Η εκκλησία μας, όπου συναντιόμαστε με τους άλλους συγχωριανούς, τους οποίους δε θα βλέπαμε αλλιώς και με τους οποίους δεν αδερφωνόμαστε αλλού, παρά μόνο εδώ, όπου στεκόμαστε δίπλα δίπλα, όπου συχνά, όταν συμβαίνει το ευχάριστο να είναι ο κόσμος πολύς, μοιραζόμαστε το στασίδι μας με αγάπη, όπως δεν κάνουμε εύκολα με άλλα πράγματα που μας «ανήκουν», που είναι «δικά μας»… (Τι όμορφα ο λαός μας, που κάποτε, πριν αρχίσει να κυνηγάει απεγνωσμένα αυτήν τη μεγάλη ανοησία της εποχής μας για να την υιοθετήσει, την ανοησία του lifestyle, έλεγε για το Λάζαρο πως μετά την ανάστασή του γέλασε μονάχα μία φορά∙ όταν είδε κάποιον να κλέβει μια στάμνα και είπε χαμογελώντας: «Βρε τον ταλαίπωρο, για ιδές τον πώς φεύγει με το κλεμμένο σταμνί. Ξεχνάει ότι κι αυτός είναι ένα κομμάτι χώμα όπως και το σταμνί. Το ‘να χώμα κλέβει τ’ άλλο. Μα δεν είναι να γελούν οι πικραμένοι;». Κι αυτό δεν εκφράζει εκείνο το «Ματαιότης ματαιοτήτων»,ίσα ίσα σημαίνει πως δεν έχουμε όλο τον καιρό δικό μας για να τον κατασπαταλάμε στις πιο μεγάλες ανοησίες, αλλά οφείλουμε, αν μας αγαπάμε αληθινά, να ιεραρχούμε τα πράγματα και να δίνουμε σημασία σ’ αυτά που σημαίνουν αληθινά κάτι.)
Και τα μοναστήρια μας, οι άλλοι άγιοι τόποι της καρδιάς μας, που ευτυχώς χωράει τόσα πολλά όμορφα πράγματα, με τάξη αραδιασμένα εντός της, χωρίς καμία διάθεση να προηγηθεί το ένα τ’ αλλουνού, χωρίς να τσακώνονται μεταξύ τους για κάποιο πρωτείο∙ αυτά είναι εφευρέσεις των ανθρώπων που δεν έχουν κάνει ακόμα το πέρασμα και που δεν έχουν νιώσει πραγματικά τη χαρά της ειρήνης μέσα τους.
Τα λόγια τα αναστάσιμα της Εκκλησίας μας, όπου και αν τα άκουσε κανείς -αρκεί μονάχα να τα κατάφερε να απαγκιστρωθεί από τα βιοτικά, τα καθημερινά του, και να αφοσιώθηκε- είναι τα πιο χαρούμενα και τα πιο ελπιδοφόρα. Τα λόγια και οι μελωδίες τους. Πάσχα σημαίνει ατέλειωτη και ατόφια χαρά∙ σημαίνει πέρασμα από τη μιζέρια που χαρακτηρίζει την καθημερινότητά μας, που τη σκιάζει ο φόβος του θανάτου, σε μιαν εντελώς άλλη κατάσταση, όπου ο θάνατος ο φοβερός δεν υπάρχει. Κι εμείς, απελευθερωμένοι πια από αυτόν το φόβο του, μπορούμε να στρίψουμε πλώρη∙ να πάμε γι’ αλλού…
Στα μοναστήρια μας μπορεί κανείς να ζει συχνά πολλά θαύματα που φαίνονται μικρά, αλλ’ είναι μεγάλα. Όπως, π.χ., να κατεβαίνεις τα πλατιά πέτρινα σκαλιά, κατευθυνόμενος προς το παρεκκλησι της Ανάστασης του ως χτες Νυμφίου για να γιορτάσεις τον εσπερινό της Αγάπης, κι αντί να κατεβαίνεις να ανεβαίνεις πολύ ψηλά.
