12.2.12

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: “Memores Estote, Alemanni”

Η γερμανική Ευρώπη 
και η οικονομικά κατεχόμενη Ελλάδα

ΟΔΟΣ 22-12-2011 / αρ.φύλλου 621, σελ. 10

Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω εναντίον της Γερμανίας και της πολιτικής της, όχι άδικα και αδικαιολόγητα, πιστεύω. Με κίνδυνο να γίνουν κουραστικά στους αναγνώστες τα γραπτά μου, θα τολμήσω να το επαναλάβω, γιατί πιστεύω πως πρέπει να γίνει πλατιά κατανοητό ότι με την παρούσα πολιτική της Γερμανίας, χάθηκε η Ευρώπη κι εμείς χάσαμε την εθνική μας ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια μας ως λαός.

Σημειώνει ο Heinrich Winkler στη «Βαϊμάρη» του, ότι αμέσως μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Γερμανικό Λαϊκό κόμμα, πρόδρομος τρόπον τινά των σημερινών κυβερνώντων τη Γερμανία, είχε την άποψη πως το πολίτευμα της αυτοκρατορικής μοναρχίας ήταν το πλέον κατάλληλο για το γερμανικό λαό, σύμφωνα με την ιστορία του και το χαρακτήρα του. Σχεδόν ένας αιώνας πέρασε από τότε, η Γερμανία προκάλεσε ένα ακόμη Παγκόσμιο πόλεμο, με πολλά εκατομμύρια νεκρούς, δημιούργησε την πρωτοφανή θηριωδία του Ολοκαυτώματος, αλλά εντούτοις οι αντιλήψεις για την αυταρχική διακυβέρνηση και την ηγεμονική θέση της στην Ευρώπη, από όσο φαίνεται δεν έχουν πάψει να εκφράζουν ένα σημαντικό τμήμα του πολιτικού της κόσμου αλλά και του γερμανικού λαού.

Αγνοούν όμως οι Γερμανοί ότι στο δικό μας λαό, τον Ελληνικό, ουδόλως αρμόζει η αυταρχική διακυβέρνηση και ότι ο ελεύθερος και ανυπότακτος χαρακτήρας μας δεν θα ανεχτεί για πολύ την οικονομική κατοχή τους και τα δεινά τους και θα αποβάλει από την πατρίδα μας τη βαριά σκιά της κυριαρχίας τους, όταν -σύντομα ελπίζω- θα βρεθούν ηγέτες αληθινοί και κατάλληλοι για να κυβερνήσουν αυτό τον τόπο… Διότι δυστυχώς αισθάνομαι ότι οι πολιτικοί ετούτου του τόπου είναι ανίκανοι και απρόθυμοι να εφαρμόσουν δικιά τους εθνική πολιτική με γνώμονα τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και παράλληλα είναι κακοί εντολοδόχοι, ανίκανοι να εφαρμόσουν ακόμη και τις δόλιες συμβουλές των δανειστών. Θαρρείς πως είναι μουγγοί, ή καλύτερα είναι φερέφωνα των δανειστών της χώρας -κι όταν βρίσκονται σε διεθνείς συσκέψεις, απλώς παρευρίσκονται- σπαταλώντας τα λεφτά του ελληνικού λαού σε πολυτελή ταξίδια, ενώ δεν έχουν θέσεις και δε μιλούν, παρά μονάχα μας φέρνουν φόρους και μέτρα, ως σάπια μήλα των Εσπερίδων ή μάλλον δώρα των Δαναών της Τευτονίας…

Αναρωτιέμαι συχνά πόσα είναι εκείνα που μας ενώνουν με τους Γερμανούς και πόσα εκείνα που μας χωρίζουν.
Αν στις αρχές της δεκαετίας του 1950 φωτισμένοι ηγέτες της Ευρώπης, κουβαλώντας τη βαριά κληρονομιά και τις ενοχές του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, θέλησαν να δημιουργήσουν μια πολιτική και οικονομική ένωση, ώστε να μην επαναληφθεί το θλιβερό ιστορικό προηγούμενο, είναι σήμερα οι πολιτικοί τους διάδοχοι σε Βερολίνο και Παρίσι, που γκρεμίζουν το οικοδόμημα, που όπως φαίνεται ήτανε πύργος χτισμένος στην άμμο.

Θαρρώ λοιπόν ότι η σχέση της Ελλάδας με τη Γερμανία είναι παρόμοια με εκείνη του δουλοπάροικου έναντι του φεουδάρχη ή με σύγχρονους όρους του υπερδανεισμένου οφειλέτη απέναντι στον αιμοσταγή τοκογλύφο. Και επειδή ο λόγος για τη φεουδαρχία, γυρίζοντας στα διδάγματα της ιστορίας, σημειώνω ότι στην Πρωσία, προπύργιο του γερμανικού συντηρητισμού και της αυταρχικότητας, από τα 1849 μέχρι τα 1918 ίσχυε το εκλογικό δικαίωμα των τριών τάξεων. Σύμφωνα με τις διατάξεις του συστήματος αυτού, οι ψηφοφόροι χωρίζονταν σε τρεις τάξεις ανάλογα με το φόρο που κατέβαλαν.

