ΟΔΟΣ: Η ρευστότητα και η αστάθεια, έχουν μέλλον

(28,62% στις ευρωεκλογές 2004) δεν μπόρεσε για μια ακόμη φορά να διεμβολίσει ευρύτατα στρώματα της καστοριανής κοινωνίας, ειδικά μεταξύ των νέων ανθρώπων, που όπως προκύπτει από τις κάλπες, δεν πρόκειται να επιδοκιμάσουν ποτέ με την ψήφο τους ένα κομματικό χώρο (ΠαΣοΚ), που επί 30 χρόνια τώρα αρνείται ή και φοβάται να ανανεωθεί σε πρόσωπα και κυρίως σε νοοτροπίες.

Παρά τους πρώτους πανηγυρισμούς, το εκλογικό αποτέλεσμα συνιστά μικρή μεν αλλά πάντως (μερική) ήττα του κ. Γεωργίου Παπανδρέου, αλλά ταυτόχρονα νίκη για το ΠαΣοΚ στο σύνολό του, που δείχνει να αποκαθιστά, έστω και με αργούς ρυθμούς τους δεσμούς που είχε χάσει. Αντίθετα, στο άλλο στρατόπεδο, η προσωπική «νίκη» του προέδρου της Ν.Δ. και πρωθυπουργού που κατόρθωσε να περιορίσει την κατάρρευση, είναι ταυτόχρονα ήττα της Νέας Δημοκρατίας. Διότι 5 μόλις χρόνια μετά την έναρξη της κυβερνητικής της θητείας, βούλιαξε στα σκάνδαλα διαφθοράς και ατιμωρησίας, και μοιάζει να έχει γεράσει πρόωρα. Γι’ αυτό (έστω και μέσα από το μήνυμα της αποχής) άρχισε να αποκρούεται με τάσεις μονιμότητας από το ακροατήριο του μεσαίου χώρου που με μεγάλη δυσκολία προσεταιρίστηκε λίγα χρόνια πριν. Η κατάσταση αυτή, αν παραμείνει η ίδια, θα επιδράσει αρνητικά στο επίπεδο της πολιτικής ζωής, στην οικονομία και την κοινωνία, και θα αναστείλει κάθε πρόοδο στις προσπάθειες που καταβάλλονται για την διευθέτηση των ανοικτών ζητημάτων των εξωτερικής πολιτικής. Μέχρις τελικής λύσεως, πτώσεως ή εξοντώσεως.

Καθ’ ότι οι αναλύσεις και οι εκτιμήσεις για τις τάσεις της κάλπης, θα συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποτέλεσαν το πρώτο ημίχρονο ενός ιδιόρρυθμου εκλογικού πρωταθλήματος μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΠαΣοΚ. Και δυστυχώς των «μεγάλων» πολιτικών οικογενειών ως αντιπάλων, και των μεγάλων πολιτικών οικογενειών που ελέγχουν τα κόμματα απέναντι στους αυτοδημιούργητους πολιτικούς των ίδιων αυτών κομμάτων. Θεωρείται πιθανό οι αναλύσεις θα καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι η πολιτική ρευστότητα (η μοναδική σανίδα σωτηρίας του ηγετικού κατεστημένου κυρίως των δύο μεγάλων κομματικών σχηματισμών) θα συνεχιστεί και τους επόμενους μήνες και θα διαρκέσει το βραδύτερο μέχρι την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, στις αρχές της Άνοιξης του 2010.

Με τον Γεώργιο Παπανδρέου εγκλωβισμένο στο αίτημά του για πρόωρες εκλογές, αλλά με αβέβαιο για τον ίδιο αποτέλεσμα, και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή παγιδευμένο στην υποτυπώδη κοινοβουλευτική ομηρία της κυβέρνησής του και αδύναμο μέχρις στιγμής να ελέγξει αποτελεσματικά την διαφθορά στο κόμμα και την κυβέρνηση. Είναι προφανές ότι, και οι δύο τους αδυνατούν να αντιληφθούν ότι μπορεί να αποτελούν και οι ίδιοι μέρος του πολιτικού προβλήματος της χώρας, και όχι απαραίτητα μέρος της λύσης του.

Το φαινόμενο δεν είναι άγνωστο στην ελληνική πολιτική σκηνή και έχει επαναληφθεί μερικές φορές και στο πρόσφατο παρελθόν. Είναι όμως η πρώτη φορά κατά την οποία τόσο στο ΠαΣοΚ όσο και στην Νέα Δημοκρατία, είτε υπογείως, είτε ισογείως θα δημιουργηθούν ρεύματα αμφισβήτησης των αυθεντιών των οικογενειακών πολιτικών δυναστειών. Ήδη στην Νέα Δημοκρατία ακούστηκαν για πρώτη φορά δημοσίως, το βράδι των εκλογών καμπανάκια κριτικής με πραγματικό στόχο τον ίδιο τον Κ. Καραμανλή.

Η επίδραση αυτής της κατάστασης στην Καστοριά, αναμένεται να είναι (ακόμη πιο) πολύ αρνητική. Αν για παράδειγμα όλα τα εσωκομματικά, κοινωνικά και αυτοδιοικητικά ευτράπελα που κατρακύλισαν την πόλη συνέβησαν στα χρόνια της πρώτης κυβερνητικής θητείας της Νέας Δημοκρατίας, όταν μπορούσαν να επιβάλλονται μονομερώς οι καλλίτερες λύσεις, επειδή η εσωκομματική ομαλότητα ήταν εξασφαλισμένη και εν όψει της απήχησης του κ. Κων/νου Καραμανλή είχαν επιμελώς τεθεί κάτω από το χαλί όλες οι έριδες και οι αμφισβητήσεις στο πλαίσιο ενός μορατόριουμ που όλοι το ζούσαν αλλά κανείς δεν μιλούσε ανοικτά και ειλικρινά γι’ αυτό, ο καθένας μπορεί να προβλέψει τι θα ακολουθήσει στο άμεσο μέλλον με την αναβίωση των δελφινικών τάσεων. Οι οποίες στην Καστοριά έχουν (όλες) τους εκπροσώπους και τους εκλεκτούς τους που καραδοκούν.

Αν σε όλα αυτά προστεθεί το δεδομένο ότι στο 2010 θα διενεργηθούν και οι εκλογές για την ανάδειξη των αιρετών της δημοτικής και νομαρχιακής αυτοδιοίκησης ανά την επικράτεια, αλλά και στην Καστοριά, όπου αναμένεται ιδίως για την διεκδίκηση του Δήμου Καστοριάς για μια ακόμη φορά ένας κανονικός εμφύλιος σπαραγμός που θα έχει απ’ όλα, (από προδοσίες μέχρι ανίερες συμμαχίες), εύκολα προκύπτει το συμπέρασμα ότι η ρευστότητα και η αστάθεια, έχουν μέλλον. Θα διαρκέσουν για 1,5 χρόνο ακόμη.

Στην διάρκεια του οποίου, οι οποιοιδήποτε χειρισμοί θα καθορίζονται από τις εκλογικές ισορροπίες και τα μικροκομματικά συμφέροντα.

Καλό 2011 δηλαδή για να επιστρέψει η χώρα στην προ του 2008 κατάσταση σχετικής σταθερότητας. Έως τότε η Καστοριά θα μείνει προφανώς γης Μαδιάμ και όχι της Επαγγελίας.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 11 Ιουνίου 2009.