και δεν θωρείς πού κλαίω
και δεν σαλεύεις, δεν γροικάς
όπου γλυκά σου λέω».
Με τα σπαρακτικά αυτά λόγια του ποιητή μάταια η χαροκαμένη μάννα και ο υπερενενηντάχρονος πατέρας ικετεύουν τον Γιώργο να ανοίξει τα μάτια και να τους καλωσορίσει όπως πάντα το γελαστό παιδί που τόσο καμάρωναν για τα πολλά του προσόντα, τον άνθρωπο που σε όλη του την σύντομη ζωή του προσέφερε ακούραστα τόσο σαν γιατρός στους συνανθρώπους του, κυρίως όμως σαν ερευνητής και μελετητής της ιστορίας όχι μόνο της αγαπημένης του πατρίδας, του Βογατσικού όπου γεννήθηκε, και της Καστοριάς όπου μεγάλωσε και πήγε σχολείο, αλλά γενικότερα της ελληνικής ιστορίας και παράδοσης.
Έψαχνε με υπομονή και μάζευε με ευλάβεια ό,τι εμείς οι κάτοικοι αυτής της πόλης προσπερνούσαμε αδιάφορα και περιφρονούσαμε. Τα παλιά σοκάκια της Καστοριάς με τις βυζαντινές εκκλησίες πού ρημάζουν και τα αρχοντικά πού καταρρέουν ήταν η μεγάλη πρόκληση για τον Γιώργο, όπου έψαχνε να περισώσει ό,τι έβρισκε πεταμένο και κατεστραμμένο από τον αδηφάγο χρόνο και να αναδείξει την ιστορική μνήμη που κουβαλούσε.
Έτσι ανακάλυψε σ’ ένα παλαιοπωλείο της Θεσσαλονίκης ό,τι είχε απομείνει από το πολύτιμο αρχείο του αρχαιολόγου και ερευνητή των μνημείων της Καστοριάς Πελεκανίδη και το ακριβοπλήρωσε στον παλαιοπώλη ο οποίος το βρήκε πεταμένο έξω από το σπίτι του καθηγητή ύστερα από την διάλυσή του μετά τον θάνατο της μοναδικής κόρης του.
Με τον ίδιο τρόπο ανακάλυψε σ’ ένα σοκάκι της Καστοριάς, έξω από ένα αρχοντικό το ανεκτίμητης αξίας φωτογραφικό αρχείο των αδελφών Παπάζογλου, ενώ ήταν έτοιμο να φορτωθεί και να πεταχθεί σε κάποια χωματερή.
Χαιρόταν σαν μικρό παιδί ο Γιώργος με κάθε του καινούρια ανακάλυψη και έσπευδε να το αναγγείλει στους φίλους του με περισσή ικανοποίηση και περηφάνεια.
Παράλληλα έχοντας αποκτήσει μια σημαντική ιστορική γνώση πάνω στην αξία των κειμηλίων του Αγίου Όρους, είχε εξουσιοδοτηθεί από την Ιερά Επιστασία να αγοράζει κάθε τι πού ανακάλυπτε μέσα από την συνεχή έρευνα στο διαδίκτυο σε όλο τον κόσμο σχετικά με τις μονές.
Είναι δύσκολο να απαριθμήσει κανείς μέσα από τις λίγες αυτές γραμμές τις προσπάθειες πού κατάβαλε αυτό το τόσο μεγάλο μα και τόσο σεμνό καστοριανό παιδί για να δημιουργήσει αυτό το ανεκτίμητης αξίας έργο πού θα βοηθήσει όλους τους επόμενους ερευνητές της ιστορίας του τόπου μας, εφ’ όσον θα χρησιμοποιήσουν σωστά το πολύτιμο αρχείο του.