Συνεπεία αυτού, η πρώτη τάξη, που αντιπροσώπευε το 4% του εκλογικού σώματος, εξέλεγε τον ίδιο αριθμό αντιπρόσωπων με την τρίτη τάξη, που αποτελούσε το 82% των δικαιούμενων ψήφου. Η πρώτη τάξη αποτελείτο κυρίως από αριστοκράτες μεγαλογαιοκτήμονες, που κυριαρχούσαν κοινωνικά και αντιστέκονταν σφοδρά στη δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό, κι ήταν γνωστοί ως γιούνκερ – απλή σύμπτωση βεβαίως με τον ομώνυμο Πρόεδρο του Eurogroup, που είναι γνωστός και ως «κύριος ευρώ». Όμως πολλές δυσάρεστες συμπτώσεις μας επιφυλάσσει η ιστορία…

Όσο εξωφρενικό κι αν ακούγεται το εκλογικό αυτό σύστημα, παρουσιάζει δυστυχώς πολλές αναλογίες με τη σημερινή αντίληψη της Γερμανίας για τη διακυβέρνηση της Ευρώπης, όπως εκφράζεται από την εκ Πρωσίας ορμώμενη Φύρερ, σύμφωνα με την οποία, οι ισχυροί της Ένωσης, δηλαδή στην ουσία η ίδια η Γερμανία, θα πρέπει να έχουν δεσπόζουσα ψήφο στη λήψη των αποφάσεων, ακριβώς λόγω της οικονομικής τους δύναμης. Αναλογίες που είναι δύσκολο να δεχτούμε ότι είναι τυχαίες…

Πριν ακόμη εφαρμοστεί στην Πρωσία το εξωφρενικό αυτό σύστημα, όταν δεν υπήρχε εκεί καν εθνοσυνέλευση, στη δικιά μας πατρίδα οι πρόγονοι μας επαναστάτησαν στα 1843 για να εκδιώξουν τη μοναρχία και τον συμπτωματικά γερμανό μονάρχη – που βασίλευε «ελεώ Θεού», διαδεχόμενος την πρώτη δια της Αντιβασιλείας γερμανική κατοχή της Ελλάδας – και να καθιερώσουν το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία ως πολίτευμα της Ελλάδας. Και είναι κρίμα και ιστορικό ατόπημα το γεγονός ότι το κυβερνών σοσιαλεπώνυμο κίνημα καπηλεύτηκε με θρασύτητα την ηρωική ημερομηνία της επανάστασης της 3ης Σεπτεμβρίου, με τα οράματα της οποίας – όπως και με το σοσιαλισμό – καμιά σχέση δεν είχε, αμαυρώνοντας τη μνήμη της.

Αν οι άμεσοι πρόγονοι μου είχαν ως στρατιώτες εκστρατεύσει στη Γερμανία και είχαν προκαλέσει όσα προκάλεσαν στη δικιά μου πατρίδα και στο δικό μου λαό οι γονείς των σημερινών Γερμανών, θα ήμουν σίγουρα εξαιρετικά συγκρατημένος στις σκέψεις και την αντιμετώπιση της ταλαιπωρημένης εκείνης χώρας. Εντούτοις, φορτωμένοι από τευτονική σκληρότητα και έπαρση, οι ίδιοι οι φυσικοί δράστες των ανοσιουργημάτων του 1941-44, ως γερμανοί στρατιώτες τότε, δε διστάζουν να εκδράμουν ως τουρίστες στην πατρίδα μας και να φωτογραφίζονται μάλιστα με απύθμενη θρασύτητα μπροστά στα Μνημεία των θυμάτων τους, επιβεβαιώνοντας την άποψη πως ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος.

Δεν περιμένω όμως να δείξουν συστολή και αυτοσυγκράτηση οι Γερμανοί, όπως δεν περιμένει έλεος ο οφειλέτης από ένα τοκογλύφο. Γι’ αυτό ακριβώς αισθάνομαι ότι τίποτε απολύτως δε με ενώνει με το Βερολίνο και την πολιτική του και νομίζω πως τα ίδια αισθήματα συμμερίζεται μεγάλο ποσοστό του ελληνικού λαού. Αντιθέτως, μια άβυσσος βαθειά μας χωρίζει, ποτισμένη με αίμα… Όπως δείχνουν μάλιστα πρόσφατες έρευνες, σε ολόκληρη τη νότια Ευρώπη έχει δημιουργηθεί πλέον έντονο αντιγερμανικό κλίμα. Αλλά τα διδάγματα της ιστορίας δεν μας έγιναν μαθήματα.

