ΟΔΟΣ: Το τεζιάχι

Η φωτογραφία, με τα φορτωμένα σε κλούβα αυτοκινήτου και στοιβαγμένα πολύχρωμα σακκουλάκια με φασόλια γίγαντες, χωρίς ίχνος τυποποίησης, ελέγχου ποιότητας και βάρους, εφαρμογής υγειονομικού κανόνα, ή κάποιας προσπάθειας που να αναβαθμίζει την ποιότητα ακόμη και να προστατεύει το καταναλωτικό κίνημα, λήφθηκε στην Καστοριά. Και δεν προέρχεται από κάποιο εξωτικό προορισμό όπου οι ιθαγενείς μπορούν να ανταλλάσσουν την περιορισμένη και πτωχή συνήθως αγροτική παραγωγή τους, ή να την διαθέτουν στο υποτυπώδες εμπόριο και στους καταναλωτές, ούτε ανήκει στις παρυφές της αγοράς του Αλ Χαλίλι.

Αντίθετα το θέαμα -και δεν είναι το μοναδικό- προβάλλεται καθημερινά, όλες τις ημέρες και ώρες της εβδομάδος, μπροστά (απέναντι για την ακρίβεια) από το κτήριο της Νομαρχίας και του νομάρχη Καστοριάς και κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής από το πολιτικό γραφείο της κ. Π. Μπουζάλη, τ. βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας η οποία παρεμπιπτόντως πύκνωσε εσχάτως τις δράσεις της καθ’ υποκατάσταση των θεσμικών υπευθύνων, και νομίζοντας ότι με την διατήρηση της στην επικαιρότητα θα συμβάλλει στην επανεκλογή της -την οποία βεβαίως κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει πειστικά. Επανδρώνει ακόμη και τηλεοπτικά panels που ασχολούνται επί παντός επιστητού, με decor μπιζού και άλλα φθηνά κοσμήματα.

Όμως το απαράδεκτο θέαμα της φωτογραφίας, αφορά τον κ. νομάρχη Καστοριάς. Ούτε την τ. βουλευτή, ούτε βεβαίως τον αγρότη ο οποίος προφανώς εξ ανάγκης αξιώνει να κάνει με τον τρόπο αυτό πράξη το γνωστό από το παρελθόν σύνθημα «υπήρχε μια καλλίτερη Ελλάδα, και την θέλαμε». Που ανήκει στην αγνοούμενη Νέα Δημοκρατία, του πάντοτε σιωπηλού τ. πρωθυπουργού.

Σε μια εποχή που υποτίθεται ότι αλλάζουμε για να μην βουλιάξουμε, που τίθενται κανόνες, περιορισμοί, όρια και απαγορεύσεις, που κραδαίνονται Φ.Π.Α. και βαρειές ταμειακές μηχανές, για κάθε μέρα και κάθε νύχτα και για κάθε ευρώ που δαπανάται, που επιβάλλονται κανόνες διαφάνειας, υγιούς ανταγωνισμού και ισότιμης μεταχείρισης ο κ. νομάρχης Καστοριάς δεν μπορεί δυστυχώς να αντισταθεί ούτε να αποκρούσει και να απορρίψει τα αιτήματα που αποσκοπούν σε διακριτική μεταχείριση των «τυχερών».

Διότι έστω κι’ αν διαθέτει, ως αναχρονιστικό κατάλοιπο του παρελθόντος της βουκολικής και αγροτικής Ελλάδος, το σχετικό δικαίωμα παροχής άδειας υπαίθριου πωλητή, όφειλε όχι μόνο να απορρίπτει αυτές τις απαράδεκτες αιτήσεις των ιδιωτών να μετατρέπουν την Καστοριά σε πανηγύρι, αλλά και να επιβάλλει κυρώσεις σε όσους παραβιάζουν το δικαίωμα των άλλων να απολαμβάνουν σύμφωνα με την φύση και τον προορισμό τους, τα στοιχειώδη κοινόχρηστα, όπως τα πεζοδρόμια και οι παραλίες. Και σε όσους κερδίζουν σε βάρος του δίκαιου και νόμιμου ανταγωνισμού. Σε βάρος των άλλων.

Μπορεί ο καθένας να κατεβάσει το τεζιάχι, ή την bonis του και να πωλεί στους περαστικούς υπαίθρια, πορτοφολάκια, γούνινες παντόφλες, ή παλτά και ζακέτες; Μπορεί ο κουρέας να εξυπηρετεί την πολυπληθή πελατεία του δίπλα στην λίμνη; Ο κρεοπώλης να πωλεί τηγανιά, και ο ταβερνιάρης να μετατρέψει τον χώρο δίπλα στο φασολάδικο, σε καπηλειό; Προφανώς δεν μπορεί γιατί το αντίθετο θα ήταν παράλογο. Όχι λιγότερο από το να λειτουργεί κινητό περίπτερο σε ημιφορτηγό, που πωλούνται δεκάδες σακκούλες με γίγαντες που ζυγίζουν τρία μόλις κιλά.