Στα σαράντα οχτώ του χρόνια ο Γιώργος Γκολομπίας είχε πολλά όνειρα και οράματα πού συχνά, ανοίγοντας την καρδιά του, τα μοιραζόταν με κάποιους φίλους, μια από τους οποίους ήμουν και εγώ. Όμως μια σκληρή μοίρα ζήλεψε όλη του αυτήν την δράση και του χτύπησε την πόρτα πριν από 2-3 χρόνια. Ο Γιώργος πάλεψε να μην την αφήσει να περάσει συνεχίζοντας την δουλειά του και ελπίζοντας πώς θα ξεπεράσει την σπάνια ασθένεια που σιγά-σιγά του αφαιρούσε δύναμη από τα χέρια του και τα πόδια του, τα δυό πολύτιμα εργαλεία του στο έργο του που δε ήθελε να αφήσει στην μέση. Ήταν άλλωστε τόσο νέος ακόμη και τόσο δυνατός.
Όταν την ημέρα του Αη Γιώργη του ευχήθηκα από το τηλέφωνο ό,τι καλλίτερο, η απάντησή του ήταν: «μην στεναχωριέσαι, όλα θα πάνε καλά». Όμως, αλλοίμονο, ο Γιώργος μού είπε ψέματα γιατί μόλις τρείς μέρες μετά ήρθαν τα μαύρα μαντάτα…
Τον Γιώργο δεν θα μπορούσα πλέον να τον επισκεφθώ την επόμενη φορά πού θα πήγαινα στην Θεσσαλονίκη για να του πάω κάποιο από τα καινούρια βιβλία πού είχαν εκδοθεί στην Καστοριά και ο κάθε συγγραφέας ήθελε να του το στείλει με την σχετική αφιέρωση. Ένα από αυτά ήταν το βραβευμένο βιβλίο της αγαπημένης του φίλης Σόνιας Ευθυμιάδου με την γραπτή της αφιέρωση πού δυστυχώς τώρα θα μείνει στην δική μου βιβλιοθήκη.
Τον Γιώργο δεν θα τον ξανακούσω στο τηλέφωνο να μού μιλάει για τα μελλοντικά του σχέδια. Ο Γιώργος έσβησε ξαφνικά τόσο αθόρυβα, όσο αθόρυβα έζησε και πρόσφερε σε μια κοινωνία τόσο θορυβώδη αλλά και τόσο κενή. Όμως για όλους εμάς θα συνεχίσει να ζει μέσα από το ανεκτίμητο έργο του πού όλοι πρέπει να φροντίσουμε με κάθε τρόπο να αξιοποιηθεί.
Τι τραγική ειρωνεία, ήδη σε λίγες μέρες η Κοζάνη διοργανώνει στο χωριό Αιανή έκθεση φωτογραφίας με το φωτογραφικό υλικό από το αρχείο των αδελφών Παπάζογλου που διέσωσε ο Γιώργος Γκολομπίας, ενώ η μεγάλη επιθυμία τού Γιώργου, που τελικά έμεινε ανεκπλήρωτη, ήταν να φιλοξενηθεί αυτή η έκθεση πρώτα στην πατρίδα του και να την θαυμάσουν πρώτοι οι καστοριανοί συμπολίτες του. Δυστυχώς όμως η πόλη μας δεν έχει τον κατάλληλο χώρο για να φιλοξενήσει αυτό το σπάνιο φωτογραφικό υλικό.
Ο Γιώργος Γκολομπίας πέρα από όλα αυτά άφησε δύο θαυμάσια παιδιά, υπόδειγμα ανατροφής και ευγένειας, και δύο τραγικούς γονείς καθώς και δύο αδέλφια που τον λάτρευαν και είναι βέβαιο ότι δεν θα αφήσουν να χαθεί αυτό το μεγάλο έργο του από το οποίο θα αντλούν πολύτιμες πληροφορίες οι επόμενες γενιές.
Το πέρασμα από την ζωή του Γιώργου Γκολομπία θα αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στην ιστορία του τόπου μας και θα τον καταγράψει στο πάνθεον των αθανάτων.
Γιώργο σ’ ευχαριστώ που είχα την τύχη να είμαι ανάμεσα στους φίλους σου.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7.5.2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.