4.5.09

ΜΠΕΣΣΗ ΜΙΧΑΗΛ: Ανοικονόμητα

OIKONOMIKH ΑΝΥΠΑΚΟΗ

Πριν από 160 χρόνια δημοσιεύθηκε ένα παράξενο κείμενο στις ΗΠΑ. Τίτλο είχε «Αντίσταση στη Κοσμική Κυβέρνηση» και καλούσε τους πολίτες να μην πληρώσουν δημοτικούς φόρους που προοριζόταν να χρηματοδοτήσουν εκπαίδευση στρατιωτών για τον (άδικο κατά τον συγγραφέα) πόλεμο που κήρυξαν οι ΗΠΑ εναντίον του Μεξικού. Το κείμενο αναδημοσιεύθηκε το 1866 ως Πολιτική Ανυπακοή (Civic Disobedience) και συγγραφέας ήταν ένας πολίτης, ίσως πρόδρομος των σημερινών οικολόγων ο H.D.Thoreau που μάλιστα πέρασε μια νύχτα στο κρατητήριο για το πταίσμα του. Το κείμενο έγινε πασίγνωστο και θεωρείται ότι ενέπνευσε πολλούς ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονται ο Μ. Γκάντι κι ο Μ.Λ. Κινγκ, μεγάλες ψυχές που με τη σειρά τους εμπλούτισαν την σημασία του, διαλέγοντας την παθητική ή ειρηνική αντίσταση στη βία του ιμπεριαλισμού ο πρώτος το όνειρο της ισότητας σαν απάντηση στον ρατσισμό ο δεύτερος.

Η ερώτηση πόση σχέση μπορεί να έχει ένα ριζοσπαστικό κείμενο του 19ου αιώνα με την εποχή μας ή ποιά η συσχέτιση με την ερώτηση του υπότιτλου αυτού το κειμένου θα γίνει προσπάθεια να απαντηθεί.
Η σχέση των πεποιθήσεων ενός οπαδού όπως ο Thoreau του Υπερβατισμού με τη σημερινή δημοσκοπικά παλινδρομούσα στην αβεβαιότητα και οικονομικά ανασφαλέστατη κρίσιμη εποχή μας είναι πιστεύω άμεση. Ο υπερβατισμός, που εκπροσωπήθηκε από τον Αμερικανό R.W. Emerson είναι ένας συνδυασμός ρομαντισμού με επικέντρωση στο πνεύμα του Διαφωτισμού, στα δικαιώματα του ατόμου κι όχι στην ασυλλόγιστη μάζα στα συναισθήματα και όχι στη λεγόμενη κοινή λογική που συνήθως συμφέρει ιδιαίτερα τους κρατούντες στην επιστροφή στο πνεύμα και στη φύση κι όχι στην ύλη αποτελεί και σήμερα ένα πολιτικό ζητούμενο δύσκολα απορρίψιμο.

Ένα δομικό στοιχείο του κοινωνικού συμβολαίου της εκπροσωπουμένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας είναι η οικονομική σχέση κράτους – πολιτών: Το κράτος δηλαδή η κοινοβουλευτικά αναδειχθείσα κυβέρνηση, αναλαμβάνει να εγγυηθεί την ασφάλεια, την υγεία την παιδεία τη δικαιοσύνη σε κάποιο βαθμό την εργασία και την ευημερία όλων των πολιτών και οι πολίτες πληρώνουν τους φόρους που τους αναλογούν, με το δικαίωμα να ελέγχουν μέσω των εκπροσώπων τους στη κυβέρνηση και κυρίως στην αντιπολίτευση αν το έργο της κυβέρνησης καλύπτει τους στόχους και τους όρους του συμβολαίου.

Ο Thoreau λοιπόν ισχυρίσθηκε ότι σε περίπτωση που οι όροι δεν τηρούνται και «....οι νόμοι σε αναγκάζουν να γίνεις όργανο αδικίας, τότε γίνε παραβάτης του νόμου». Μπορεί αυτή η παραίνεση να ισχύσει όταν αισθάνεσαι ότι είσαι εσύ ο ίδιος ο αδικούμενος από το νόμο; Όταν αισθάνεσαι ότι σαν μισθωτός ή συνταξιούχος ή μικροεπαγγελματίας ή μικροπαραγωγός, πληρώνεις δυσανάλογο φόρο προς το εισόδημά σου σε σύγκριση με μεγαλοφοροφυγάδες αετονύχηδες μιζαδόρους μεταπράτες και πολιτικάντηδες που περιστοιχίζουν οσφυοκαμπτικά κάθε εξουσία; Ότι η κραιπάλη των σχεδόν καταναγκαστικών διαφημίσεων των τραπεζικών προϊόντων μέχρι 6 μήνες πριν, σε παρέσυρε να γίνεις ένας «εθισμένος» χρήστης δανείων;