Διότι αναρωτιέμαι εάν υπάρχει στ’ αλήθεια σώφρων πολίτης αυτής της χώρας, ο οποίος να πιστεύει ότι στην υποθετική και απευκταία περίπτωση που κάποια από τις γειτονικές μας χώρες δημιουργήσει κάποιο θερμό επεισόδιο σε βάρος της Ελλάδας, θα είναι το Βερολίνο και οι άλλοι «πολιτικοί και οικονομικοί μας σύμμαχοι» εκείνοι που θα στείλουν στρατεύματα για να μας βοηθήσουν και να υπερασπιστούν από την επιβουλή τα ελληνικά εδάφη, χερσαία ή θαλάσσια, ως ανήκοντα στα κοινά ευρωπαϊκά σύνορα. Δυστυχώς η ιστορία δε χτίζεται με ευχολόγια και παραμύθια, ούτε με ξορκίσματα…

Απεναντίας, προσωπικά είμαι προετοιμασμένος να ακούσω από την κόρη του πάστορα που θέλει να διευθύνει την υφήλιο να ξεκινά ζητήματα για την Άνω Σιλεσία, τη Σουδητία, την Ανατολική Πρωσία, τη Λευκορουθηνία και την Αλσατία Λωραίνη. Θα πρόσθετα και το Προτεκτοράτο της Βοημίας και Μοραβίας – αλλά δυστυχώς Προτεκτοράτο της Γερμανίας κατάντησε η Ελλάδα, υπαιτιοτήτι των πολιτικών της και γι’ αυτό φείδομαι του όρου. Το δυνατό γένος του βορρά χρειάζεται ζωτικό χώρο και διψάει για επέκταση του Δ’ Ράιχ του…

Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν σκεπτόμενοι πολίτες αυτής της χώρας, που μπορούν να διδάξουν στα παιδιά τους αγάπη για την ταχέως Γερμανοποιούμενη Ευρώπη, που ακόμη κρύβεται κάτω από το μανδύα μιας ανύπαρκτης Ένωσης, όταν είναι ηλίου φαεινότερο ότι τα σχέδια που απεργάζεται η Γερμανία για τις χώρες του νότου, προδιαγράφουν ένα θλιβερό μέλλον γι’ αυτά τα παιδιά. Εγώ πάντως δεν μπορώ…

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η σημερινή πολιτική της Γερμανίας δεν εκφράζει το σύνολο του λαού της χώρας αυτής. Θα ήταν άλλωστε ρατσιστικό να πιστεύει κάποιος κάτι τέτοιο. Κορυφαίες προσωπικότητες της χώρας, με σημαντικότερο ίσως το Χέλμουτ Σμιτ, εξέφρασαν πανηγυρικά τις αντιρρήσεις τους και την αλληλεγγύη τους στην Ελλάδα, που αδικείται από τη γερμανική πολιτική. Γεγονός είναι όμως ότι οι κυβερνώντες κάθε χώρας είναι εκείνοι που κρίνονται, διότι αυτοί είναι που ασκούν την πολιτική, τις συνέπειες της οποίας πληρώνουν οι λαοί. Και η πολιτική της σημερινής Γερμανίας δείχνει αναφανδόν ότι η χώρα αυτή είναι αμετανόητη και αδιόρθωτη, αποτελώντας το όνειδος της Γηραιάς ηπείρου – ή όπως θαρρετά και εύστοχα σημείωσε η ιταλική Λα Ρεπούμπλικα είναι “La maledizione della Germania”, η κατάρα της Γερμανίας…

Ο Konstantin Fahrenbach, πρόεδρος της εθνοσυνέλευσης της ηττηθείσας Γερμανίας στα 1918 είχε απειλήσει τις ευρωπαϊκές χώρες με ένα δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αναφωνώντας το λατινικό ρητό “Memores estote, inimici, ex ossibus ultor”* – απειλή που πραγματοποιήθηκε είκοσι χρόνια αργότερα, προκαλώντας την καταστροφή της Ευρώπης και καταλήγοντας στην συντριβή της Γερμανίας. Επειδή αισθάνομαι ότι η πατρίδα μου καταρρέει από τις επιλογές της Γερμανίας, δε θα διστάσω, κλείνοντας το σημείωμα αυτό, να αναπέμψω το ρητό στη Γερμανία: Να θυμόσαστε Γερμανοί, ότι οι Ελληνίδες μανάδες θα συνεχίσουν να γεννάνε ελληνόπουλα, τα οποία μια μέρα θα σας εκδικηθούν!


* «Να θυμόσαστε εχθροί, ότι από τα κόκκαλα των πεσόντων θα γεννηθεί ένας εκδικητής»

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 22 Δεκεμβρίου 2011, αρ. φύλλου 621

1 σχόλιο:

  1. Ανώνυμος27/2/16

    Πέρασαν τόσα χρόνια. Και παραμένουμε στο ίδιο σημείο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