 |
| ΟΔΟΣ 27.6.2013 | 698 |
21 Ιουνίου 2013
Δηλαδή χτες το βράδυ. Γύρω στις 11. Είχα πέσει για ύπνο μετά τις 10, καθώς ήμουν πολύ κουρασμένη. Και μες στον ύπνο μου άκουσα το παιδί να με φωνάζει-ποιος ξέρει πόσες φορές ως τότε με είχε φωνάξει, αλλά εγώ δεν το είχα ακούσει. Και μόλις άνοιξα και πήρα το παιδί μες στο σπίτι, είδα κι άκουσα τρελά πράγματα: έβλεπα ένα ξυπόλητο παιδί, γυμνό από τη μέση και πάνω, μ’ ένα λευκό κοντό παντελονάκι-μάλλον του ύπνου του ήτανε. Το 9χρονο αγόρι έτρεμε σύγκορμο σαν το φύλλο κι επαναλάμβανε συνεχώς με τρόμο ότι ήρθαν να απαγάγουν τη μαμά του κάποιοι. Εγώ επέμενα να λέω ότι αυτό δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει, ότι δεν υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο, άρα λάθος κάνει. Όμως το παιδί επέμενε: «Μα είδα έναν άντρα που μπήκε στο σπίτι και τραβούσε τη μαμά από τα μαλλιά της». Αυτό είχε δει και νόμισε ότι αυτός ο άγνωστος άντρας που εισέβαλε στο σπίτι τους τραβούσε τη μαμά από τα μαλλιά για να την πάρει μαζί του. Έτσι κατάλαβε το παιδί.
Αιφνιδιασμένη εγώ, προσπαθούσα να το πείσω πως δεν μπορεί να γίνει αυτό και ταυτόχρονα πήγαινα να ξεκλειδώσω την κύρια είσοδο του σπιτιού μας για να βγω να δω τι συμβαίνει. Όμως άργησα να το κάνω, γιατί το παιδί τόσο πολύ φοβόταν ώστε με εκλιπαρούσε να μην ανοίξω κι εγώ υπάκουα. Ώσπου πήρα τηλέφωνο τον μπαμπά του και τον άντρα μου και άνοιξα. Τότε είδα στο δρόμο ένα αυτοκίνητο να φεύγει γρήγορα και πεταχτήκαμε αμέσως στο σπίτι τους να δούμε επιτέλους τι είχε συμβεί.
Φυσικά δεν ήταν απαγωγή. Ήταν όμως ένας ξυλοδαρμός της συναδέλφου εκπαιδευτικού σε γυμνάσιο, η οποία έπιανε το κεφάλι της κι έψαχνε τα γυαλιά της, που δε φαίνονταν πουθενά. Και μας εξήγησε:
Χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού της και όταν άνοιξε όρμησε μέσα ένας άγνωστός της άντρας και φωνάζοντάς της κάτι για καταστροφή των παιδιών του (!) άρχισε να της τραβάει τα μαλλιά και να τη χτυπάει με μπουνιές στο κεφάλι. Αυτό είδε το παιδί και με το δίκιο του φοβήθηκε τόσο πολύ. Κι έπειτα ακολούθησαν όλα τα άλλα που καταλαβαίνετε.
Εγώ όμως δεν μπορούσα να κοιμηθώ, γιατί σκεφτόμουν έντονα και τη συνάδελφο που έπαθε κάτι τόσο φοβερό, αλλά και τα παιδιά που είδαν το βίαιο επεισόδιο. Γιατί, εκτός από το παιδί του θύματος, υπήρχαν και τα παιδιά του δράστη, που έβλεπαν και φώναζαν, προσπαθώντας να αποτρέψουν τον μπαμπά τους και να τον εμποδίσουν να χτυπήσει την κυρία τους. Το σκηνικό αυτό με σόκαρε πάρα πολύ: πρώτον γιατί τα παιδιά δε θα το ξεχάσουν ποτέ στη ζωή τους και θα θυμούνται πάντα, ο μεν μικρός τη μαμά του μες σ’ αυτό το σκηνικό της φρίκης, τα δε άλλα τον πατέρα τους να δέρνει την κυρία τους. Και προσωπικά ξέρω ότι το σκηνικό με παιδιά που εκλιπαρούν τον πατέρα να σταματήσει να δέρνει ούτε ξεχνιέται ούτε ξεπερνιέται εύκολα από όσους το έχουν ζήσει.
