Θ.Μ.: Αποσπερνές βραδύπορες ώρες

Νιώθεις κοντά σε μια αναπόφευκτη κατάληξη προς το άγνωστο -πέρα από το θεωρητικό- ενός τόπου τιμωρίας ή δικαίωσης. Και όταν είσαι εδώ και χρόνια, όταν αισθάνεσαι ότι υπάρχεις στην πέτρινη αγκαλιά ενός ερημότοπου μοναξιάς, αγωνιζόμενος με όση θέληση και δύναμη σου έχει απομείνει, να μην σε κατατροπώσει η απογοήτευση. Μία επιλέγεις διέξοδο, τις αναμνήσεις. Άλλοτε ξεκινάς από εκεί που άρχισες να νιώθεις και θυμάσαι με αστραπιαία ταχύτητα τα πάντα, σε μια φανταστική οθόνη που μπορεί και πλάθει η αντοχή που διαθέτει ακόμα το λογικό σου. Για να καταλήξεις όμως σε μια απορία που σε βασανίζει για το πώς γίνεται η αρχή και το τέλος να είναι ολόιδια με πολύ λίγες παραλλαγές.

Η αρχή με στερήσεις, μακριά από απαγορευτικές λαίμαργες επιδιώξεις, περιορισμένη από πλούσια αγαθά, να είσαι υπερευχαριστημένος με το αλεύρι του αμπαριού, το καλαμπόκι και τα καρύδια και τα κάστανα και ζωντανή την γίδα για το γάλα. Με πάμπολλες όμως ελπίδες που γεννιούνται διαφορετικές κάθε μέρα σαν ξύπναγες ολοζώντανος από πολέμους, κατοχές, αντιστάσεις με πρωτοπόρους τους μεγάλους του χωριού σου, γερμανικές επιδρομές και εμφύλιους, μια κακοτράχαλη πορεία επιβίωσης όπως την όριζαν όλα αυτά μαζί με το συχνά άδειο στομάχι σου. Και το περίπου τέλος σου που ήλθε ύστερα από πολύ καλομαθημένες μέρες, με τόσα πλούσια αγαθά που σου εξασφάλιζαν την καλοπέραση, να είναι με απρόσμενες στερήσεις, με τέτοια φτώχεια που ψάχνεις τις άλλοτε γεμάτες τσέπες σου και να τις βρίσκεις απογοητευτικά άδειες, χωρίς ούτε και σεντς και χωρίς όμως το φταίξιμο να ‘ναι δικό σου.

Να ζεις όμως στην κρύα κάμαρά σου με προσεκτικά καλοβαλμένα αντικείμενα και φωτογραφίες, ικανοποιημένος από την ευχάριστη παρέα τους που δηλώνει εύγλωττα την ζωή σου, το παρελθόν σου. Άλλοτε όμως -και αυτές είναι συχνότερες επιλογές- να ξεχωρίζεις σκόρπια από κάθε στιγμή της ζωής σου που σημαδεύτηκε και με αδρές χαρακιές από πόνους, δάκρυα, αναστεναγμούς, απογοητεύσεις και τον αγώνα που έδινες για να αναγεννηθείς και να συνεχίσεις τον ανηφορικό γολγοθά σου για να φθάσεις σε ελπιδοφόρες αναστάσεις προσπερνώντας νωπούς τάφους.

Αλλά και τις άλλες τις πανέμορφες γεμάτες άνοιξη στιγμές, με τα πρώτα ερωτικά παιχνιδίσματα των θρανίων, που η συνέχεια αυτής της επιλογής σου δεν άλλαξε, κάνοντάς την συνεχές βίωμα της ζωής σου και ήσουν τυχερός γιατί αποδείχτηκε στην κυριολεξία Αρχόντισσα με κεφαλαία, με αρχές και αφοσίωση, ήθος και ουσιαστική και άδολη συμπεριφορά που σε αθώωνε και σε συγχωρούσε ακόμα και για προσβλητικά στραβοπατήματά σου, αλλά και που σου χάρισε με τους καρπούς της την χαρά της συνέχειάς σου όπως την γαλούχησε με την αρχοντική της συμπεριφορά. Με ένα πικρό παράπονο να σε βασανίζει και συνεχώς να της το εκφράζεις μπροστά στην άψυχη μαρμάρινη φωτογραφία της, χωρίς να ξέρεις αν σε ακούει, γιατί μα γιατί βιάστηκε να φύγει τόσο γρήγορα με την ελπίδα πως ψάχνοντας εκεί στο απέραντο και άγνωστο υπερπέραν μήπως, μήπως και ανταμώσει τον χαμένο τόσο πρόωρα τραντατριάχρονο γιο της. Αφήνοντας όμως πίσω της την ορφάνια να ταλαιπωρεί όλους αυτούς που την αγαπούσαν τόσο πολύ.

