“Η έκπληξη του νέου έτους μπορεί να είναι η εκτίναξη της δημοφιλίας της τρόικας, σε ποσοστό συντριπτικό εν σχέσει με αυτήν των Ελλήνων πολιτικών», διάβασα πρόσφατα στην Καθημερινή και απόρησα. Γιατί να είναι έκπληξη αυτό, αφού οι πολιτικοί μας το μόνο που κατάφεραν είναι να πολλαπλασιάσουν τα αδιέξοδα στη ζωή μας και να σπρώξουν πολλούς Έλληνες στην απόγνωση (όχι απελπισία, δε θα κάνουμε σε κανέναν αυτή τη χάρη, καθώς η ελπίδα είναι η πιο δυνατή αντίσταση στο κακό που περίσσεψε στην Πατρίδα μας και μόνο με την ελπίδα μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε); Και δεν ξέρω αν αυτό είναι έκπληξη για τους ίδιους τους πολιτικούς που φταίνε, αλλά για εμάς, το λαό, που, αρχικά και ώσπου να συνειδητοποιήσουμε το τι οι αρχηγοί μας είχαν κάνει και πού είχαν φτάσει, νιώσαμε αδικημένοι, ενώ στη συνέχεια, μετά τη συνειδητοποίηση και της κατάστασης όπου μας έχουν φτάσει, νιώσαμε προδομένοι κι έχουμε πολύ δίκιο, για εμάς τον απλό λαό λοιπόν, τελικά δε θα ‘ναι έκπληξη, αλλά μάλλον αναμενόμενο, τουλάχιστον απ’ όσους παρακολουθούσαν τα πράγματα όχι επιδερμικά όπως οι περισσότεροι, αλλά εμβάθυναν…
Παρασυρθήκαμε από τους ανάξιους αρχηγούς μας, αυτό πρέπει να το παραδεχτούμε πια ξεκάθαρα. Έτσι, όλα αυτά τα χρόνια που αργά αλλά σταθερά κατρακυλούσαμε σπρωγμένοι από αυτούς, βλέπαμε αλλά δε θέλαμε να καταλάβουμε, γιατί η πολυπόθητη ευμάρεια μας έκλεινε τα μάτια. Γι’ αυτό άλλωστε μας τη χάρισαν: για να μας κλείσουν όχι μόνο τα μάτια, αλλά κυρίως το στόμα, και για να συνεχίσουν να παίρνουν την πολυπόθητη ψήφο μας για να μπορούν οι ίδιοι να συνεχίζουν τη χαρισάμενη ζωή τους· τη ζωή την πολύ πιο ονειρεμένη από αυτήν που ποτέ ονειρεύτηκαν, τη ζωή την πολύ πιο πάνω από τις δυνατότητες και την αξία των ίδιων.
Θυμάμαι… Με θυμάμαι να διαβάζω τις λεπτομέρειες από το χλιδάτο γάμο του τότε πανίσχυρου υπουργού στο Παρίσι και να μην αναρωτιέμαι από πού όλα αυτά τα χρήματα. Σίγουρα φταίω λιγότερο εγώ, που δεν αναρωτήθηκα. Αφού δε διάβασα ούτε μια νύξη ούτε ένα ίχνος υποψίας κάποιου δημοσιογράφου για το πόθεν έσχες αυτών των χρημάτων. Αλλά ούτε και κανείς εισαγγελέας δεν κινήθηκε αυτεπαγγέλτως να ψάξει και να βρει (συγχωρέστε με αν λέω πράγματα που δε στέκουν νομικά, αλλά αναρωτιέμαι πώς φτάσαμε εδώ και ποιοι κάλυπταν με τη σιωπή τους τις ανομίες). Αλλά για ποιους δημοσιογράφους μιλάμε; Γι’ αυτούς που η δόξα και ίσως και άλλες μεθυστικές και εθιστικές ουσίες τούς είχαν εξαγοράσει; Γι’ αυτούς που δεν ήξεραν καν πως οι καλοί δημοσιογράφοι από τη μια ερευνούν και από την άλλη ούτε καφέ πίνουν με τα πολιτικά πρόσωπα τα οποία ετάχθησαν (;) να ελέγχουν; Για αυτούς που και μόνο να τους προσφωνεί ο υπουργός με το μικρό τους όνομα τούς μεθούσε;
Γι’ αυτό εμείς οι απλοί πολίτες αυτής της χώρας έχουμε τη λιγότερη ευθύνη. Κι επειδή κάποιοι επιμένουν πως είμαστε εντελώς συνυπεύθυνοι, γιατί εμείς τους ψηφίζαμε, απαντάμε πως ναι, τους ψηφίζαμε, αλλά μήπως δεν είχαμε και τις φοβερές επιλογές, ώστε να επιλέγουμε τους πραγματικά καλούς;
Θυμάμαι ένα περιστατικό που έγινε μπροστά μου: την υποψήφια για τις νομαρχιακές εκλογές να διαμαρτύρεται στον τότε περιφερειάρχη πως ο άντρας της έδωσε του κόσμου τα χρήματα σε ψηφοφόρους κι αυτοί τους ξεγέλασαν και δεν την ψήφισαν. Κι ενώ περίμενα τον αξιωματούχο να αγανακτεί όχι με τη διαμαρτυρία της, αλλά με την ηχηρή παραδοχή της παρανομίας της (ή μήπως η εξαγορά ψήφου δεν είναι παράνομη;), τον είδα εμβρόντητη να προσπερνάει τα λεγόμενά της σαν να μην είχαν ποτέ ειπωθεί!... Για ποια δημοκρατία μιλάμε λοιπόν;
