Από παιδιά και μόνον φτιάχνεις ΙεροσόλυμαΟδυσσέας Ελύτης
ΜΙΑ ΜΕΡΑ μερικοί γονείς έφεραν τα παιδιά τους στο Χριστό, για να τα ευλογήσει. Όταν ο Ιησούς είδε τα παιδάκια να πλησιάζουν κοντά Του, τα επήρε άλλα στα γόνατά Του, άλλα στην αγκαλιά Του και τα ευλογούσε με πολλή αγάπη και στοργή. Κι έλεγε στους μεγάλους που στέκονταν εκεί κοντά: «Για να κερδίσετε τον ουρανό, χρειάζεται να γίνετε απλοί και ταπεινοί και υπάκουοι όπως είναι αυτά τα μικρά παιδιά» (Από την Καινή Διαθήκη).
Τα παιδιά είναι η γνώμη του Θεού για τη συνέχιση του κόσμου μας.Καρλ Σάντμπεργκ, συγγραφέας
Η ΕΚΘΕΣΗ της Unicef για το 2012 μιλάει για εννέα εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο που πεθαίνουν κάθε χρόνο πριν φτάσουν στο πέμπτο έτος της ηλικίας τους από αρρώστιες που είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν, για 13 εκατομμύρια παιδιά στην Ευρωπαϊκή Ένωση που στερούνται αγαθά απαραίτητα για την ανάπτυξή τους, αλλά και για 30 εκατομμύρια παιδιά σε 35 χώρες με ανεπτυγμένες οικονομίες που ζουν σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας. Επίσης, σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, 30.000 παιδιά πεθαίνουν καθημερινά εξαιτίας της φτώχειας, που σημαίνει ότι χάνονται 18 παιδιά το λεπτό.
Τα παραπάνω –σοκαριστικά, είναι αλήθεια- στοιχεία φέρνουν πιο κοντά μας το «Παιδιά όλο μάτια», ένα συγκλονιστικό κείμενο που ο Αντώνης Σαμαράκης είχε γράψει πριν από κάποια –όχι πολλά πάντως- χρόνια για τα πεινασμένα παιδιά της Αφρικής. Αλλά κι επειδή η Ευρωπαϊκή Ένωση ακούγεται πιο μακρινή από την Πατρίδα μας, ας έρθουμε στα τελείως δικά μας:
Στην εφ. Καθημερινή στις 21/10/2012 σε άρθρο της Νέλλης Αμπραβανέλ, διαβάσαμε τον τίτλο: «Η κρίση “χτυπά” τα παιδιά». Σίγουρα καταλάβατε κιόλας πως η δημοσιογράφος αναφέρεται στα Ελληνόπουλα και αποκαλύπτει στοιχεία που προβληματίζουν έντονα κάθε αναγνώστη τους:
«Τόσο οι ενήλικες όσο και τα παιδιά της ελληνικής οικογένειας καλούνται να αντιμετωπίσουν καθημερινά τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Τα αποτελέσματα έρευνας της Διεύθυνσης Ψυχικής Υγείας του Ινστιτούτου του Παιδιού δείχνουν ότι ένα στα δύο Ελληνόπουλα δηλώνει πως έχει υποστεί σωματική βία, το 70% ότι έχει εκτεθεί σε κάποιας μορφής ψυχολογική βία, ενώ το 28% ότι νιώθει παραμελημένο.»
Οι αριθμοί τρομάζουν και γεννούν μέσα μας πραγματικούς φόβους για το μέλλον: το να την πληρώνουν τα παιδιά μας και το να ξεσπάμε επάνω τους τα δικά μας προβλήματα δεν είναι μονάχα τελείως άδικο, αλλά είναι κι εντελώς δυσοίωνο. Αυτό δεν εννοούμε όταν τραγουδάμε «…γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα»; Άρα;
Τα παιδιά ακούνε πολύ πιο προσεκτικά όταν δε μιλάμε σ’ αυτά.Eleanor Roosvelt
ΚΙ ΗΤΑΝ σε άλλο άρθρο της ίδιας εφημερίδας, με τον τίτλο «Τα παιδιά μάς κοιτούν» και υπότιτλο-χαστούκι «Τα τελευταία χρόνια η ασθένεια της κοινωνίας, οξυμένη λόγω κρίσης, εγγράφεται με περισσή βία πάνω στο σώμα και στην ψυχή των παιδιών», όπου η Μαρία Κατσουνάκη, συμπληρώνει τα παραπάνω στοιχεία με ένα ακόμη ανησυχητικό ποσοστό που προέρχεται από την τριμηνιαία έκθεση της Κομισιόν «για την απασχόληση και την κοινωνική κατάσταση» στην Ευρώπη: πως στην Ελλάδα περισσότερα από ένα στα πέντε παιδιά βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας. Και είναι αυτό το τελευταίο στοιχείο η αιτία που κάνει τη δημοσιογράφο να κλείνει το άρθρο της ως εξής:
«Φτώχεια, ανέχεια και κακοποίηση δημιουργούν μια αλληλοτροφοδοτούμενη αλυσίδα. Το σπίτι που στερείται τα χρειώδη, η ανεργία, το παιδί που υποσιτίζεται, ο θυμός και το μίσος που καλλιεργούνται από τη στέρηση, εσωτερική και εξωτερική. Το χάδι που λιγοστεύει, η αγκαλιά που στερεύει, το βλέμμα που αδειάζει ή βαραίνει.
