Λένε, ότι εμείς οι γυναίκες
Όμορφες και τρυφερές,
Είμαστε ζηλιάρες λίγο
Και λιγάκι φθονερές.
Και ζηλεύει η μια την άλλη,
Που’ χει ομορφιά και χάρη,
Που’ χει φρύδια, μάτια, στόμα
Και φιδίσιο κορμί και σώμα.
Ειν’ αλήθεια αυτό,
Μα έτσι ήτανε γραφτό:
«Πυρ, γυνή και θάλασσα»
Είναι θηλυκό κι αυτό.
Μα εγώ ξέρω δυο κυρίες
Με μεγάλο κάπα κι δυο
Ειν’ αρχόντισσες και φίλες
Την ομορφιά τους είδα εγώ.
Η μια Λίμνη,
Η άλλη Πόλη…
Στα Ελληνικά
Είναι θηλυκά κι αυτά.
Ειν’ αχώριστες αιώνια
Καστοριά – Ορεστιάς
Ούτ’ η ζήλια, ούτ’ διχόνοια
Δε χωρούν εδώ σ’εμάς.
Η μια την άλλη συμπληρώνει,
Διπλασιάζει την ομορφιά.
Κάθε μια δεν είναι μόνη –
Εδώ ειν’ η πονηριά!
Αν ζητήσεις την λιμνούλα:
«Δείξε μου την ομορφιά!»
Θα σε πάει μια βολτούλα
Με βαπόρι του Νανά.
Και θα δεις την ομορφιά
Της Καστοριάς της ζηλευτής.
Έλα γρήγορα ν’απολαύσεις,
Μην αργήσεις, να χαρείς.
Πρώτ’ απ όλα θα σου δείξει
Την Μαυριώτισσα γλυκιά
Μες’ τους κύκνους
και παγόνια
Και την αρχοντιά αιώνια.
Έχει και τις κρυφές της χάρες,
Που’ ναι μέσα της βαθιά
Στα βουνά σπηλιές, λιμνούλες
Μας τις κρύβει ντροπαλά.
Κι όπως είναι ηδονή
να ψάχνεις
Της γυναίκας το κορμί,
Ψάξε εσύ και θα τα χάνεις
Μ’ ομορφιά της, Εξερευνητή.
Είναι μεγάλη μα μοντέρνα
Και όλους αγαπά.
Την αγαπάει κι η νεολαία
Στον αδερφό της
όταν τους πάει.
Εκεί στήνει ένα χορό!
Έχει τον Αλιάκμονα βοηθό
«River Party» το λεν οι ξένοι,
Μα είναι δικό μας κ’ αυτό.
Κ’ όταν χορεύει στα Ραγκουτσάρια
Μεθυσμένη και τρελή
Και τούτη ζάλη- πεντοζάλη
Κάνει την χάρη της διπλή.
Έλα μετά για να χορέψεις
Στην μπουμπούνα μας ζεστή
Στο Ντολτσό θα συναντήσεις
Φαγοπότι και κρασί.
Κι αν ανέβεις ψιλά
Στα σοκάκια τα Καστοριανά,
Καλλιθέα θα’ χεις μπροστά
Και μια λιμνούλα αντανακλά
Την πόλη μας μεσ’ τα νερά.
Μα κι άλλη ευχαριστημένη,
Σα μανούλα, τρυφερά
Τη λιμνούλα μας αγκαλιάζει
Βόρεια, Νότια, Δυτικά…
Και την έχει
Σα στολίδι
Μες τα γυναικεία στήθη,
Που κρατάνε τα βουνά.
Αν προσέξεις απ’ τη λίμνη
Γύρω-γύρω τα βουνά
Εβδομήντα οκτώ κυρίες μες τα πορφυρά
Σου χορεύουν την «Αθηνά».
Ειν αρχόντισσες μεγάλες
Εκκλησίες Βυζαντινές.
Μόν’ ο Χρόνος θα’ ναι άξιος
Να σταθεί δίπλα σ’ αυτές.
Κι όταν φέρνει ο Καιρός
Αλλαγές στη φύση,
Σα σοφό αρσενικό
Σπεύδει να τις ευχαριστήσει.
Το φθινόπωρο τις φέρνει
Τα στολίδια του χρυσά,
Σκουλαρίκια και κολιέδες
Και καλούδια άλλα πολλά.
Κι όταν έρχετ’ ο Χειμώνας,
Μέγας άρχοντας κι αυτός,
Μ’ ακριβές και άσπρες γούνες
Τις καλοπιάνει ο πονηρός.
Άνοιξη και καλοκαίρι,
Είν και τότε ζηλευτές
Παραλίες και βαρκάδες
Για τους εραστές κρυφές.
Μα δε ζηλεύουν
η μια την άλλη
Έτσι ήτανε γραφτό:
«Πυρ, γυνή και θάλασσα»
Δεν είναι πάντα κακό.
Λένε, ότι εμείς οι γυναίκες
Όμορφες και τρυφερές,
Είμαστε ζηλιάρες λίγο
Και λιγάκι φθονερές.
Και ζηλεύει η μια την άλλη,
Που’ χει ομορφιά και χάρη,
Που’ χει φρύδια, μάτια, στόμα
Και φιδίσιο κορμί και σώμα.
Μα στ’ αλήθεια εσύ αν έχεις
Όμορφη καρδιά, σοφή,
Λάθος είναι να ζηλεύεις,
Γίνε καλύτερη κ’ εσύ.