Ότι σε σχέση με αυτά που συνεισφέρεις συνολικά σαν φορολογούμενος και καταναλωτής, δεν απολαμβάνεις ανάλογη ασφάλεια φυσική ή εργασιακή, δεν έχεις ισότιμη πρόσβαση σε ποιοτική Υγεία-πρόληψη πόσο μάλλον περίθαλψη- και τα παιδιά σου ακριβοπληρώνουν τη δήθεν δωρεάν Παιδεία των φροντιστηρίων και των ιδιαιτέρων; Ότι αναλογικά αυτοί που εκλέγονται να διαχειρισθούν τους κόπους σου, εκμεταλλεύονται τη θέση τους με άκρα ιδιοτέλεια και συχνά ευτέλεια τόση ώστε έχει παρασύρει όλο το σύστημα στο γκρεμό; Ότι η διαφθορά τους έφθασε να κοστίζει περισσότερο απ΄όσο θα κερδίσεις εσύ και τα παιδιά και τα εγγόνια σου γιατί έχουν υποθηκεύσει με τα κρατικά δάνεια το μέλλον όλων μας; Ότι όλες οι μεταρρυθμίσεις που είχαν υποσχεθεί για να εκλεγούν, είτε μείνανε κενό γράμμα με εγκληματική αδράνεια που τη πληρώνουμε όλοι ή στη καλύτερη περίπτωση χρησιμοποιήθηκαν μεροληπτικά για δημοσκοπικά κομματικά κέρδη;

Ότι στη πρόσφατη κρίση η πρώτη προτεραιότητα ήταν η κάλυψη των υπερκερδώων (κατά δική τους ομολογία, κυρίως με τα υπέρογκα επιτόκια και τα υπόλοιπα φουτουριστικά «παράγωγα») τραπεζών που φτάσανε να ζητούν «να τις δανείσουμε για να μας δανείσουν» ! Αλήθεια, πού πήγαν αυτά τα κέρδη, σε τι off-shore «επενδύσεις»; Ότι αντί να ζητήσουν από τους προνομιούχους θησαυρίσαντες μερισματούχους τη συμβολή τους στην συγκράτηση της κρίσης αντίθετα, πιέζουν τους ταλαίπωρους μικροδανειστές τους ενώ οι οικονομίες των δανειζομένων αγροτών, των συνταξιούχων εξανεμίζονται και έντρομοι βλέπουν τους κόπους μιας ζωής να γίνονται σκόνη. Και, ακόμη χειρότερα, αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τη δυνατότητα επιβίωσης με το κλείσιμο της κάνουλας ρευστού, που τόσο εύκολα χορηγούσαν για διαφήμιση τα ίδια ιδρύματα και που τώρα σφίγγουν τη θηλειά ασφυκτικά στους πιο αδύναμους;

Ότι το σύνολο του πολιτικού κόσμου έχει πρώτη προτεραιότητα την επανεκλογή κι όχι το έργο που ανέλαβε; Η κυβέρνηση αθέτησε ολοκληρωτικά σχεδόν σε όλους τους τομείς το συμβόλαιο που «υπέγραψε» στις πρόσφατες εκλογές, ιδιαίτερα όμως στον οικονομικό τομέα ( είναι τραγικά ειρωνικό το ότι επικαλέστηκε τον προϋπολογισμό για την προκήρυξή των εκλογών...). Και επικαλείται τη κρίση για ακόμη σφιχτότερη λιτότητα άρα μεγαλύτερο περιορισμό της κατανάλωσης, άρα ανεργία που θα αποδειχθεί οικονομικά ατελέσφορος, ενώ η ίδια δεν έχει καταφέρει πουθενά κάποιο συμμάζεμα...

Και η αντιπολίτευση ακατανόητα εν μέσω κρίσης, αντί σαφών πρακτικών προτάσεων αντιμετώπισής της συζητά ή ζητά εκλογές, αντίθετα από το κοινό αίσθημα που θα αναδείξουν, τί άραγε; Νέους αδιάφθορους; ή παλιούς φθαρμένους κι έτοιμους για το πλήρες εξανέμισμα κάθε οικονομικής δυνατότητας, κάθε αξιοπιστίας της πολιτικής και της δημοκρατίας, αυτούς που μας «χρεωκόπησαν λόγω πλούτου»;

Μήπως λοιπόν ένα μέσον συνετισμού είναι η Οικονομική ανυπακοή; Δηλαδή η άρνηση πληρωμής φόρου όταν μπορεί να δικαιολογηθεί νόμιμα, με αποδείξεις κι όχι με το ισοπεδωτικό αφορολόγητο όριο που βάζει αυθαίρετα η γραφειοκρατία; Άρνηση πληρωμής ΦΠΑ, από τη στιγμή που γονατίζει τις επιχειρήσεις χωρίς να γίνεται διάφανη χρήση των ελέγχων και των εσόδων; Άρνηση αποδοχής στη συμμετοχή για δαπάνες του τεράστιου κόστους ενός γραφειοκρατικού κράτους που δεν αλλάζει, δεν διορθώνεται, δεν εξυπηρετεί τον πολίτη παρά μόνο με γρηγορόσημα; Άρνηση στη συμμετοχή των άγνωστων-γνωστών κυβερνητικών εξόδων που δεν δικαιολογούνται παρά μόνο για τις μίζες των μεσαζόντων χωρίς αντίκρυσμα σε έργο;

Άρνηση τέλος συμμετοχής στο κόστος των κρατικών διαφημίσεων που κατακλύζουν τα ΜΜΕ και είναι άχρηστες, ενώ είναι και οξύμωρα αυτονόητες γιατί διαφημίζουν το έργο τους, αυτό ακριβώς που εκλέχθηκαν να κάνουν;
Μήπως η οικονομική ανυπακοή θα συνιστούσε ένα πρώτο βήμα στη διεκδίκηση του δικαιώματος ελέγχου της εξουσίας για το πώς χειρίζεται τα οικονομικά του καθενός μας, εξασφαλίζοντας τη δική τους αδηφάγο ατιμωρησία στην ιδιοτέλεια και σπατάλη;

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 9.4.2009

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