Και να συντελούν πολλά πράγματα για να κατορθωθεί αυτό. Να παίζει ρόλο το αξεπέραστης ομορφιάς τοπίο, το φυσικό, αλλά κι αυτό που διαμόρφωσαν με ασυνήθιστη καλαισθησία οι άνθρωποι∙ να παίζουν ρόλο οι ξύλινοι σταυροί οι μπηγμένοι κατευθείαν στο πρασινισμένο από την άνοιξη χώμα, οι πιο απλοί σταυροί που μπορεί κανείς να δει σε μνήματα, σταυροί που αντιμετωπίζουν το θάνατο με τη λιτότητα και την απλότητα που του ταιριάζει (αντίδοτο στην πολυτέλεια που έχει καταφέρει να εισχωρήσει με δική μας ευθύνη και στα νεκροταφεία μας, ενώ η Εκκλησία μας το λέει καθαρά πως δεν ξεχωρίζει κανένας άρχοντας ούτε πλούσιος ούτε διάσημος ούτε δυνατός του κόσμου μπροστά στο θρόνο του Θεού για τον οποίο όλοι μας είμαστε το ίδιο παιδιά Του -κανένας απολύτως δεν είναι πιο παιδί Του από κάποιον άλλον, ευτυχώς …) Να παίζουν ρόλο και πάλι οι χαρούμενες ψαλμωδίες, αυτή τη φορά όμως συνοδευόμενες όχι μονάχα από τις φωνές του φιλέορτου εκκλησιάσματος, αλλά και από τις φωνές των πουλιών που θαρρείς πως μαζεύτηκαν κι αυτά μετά που απόφαγαν το πασχαλινό μεσημεριάτικό τους γεύμα και συναγωνίζονται με μας τους ανθρώπους, τα πιο λογικά (;) πλάσματα του Θεού, ποιος θα εκφράσει καλύτερα την αγάπη του στο Δημιουργό και Πλάστη του, ποιος θα Τον υμνήσει εκφραστικότερα… Να παίζουν το ρόλο τους και οι εικόνες σαν αυτή του νεαρού με το ρασάκι που χτυπάει τη μικρή καμπανούλα -όλα αλαφρωμένα, ακόμη κι αυτός ο μεταλλικός ήχος γίνεται πιο διακριτικός, για να ταιριάζουν με το τοπίο- κάθε στιγμή που η χαρά κορυφώνεται… Κι η χαρά που κορυφώνεται να φανερώνεται κι αλλιώς: με το χορό του πολυέλαιου εκεί στο κέντρο της αγκαλιάς του Θεού, που δε λέει να ξεκολλήσει τα μάτια του από τα ταπεινά Του πλάσματα και ούτε λέει να κλείσει την ολάνοιχτη πάντα σε μας αγκαλιά Του, που δε μας αξίζει… Όλα εικόνες μεγαλειώδεις, από αυτές που σε κάνουν να λες πως για κάτι τέτοιες στιγμές θα ‘πρεπε να κουβαλάς διαρκώς μαζί σου μια μηχανή που φωτογραφίζει. Εικόνες παπαδιαμαντικές στην εποχή μας που έχει ελαφρώσει επικίνδυνα. Εικόνες, όμως, που, ακόμη κι αν δεν τις απαθανάτισες, γιατί όλο λες κι όλο δεν την έχεις μαζί σου αυτήν τη μηχανή που φωτογραφίζει, μένουν απαθανατισμένες μέσα στη μνήμη, που αναγκαστικά στην εποχή του καταιγισμού των πληροφοριών -άχρηστες ή περιττές οι περισσότερές τους- επιλέγει και κρατά τις καλύτερες, τις δυνατότερες, τις πιο ουσιαστικές.
Πάσχα σημαίνει πέρασμα. Αυτό έλεγε πάντα, αυτό λέει και σήμερα -προπαντός σήμερα- η Εκκλησία μας. Η Εκκλησία μας που έλεγε και λέει και θα λέει. Γιατί ο λόγος του Θεού δεν δένεται. Ο λόγος του Θεού που μας ξυπνάει από το διαρκή λήθαργο όπου έχουμε πέσει θα μας ξυπνάει από τον επικίνδυνο εφησυχασμό μας πως τάχα εμείς ό,τι κι αν κάνουμε είναι καλά καμωμένο -μέγιστη αυτοκοροϊδία, ελάχιστη αυτογνωσία-, θα μας διαλύει την ψευδαίσθηση πως αυτό που ακούμε δεν αφορά εμάς, εμείς είμαστε σωστοί, για όλους τους άλλους τα λέει ∙ ο λόγος του Θεού ο βαθύς και ουσιαστικός, όχι τα λόγια τα κοινά και τετριμμένα που έχουν καταντήσει απλοϊκά πια και δεν έχουν να μας δώσουν κάτι, αλλά τα άλλα λόγια που μας ξεβολεύουν από τη θέση όπου έχουμε αράξει για τα καλά προ πολλού και έχουμε αφήσει κάθε αγώνα, γιατί τάχα το αποτέλεσμα που θέλαμε το πετύχαμε εμείς με την πρώτη, γίναμε οι καλύτεροι εμείς αμέσως, τα λόγια που μας βάζουν διαρκώς σε σκέψη και περισυλλογή, δε δένονται.
Αυτός ο λόγος του Θεού που μας αναγκάζει να σκάβουμε διαρκώς μέσα μας και να ενδοσκοπούμε, ανακαλύπτοντας συνεχώς πως δεν έχουμε γίνει ακόμα αυτό που θα θέλαμε να είμαστε, δε δένεται. Κανείς δεν έχει τη δύναμη να τον δέσει ∙ θα είναι πάντοτε παρών και θα μιλάει ακόμα κι όταν φαίνεται πως σιωπά, γιατί, απλώς, έχει τη δύναμη να μιλά και με χίλιους άλλους τρόπους. Αρκεί εμείς να έχουμε αυτιά να τον ακούμε, μάτια να τον βλέπουμε και καρδιές γρηγορούσες για να τον αποζητούμε διαρκώς, χωρίς να τον χορταίνουμε…
Αυτό, λοιπόν, είναι το Πάσχα: ένα πέρασμα που μπορεί να είναι ένα τεράστιο άλμα, σαν εκείνο του φοβερού φονιά αθώων που άλλαξε ριζικά μόλις άκουσε το με παιδιάστικο τρόπο ειπωμένο «Χριστός Ανέστη» του μικρού Μιχαήλ, ένα πέρασμα όμως που μπορεί και να ‘ναι μικρά κι ανεπαίσθητα βήματα από το σκοτάδι στο φως που νικάει ακόμα και το θάνατο…
Αφιερώνεται σε όλα τα παιδιά του πιστού μας λαού που φίλησαν και ξαναφίλησαν τον Εσταυρωμένο, που προσκύνησαν τον Επιτάφιο, που έψαλαν το «Χριστός Ανέστη» μ’ ένα σκίρτημα στην καρδιά.
Αφιερώνεται ιδιαίτερα στη Νατάσα, που με άφησε να κρατάω την αναμμένη λαμπάδα της στον Εσπερινό της Αγάπης κι έκανε το θαύμα που ζούσα ακόμα πιο θαυμαστό…
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 30.4.2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.