9.4.13

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Στη Χριστίνα Γιαζιτζίδου




Αγαπητή μας Χριστίνα,

Ήθελα να σε αποσπάσω για λίγο από τις όποιες ασχολίες σου και να σε μεταφέρω σε μια σχολική αίθουσα. Το ξέρω πως σε οικείο χώρο σου ζητώ να μεταφερθείς, μια που συμβαίνει να σπουδάζεις και μάλιστα τα παιδαγωγικά, που και πάλι με σχολεία έχουν σχέση.
Σε ενημερώνουμε, λοιπόν, πως προχτές υπήρχες μες στο μάθημά μας και όχι προγραμματισμένα. Σε φέραν τα παιδιά, δείχνοντάς σου μια εξαιρετική προτίμηση. Άκου πώς:

Κάναμε την Ευέλικτη Ζώνη μας –φαντάζομαι πως στη Σχολή σάς έχουν μιλήσει γι’ αυτό το καινούριο σχετικά μάθημα – και, καθώς φέτος ασχολούμαστε με παιδιά που ξεχώρισαν για κάτι σημαντικό που έκαναν, είχαμε ως θέμα το 14χρονο αγόρι από τα Γιαννιτσά που το περασμένο καλοκαίρι χάρισε στην Ελλάδα ένα πολύ σπουδαίο χρυσό μετάλλιο. Μιλώ για το Μάριο Χατζηδήμου, που διαγωνίστηκε μαζί με ένα εκατομμύριο παιδιά απ’ όλο τον κόσμο σε διαγωνισμό που προκήρυξαν τα ταχυδρομεία και το κείμενό του βγήκε πρώτο!!! Το έχεις υπόψη σου; Γιατί εκείνο τον καιρό εσύ με τη φίλη σου την Τσιάβου έκανες σκληρότατη προπόνηση για τους δικούς σας αγώνες κωπηλασίας, οπότε μπορεί να μην πρόφταινες να ενημερώνεσαι…

Λοιπόν, Χριστίνα, τα ταχυδρομεία ζήτησαν από τα παιδιά όλου του κόσμου να γράψουν ένα γράμμα σε όποιον αθλητή θαυμάζουν και να του μιλήσουν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και για τον αθλητισμό γενικότερα. Ο δικός μας Μάριος, λοιπόν, διάλεξε να απευθυνθεί στο ίνδαλμά του, το μεγάλο τενίστα Φέντερερ (ομολογώ πως προσωπικά ούτε που τον είχα ακούσει) και μεγαλούργησε. Έστησε με τη φαντασία του έναν υπέροχο διάλογο μαζί του και άκου τι του έλεγε:

«…Στεκόσουν εκεί (στην Αρχαία Ολυμπία) στεφανωμένος και σε ρώτησα τι σημαίνουν για σένα όλα αυτά.Άκου, μικρέ μου, «αγωνίζομαι» σημαίνει «νικώ», να το θυμάσαι αυτό. Η συμμετοχή, ο αγώνας, είναι ήδη μια μεγάλη νίκη, ανεξάρτητα από το τρόπαιο. Νίκη ενάντια στους φόβους, στις ανασφάλειες και τις δυσκολίες του εαυτού σου, ενάντια στον εγωισμό και τη φιλαυτία σου. Και κάτι ακόμα: «Νικώ» σημαίνει «αγαπώ». Αγαπώ τον συναγωνιστή μου που μου έδωσε την ευκαιρία ν’ αγωνιστώ, τον προπονητή μου που μου έμαθε τον τρόπο ν’ αγωνίζομαι και να νικώ, τον κόσμο που με στηρίζει στην προσπάθεια και στον δρόμο προς τη νίκη, τον Θεό που μου χαρίζει τη δυνατότητα ν’ αγωνίζομαι και να νικώ!».

Εκπληκτικά λόγια, δε συμφωνείς και συ, Χριστίνα; Λόγια γραμμένα από το χέρι ενός παιδιού, που θα τα ζήλευε κι ένας φτασμένος συγγραφέας, έτσι δεν είναι;

Λοιπόν, εμείς στο Σχολείο μας, καθώς είχαμε ενωμένες την Γ’ με την Δ’ τάξη, ζητήσαμε από τα τελείως ανυποψίαστα παιδιά μας να γράψουν και αυτά ένα μικρό γράμμα, ο καθένας στον αθλητή που θαυμάζει περισσότερο. Κι εδώ είναι που μπλέκεσαι εσύ στο πράγμα: γιατί εσένα διάλεξαν τα περισσότερα για να απευθυνθούν. Εσένα που, χωρίς να το ξέρεις η ίδια, το Σεπτέμβρη υποδέχτηκες όλα τα παιδιά του Σχολείου μας, σε μια μικρή αφίσα όπου εξακολουθείτε να μας χαμογελάτε μαζί με την Αλεξάνδρα Τσιάβου, τυλιγμένες κι οι δυο με τη γαλανόλευκη σημαία μας. Αλλά ας μη σε κρατώ σε αγωνία. Καιρός να διαβάσεις η ίδια τα γραμματάκια που σου έστειλαν:

