ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ: Αχ, πεταλούδα μου… πώς να πετάξεις!

Περιχαρείς ξεκινήσαμε να παρακολουθήσουμε τη θεατρική παράσταση: «Τα μάγια της πεταλούδας», από τη θεατρική ομάδα του πολιτιστικού ομίλου «Μύησις». Μα... «εμείς γι’ αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μας πάει» που λέει και το τραγούδι. Κινήσαμε για το θέατρο και καταλήξαμε στο σχολειό... στο 9ο Δημοτικό Σχολείο. Εν πάση περιπτώσει, πέρασα προσεκτικά πάνω από τα καλώδια που ήταν απλωμένα στο δάπεδο, ξυστά από τον ορθοστάτη των προβολέων κι ελαφρώς ακουμπιστά από το εφαλτήριο επί του οποίου ήταν στημένος ο προβολέας για τις σκηνοθετικές ανάγκες του έργου.

Με την ικανοποίηση ότι δεν έκανα κάποια ζημιά, κάθισα σ’ ένα απ’ τα κόκκινα καρεκλάκια που μεταφέρθηκαν από τις αίθουσες των μικρών τάξεων του σχολείου. Κάθισα που λέτε σ’ ένα απ’ τα κόκκινα καρεκλάκια, και παρότι κοντός, τα γόνατά μου έφτασαν στο σαγόνι. Τέλος πάντων...τα φώτα χαμήλωσαν, η αυλαία άνοιξε κι ο αφηγητής μας καλωσόρισε ηδύλαλα στο παραδείσιο λιβάδι του, με τα χρώματα, τα αρώματα και τους υπερβατικούς έρωτες των εντόμων. Η μουσική που ακούστηκε μας ανέβασε στο χαλί του παραμυθιού και μας απίθωσε απαλά στο μυριοξόμπλιαστο εκείνο περιβόλι των σκαθαριών. Όμορφος κόσμος αυτός του λιβαδιού! Να σου κι αναδύεται η ομορφιά του μέσα απ’ τις καθάριες λέξεις των ηθοποιών, τα σμιλεμένα από τα συναισθήματα πρόσωπά τους και το εκφραστικό τους βλέμμα. Γέμισε το δωρικό πάλκο μελωδία, κίνηση, χρώμα, συγκίνηση και γέλιο. Εκείνο που ξέφυγε απ’ τη σκηνή και απλώθηκε στην πλατεία ήταν η αλήθεια του ερασιτέχνη και η αποφασιστικότητά του να συνεχίσει να προσφέρει με ανιδιοτέλεια και άδολο πάθος, θυσιάζοντας απ’ τον επαγγελματικό ή τον ελεύθερό του χρόνο, για να προσφέρει παιδεία σε μας τους πολίτες της «Αρχόντισσας»!...Της «Αρχόντισσας», που περιορίζεται εις το να βαυκαλίζεται με το βυζαντινό παρελθόν της κι ας της πέφτουν τα τείχη κι ας καίγονται τ’ αρχοντικά της κι ας κάνουν φτερά τα νυφοστόλια της.

Είναι οξύμωρο, σχιζοφρενικό, δυσερμήνευτο κι εξοργιστικό στην εποχή μας, μια πόλη, πρωτεύουσα νομού μάλιστα, να μη διαθέτει εδώ και μια δεκαετία περίπου πολιτιστικό κέντρο! Μια πόλη χτισμένη σ’ ένα ευαίσθητο ακρογώνι της πατρίδας, με υψηλότατα ποσοστά ανεργίας, με τους μνηστήρες του αλυτρωτισμού τριγύρω της, με το φάντασμα της μετανάστευσης που θέλει τα νιάτα ξενομερίτες στις άξενες πια γειτονιές του κόσμου, μια τέτοια πόλη λοιπόν να ντρέπεται που δεν μπορεί να πει ένα ζεστό «καλωσόρισες» στο θέατρο, τη μουσική τον κινηματογράφο, την Τέχνη, τον πολιτισμό! Το απογοητευτικότερο δε, είναι ότι δε διαφαίνεται προοπτική κατασκευής χώρου στο εγγύς μέλλον. Πώς να μην εξοργίζει μια τέτοια σουρεαλιστική πραγματικότητα που θέλει χωριά διακοσίων και τριακοσίων κατοίκων να έχουν πολιτιστικά κέντρα και να μην έχει η πρωτεύουσα του νομού; Πόσο ακόμα θα κρατήσει το κουράγιο των ολίγων ρομαντικών που εξακολουθούν να προσφέρουν στα «κρυφά σχολειά» του πολιτισμού μαχόμενοι την ανασβολιά της εποχής και την αποκαρδιωτική πολιτιστική πραγματικότητα της πόλης;

Η κομματική πόλωση είναι τόσο βαθιά εδώ (και παντού), που καθιστά αδύνατη την ομόθυμη διεκδίκηση άμεσης ανέγερσης πολιτιστικού κέντρου. Είναι τόση η ασυνεννοησία, που δεν καταφέραμε να παρουσιάσουμε στην κεντρική εξουσία το πρόβλημα θέτοντάς το αιτιολογημένα και τεκμηριωμένα στις πραγματικές του διαστάσεις. Θα μπορούσε ίσως, μια κίνηση των πολιτών να προκαλέσει το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης πανελλήνιας εμβέλειας και υπό την απειλή της καταγγελίας περί κυβερνητικής αδιαφορίας, να ξεκινήσουν οι απαιτούμενες διαδικασίες.

Αντ’ αυτών όμως, βλέπουμε πολιτικά πρόσωπα της πόλης αντί να θέτουν το πρόβλημα επιτακτικά στους εκπροσώπους της κεντρικής εξουσίας, να καυχησιολογούν και να διατυμπανίζουν τη «φιλία» τους με τους μεγαλοσχήμονες ή ακόμα να αριθμούν τα δώρα που πρόσφεραν και τις προφορικές δεσμεύσεις που απέσπασαν μεταξύ μπριζόλας και ρετσίνας.

Είθε η ημιθανής πεταλούδα της «Αρχόντισσας» να πετάξει σύντομα πάνω από την πόλη, όπως εκείνη του λιβαδιού που τόσο όμορφα άνοιξε στο τέλος τα φτερά της! Η πεταλούδα του παραμυθιού μας μίλησε για τον υπερβατικό και ανεκπλήρωτο έρωτα. Η πεταλούδα της πόλης ας μιλήσει για τον υπερβατικό ηγέτη τον υπερβατικό πολίτη και η ψηφολέκτισσα εξουσία προτού μετρήσει τα «κουκιά», ας μας βεβαιώσει (όχι να μας παραμυθιάσει) πως η δημιουργία πολιτιστικού κέντρου δεν αποτελεί ανεκπλήρωτο όνειρο!... Μπορεί;...
Είθε!...

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7.5.2009