Την μοίρα του την καθορίζει ο καθένας μας με τις επιλογές του και τις πράξεις του αποπλανημένος από εφήμερες, χωρίς κανένα όφελος, απολαύσεις, μη καταφέρνοντας να έλθει αντιμέτωπος και κόντρα με τις οργανικές του προδιαθέσεις.  Δεν είναι όμως λίγες οι φορές, τις αργόπορες ώρες της νύχτας που αποζητάς να ξεφύγεις από την ρουτινιασμένη συνήθεια της επανάληψης στα ίδια τόσο όμως σημαντικά γεγονότα με πρωταγωνιστές τους χαμένους κοντινούς αγαπημένους και αναζητάς ψηλαφητά με τα ακροδάχτυλα της μνήμης σου ασήμαντες για τότε συμπτώσεις και συμβάντα της ζωής σου και διαπιστώνεις -πολύ αργά πια- πώς επηρέασαν το πεπρωμένο σου και νιώθεις αβάσταχτες ενοχές που τα αντιμετώπισες επιπόλαια, χωρίς να προσπαθήσεις, επιστρατεύοντας την λογική σου να τα παρακάμψεις.

Και σ’ αυτές τις απόσπερνες τόσο βασανιστικά αργοπόρες ώρες το νοσταλγικό αυτό παραλήρημα για αναμνήσεις να στο υποχρεώνει η μοναξιά, να γίνεται ακόμα πιο πιεστικά απαραίτητο για να ξαναζήσεις αυτές τις μέρες όμορφες γιορτινές χρονιάρες μέρες, ευτυχισμένα γιορτινά Χριστούγεννα, πρωτοχρονιάς και του Αϊ Γιαννιού το καρναβάλι, που σε καλωσόριζαν τ’ αλευρωμένα χέρια της νοικοκυράς και οι μυρωδιές από τα χριστόψωμα, τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα σαν έμπαινες στο σπιτικό σου παραμονές αλλά και οι χαρές του τραπεζιού ανήμερα. Μπροστά σε τέτοιες αναμνήσεις αποζητάς, ακόμα και άθελα την λύτρωση σ’ ένα καυτό δάκρυ που τρέχει ασταμάτητα στην αυλακιά της βαθειάς ρυτίδας του προσώπου σου αγκαλιασμένος από άλλων ειδών μυρωδιές, όπως αυτές που ξερνάει αδίστακτα η παγερή μοναξιά και το καμένο ξύλο στην ξυλόσομπα που στην ξανάφεραν πίσω ανεύθυνες πολιτικές.

Αλλά σε πόσο ακόμα σημαντικά αλλά μη μπορείς να ξαναγυρίσεις πίσω το ρολόι της ζωής σου σε τέτοια σημαδεμένα βραδινά. Τα αφήνεις, τα προσπερνάς για να τα ξαναφέρεις πίσω σε άλλες νυχτιάτικες αργοδιάβατες ώρες, που δεν ξέρεις αν είναι πολλές ή πόσο λίγες. Τόσων χρόνων αναμνήσεις είναι ένα πολύ μεγάλο ασκέρι στοιβαγμένο στενάχωρα μέσα στις δίπλες του μυαλού σου ζωντανό. Και επιλέγεις να αποστοιβάζεις ξεδιαλέγοντάς τις μία προς μία με όσες από αυτές μπορείς να ξαναζήσεις τις ονειρόπλαστες επιλογές σου ξαναπίνοντας το απόσταγμά τους, αφήνοντας στην μπάντα αξεδιάλεχτες όσες θα σε πότιζαν με πικρόπιομα, χωρίς όμως να το κατορθώνεις, γιατί όλα αυτά μαζί αποτελούν αναπόσπαστοι κρίκοι στην αλυσίδα της ζωής σου.

Μέσα όμως από αυτήν, άλλοτε θεληματική και άλλοτε αναγκαστική περιπλάνηση το ανακάτεμα των διαφορετικών αυτών αποσταγμάτων που γεύεσαι ένα είναι το σημαντικό αποτέλεσμα. Και δεν είναι τίποτα μα τίποτα άλλο από τον απολογισμό προς τον ίδιο τον εαυτό σου για ό,τι έκανες σ’ αυτήν την ζωή που πέρασες. Είναι ο άλλος ο παράδεισος –ίσως- και η άλλη η κόλαση -και πάλι ίσως- που πέρασες και τα ξαναζείς τόσο απλά και συνειδητά, επαναληπτικά, σε τόσο μάλιστα σύντομο χρόνο ως που να σ’ εύρει ο τελευταίος ρόγχος που τότε θα σε συγχωρήσουν οι πάντες, εχθροί και φίλοι, μπροστά στο γεγονός του σταυρού σου με το στεφάνι των επίπλαστων λουλουδιών.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 22 Δεκεμβρίου 2011, αρ. φύλλου 621