Όμορφες και τρυφερές,
Είμαστε ζηλιάρες λίγο
Και λιγάκι φθονερές.
Και ζηλεύει η μια την άλλη,
Που’ χει ομορφιά και χάρη,
Που’ χει φρύδια, μάτια, στόμα
Και φιδίσιο κορμί και σώμα.
Ειν’ αλήθεια αυτό,
Μα έτσι ήτανε γραφτό:
«Πυρ, γυνή και θάλασσα»
Είναι θηλυκό κι αυτό.
Μα εγώ ξέρω δυο κυρίες
Με μεγάλο κάπα κι δυο
Ειν’ αρχόντισσες και φίλες
Την ομορφιά τους είδα εγώ.
Η μια Λίμνη,
Η άλλη Πόλη…
Στα Ελληνικά
Είναι θηλυκά κι αυτά.
Ειν’ αχώριστες αιώνια
Καστοριά – Ορεστιάς
Ούτ’ η ζήλια, ούτ’ διχόνοια
Δε χωρούν εδώ σ’εμάς.
Η μια την άλλη συμπληρώνει,
Διπλασιάζει την ομορφιά.
Κάθε μια δεν είναι μόνη –
Εδώ ειν’ η πονηριά!
Αν ζητήσεις την λιμνούλα:
«Δείξε μου την ομορφιά!»
Θα σε πάει μια βολτούλα
Με βαπόρι του Νανά.
Και θα δεις την ομορφιά
Της Καστοριάς της ζηλευτής.
Έλα γρήγορα ν’απολαύσεις,
Μην αργήσεις, να χαρείς.
Πρώτ’ απ όλα θα σου δείξει
Την Μαυριώτισσα γλυκιά
Μες’ τους κύκνους
και παγόνια
Και την αρχοντιά αιώνια.
Έχει και τις κρυφές της χάρες,
Που’ ναι μέσα της βαθιά
Στα βουνά σπηλιές, λιμνούλες
Μας τις κρύβει ντροπαλά.
Κι όπως είναι ηδονή
να ψάχνεις
Της γυναίκας το κορμί,
Ψάξε εσύ και θα τα χάνεις
Μ’ ομορφιά της, Εξερευνητή.
Είναι μεγάλη μα μοντέρνα
Και όλους αγαπά.
Την αγαπάει κι η νεολαία
Στον αδερφό της
όταν τους πάει.
Εκεί στήνει ένα χορό!
Έχει τον Αλιάκμονα βοηθό
«River Party» το λεν οι ξένοι,
Μα είναι δικό μας κ’ αυτό.
Κ’ όταν χορεύει στα Ραγκουτσάρια
Μεθυσμένη και τρελή
Και τούτη ζάλη- πεντοζάλη
Κάνει την χάρη της διπλή.
Έλα μετά για να χορέψεις
Στην μπουμπούνα μας ζεστή
Στο Ντολτσό θα συναντήσεις
Φαγοπότι και κρασί.
Κι αν ανέβεις ψιλά
Στα σοκάκια τα Καστοριανά,
Καλλιθέα θα’ χεις μπροστά
Και μια λιμνούλα αντανακλά
Την πόλη μας μεσ’ τα νερά.
Μα κι άλλη ευχαριστημένη,
Σα μανούλα, τρυφερά
Τη λιμνούλα μας αγκαλιάζει
Βόρεια, Νότια, Δυτικά…
Και την έχει
Σα στολίδι
Μες τα γυναικεία στήθη,
Που κρατάνε τα βουνά.
Αν προσέξεις απ’ τη λίμνη
Γύρω-γύρω τα βουνά
Εβδομήντα οκτώ κυρίες μες τα πορφυρά
Σου χορεύουν την «Αθηνά».
Ειν αρχόντισσες μεγάλες
Εκκλησίες Βυζαντινές.
Μόν’ ο Χρόνος θα’ ναι άξιος
Να σταθεί δίπλα σ’ αυτές.
Κι όταν φέρνει ο Καιρός
Αλλαγές στη φύση,
Σα σοφό αρσενικό
Σπεύδει να τις ευχαριστήσει.
Το φθινόπωρο τις φέρνει
Τα στολίδια του χρυσά,
Σκουλαρίκια και κολιέδες
Και καλούδια άλλα πολλά.
Κι όταν έρχετ’ ο Χειμώνας,
Μέγας άρχοντας κι αυτός,
Μ’ ακριβές και άσπρες γούνες
Τις καλοπιάνει ο πονηρός.
Άνοιξη και καλοκαίρι,
Είν και τότε ζηλευτές
Παραλίες και βαρκάδες
Για τους εραστές κρυφές.
Μα δε ζηλεύουν
η μια την άλλη
Έτσι ήτανε γραφτό:
«Πυρ, γυνή και θάλασσα»
Δεν είναι πάντα κακό.
Λένε, ότι εμείς οι γυναίκες
Όμορφες και τρυφερές,
Είμαστε ζηλιάρες λίγο
Και λιγάκι φθονερές.
Και ζηλεύει η μια την άλλη,
Που’ χει ομορφιά και χάρη,
Που’ χει φρύδια, μάτια, στόμα
Και φιδίσιο κορμί και σώμα.
Μα στ’ αλήθεια εσύ αν έχεις
Όμορφη καρδιά, σοφή,
Λάθος είναι να ζηλεύεις,
Γίνε καλύτερη κ’ εσύ.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 30.4.2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.