ΟΔΟΣ: Σε μοναχικό μαύρο φόντο

Ξεκίνησαν από το Σάββατο 20 Μαρτίου και συνεχίστηκαν ως το Σάββατο 27 Μαρτίου οι παραστάσεις του θεατρικού σχήματος του ομίλου «Μύησις» στην θεατρική αίθουσα του 9ου δημοτικού σχολείου Καστοριάς. Αυτή την φορά, παρουσιάζονται τέσσερις αυτοτελείς ιστορίες – αποσπάσματα από το θεατρικό έργο «Ω τι κόσμος μπαμπά» καθώς και δύο μονόπρακτα («Ο μπιντές» και «Ισορροπίες» από το «Η κυρία δεν πενθεί» και «Εκείνος και Εκείνος» αντίστοιχα), όλα του λογοτέχνη αλλά και θεατρικού συγγραφέα Κώστα Μουρσελά.

Οι παραστάσεις που δόθηκαν μέχρι σήμερα ανέδειξαν ως περίπου καθιερωμένη την κάπως αιρετική σκηνοθετική προσέγγιση της ομάδας που είχε την σκηνοθετική φροντίδα, με υπεύθυνο τον κ. Νίκο Μπαλιάκα. Η «Μύησις» που ήδη μετράει 6 χρόνια θεατρικής παρουσίας, αποδεικνύει με την τελευταία της προσπάθεια, ότι ανήκει οριστικά στα πειραματικά θεατρικά σχήματα. Που προσπαθούν να αποδώσουν (και τα καταφέρνουν εν πολλοίς) σε απόλυτα μοναχικό μαύρο φόντο (σαν το σημερινό πολιτιστικό γίγνεσθαι της Καστοριάς) και με την βοήθεια λίγων αντικειμένων, τις καθημερινές, μερικές φορές εντελώς ordinary νόρμες των χαρακτήρων των ηρώων τους, με μοντέρνα αφαιρετική ματιά, ενίοτε αντισυμβατική και ανατρεπτική (όπως η σκηνοθετική άποψη στην «Κόκα Κόλα» και η «Πλύση Εγκεφάλου»). Ώστε να ταιριάζει σε σύγχρονες εκδοχές της καθημερινότητας, και να ερμηνεύεται με σημερινούς όρους, ούτως ώστε ο ήρωας (ή οι ήρωες) της κάθε παράστασης, το κεντρικό πρόσωπο, να ανήκει ταυτόχρονα παντού και πουθενά: Αναπαριστώντας τον σύγχρονο άνθρωπο και απηχώντας τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες και επιρροές, μέσα στις οποίες εκτυλίσσονται ιστορίες, όπως «Πλύση Εγκεφάλου», «Ο Μπιντές», «Ερωτικό» και «Ουδέτερο», όλες υπό το αμυδρό φως ενός ερασιτεχνικού πάθους, και με σύγχρονες κώδικες θεατρικής προσέγγισης, αρκετά σπάνιες για την Καστοριά.

Από τους συντελεστές της παράστασης, ξεχώρισαν (στην πρεμιέρα τουλάχιστον) με τον δυναμισμό αλλά και την αυτάρκεια της παρουσίας τους οι: Μαρία Κεραμιδοπούλου, η Ματίνα Πέτρου, ο Βαγγέλης Τσολάκης, ο Χρήστος Δράσκας, η Χάρις Τσακλίδου και πολλοί άλλοι.

Όποια εντύπωση και να μείνει στον θεατή της παράστασης, ο οποίος αν θέλει μπορεί να ξεπεράσει τις όσες (ελάχιστες) ατέλειες που δικαιολογούνται απόλυτα και οφείλονται στα γνωστά εγγενή προβλήματα της θεατρικής σκηνής Καστοριάς (αλλά και στην κάπως passé ματιά του Μουρσελά), γεγονός είναι ότι, και με αυτό το έργο, η ‘‘Μύησις’’, καταχωρείται για μια ακόμη φορά, στα σπάνια πολιτιστικά δρώμενα του άνυδρου αυτού τόπου.