ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Τα δύο κόκκινα μπαλόνια

ΟΔΟΣ 20.12.2012 | 671

Ήταν πραγματικά ατίθασο πλάσμα, η κορούλα μου. Και αγενής, θα μπορούσα να πω.  Όχι βέβαια με όλους. Αν όμως κάποιος προσπαθούσε να την νουθετήσει ή να της επιβάλει δικούς του κανονισμούς και αρχές, τα άκουγε απ’ την καλή. Καμιά σύγκριση με τα άλλα μου παιδιά, όλα μεγαλύτερά της, άλλη μία κόρη, -η πρωτότοκη- και δύο αγόρια. Τόσο ο πατέρας της όσο κι εγώ, ήμασταν χαμηλών τόνων. Αποφεύγαμε πάντοτε δημιουργία εντάσεων, μέσα και έξω από το σπίτι...
Τα έσοδα περιορισμένα. Με το μεροκάματο του άντρα μου προσπαθούσα να τα βγάλω πέρα, χωρίς να στερήσω τα στοιχειώδη από τα παιδιά. Το καταλάβαιναν και εκείνα και δεν ζητούσαν ποτέ τίποτα περιττό. Εκτός από τη Ρηνούλα. Που ναι μεν δεν ζητούσε περίσσια πράματα από μας στο σπίτι, αλλά αν κάποιος της χάριζε κάτι, και ειδικά λεφτά, δεν εννοούσε να επιτρέψει σε κανέναν να της πει που να τα διαθέσει, πως να τα διαχειριστεί...
Μάζευε τις πενταροδεκάρες και, μόλις στρογγύλευε κάπως το ποσό, τις εξαργύρωνε σε καραμέλες και στραγάλια στο γειτονικό περίπτερο. Για όλα τα μικρά της γειτονιάς φρόντιζε. Και το ευχαριστιόταν πιότερο από όσους τρατάριζε...Τη μάλωνα γι αυτή της την κακιά συνήθεια.
-" Βάλε παιδί μου και κάτι στην άκρη για σένα την ίδια! Δεν βλέπω κανέναν άλλο να σου δίνει απ’ τα δικά του!"
Άδικος κόπος. Τα άκουγα και από πάνω.
-"Δικά μου λεφτά είναι, ό τι θέλω τα κάνω!" Έλεγε και εξαφανιζόταν από μπροστά μου.
Στο σχολείο, απ’ ότι έλεγε η δασκάλα, φρόνιμη ήταν γενικά. Αλλά μύγα στο σπαθί της, ούτε εκεί δεν δεχόταν. Την απάντηση πάντα έτοιμη, για μικρούς και μεγάλους. Τους δασκάλους, δηλαδή... Αδικία δεν ανεχόταν ούτε γι αυτήν ούτε για τους συμμαθητές.  Άνοιγε στόμα και υπερασπιζόταν το δίκιο με κάθε τρόπο.
Όσο μεγάλωνε, τόσο πιο δύσκολο μου ήταν να τα φέρω βόλτα μαζί της, να τη νουθετήσω. Και στενοχωριόμουν πολύ γι αυτό.
-Τι θα απογίνει αυτό το θηλυκό; Πως να της μάθω τρόπους και σωστή συμπεριφορά; Σωστό αδιέξοδο...
Κόντευε πια τα δέκα. Τα άλλα μου παιδιά στην ηλικία της και υπάκουα ήταν και συνετά. Εκείνα βέβαια γελούσαν με τη μικρή τους αδελφή, μάλλον το ευχαριστιόταν που δεν υπολόγιζε κανέναν.
…Πλησίαζαν Χριστούγεννα. Σχέδιο ολόκληρο είχε ετοιμάσει για το πού θα πήγαινε να ψάλλει τα κάλαντα. Το πού ήταν όλη η πόλη. Βάλαμε τις φωνές ο πατέρας της κι εγώ.
-Μόνο στους συγγενείς και στη γειτονιά! Ξέραμε ότι δεν επρόκειτο να μας ακούσει. Και φυσικά το σχέδιό της εφαρμόστηκε κατά γράμμα.
Γύρισε αργά το απόγευμα, χαρά γεμάτη, και με φουσκωμένο πουγγί. Δεν δέχτηκε κουβέντα για το τι θα κάνει τα λεφτά.
-"Ξέρω εγώ! Και μην ανησυχείς, δεν θα τα ξοδέψω όλα σε καραμέλες.."
Περάσαμε όμορφα Χριστούγεννα, και ευτυχώς χωρίς φωνές και πείσματα, αυτή τη φορά.
... Δύο μέρες αργότερα, σούρουπο κιόλας, έρχεται η Ρηνούλα από την αγορά, με βρίσκει να μαγειρεύω στην κουζίνα, και μου βάζει στα χέρια ένα μικρό δεματάκι.
-Για σένα!" Λέει όλο καμάρι!
Ανοίγω το δέμα και τι να δω! Δύο κόκκινα μπαλόνια!
-"Χριστέ μου, τι είναι αυτά; Τι πήγες και αγόρασες;"
-"Μαμά μου, δεν θυμάσαι που είδες να τα κρατούν στο πανηγύρι και σου είχαν αρέσει τόσο πολύ;"
-"Και πόσο στοίχισαν τα μπαλόνια αυτά;"
Όταν άκουσα το ποσό, τρελάθηκα. Έβαλα τις φωνές και της είπα να τα επιστρέψει αμέσως. Τα λεφτά δεν είναι για πέταμα!...
Πήρε το πακέτο με τα κόκκινα μπαλόνια και έφυγε βιαστικά. Πρώτη φορά δεν αντιμίλησε.
Η ώρα περνούσε και η Ρηνούλα δεν επέστρεψε. Έστειλα τη μεγάλη μου κόρη να πάει να τη βρει. Και άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια... Γιατί την μάλωσα, γιατί δεν δέχτηκα το δώρο...
Τα άσχημα μαντάτα έφτασαν γρήγορα. Την είχε παρασύρει ένα διερχόμενο φορτηγό. Περπατούσε στη μέση του δρόμου και, όπως είχε σκοτεινιάσει, δεν πρόφτασε ο οδηγός να αντιδράσει.. Το πακέτο με τα μπαλόνια βρέθηκε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Εκεί ήταν το καινούργιο κατάστημα, όπου τα είχε αγοράσει...
Κεριά δεν ανάβω στον τάφο της. Δύο κόκκινα μπαλόνια της πηγαίνω κάθε μέρα...

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 20 Δεκεμβρίου 2012, αρ. φύλλου 671