ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΣΚΡΕΚΑ: Η χαρά και ο σύγχρονος άνθρωπος

Μπορούν σήμερα οι υλικά ευδαιμονούντες άνθρωποι να χαίρονται; Είναι εύκολη και προσιτή η βίωση της πραγματικής χαράς από τον πολυάσχολο κι αγχωμένο άνθρωπο; Γιατί δεν μπορούμε σήμερα να γελάμε αυθόρμητα και να χαιρόμαστε τα διάφορα γεγονότα της οικογενειακής και ατομικής μας ζωής; Τι φταίει και ποιες μπορεί να θεωρηθούν βασικές και κυρίαρχες αιτίες, που πικραίνουν και δυσκολεύουν τη ζωή μας;

Η έννοια της χαράς έχει μια διαφοροποίηση και μια κλιμάκωση. Υπάρχει η επιπόλαιη χαρά, αλλά υπάρχει και η βαθύτερη χαρά. Η πρόσκαιρη, αλλά και η μονιμότερη. Η μονιμότερη χαρά μοιάζει με δέντρο, που έχει βαθιές τις ρίζες του μέσα στο βάθος της ανθρώπινης υποστάσεως.

Έτσι διαπιστώνουμε ότι ο σημερινός άνθρωπος, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, αλλά και ο παγκόσμιος άνθρωπος δεν είναι πραγματικά χαρούμενος. Η ευμάρεια, αλλά και οι πάμπολλες και ποικίλες ανέσεις κι ευκολίες, αντί να προσφέρουν ειλικρινή και πηγαία αισθήματα χαράς, αποτελούν απλώς μάταιη, αγχώδη και κουραστική αναζήτηση όασης, μέσα στην ερημιά της ζωής μας. Όλες αυτές οι υλικές ανέσεις σαν αποκλειστικός στόχος του σύγχρονου ανθρώπου είναι απλώς υποκατάστατα της χαράς και μας ξεγελάνε.
Επομένως μπορούμε να έχουμε μικρές ή μεγάλες ικανοποιήσεις του εγώ μας, χαρούμενοι όμως, με τη βαθιά έννοια του όρου δεν είμαστε. Ή κι αν βιώσουμε στιγμιαία χαρά, αυτή δεν διαρκεί για πολύ, αφού ακολουθεί άλλη επίμονη αναζήτηση απόκτησης άλλης υλικής ανάγκης.

Αν η ευμάρεια έδινε την αληθινή χαρά, έπρεπε τότε στα πλουσιότερα, οικονομικά κράτη και στους πλουσιότερους ανθρώπους να υπάρχει διαρκής και μόνιμη χαρά. Η σύγχρονη όμως πραγματικότητα έρχεται να επιβεβαιώσει ακριβώς το αντίθετο!

Η τεράστια επέκταση των ψυχασθενειών, καθώς και το πρωτοφανές σε έκταση φαινόμενο της διαδόσεως των ναρκωτικών στην νεολαία μας, μαρτυρούν ξεκάθαρα μία υποσυνείδητη με αλλά μάταιη αναζήτηση, από τον σύγχρονο άνθρωπο του χαμένου παραδείσου της χαράς.
Η τεράστια βιομηχανική ανάπτυξη, σε συνδυασμό με την αλματώδη τεχνική πρόοδο, έφερε αύξηση και πληθώρα υλικών αγαθών, που ούτε να τα φανταστεί μπορούσε ο άνθρωπος πριν από λίγα χρόνια. Αλλά αυτή η απόκτηση των υλικών απολαύσεων και αγαθών, αλλά και της φανταχτερής ευμάρειας θεωρήθηκε πανάκεια.

Η χαρά όμως είναι ένα πνευματικό γεγονός και έτσι πρέπει να θεωρηθεί, που έχει την έδρα της στο βάθος της ανθρώπινης υποστάσεως. Και αυτό το άδυτο δεν έχει τη διάσταση της αυτάρκειας και ολιγάρκειας, που ίσως φανταζόμαστε, ούτε μπορεί να αισθανθεί τη μόνιμη και βαθιά ικανοποίηση, μόνο από την απόκτηση ενός πολυτελούς-ακριβούς αυτοκινήτου ή την καλοφαγία, που στις μέρες μας θεωρείται αποδεδειγμένα ως η βασικότερη αιτία των διατροφικών μας ασθενειών. Όχι πως αυτά δεν πρέπει να έχουν τη θέση και τη χρησιμότητά τους. Αλλά δεν πρέπει να αποτελούν τη μόνη και αναγκαία συνθήκη, για να εξασφαλίσουν μια μόνιμη και βαθύτερη ευτυχία. Γι’ αυτό στην ευτυχία ουσιώδη ρόλο παίζει η ανθρώπινη συνείδηση. Αν αυτή είναι ικανοποιημένη, τότε ο άνθρωπος έχει εσωτερική ειρήνη, που είναι το υπόβαθρο της χαράς.

Αυτά προϋποθέτουν σωστό κοσμοθεωρητικό προσανατολισμό, για να πορεύεται ο άνθρωπος με επίγνωση το δρόμο της ζωής του. Οι υλικές ανθρώπινες ανάγκες δεν πρέπει ν’ αγνοηθούν, αλλά θα ενταχθούν, ιεραρχικά, κάτω από την ηγεσία του πνεύματος. Ας είναι η χαρά μας καρπός αγάπης και αγώνα.