Βιβλίο: «Λειψή αριθμητική». Η άποψη ενός βιβλιόφιλου…

Ο έπαινος των ομότεχνων, των παλιών, των καλών, των «δύστροπων» ομότεχνων, στο δύσκολο και «μικρόψυχο» κόσμο των γραμμάτων…
Το καλωσόρισμα της κριτικής, για μια πεζογραφία λογοτεχνικής και ψυχοθεραπευτικής αξίας…
Βελτιωμένη «επανάληψη» της καλής γραφής, η νέα συλλογή τριάντα τεσσάρων διηγημάτων «Λειψή αριθμητική», του Ηλία Παπαμόσχου, που κυκλοφόρησε από τον “Κέδρο”.
Εξομολογητικά και πάλι διηγήματα, για τη «δυνατότητα» των «ανώνυμων» ανθρώπων, αλλά και των ζώων και των πραγμάτων, να συγκινούν έντονα. Διηγήματα για την αξία της συγχώρεσης, για ανήσυχα κοράκια, για γεροντίστικα περπατήματα και συνήθειες, για ανώνυμους και επώνυμους ζωγράφους, για θύμησες δικών του ανθρώπων. Για τη μάνα του για παράδειγμα, που έλεγε πως, τον καλό τον άνθρωπο τον τρώει η καλοσύνη και τον κακό τον θρέφει η κακία του… Καλογραμμένα, καλοδουλεμένα διηγήματα, για τους ζωντανούς και τους νεκρούς της ζωής και της ψυχής…
Τέσσερα χρόνια μετά την κυκλοφορία της δεύτερης συλλογής διηγημάτων του, με τίτλο «Του χρόνου κυνήγια», και πέντε χρόνια μετά την εντυπωσιακή του είσοδo στην ελληνική πεζογραφία, με τη συλλογή «Καλό ταξίδι κούκλα μου», ο Παπαμόσχος είναι σήμερα σαφώς ένας καλύτερος συγγραφέας.
Φαίνεται στη γλώσσα του νέου του βιβλίου, φαίνεται στη θεματική των διηγημάτων του, στον τρόπο με τον οποίο χτίζει ή και παρατάει τις ιστορίες του. Φαίνεται στο προσωπικό του ύφος, στον προσωπικό του ρυθμό, στους κόσμους που δημιουργεί και αιωρούνται στο χρόνο, ανάμεσα στο διάλειμμα της ζωής και στον αναπόφευκτο προορισμό του θανάτου. Θα μπορούσε να ήταν ίσως πιο λιτός στην έκφραση του, μερικές φορές. Με λιγότερους πλεονασμούς στις περιγραφές, ή στις ποιητικές συντακτικές του αναστροφές.
Υπάρχουν και ελάχιστα διηγήματα, για παράδειγμα «ο σαλός», που εμπλουτίζουν τη γεωγραφία των ηρώων του, χωρίς απαραίτητα να επιβάλλουν τη λογοτεχνική τους παρουσία, σε αυτήν τη συλλογή.
Όμως, το ξαναγράφω… Ο Ηλίας Παπαμόσχος γράφει καλά, γράφει πολύ καλά. Με κορυφώσεις ιδιαίτερες, κάθε φορά που αναφέρεται στη σχέση των ανθρώπων με το θάνατο. Αν ενδιαφερθούν για αυτόν ξένοι εκδοτικοί οίκοι, με καλούς μεταφραστές, μπορεί να συναντήσει την αναγνώριση και διεθνώς…
Το στοίχημα για το συγγραφέα, αν ζούσε σε άλλες εποχές, θα ήταν να μπορούσε να γράψει και τέταρτο και πέμπτο καλό βιβλίο, ζώντας μόνιμα σε μια πόλη με το «μέγεθος» και τα χαρακτηριστικά της Καστοριάς... Φτάνει ο πολιτιστικός πλούτος του παρελθόντος, η φυσική ομορφιά του παρόντος; Φτάνουν οι δυνατότητες της τεχνολογίας και της εποχής, που κάνουν τα ταξίδια πιο εύκολα, κυριολεκτικά και μεταφορικά; Φτάνουν αυτά ως ερεθίσματα, για έναν νεοέλληνα συγγραφέα που ζει και γράφει σε μια περιφερειακή πόλη της Ελλάδας, το 2009;
Φτάνουν όλα αυτά, όταν μάλιστα έχεις ήδη επεξεργαστεί λογοτεχνικά, μια έμπνευση που αντλείται από οριακά βιώματα;
Τα τρία μέχρι τώρα βιβλία του Παπαμόσχου, αποδεικνύουν πως ο δρόμος της καλής γραφής, με αφετηρία ή με προορισμό την Καστοριά, δεν είναι δύσβατος, για τους καλούς τεχνίτες του λόγου.
τεχνίτες του λόγου.

Πηγή: endeaneos.blogspot.com/

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 9.7.2009