Και έρχεσαι και αφού μπαίνεις στο σπίτι μου, πέρα του τι μου έκλεψες και του τι έψαξες και ανακάτωσες, άνοιξες και ήπιες αθεόφοβε τα δύο μπουκάλια παλαιό κρασί. Ξέρεις τι σήμαιναν αυτά για μένα; Ήταν εμφιαλωμένα τα όνειρά μιας ζωής, εκεί παλαίωναν, όπως το ξέρει το παλαιό κρασί. Περίμενα το άνοιγμά τους να γιορτάσει την μεγάλη ευτυχισμένη στιγμή, εκείνη που εσύ δεν άφησες να φτάσει, να έρθει κάποιος φίλος από τα παλιά, να έρθει η μεγάλη στιγμή ευτυχίας του έρωτα, ο θεός ξέρει πόσα χρόνια περιμένω με το άδειο ποτήρι στο χέρι, και να που τώρα ήρθες εσύ και μου άδειασες την φιάλη, “δεν χρειάζεται πια” σκέφτηκες. “Τόσα χρόνια περίμενε, και η παλαίωση έχει την ωρίμανσή της” σκέφτηκες και με πρόλαβες.
Κάθε φορά όταν κάποιο γεγονός πλησιάζει στον χρόνο που θ΄ άνοιγε μια φιάλη, το ίδιο το γεγονός μίκραινε, απομακρυνόταν και έχανε μέρος από την σημασία του, έτσι ώστε να μην δικαιολογεί το άνοιγμα της αφιερωμένης φιάλης. Άφηνα το τιρμπουσόν στην θέση του, εκεί όπου το βρήκες και μαγάρισες τις προσδοκώμενες στιγμές της ευτυχίας μου. Ξέρεις τι σημαίνει για μένα η πράξη σου αυτή; Προτιμούσα να έφευγες με τις τσέπες σου γεμάτες κοσμήματα και άλλα πολύτιμα, παρά να ανοίξεις και να πιεις τις φιάλες μου. Τουλάχιστον τότε θα μου έμεναν η ελπίδα ή η προσμονή μιας ευτυχίας που εσύ έδιωξες. Τι ήταν για εσένα αυτή η ιστορία; Απλά άνοιξες μία φιάλη, όπως ανοίγει μία πόρτα, ενώ ταυτόχρονα έκλεισες κάθε παράθυρο, με όποιο άνοιγμα στον ουρανό. Τι σκέφτηκες άραγε “δεν χρειάζονται άλλο τα κρασιά, τίποτα δεν πρόκειται να επιβάλλει πια το άνοιγμα τους στην υπόλοιπη ζωή του”. Τι μέτρησες άραγε; τα χρόνια μου, τι διάβασες στο χέρι μου και βρήκες ότι άδικα περιμένω την περαιτέρω παλαίωση τους, των κρασιών και όχι την δική μου, πως εσύ προεξόφλησες και ξεπορτίζεις την δική μου ελπίδα πριν ακόμη χτυπήσει την πόρτα μου. Χρόνια την περίμενα από μέσα και ήρθες εσύ και πρόλαβες με το κατσαβίδι απ΄ έξω, δεν είμαι βέβαιος ότι κατάλαβες τι ακριβώς μου έκλεψες.
Πρόλαβες και μου τα ήπιες. Ενώ όλα τ' άλλα τα κλεμμένα αντικείμενα επιστρέφονται, τώρα που σε συνέλαβαν, με τι θα γεμίσεις αθεόφοβε τ΄ άδεια μπουκάλια μου; Mε πόση φροντίδα τα διάλεξα τότε στο Μελένικο και τα κουβάλησα από εκεί, για την όποια ευλογημένη ώρα που χρόνια περίμενα.