Κυρία Γιαζιτζίδου,
Σας θαυμάζω πολύ γιατί είστε πολύ καλή αθλήτρια.
 Με αγάπη
 Αργυρώ (Γ’ τάξη)

Κυρία Γιαζιτζίδου,
Απορώ πώς κάνουμε κωπηλασία και πώς καταφέρατε να κερδίσετε.
 Με αγάπη
 Μιχαέλα (Γ’ τάξη)

Αγαπητή κυρία Γιαζιτζίδου,
Σε θαυμάζω γιατί είσαι καλή αθλήτρια. Απορώ πώς ξυπνάς τόσο πρωί.
 Με αγάπη
 Ευαγγελία (Γ’ τάξη) 

Αγαπητή κυρία Χριστίνα Γιαζιτζίδου,
Σας θαυμάζω που πήρατε το χάλκινο μετάλλιο. Θα ήθελα να μάθω πώς αντέχετε να κάνετε τόση ώρα κουπί. 
 Με αγάπη
 Νίκος Πετκανάς (Γ’ τάξη) 

Αγαπητή μου αθλήτρια Χριστίνα Γιαζιτζίδου,
Απ’ ό,τι είχα δει είστε καλή αθλήτρια. Πώς μπορείτε να κάνετε τόσο καλή κωπηλασία;
 Από τη μαθήτρια Αγγελική Μπούζμι (Γ’ τάξη) 

Αγαπητή μου Χριστίνα,
Μια μέρα θέλω κι εγώ να γίνω αθλήτρια!
 Παναγιώτα Μπάτζιου (Δ’ τάξη) 

Αγαπημένη μου Χριστίνα Γιαζιτζίδου,
Ήταν πολύ ωραίο που συμμετείχες στους Ολυμπιακούς αγώνες. Η οικογένειά μου κι εγώ είμαστε πολύ ευχαριστημένοι κι ας μην πήρατε χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς. 
 Με αγάπη
 Αλίκη Νικολαΐδου (Δ’ τάξη)

Απ’ όλα αυτά τα γράμματα δε συμφωνείς και συ πως αυτό της Αλίκης πλησίασε περισσότερο εκείνο το πολύ σημαντικό “«Αγωνίζομαι» σημαίνει «νικώ»” του χρυσού μας Ολυμπιονίκη από τα Γιαννιτσά;
Τα παιδιά μας, λοιπόν, μας δείχνουν το δρόμο· ένα δρόμο που εμείς οι μεγάλοι είχαμε χάσει ή είχαμε ξεχάσει. Τα παιδιά μας όπως ο Ελισσαίος της Δ’, που μας
συγκίνησε δύο φορές: όταν, ερμηνεύοντας τους στίχους «στον τοίχο ματωμένα ιδανικά, μετάλλια και βραβεία» από τον Έφεδρο στο δίσκο των Κατσαρού-Πυθαγόρα «Αλβανία», είπε πως ματωμένα είναι όλα αυτά από τους κόπους και τον ιδρώτα των αθλητών που τ’ αποκτούν κι ανέφερε εσένα για παράδειγμα. Και ήταν πάλι ο Ελισσαίος που μας συγκίνησε όταν έστειλε το δικό του γράμμα ξέρετε σε ποιον αθλητή που θαυμάζει; Διαβάστε να δείτε:

Κυρία μου, 
Σε θαυμάζω γιατί τρέχεις από δω και από κει για να φτιάξεις τις ασκήσεις και είναι σαν να κάνεις αγώνα δρόμου.
Ελισσαίος Σαϊνίδης

 Τα παιδιά, λοιπόν, μας δείχνουν και πάλι το δρόμο. Σ’ εμάς δε μένει άλλο παρά να τον ακολουθήσουμε. Ποτέ δεν είναι αργά, όταν κανείς θέλει…

Εκ μέρους των δύο τάξεων (Γ’ και Δ’) 
του Δημοτικού Σχολείου Μαυροχωρίου

 Η δασκάλα
 Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου



Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 6 Δεκεμβρίου 2012, αρ. φύλλου 669



Σχετικά κείμενα:


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