15.6.09

ΜΠΕΣΣΗ ΜΙΧΑΗΛ: Ποια Ευρώπη;

Ενωμένοι στη διαφορετικότητά μας» ήταν / (είναι;) το σύνθημα που προεξάρχει στην παρουσίαση του τί αποτελεί η Ευρώπη σήμερα, εν όψει της πολύ κρίσιμης εκλογικής αναμέτρησης στις 7 Ιουνίου, για την ανάδειξη των ευρωβουλευτών που θα εκπροσωπήσουν αντίστοιχα τις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ).
Ποιοί αλήθεια θα εκπροσωπήσουν, ποιούς και για ποιά Ευρώπη;
Επιγραμματικά η απάντηση είναι κάπως έτσι, αρχίζοντας από το ποιά φαίνεται να είναι σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση:

Η αρχική (1952) Ευρωπαϊκή Κοινότητα Χάλυβος και Άνθρακα μετεξελίχθηκε το 1958 με τη συνθήκη της Ρώμης στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα ή Κοινή Αγορά που εδραιώθηκε το 1987 (ΕΕC-Single Act ). Θεωρητικά, η αποκλειστικά οικονομική ένωση μετατρέπεται σε πολιτική οντότητα το 1993 με τη συνθήκη του Μάαστριχτ, το περίφημο Σύμφωνο Σταθερότητας σε όρια δημοσιονομικής πειθαρχίας, εκείνη την εποχή εφικτά. Από τότε, με τις συνθήκες Άμστερνταμ (1999) Νίκαιας (2003) και ιδιαίτερα της Λισσαβώνας (2007),παλεύει να εγκαταστήσει ουσιαστική πολιτική ένωση με ενιαίο Σύνταγμα και κάποιου βαθμού εκτελεστική εξουσία για να «ευοδωθεί η δημοκρατική συνεργασία, η βασισμένη στο Νόμο, των 27 λαών της Ευρώπης», των 497 εκατομμυρίων ευρωπαίων πολιτών.

Η Ενωμένη Ευρώπη που στηρίχθηκε στη διεύρυνση παρά στην εμβάθυνση της ενότητας των κρατών-μελών για να δρέψει τους καρπούς της σχετικής οικονομικής εξάπλωσης, συνιστά την δεύτερη πληθυσμιακά πολυαριθμώτερη οντότητα μετά την Κίνα, την δεύτερη σε ΑΕΠ ένωση μετά τις ΗΠΑ και τη πρώτη σε παροχή βοήθειας σε τρίτες χώρες .Οι πόροι της κατανέμονται σε σκοπούς κοινωνικούς, περιφερικούς και σύγκλισης. Διαθέτει εκλεγόμενο Κοινοβούλιο με 744 βουλευτές και 40.000 υπαλλήλους που συνιστούν τη λεγόμενη γραφειοκρατία των Βρυξελλών .Τα αποφασιστικά όργανα είναι τα συμβούλια Υπουργών και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Η τελευταία συνθήκη της Λισσαβώνας, προβάλλει σαν κύριους στόχους την δημιουργία μιας συνταγματικής κοινότητας:
• Δημοκρατικότερης, ενισχυτικής των πρωτοβουλιών της Κοινωνίας των Πολιτών, ισχυρότερης πολιτικά διεθνώς με πρόεδρο και υπουργό εξωτερικών, και αποτελεσματικότερης στη διεκδίκηση των συμφερόντων της, με απλούστερες, δίκαιες διαδικασίες.
• Διαφανέστερη, με πρόσβαση σε τί κάνει ποιός και γιατί, σε συνεδριάσεις, κείμενα, αποφάσεις, και σε ότι έχει σχέση με θεσμούς, διοίκηση, νόμους, δίκαιο.
• Ασφαλέστερη, επειδή ενωμένοι παλεύουν οι ευρωπαίοι για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, του εγκλήματος, της ρύπανσης της ατμόσφαιρας και των επακόλουθων κλιματικών αλλαγών.

Το «Γιατί μας συμφέρει η Ευρωπαϊκή Ένωση» έχει απάντηση: η ευρωζώνη εξασφάλιζε τη ως σήμερα δυνατότητα δημοσιονομικής πειθαρχίας, χαμηλό πληθωρισμό, πόρους για σύγκλιση των ασθενεστέρων και ένα κοινωνικό σύστημα πρόνοιας που πιθανόν να αναδεικνυόταν το καλύτερο στο κόσμο. Αν οι κυβερνώντες και οι γραφειοκράτες αντί της διατήρησης της εξουσίας τους είχαν φροντίσει να εξαλείψουν τις ανισότητες, να εξασφαλίσουν την απασχόληση κι όχι την απασχολησιμότητα κι είχαν βάλει φρένο στον τούρμπο καπιταλισμό του αδηφάγου χρηματοπιστωτικού συστήματος της άκρατης παγκοσμιοποίησης, αυτό το σύντομο «βιογραφικό»θα ήταν ανέφελο. Κι επίσης, αν δεν προέκυπτε η τελευταία οικονομική κρίση.