Αλλά είδαμε κι ακούσαμε όλοι μας τον τότε πρωθυπουργό μας να λέει για κάποιον που καταχράστηκε σεβαστό ποσό που ανήκε στο δημόσιο: «Άλλο να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και τόσα» και δεν αγανακτήσαμε. Και ίσως, βλέποντας πως η μικρή κατάχρηση αθωωνόταν από το μεγάλο αρχηγό, να μπήκαμε και στον πειρασμό όχι μιας, αλλά πολλών μικρών κι αθώων καταχρήσεων, δηλαδή πολλών μικρών δώρων στον εαυτό μας και την οικογένειά μας με …αμελητέα χρήματα του δημοσίου, αφού …καθόλου δεν πειράζει… Κι έπειτα ακούσαμε και για κάτι ονειρεμένα … «κωλόσπιτα» και τα σκυλομάγαζα να αποκαλούνται «πολιτιστικά κέντρα» και όχι μόνο δεν αντιδράσαμε, αλλά κάναμε κι εμείς τέτοια όνειρα, που παλέψαμε κιόλας να τα πραγματοποιήσουμε…
Και τις τελευταίες μέρες του 2012 είχαμε ταυτόχρονα δύο φρικτές επιβεβαιώσεις ενός από τους πιο πετυχημένους τίτλους της ΟΔΟΥ, της φράσης «Φύλακες φυλάκων», που συνοψίζει πολύ πετυχημένα τη σοφή παροιμία για τους λύκους που βάλαμε να φυλάγουν τα πρόβατα: μάθαμε για το ρόλο του υπουργού της οικονομίας που με το στόμα πάτασσε τη φοροδιαφυγή και με τα έργα του φοροδιέφευγε κι έκανε και άλλες παρανομίες κι είδαμε ένα διοικητή που κυνηγούσε τα ναρκωτικά να είναι μέλος σπείρας που τα διακινούσε- με την ιδιότητα του αρχηγού άραγε κι εδώ;
Είδαμε, ακούσαμε, μάθαμε όσα αποκαλύφθηκαν. Ποιος ξέρει πόσα δε μας έχουν αποκαλυφθεί ακόμα… Ποιος ξέρει τι σκοτεινές πτυχές του παρελθόντος μάς … επιφυλάσσει το μέλλον. Ποιος ξέρει… Πάντως όλα αυτά τα χρόνια που κατρακυλούσαμε όλοι μαζί αλλά δεν το είχαμε καταλάβει, οι άρχοντές μας, εκτός από το να πρέπει να παριστάνουν τους παντογνώστες ακόμα κι όταν είχαν παντελή άγνοια, εκτός από το να μην καταδέχονται να ρωτούν ενίοτε αυτούς που γνωρίζουν κάποια θέματα καλύτερα από τους ίδιους, εκτός από το να έχουν το αλάθητο και γι’ αυτό να μην παραδέχονται ποτέ κανένα τους φταίξιμο, εκτός από τη λατρεία τους στο μονόλογο και την αποστροφή τους στο διάλογο, εκτός από το να ζουν στο δικό τους κόσμο τον εντελώς άσχετο με το δικό μας, έμοιαζαν επιπλέον με τον αλλήθωρο τροχονόμο που στέκεται στις κρίσιμες διασταυρώσεις και δείχνει αλλού με το χέρι του κι αλλού με τα μάτια του. Έτσι κι οι πολιτικοί μας: άλλα έλεγαν με το στόμα τους κι άλλα έκαναν πίσω από την πλάτη μας. Και το χειρότερο που κατάφεραν εις βάρος ενός ολόκληρου λαού ήταν πως με το παράδειγμά τους τον διέφθειραν, πως χάλασαν τους ηθικούς του κώδικες. Γι’ αυτό και όταν εφαρμόστηκε πρώτα και μετά ειπώθηκε από επίσημα χείλη πως «το νόμιμο είναι και ηθικό» ήταν ήδη αργά. Γιατί οι ζωές όλων μας είχαν ποτιστεί όχι μονάχα με αυτό το «αξίωμα» αλλά και με το άλλο, «και το παράνομο είναι ηθικό, όταν είναι υπέρ μας». Κι άντε τώρα να συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα…
«Καλύτερα μιλάς σ’ ένα παιδί όταν δεν του μιλάς» έλεγε ο σοφός κι είναι μια διαχρονικότατη αλήθεια· μια αλήθεια που οι άρχοντές μας δεν είχαν κι ίσως δεν έχουν ακόμη καταλάβει. Δυστυχώς για έναν ολόκληρο λαό, δυστυχώς όμως και για τους ίδιους. Που, αν δεν καταλάβουν το γρηγορότερο πως είναι παράδειγμα, δεν αξίζουν για αληθινοί αρχηγοί. Κι αυτή ας είναι μία από τις σημαντικότερες ευχές μας για τη χρονιά που μόλις ανέτειλε. Αυτή μαζί με την πρωτοχρονιάτικη ευχή της Εκκλησίας μας: «Λάλησον αγαθά εν ταις καρδίαις των αρχόντων ημών»…
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 17 Ιανουαρίου 2013, αρ. φύλλου 675
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.