Κοίταζα στο ημερολόγιο, αργούσε να σταθεί ο ωροδείκτης στην μέρα που θ' ανοίγαμε την φιάλη όταν, εκείνη θα γύριζε, όπως το είχαμε αποφασίσει οι δυο μας, το δέσαμε σαν υπόσχεση με τούτο το παλαιό κρασί. Να τώρα, ξέπνοο το όνειρο έσβησε και την προσδοκία μου, την υπόσχεσή μας, έκλεισε την παρένθεση της ζωής μας άδεια, με τρόπο που δεν μπορούσαμε καν να υποπτευθούμε σαν ενδεχόμενο. Και τι δεν θα 'δινα να μην μου είχαν αγγίξει ξένα δάκτυλα την σκόνη από πάνω του, την φύλαγα σαν χιονοστιβάδα, καθώς κρύβει από κάτω της το ανοιξιάτικο μπουμπούκι. Τουλάχιστον τώρα κατάλαβες τι μου έκανες; Ίσως να κρυφογελάς με την σκέψη “δεν είναι δικά του, τα διάβασε στον Ι.Μ. Παναγιωτόπουλο”. Έχει τόσο μεγάλη σημασία η μορφή του θρήνου για τον πόνο;
Ο αστυνόμος τόση ώρα άκουγε δίχως διακοπή, χαμήλωσε τα μάτια του, ήταν προηγουμένως στυλωμένα περισσότερο στον συλληφθέντα και λιγότερο πάνω μου, τώρα κοίταζε τα χέρια του θέλοντας να κρύψει κάποια αδιαφορία. Για τον αστυνόμο, όταν άρχισε ο ρόλος του στην ανάκριση, ένας κάματος άρχισε να φαίνεται με περιορισμό των ερωτήσεων. Μάλλον θα ήταν η μονότονη επανάληψη από μέρους μου του παράπονου για τον νεαρό άνδρα που μπήκε σπίτι μου. Μήπως υποθέτει ότι την ίδια ίσως και πιο οργισμένη ανάκριση-κατηγορία άκουσε πριν από μένα, μόλις τον συνέλαβα. Υποπτεύθηκε ότι η οργή δεν ήταν οργή αλλά χαμένη ελπίδα, το κρασί, με τα χρόνια τα γεμάτα προσδοκίες, δεν παλαίωνε, ίσως ξύνισε, η κατανάλωση του έτσι άδοξη δεν ήταν παρά η παραδοχή του τέλους της. Το τέλος που αργούσε να ομολογηθεί, με το χαμένο κρασί έφθασε και η αποδοχή. Η οργή αυτή δεν ήταν παρά το requiem της εγκατάλειψης. Αφέθηκα να ενοχοποιήσω άλλον για την δική μου τύχη, με μια κενή φιάλη στο χέρι, βρήκα θύμα έξω από τον εαυτό μου, να πενθήσω σε κείνο το δικό μου χαμένο όνειρο. Κλήθηκα στην αστυνομία να αναγνωρίσω και να παραλάβω τα κλεμμένα αντικείμενά μου, να υπογράψω το πρωτόκολλο παράδοσης.
Κατάλαβα πως για τον αστυνόμο το παράπονό μου δεν ήταν παρά μια τυπική διαδικασία με κλασικό μονόλογο χιλιοειπωμένο, χιλιοακουσμένο από παρόμοιες εκφωνήσεις.
Σε όλους μας κάτι σημαίνουν τα παλαιά αντικείμενα, είπε και έκοψε άχρωμα την σκέψη του, σα να του ζήτησα συνηγορία.
Ο νεαρός δεν έδειχνε να στοχάζεται άλλο τι, παρά “θα τ΄ ακούσω ήσυχα δίχως κουβέντα”, ίσως αυτό βοηθήσει. Άκουσα τον εαυτό μου και βρήκα τον μονόλογο μου, δίχως πρόθυμα αυτιά να τον ακούσουν. Μιλούσα μπροστά στο τοίχο της όποιας υποχρέωσης να δείχνουν ότι με προσέχουν. Τί μπορεί να ενδιαφέρει τους άλλους αν προόριζα το κρασί για τη μέρα που θα γύριζε η Αλκμήνη και δεν θα βρίσκαμε λόγο να πούμε, τότε θα είχε ρόλο το άνοιγμά της φιάλης. Τώρα πια κενή δίχως καμιά επιστροφή. Οι αναμνήσεις τώρα μόνες ασύνδετες και ασυνόδευτες βγαίνουν σαν από το λυχνάρι του Αλαντίν, βιωμένες αλλά όχι προσδοκώμενες, δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν υπόσταση και χορογραφία στα όνειρα.
Με την ορκωμοσία στο πτυχίο ήπιαμε τότε και αγόρασα ένα μπουκάλι από το ίδιο κρασί για την απόληξη και το σφράγισμα της ευτυχίας μας σαν το άλλο κλείσιμο της παρένθεσης. Έτσι τουλάχιστον περίμενα μετά το στρατιωτικό μου. Αναγκάστηκα να ξεφλουδίσω τα όνειρά μας, μήπως και συγκινήσω την αναφορά μου.
Ο Αστυνόμος διέκοψε για να ρωτήσει.