Τα παιδιά μας κοιτούν, καταγράφουν τα πάντα. Τον φόβο, τον ζόφο, την απελπισία, την οργή, αλλά και την ελπίδα, τη χαρά, την προσπάθεια, τη δημιουργία, την αλληλεγγύη. Στα μάτια τους αποθηκεύονται οι εικόνες του μέλλοντος».
Σ’ εμάς τα παιδιά της σημερινής Ελλάδας, όπου «δεν έχουμε πόλεμο μα ούτε και ειρήνη, όπου δεν έχουμε δικτατορία μα και η δημοκρατία δε μοιάζει με ό,τι γνωρίζαμε ως τώρα και που η κοινωνία μας δεν είναι ούτε υγιής μα ούτε και ετοιμοθάνατη(…)» (Μ. Τζιαντζή, Καθημερινή, 25/11/2012) ταιριάζει σήμερα περισσότερο από ποτέ το τραγούδι «Τα Ελληνάκια» σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη.
«Το παιδί έχει απόλυτη ανάγκη όχι από πράγματα, αλλά από το χαμόγελο του πατέρα και της μάνας, και να παίξουν μαζί, και να δει στα μάτια τους την ελπίδα και στις πράξεις τους την τιμιότητα. Τα παιδιά τα τρέφει η ωραία σχέση με τους γονείς τους.»π. Βασίλειος Θερμός, ψυχίατρος
«ΣΚΛΗΡΟ να πρέπει κανείς να σηκώνει ασήκωτα βάρη, χειρότερο όμως να μην έχει κανέναν για να του πει τι κρατάνε οι πλάτες του». Έτσι δυνατά ξεκινούσε ο Β. Καραποστόλης το άρθρο του (Καθημερινή, 14/10/2012)που αναφέρεται στα όσα δεν είπαν -ξέχασαν ή έκρυψαν- τα τελευταία χρόνια οι μεγαλύτεροι στους νεότερους. Ο αρθρογράφος μάς θυμίζει τους παλιότερους, που μεγάλωναν τα παιδιά τους διηγούμενοι τις δυσκολίες της δικής τους ζωής, κομμάτι η καθεμιά της γεμάτης δυσκολίες ιστορίας του Γένους μας, και επισημαίνει: «Από τα χείλη του παππού κρεμάστηκαν εγγόνια που αργότερα θα αναγνώριζαν ότι τα κατορθώματα και τα βάσανα που είχαν ακούσει δεν ήταν παραμύθια για να περνάει η ώρα, ήταν λόγια που τους μετάγγιζαν ακατάπαυστα δύναμη.(…)Ναι, είναι γλυκό να ξέρει κανείς ότι, παρά τις δυστυχίες, υπήρξαν άνθρωποι που δεν σύρθηκαν σαν τα σκουλήκια στο έδαφος. Είναι πικρό που οι δυστυχίες παραμονεύουν αδιάκοπα τη ζωή, ωστόσο η γεύση κάπως καλυτερεύει με τη σκέψη ότι, χάρη στο μυαλό, στην καρδιά και στα χέρια τους, οι άνθρωποι έχουν συχνά τη δυνατότητα να περιορίζουν τις βλάβες που υφίστανται, και αν όχι, τουλάχιστον να μη βουλιάζουν ολόκληροι, ψυχή τε και σώματι, μες στην απόγνωση(…).»
Ο χειρότερος τρόπος για την ανατροφή των παιδιών είναι να τους δίνουμε όλες τις ευκολίες. Γιατί από την ευκολία προέρχεται κάθε κακοήθεια.Δημόκριτος
«(…) ΕΝΑ παιδί δίνει με τον τρόπο του, σε όσους έχουν μάτια να το δουν, ένα μάθημα που ξεπερνάει τις συγκυρίες, την κρίση, τη διαφθορά, την τύφλωση των περισσοτέρων. Εάν κάποιος μεγάλος κοιτάζοντάς το σκεφτεί «τι το περιμένει το καημένο…» θα αποδείξει απλώς τη δική του απόγνωση. Ότι θα έρθουν μέρες βουτηγμένες σε χρέη και αγωνίες, είναι βέβαιο. Το παιδί όμως δεν είναι από εκείνα που τα παρασέρνουν τα κύματα. Το φανταζόμαστε μεγαλωμένο, ενήλικο, να μένει στητό και αποφασισμένο μες στις θαλασσοταραχές, με ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του μία και μόνη πεποίθηση: ότι τα κύματα που έρχονται είναι για να φανερώνουν αν η καρδιά μας έχει φτιαχτεί για να ζαρώνει μουλιασμένη ή για να φουσκώνει και να χτυπάει δυνατά. Η Ελλάδα θα επιπλεύσει μόνο αν δεν πνίξει η ίδια τον παλμό αυτών των παιδιών [Διασκευασμένο απόσπασμα από το άρθρο του Βασίλη Καραποστόλη «Ένα παιδί μιλάει για το μέλλον με πράξεις» (Καθημερινή, 26/8/2012)].
11 Δεκεμβρίου 2012, Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 13 Δεκεμβρίου 2012, αρ. φύλλου 670
Ωραιότατο το κείμενο της συναδέλφου μου Σόνιας Ευθυμιάδου-Παπασταύρου και ευτυχής συγκυρία να δημοσιευθεί στο διαδίκτυο μία μόλις ημέρα πριν από την Παγκόσμια Ημέρα του Παιδικού Βιβλίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια στη δασκάλα-συγγραφέα και στην "ΟΔΟ"!