση στον δήμαρχό μας, τον Γιάννη τον Τσαμίση. Γιάννη μου, μπροστά από το πατρικό του Τάκη, στην οδό Αγίων Θεολόγων, υπάρχει ένας μικρός δημόσιος χώρος στάθμευσης και παλαιότερη στάση αστικών λεωφορείων. Πιστεύω πως με την τοποθέτηση μιας απλής πινακίδας θα μπορούσε ο συγκεκριμένος χώρος να ονομαστεί «Στάση Τάκη Μανέκα», προς τιμήν αυτού του αγαπητού σε όλους μας ανθρώπου και κατ’ επέκταση προς όλων των ανθρώπων με ιδιαιτερότητες. Νομίζω πως θα ήταν μία πράξη ευαισθησίας που τιμά την πόλη μας.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 9.10.2008

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