Εγώ όμως δεν μπορούσα να κοιμηθώ, γιατί σκεφτόμουν έντονα και τη συνάδελφο που έπαθε κάτι τόσο φοβερό, αλλά και τα παιδιά που είδαν το βίαιο επεισόδιο. Γιατί, εκτός από το παιδί του θύματος, υπήρχαν και τα παιδιά του δράστη, που έβλεπαν και φώναζαν, προσπαθώντας να αποτρέψουν τον μπαμπά τους και να τον εμποδίσουν να χτυπήσει την κυρία τους. Το σκηνικό αυτό με σόκαρε πάρα πολύ: πρώτον γιατί τα παιδιά δε θα το ξεχάσουν ποτέ στη ζωή τους και θα θυμούνται πάντα, ο μεν μικρός τη μαμά του μες σ’ αυτό το σκηνικό της φρίκης, τα δε άλλα τον πατέρα τους να δέρνει την κυρία τους. Και προσωπικά ξέρω ότι το σκηνικό με παιδιά που εκλιπαρούν τον πατέρα να σταματήσει να δέρνει ούτε ξεχνιέται ούτε ξεπερνιέται εύκολα από όσους το έχουν ζήσει.
Αλλά υπήρχαν και άλλα που δεν μπορούσα να καταλάβω: όχι τόσο την εισβολή στο σπίτι της συναδέλφου και την παραβίαση του οικογενειακού τους ασύλου ούτε τα όσα ακολούθησαν και θ’ ακολουθήσουν στην προσπάθεια κάποιων να σωθούν από τον ίδιο τον εαυτό τους, όσο το σκηνικό της βίας που στήθηκε εκεί στο σπίτι του δασκάλου. Μόνο και μόνο επειδή η συνάδελφος έκοψε τα παιδιά του στο μάθημά της για να ξαναδώσουν εξετάσεις σ’ αυτό τον ερχόμενο Σεπτέμβριο!!!
Να σας εξομολογηθώ όμως ότι γενικά δεν αντέχω τα οποιαδήποτε σκηνικά βίας. Το επιβεβαίωσα για άλλη μία φορά πριν από ελάχιστες μέρες που μίλησα φωναχτά με αγανάκτηση σε μια σύναξη δασκάλων τη στιγμή ακριβώς που προπηλακιζόταν ένας συνάδελφος και συνάνθρωπός μου. Αποχωρώντας, προβληματίστηκα γιατί φώναξα ενώ δεν το είχα σκοπό και γιατί το έκανα τη συγκεκριμένη στιγμή. Γρήγορα όμως κατάλαβα πως αντέδρασα αυτόματα, γιατί δεν άντεξα τον προπηλακισμό που γινόταν ακριβώς μπροστά μου σε βάρος κάποιου που θα μπορούσε να ‘ναι ο οποιοσδήποτε.
