ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΣΕΜΑΝΗ: «...θα αντιμετωπίσωμεν την κρίσιν»

ΟΔΟΣ 27.6.2013 | 698

Θα «αντιμετωπίσωμεν την κρίσιν ώμον με ώμον», άκουσα να λέει στο ραδιοφωνικό ίδρυμα της Κύπρου (ΡΙΚ) ένας ομιλητής. Μου άρεσε πολύ. Όχι το γνωστό χέρι με χέρι ή πλάτη με πλάτη και τα παρόμοια. Ώμον με ώμον. Είναι εντυπωσιακές μερικές εκφράσεις που έχουν διασωθεί στα λόγια των Κυπρίων Ελλήνων. Μέσα στην γενική κατήφεια κάτι είναι κι αυτό. Να σωθεί τουλάχιστον η γλώσσα μας και ο πολιτισμός μας, όπου υπάρχει. Παλιός και νέος. Από την Μεγαλόνησο στο τελευταίο χωριό της Ελλάδος.

Παρακολουθώ από κοντά τις πολιτικές και οικονομικές ακρότητες που συμβαίνουν τλευταία στην Κύπρο. Για όσους έχουν μνήμη δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά. Ο Ελληνισμός έχει περάσει πολλά. Οι μικροί λαοί δεν γλυτώνουν εύκολα. Αγωνίζονται να επιβιώσουν. Πολεμούν, εργάζονται σκληρά, μεταναστεύουν. Τους σώζει μόνον, αν σωθούν τελικά, η γλώσσα τους. Ο Αδαμάντιος Κοραής τους. Ο πολιτισμός τους, αν έχουν. Η καλή τους τύχη.

Από μνήμες στο Κυπριακό πάμε καλά. Οι μαθητές του Κολλεγίου Αθηνών στο Ψυχικό κάποτε πήδηξαν μαζικά την μεγάλη μάντρα του σχολείου τους, το 1955 και κατέβηκαν με τα πόδια στην Αθήνα –σχεδόν 1000 παιδιά- για να υποδεχθούν τον Γρίβα Διγενή (...της Κύπρου, για όσους έχουν ξεχάσει τα πάντα). Μαζί με μία λαοθάλασσα κόσμου και άπειρες ελληνικές σημαίες. Το θυμάμαι πολύ καλά. Παρόντες τότε, βασιλείς, πολιτική ηγεσία, κάθε Αθηναίος με αίμα ελληνικό.

Πίσω στο σήμερα. Τα τελευταία γεγονότα στην Κύπρο μας προβλημάτισαν όλους. Δεν έχουν προηγούμενο. Δεν πρέπει όμως παρά την θλίψη μας να ξεχνάμε ποτέ πόσο πολύ έχει προχωρήσει η Ευρώπη. Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης του αύριο. Ξεκίνησε από έξι χώρες στη Ρώμη πριν πολλά χρόνια και συνεχίζει την πορεία της προς τα εμπρός. Από τα χαρακώματα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Τις αθλιότητες και τα ολοκαυτώματα του δευτέρου. Τις ψυχρές διπλωματίες του τρίτου. Τον οικονομικό πόλεμο του τέταρτου! Βλέπετε οι πόλεμοι δεν σταματούν ποτέ. Εμείς μόνο σβήνουμε με τον καιρό.

Ανταγωνισμοί. Αντιπαλότητες. Μικρά και μεγάλα συμφέροντα, που πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Η Ευρώπη αναμφισβήτητα σήμερα είναι μία υπερδύναμις. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, τριάντα με σαράντα χιλιάδες άνθρωποι εργάζονται στις Βρυξέλλες, το ΛουξεΜβούργο, το Στρασβούργο, για το κοινό καλό τριάντα-σαράντα ευρωπαϊκών κρατών. Με την Ρωσία πάντα μέσα (για μένα). Η πολιτική τους ένωση είναι επί θύραις. Η οικονομική τους προχωρεί. Αποκλείεται αυτοί οι άνθρωποι να μην κάνουν τίποτα καλό κάθε μέρα. Για την πλειοψηφία όλων μας. Τουλάχιστον προσπαθούν.

Σταματούν για λίγο και ξεκινούν και πάλι. Με λάθη. Συχνά κακούς υπολογισμούς. Υπερβολές. Αλλά και νίκες. Τα airbus, τα eurofighters, τα TVG τραίνα, τα αυτοκίνητά τους. Την μουσική τους. Τα μουσεία τους. Τα πανεπιστήμιά τους. Την υψηλή ιατρική τους. Το κοινωνικό τους κράτος. Με Έλληνες επιτρόπους, αντιπροσώπους, ευρωβουλευτές και τόσους άλλους.

