2.2.12

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν





Αγαπητή ΟΔΟΣ

Δεν κρύβω ότι σκέφτηκα να σου γράψω αφ’ ότου διάβασα τις επιστολές συμπολιτών μου, που δημοσιεύτηκαν τις περασμένες εβδομάδες με αφορμή το πρωτοσέλιδό σου, στο φύλλο 616 / 17.11.11με τον τίτλο «Καθεστωτικές αγκυλώσεις». Και οι οποίοι όπως το κατάλαβα εγώ, σε «επέπλητταν» διότι αμφισβήτησες τα ιερά και τα όσια της πολιτικής οικογενειοκρατίας στην Ελλάδα, και ειδικά τον τέως πρωθυπουργό και μεγάλο οραματιστή Γεώργιο Παπανδρέου.

Με εντυπωσίασε ακόμη ο τρόπος και η αφοσίωσή τους, στον μεταπολιτευτικά, μοναδικό και πάντοτε βουλευτή του ΠαΣοΚ στον Νομό Καστοριάς Φ. Πετσάλνικο, που είναι πια πρόεδρος της Βουλής, και το γιγαντιαίο έργο του για το οποίο οι ψηφοφόροι του ΠαΣοΚ τον εκλέγουν διαχρονικά. Πιο πολύ θυμάμαι βέβαια το αμείλικτο (καθόλου ρητορικό) ερώτημά τους, για το ποιος επιτέλους πιστεύει στις... δημοκρατικές διαδικασίες, καθ’ ότι είναι άδικο (μα πολύ άδικο) να κατηγορείς το ελληνικό πολιτικό σύστημα για καθεστωτική αγκύλωση. Μα πώς τόλμησες και συ πια να επικρίνεις τους εκλεκτούς του λαού;

Τα θυμήθηκα όλα αυτά με αφορμή τους αυθόρμητους και ουρανομήκεις θρήνους των χιλιάδων Βορειοκορεατών εξ αιτίας του θανάτου του λατρεμένου τους ηγέτη Κιμ-Γιονγκ-Ιλ ο οποίος είχε εκλεγεί -δημοκρατικά και άμεσα μέσω του Εργατικού Κόμματος της χώρας του- στο τιμόνι της Βόρειας Κορέας, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, διαδεχόμενος απ’ ευθείας (και χωρίς κάτι Σημίτηδες και Βενιζέλους σαν ενοχλητικές παρωνυχίδες) τον μεγάλο τιμονιέρη της Βόρειας Κορέας, που ήταν πατέρας του.

Δεν μπορεί, σκέφτηκα. Θα συνωμοτούν οι θεοί σε Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότο. Σαν να μην έφθανε που έπεσε δολοφονημένος στην Λιβύη ο σοσιαλιστής του τρίτου δρόμου αδελφός Μουαμάρ Καντάφι, που κατέρρευσε το καθεστώς της Τυνησίας, που ξεσηκώθηκαν οι αχάριστοι της Συρίας κατά του «ηγέτη» Άσσαντ (που κι’ αυτός -τι σύμπτωση- τον δικό του πατέρα είχε διαδεχθεί), που ακόμη δεν ηρέμησαν οι δόλιοι επαναστάτες της Αιγύπτου μιας και δεν πείθονται (οι αχάριστοι) ότι ξεπλύθηκε η διαφθορά από την χώρα τους. Σαν να μην έφθανε που ο Ραούλ διαδέχθηκε ομαλά τον αδελφό του (και αδελφό μας) Φιντέλ Κάστρο. Και να που μια ακόμη τραγωδία χτυπά χώρα με λαϊκή, άμεση, και κατ’ ευθείαν δημοκρατία σαν την Βόρεια Κορέα, την οποία πολύ ζήλεψαν εκεί κάπου στην δεκαετία του 1980 μερικοί απ’ αυτούς που σήμερα παριστάνουν τους σοφούς του ΠαΣοΚ.

Βέβαια, το σίγουρο είναι ότι, τύχη αγαθή, ο λατρεμένος της Κορέας έχει τρεις γιούς, (παράξενες συμπτώσεις) και ότι θεωρείται βέβαιο -δηλαδή ανακοινώθηκε κιόλας- πως θα τον διαδεχθεί δημοκρατικά -πάντα- ένας από τους γιους του. Για να συνεχίσει το μεγάλο έργο, του πατέρα και του παππού του. Αυτό όμως που με ανησύχησε για ευνόητους λόγους, είναι το ότι, όπως είπε η «δημόσια» τηλεόραση της Βορείου Κορέας, ο αείμνηστος έφυγε αιφνιδίως επειδή κουράστηκε σωματικά και ψυχικά από τις έγνοιες του λαού του.

Αλλά έτσι είναι ο κόσμος: Αχάριστος, απέναντι στην τόση καλοσύνη του λατρεμένου και του μεγάλου τιμονιέρη. Και το χειρότερο είναι ότι τολμούν και ασεβούν και χαρακτηρίζουν ως «καθεστωτικές αγκυλώσεις», την τύχη της Βόρειας Κορέας και του δύστυχου λαού της, που βυθίστηκε στο μαύρο πένθος από την απώλεια ενός ακόμη μεγάλου Δημοκράτη. Παρηγοριέμαι στην ιδέα, ότι τώρα με την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου, ίσως βρουν λίγο χρόνο να δουν λίγο τον εαυτό τους, οι δικοί μας λατρεμένοι που δεξιά, αριστερά και στο κέντρο κρατούν γερά το τιμόνι της χώρας. Πολυχρονεμένοι και ξεκούραστοι ας είναι οι θησαυροί του έθνους.

Ένθερμος αναγνώστης σου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