Κι επειδή με τρόμαξε η στάση της αίθουσας η οποία φιλοξένησε τους προπηλακισμούς σε βάρος εκπαιδευτικού και πάλι (αυτήν τη φορά κατέχοντος θέση εξουσίας) κι επειδή κάποιοι συνάδελφοί μου, παρασυρμένοι τελείως αβασάνιστα από το ρεύμα και την ένταση της εποχής, είτε ενθάρρυναν τους προπηλακιστές να συνεχίσουν είτε τους επικρότησαν ολοφάνερα, δε γινόταν παρά να προβληματιστώ έντονα:
Προσωπικά, όσο κι αν ξέρω ότι κι εμείς οι εκπαιδευτικοί είμαστε μέλη μιας κοινωνίας που όλοι ξέρουμε πώς είναι, έχω την ακλόνητη πεποίθηση πως, όπως ένας εκπαιδευτικός σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χρησιμοποιεί βία όχι μόνο μες στην τάξη, αλλά ούτε και έξω από αυτήν, κατά τον ίδιο τρόπο δεν μπορεί ούτε καν να την επιβραβεύει τη βία. Ούτε τους προπηλακισμούς. Ούτε παραμένοντας απαθής και αμέτοχος όταν είναι παρών ούτε λεκτικά βέβαια. Ακόμα κι αν φαίνεται ότι έχει το δίκιο με το μέρος του αυτός που βιαιοπραγεί ή προπηλακίζει. Ακόμα και τότε. Για δύο πολύ σοβαρούς κατά τη γνώμη μου λόγους:
Ο πρώτος είναι ότι, όπως ο δάσκαλος δεν μπορεί να διδάξει Μαθηματικά ή γραμματική ή ιστορία ή… αν αυτά δεν έχουν γίνει προηγουμένως κτήμα του και δεν τα κατέχει καλά, όπως δεν μπορεί να μιλήσει στα παιδιά για μια συγκεκριμένη αρετή ή γενικά για το καλό, αν ο ίδιος δε δίνει το παράδειγμα, γιατί διδάσκουμε όλοι, γονείς και δάσκαλοι πρώτα με το παράδειγμα κι ύστερα με τα λόγια («Μιλάμε καλύτερα στα παιδιά όταν δε μιλάμε σ’ αυτά» λέει το σοφό ρητό για να τονίσει την υπέρτατη αξία του παραδείγματος), έτσι δεν μπορεί, δε γίνεται, δεν έχει κανένα δικαίωμα ο δάσκαλος όχι μόνο να βιαιοπραγεί –εννοείται αυτό- αλλά ούτε να επιβραβεύει αυτούς που βιαιοπραγούν ή προπηλακίζουν. Ακόμα κι αν δεν το κάνει ο ίδιος. Γιατί, επιβραβεύοντας τη βία, παραδέχεται ότι πολύ θα ήθελε να το έκανε κι ο ίδιος, αν δεν υπήρχε κάτι που τον εμποδίζει να το κάνει.
Και, καθώς εδώ θα έβαζε κανείς το ερώτημα «άρα λοιπόν ο γονιός και ο δάσκαλος πρέπει να υποκρίνονται πως είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι πραγματικά;» απαντάω αμέσως και κατηγορηματικά όχι. Όχι και πάλι για δύο λόγους πολύ σοβαρούς: πρώτα επειδή τα παιδιά ξεχωρίζουν με απίστευτη ευκολία το γνήσιο από το ψεύτικο κι υποκριτικό (θυμηθείτε το «πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;» του Δ. Σαββόπουλου, το «Ο βασιλιάς είναι γυμνός» του Άντερσεν,…). Κι ο δεύτερος λόγος είναι ότι, όπως από το δάσκαλο, έτσι πολύ περισσότερο από τον κάθε γονιό πρέπει να εφαρμόζεται απαρέγκλιτα το αξίωμα «Καλύτερος για το παιδί σου». Αυτό είναι κι ένα πολύ δυνατό στοίχημα στη ζωή του καθενός μας και μια σπουδαιότατη πυξίδα κι ένας υπεροχότατος προορισμός: το να παλεύεις να γίνεσαι ολοένα και καλύτερος για το παιδί σου. Κι έτσι να γίνεσαι ολοένα και καλύτερος και για τον εαυτό σου!