Αν αυτή η Ευρώπη των λαών, έστω και των τραπεζών, αλλά και της ελευθερίας και δημοκρατίας δεν αρέσει σε μερικούς ας φύγουν. Να δούμε πού θα πάνε. Οι Άγγλοι το σκέπτονται καιρό αλλά δεν τολμούν να φύγουν. Οι Ρώσοι το αντίθετο. Προσπαθούν να ...μείνουν.

Πιστεύω ότι η Ευρώπη σήμερα αναγκαστικά γίνεται σκληρή με κυβερνήσεις και λαούς που ξεπερνούν διεθνείς συμφωνίες και όρους συνεργασίας που οι ίδιοι υπογράφουν. Άδικα ίσως, αλλά ελπίζω με τον καιρό να αλλάξουν όλοι και όλα. Προς το καλύτερο φυσικά, αρκεί να συμφωνήσουμε τι είναι καλό.

Και τώρα; Για την Κύπρο μιλάμε. Πρέπει να διαβάσουμε ξανά την πρόσφατη ιστορία της από την αρχή. (Και το τρίτομο μυθιστόρημα του Μίλτου Χατζόπουλου – Εν μέρει ελληνίζων - ο Περατικός – Νόστου Πάθη – με την εξαίρετη γραπτή του γλώσσα). Πρέπει να σοβαρευτούμε. Χιλιάδες άνθρωποι χάσαν τη ζωή τους στην μαρτυρική Κύπρο για μια ιδέα, την ελευθερία τους, την ένωσή τους με την Ελλάδα. Δυστυχώς ή ευτυχώς όλοι αυτοί δεν πρόλαβαν να παίξουν σε τραπεζιτικά ΑΤΜ μηχανήματα της Τράπεζας Κύπρου, της Λαϊκής ή όποιας άλλης. Πέθαναν για να έχουν οι σημερινοί Έλληνες της Κύπρου πατρίδα.

Υπάρχουν ζωντανοί τάφοι στο μακρυνό αυτό νησί. Μνημεία και μνήμες που δεν ξεχνιούνται (ή θάπρεπε να μην ξεχνιούνται). Όχι μόνο μετοχές και καταθέσεις. Κεριά και χρυσάφι. Έστω φυσικό αέριο. Υπάρχουν εθνικά θέματα στην Κύπρο που ξεπερνούν την οικονομική κρίση για τα οποία άκουσα πολύ λίγα τον τελευταίο καιρό. Με ενοχλεί να μιλούν οι ξένοι για Κυπρίους και όχι Έλληνες της Κύπρου!

Ξαναθυμήθηκα γρήγορα το 1974. Τις συμφωνίες της Ζυρίχης του 1958. Τις αντιπαλότητες του Μακαρίου και του Γρίβα. Τις πονηριές των Άγγλων. Την σκληράδα των Τούρκων. Ότι έγινε έγινε. Αν πρέπει να κλαίει κανείς σήμερα στην Κύπρο για κάτι είναι πρωτίστως το γιγαντιαίο ...graffiti στο βουνό της Λευκωσίας, της τουρκικής σημαίας. Δυστυχώς οι πολιτικές και οικονομικές συζητήσεις τον τελευταίο μήνα στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση και της Κύπρου και της Ελλάδος δεν ήσαν του επιπέδου που περίμενα. Κρίμα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις σαν του Παύλου Τσίμα, στο Mega. Λίγοι δείχνουν ικανοί να συλλάβουν την επικίνδυνη γεωστρατηγική και πολιτική θέση της σημερινής Κύπρου. Με την Συρία να φλέγεται, την Αίγυπτο να διαλύεται, την Τουρκία να γιγαντώνει, μία είναι η λύση για την Ελλάδα και την Κύπρο. «Ώμον με ώμον» να συμπορευθούν με την Ευρώπη των λαών – μια δημοκρατική Ευρώπη.

Τα λουλούδια θα ξανανθίσουν γρήγορα. Και στην Κύπρο και την Ελλάδα. Είμαι σίγουρος. Τα θερμοκήπια μόνο της απάτης μάς τελείωσαν. Το μάθημά τους το πήραν. Έλληνες της Κύπρου. Έλληνες της Ελλάδος. Ρώσοι. Άγγλοι. Λιβανέζοι. Ισραηλίτες και άλλοι. Τους λόγους τους ξέρουν οι ίδιοι καλύτερα απ’ όλους. Άδικο ίσως για πολλούς, αλλά το μάθημα το πήραν. Είμαι βέβαιος. Και μαζί τους όλη η Ευρώπη. Το πώς και το γιατί το συζητάμε άλλη φορά.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 27 Ιουνίου 2013, αρ. φύλλου 698