ΗΛΙΑ ΤΖΩΡΤΖΟΠΟΥΛΟΥ: Κρισιαρχία

Γιορτές Χριστουγέννων 2012
Πρωτοχρονιά και αρχή του νέου έτους 2013.
Καλή και με υγεία χρονιά.

Μια περιπλάνηση στους δρόμους ήταν και είναι αρκετή, για να βιώσει κανείς την έντονη ανησυχία, για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα θλίψης, που ταλανίζει τον τόπο μας και την εποχή μας...! Η κρίση πολυδιάστατη και πολύμορφη, έτσι που με μεγάλη δόση αλήθειας μπορεί να λέχθεί ότι είναι το αποτέλεσμα της διαχρονικής ψυχοσύνθεσης και κοινωνικο-οικονομικής δράσης των ανθρώπων. Ο κόσμος αρχίζει να νιώθει ένα είδος ανίας για τη ζωή, γιατί δεν υπάρχει πλέον δημιουργικότητα. Οι αξίες βρίσκονται σε φάση τεμαχισμού και διάλυσης. Ο κόσμος δεν πιστεύει ούτε στη θρησκεία, ούτε στην οικογένεια, ούτε στην πολιτική, ουτε στην επιστήμη.

Η Δύση έχει χάσει την έννοια της ενότητας και αντιμετωπίζει το σοβαρό πρόβλημα μιας πολυεπίπεδης σύγκρουσης. Ο πολιτισμός μας έχει γίνει απρόσωπος. Η μόδα της διανόησης έχει κατακερματίσει τους ανθρώπους, σε έναν πολιτισμό που δεν φτάνει στην καρδιά του ανθρώπου.
Τον κόσμο τον "τρώει" η κρίση. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Την κρίση ο κόσμος τη βιώνει στο πετσί του. Αυτό δε χρειάζεται καμία επιστημονική αυθεντία να το επιβεβαιώσει.
Η κυρίαρχη οικονομική επιστήμη σήμερα, εθελοτυφλεί συνειδητά ή ασυνείδητα, αποκρύπτοντας τα χρονικά ενός "προαναγγελθέντος θανάτου". Βλέπουμε την εισαγωγή της οικονομίας στην πρακτική πολιτική, και όρους όπως "εθνικό συμφέρον", "εθνική σωτηρία", "εθνική αναγέννηση", κ.ά., να προσπαθούν να τιθασεύσουν τη λαϊκή οργή. 'Ομως όπως έχουμε πει, "εθνική αναγέννηση" με "εθνικά μυστικά" δε γίνεται.
Στα ειδησεογραφικά παράθυρα βλέπουμε να δεσπόζει μια εξειδικευμένη επιστημονική ρητορεία περί κρίσης. Τα γράμματα και τις λέξεις διαδέχονται οι αριθμοί και τα στατιστικά στοιχεία, καθιστώντας την όποια κατανόηση για την κρίση, ένα δυσεπίλυτο μαθηματικό πρόβλημα. Πρόβλημα ενδελεχούς και ίσως "επιλεκτικής" μελέτης των οικονομολόγων.
Οι πολιτικοί άρχοντες σε δεύτερη μοίρα, να λένε τα χιλιοειπωμένα δικά τους. Η στροφορμή τους, τους κάνει να εκτροχιάζονται και να οδηγούνται σε μεγαλύτερη υποκειμενικότητα. Δοκιμάζονται οι αντοχές και οι δυνάμεις των κοινωνιών, που ακροβατούν πάνω σε τεντωμένο σχοινί και βιώνουν τα πολλά δεινά της κρίσης σε πραγματικό χρόνο. Είναι ένα νέο είδος σύρραξης, όπου οι αντίπαλοι δεν παρατάσσονται σε σχηματισμό μάχης σύμφωνα με τα συμβατικά δεδομένα.
Το δυσβάσταχτο χρέος και το “μολυσματικό” κεφάλαιο είναι οι εχθροί χωρίς πρόσωπο, που ο καθένας οφείλει να πολεμήσει σε έναν αγώνα "χαρακωμάτων" και με μια εναγώνια προσπάθεια να αποτινάξει το ζυγό. Το βίωμα έρχεται πρώτα. Οι εξηγήσεις μετά. Η έλλειψη ικανότητας ή η έλλειψη συλλογικής διαίσθησης οικονομολόγων και πολιτικών, να προβλέψουν την επερχόμενη τότε και υφιστάμενη τώρα κρίση.
Ο ανταγωνισμός σε κοινωνικά, ψυχολογικά και ιστορικά πεδία  δεν "επέτρεψε" να διαυγάσουν τον ορίζοντα της κρίσης, με αποτέλεσμα το κακό να έρθει απρόσμενα και έτσι να είναι απρόσμενο...! Οι όποιες απολογίες των υπευθύνων, δεν έγιναν σε κάποιο δικαστήριο και επομένως ούτε κατηγορίες απαγγέλθηκαν, ούτε ποινές επιβλήθηκαν. Άλλωστε τα λάθη των ειδικών ("ειδημόνων"), εύκολα ξεχνιούνται και έτσι συγχωρούνται, αφού τα μεγάλα εγκλήματα χάνονται στη σκιά των προβλημάτων.
Όμως ας κλείσουμε ανορθόδοξα! Η λέξη κρίση, λέξη ελληνική, εκτός από πρόβλημα σημαίνει και αλλαγή. Αλλαγή μέσα απο τη διαφορετική αλλοτρίωση που έχει ο καθένας μας. Η ευθύνη βαρύνει όλους μας και προφανώς όχι ισόποσα μεταξύ μας. Αντιμετωπίζοντας μια καταστροφή σήμερα, έχουμε μπροστά μας την ευκαιρία για ουσιαστική και αληθινή αλλαγή. Ευκαιρία για μια νέα αρχή. Η σημερινή κρίση δεν είναι ενεργειακή (!), αλλά ηθική και πνευματική.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 17 Ιανουνουαρίου 2013, αρ. φύλλου 675