-Τελικά η Αλκμήνη γύρισε; Ώστε το παλαιό κρασί να λείψει από την γιορτή σας;
-Όχι
-Κατάλαβα, αν από τα κλεμμένα αντικείμενα σας δεν λείπει άλλο μπορείτε να πηγαίνετε, απευθύνθηκε σε μένα. Είστε ελεύθερος, απευθύνθηκε στον ληστή. Το κρασί έδειξε το τέλος, αφού άλλοι δεν το έβλεπαν, η δολοφονία κανενός πτώματος δεν διώκεται.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 6 Δεκεμβρίου 2012, αρ. φύλλου 669
Αγγιξε τήν καρδιά μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο σας κ.ΠΟΥΓΓΟΥΡΑ.
έξυπνο τέλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήαν και το λάθος μάλλον ήταν - όλων μας ή πολλών - ότι τα μπουκάλια ήτανε δύο, ένα για την Αλκμήνη και ένα για ό,τι άλλο ίσως φέρει από το πλάι η ζωή, αυτό το δίπορτο ... για ασφάλεια :)
Δάκρυσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ ...
Ρούλα δικό σου το λάθος ,μή το γενικεύεις,τα δύο κρασιά,έκλειναν ένα διπλό όνειρο ζωής μέσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με τον τέταρτο Ανώνυμο. Ένα για τον ίδιο κι ένα για το ταίρι του !
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ψάχνουν όλη για καβάντζα. Υπάρχουν και ειλικρινείς άνδρες, κορίτσιαααα !
Υπέροχο! Συγκινητικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω λόγια ...
Συγγνώμη, λίγες βασικές πληροφορίες για τον Πάνο Θ. Πούγγουρα; Έχει βγάλει κάποιο βιβλίο; Ενδιαφέρομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον πάτο της φιάλης, δεν θα πεί κανένας τίποτα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον 7ο σχολιαστή:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Π. Πούγγουρας είναι δόκιμος, με ιδιαίτερο ύφος και λόγο συγγραφέας. Τίποτε απ΄ότι έχει τυπώσει -εκδώσει δεν δόθηκε μέσα από γνωστούς εκδοτικούς οίκους (εκδόσεις "ιδίοις αναλώμασιν").
Έχει γράψειτα:
-Σκέψεις στα Παρισινά Νεκροταφεία
-Μερικά δικά σας γράμματα
-Ταξιδεύοντας και γράφοντας (με δική μου επιμέλεια)
-Δώθε κείθε του Στρυμώνα
-Σαν από γραμματόσημο
Στην ΟΔΟ προ 2ετίας με δική μου επιμέλεια δημοσιεύθηκε σε συνέχειες το (αδημοσίευτο) "Εργαστήριο Φυσιολογίας" .
Μπορείτε να καλέσετε τον συγγραφέα στο 2310220465 να μιλήσετε μαζί του και να σας στείλει αν έχει στη διάθεσή του όποιο βιβλίο ... ποθείτε!
Νώντας Τσίγκας
@8 Pes esy ama thes gia ton pato. Emeis koitame ton pono.
ΑπάντησηΔιαγραφήίσως και να κάνω λάθος ...
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν μίλησα για άντρες, ανώνυμε πέντε, αλλά οκ, αφού ήταν ένα για κείνον κι ένα για το ταίρι του, μένω ήσυχη τώρα :)
"δημοσιεύθηκε σε συνέχειες το (αδημοσίευτο)"
ΑπάντησηΔιαγραφήτο σωστό είναι: το (ανέκδοτο)
Μάλλον για τον πόνο του πάτου θα κατάλαβαν κάποιοι και γι αυτό τους άρεσε τόσο πολύ...
ΑπάντησηΔιαγραφήEίσαι φρικτά γελοίος 13@
ΑπάντησηΔιαγραφή14@
ΑπάντησηΔιαγραφή«ποτέ μην αποδίδεις στην κακοήθεια αυτό που εξηγείται επαρκώς με την ηλιθιότητα» (Χάινλάϊν)
για τον 13@ «Προτιμώ τους κακοποιούς από τους ηλίθιους, γιατί οι κακοποιοί μερικές φορές ξεκουράζονται»
ΑπάντησηΔιαγραφή(Αλεξ. Δουμάς)
Ωραίο! Μ' άρεσε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι μόνο το γεγονός που περιμένει το άνοιγμα του κρασιού αλλά κι αυτό το ίδιο το κρασί που περιμένεις να στολίσει την στιγμή με την ξεχωριστή του ύπαρξη. Δυο μεγάλες στιγμές ταυτόχρονα με τα δικά της όνειρα η κάθε μια σαν συστατικά του ίδιου πυροτεχνήματος...
ΑπάντησηΔιαγραφή