Όμως, μας πρόλαβε η κρίση. Και η έλλειψη διορατικότητας των κυβερνήσεων σε συνδυασμό με το εγγενές θεσμικό δημοκρατικό έλλειμμα της κοινότητας, όπου οι πυλώνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι λίγο πιο ίσοι από τους άλλους. Οι οποίοι άλλοι, μέσα στη φρενίτιδα του νεοανακαλυπτόμενου καταναλωτισμού, αφέθηκαν από μη διορατικές κυβερνήσεις σε υπερβολικό δημόσιο χρέος κι έλλειμμα, σε πανάκριβο δημόσιο δανεισμό και στη τάση να κρυβόμαστε όλοι, με αυξανόμενη εσωστρέφεια πίσω από την ουσιαστική ανυπαρξία κοινής οικονομικής πολιτικής. Η μάλλον άκαμπτη στάση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η απουσία θεσμικών υπεύθυνων εκτελεστικών αρχών αντί της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, η καθυστέρηση σε ουσιαστικές δομικές μεταρρυθμίσεις, η θεσμική αδυναμία του Ευρωκοινοβουλίου για μεγαλύτερο έλεγχο και παρεμβάσεις, βοηθά υπόγεια την τάση που είχε ξεκινήσει με την θατσερική αντίληψη περί ΕΕ, για «επανεθνικοποίηση» των προβλημάτων.

Η άποψη ότι η ΕΕ δεν έχει τα προβλήματα των ΗΠΑ μπορεί να έχει κάποιο νόημα αν η απληστία δεν κυρίευε την άρχουσα τάξη και δεν αναδείκνυε σε καίριο το ερώτημα, μεσούσης της κρίσης η οποία φαίνεται να πληρώνεται πολύ ακριβά από τους πιο αδύναμους:
• Ποιά Ευρώπη θέλουμε;
• Την Ευρώπη της Μέρκελ; του Σαρκοζί; Του Μπράουν; του Κλάους (της Τσεχίας, που δεν τη θέλει, όπως και ο Κατσίνσκι της Πολωνίας );
• Του Ομπάμα;
γώ λοιπόν, μια πολίτις της Ευρώπης απαντώ:
ΚΑΜΜΙΑ!

• Θέλω μια Ευρώπη που πιστεύει στις αρχές της και διεκδικεί τις αξίες πάνω στις οποίες στηρίχθηκε που είναι βασικά η δημοκρατία και η κοινωνική δικαιοσύνη.
• Η Δημοκρατία εξασφαλίζεται με ένα αντιπροσωπευτικότερο κοινοβούλιο, του οποίου οι εκλεγμένοι βουλευτές θα έχουν δικαίωμα (συνθήκη Λισσαβώνας) για ισχυρότερες παρεμβάσεις, ιδιαίτερα σε σχέση με τη καθημερινότητα της οικονομίας σε έναν κόσμο ραγδαία μεταβαλλόμενο, με τις ισορροπίες αμφισβητούμενες ή και μεταλλασσόμενες καθημερινά. Έναν κόσμο στον οποίο η Ευρώπη οφείλει την «ευρεία άποψη» που το ίδιο το όνομά της εγκλείει, σε δίκαια αν όχι ανάπτυξη, τουλάχιστον διατήρηση και εμπέδωση των δημοκρατικών αρχών.
• Η κοινωνική Δικαιοσύνη πραγματοποιείται με ισχυρότερη πολιτική βούληση που ξεπηδά από μια εκτελεστική εξουσία με περισσότερη πρωτοβουλία και ηγετικές ικανότητες από τους «βυζαντινισμούς» της αναποτελεσματικής γραφειοκρατίας .Και λίγη φαντασία θα ήταν μεγάλο προσόν....
• Δεν μ΄ ενδιαφέρει αν ο εκπρόσωπος που θα στείλω με τη ψήφο μου είναι πρασινογάλαζος ή κιτρινοκόκκινος. Aς κρατήσει την άχρηστη και μάλλον απαξιωτική κομματική του ταυτότητα μόλις εκλεγεί για τον εαυτό του και το κόμμα του. Εγώ θέλω να απαντά καταφατικά σε δύο κρίσιμες ερωτήσεις:
• Είναι αποδείξιμα ικανός να με εκπροσωπεί;
• Θέλει μια Ευρώπη σαν τη δικιά μου;

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 28.5.2009


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