Και, για να κλείσουμε με τη σχέση τη δική μας με τη βία, ο δεύτερος λόγος για τον οποίο πιστεύω πως καθένας μας (κι όχι μόνο ο δάσκαλος) πρέπει να καταδικάζει τη βία, όπου κι αν αυτή εκδηλώνεται, είναι η προσωπική μου πίστη ότι η βία δεν είναι μορφή αγώνα. Ούτε διεκδίκησης. Γιατί αυτός που βιαιοπραγεί, ακόμα κι αν δικαιολογημένα αγανακτεί, ακόμα κι αν έχει αδικηθεί, πρέπει να βρει έναν άλλον τρόπο να αγωνιστεί για το χαμένο του δίκιο. Ένα άλλο δρόμο που να μην περνάει μέσα από το δρόμο της βίας. Γιατί η βία γεννάει βία. Και γιατί «ίσως τελικά αλλού να βρίσκεται η λύση και όχι σε αντιδράσεις άμεσες και συγκρουσιακές, που δημιουργούν μια ατμόσφαιρα “επανάστασης”, αλλά δύσκολα φέρνουν την ουσιαστική αλλαγή» διάβασα πρόσφατα και πήρα μια καλύτερη απάντηση στο ερώτημα αν η βία είναι λύση.
Και, καθώς έχω την αίσθηση ότι μπορεί και να σας έχω μπερδέψει κάπως σήμερα, θα σας ξεκαθαρίσω ότι ξεκίνησα από ένα εντελώς απαράδεκτο περιστατικό, ένα περιστατικό που δε θα ‘πρεπε με τίποτα να έχει συμβεί και που πρέπει να καταδικαστεί από όλους τους συμπολίτες μας με πρώτους τα μέλη της Ένωσης Γονέων, αλλά τοποθετήθηκα γενικά στο θέμα της βίας και στη στάση των δασκάλων, που πρέπει να καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν αυτή προέρχεται. Και τοποθετήθηκα γενικά γιατί τα βίαια περιστατικά που έζησα τις τελευταίες μέρες, δυστυχώς δεν ήταν μόνο ένα, δεν ήταν μόνο αυτό του απολύτως καταδικαστέου ξυλοδαρμού της συναδέλφου μου μέσα στο ιερό καταφύγιο του σπιτιού της. Δεν είναι μονάχα αυτό που δε θα ‘πρεπε να το είχε ζήσει ούτε ένα παιδί στον κόσμο. Και το έζησαν τρία, το χτεσινό βράδυ, στο κατώφλι ενός σπιτιού στο φιλήσυχο χωριό μας, το Μαυροχώρι…
Δημοσιεύθηκε στις 27 Ιουνίου 2013, αρ. φύλλου 698
Καλά τα λέει η κ. Σ. Παπασταύρου, αλλά χρειάζεται προβληματισμός όχι μόνο εκ των υστέρων σαν θεραπεία αλλά και εκ των προτέρων ως πρόληψη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξάλλου το πρόβλημα δεν θα λυθεί διά του Τύπου αλλά τον λόγο έχει η Δικαιοσύνη.
Θλιβερό τό συμβάν. Εἶναι καί αὐτό δείγμα τῆς ἔκπτωσης τῶν ἀξιῶν, πού διαμορφώθηκαν, ἀφοῦ καλλιεργήθηκαν σκοπίμως, μετά τήν μεταπολίτευση καί ίδίως μετά τό 1981 καί ἐντεύθεν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαλαιότερα οἱ δάσκαλοι ἀποκαλοῦνταν ἐξοχώτατοι ἀπό τήν κοινωνία καί τό ἄξιζαν λόγω τοῦ ἤθους καί τῆς προσφορᾶς τους σ’ αὐτήν. Μήπως σήμερα οἱ ἐκπαιδευτικοί εἶναι ὑπαίτιοι γιά τήν ἀπαξίωσή τους;
Ἡ συμπεριφορά τοῦ γονέα ἀπαράδεκτη καί κατακριταῖα.
Τά γραπτά τῆς κ. Σόνιας Εὐθυμιάδου-Παπασταύρου πάντοτε ἐνδιαφέροντα καί διδακτικά.
Συγχαρητήρια καί εὐχαριστίες.
Θερμά ευχαριστώ τον πολύτιμο για την Καστοριά κ. Αναστάσιο Πηχεών για το σχόλιό του. Απευθυνόμενη όμως στον πρώτο σχολιαστή, θα ήθελα να πω ότι πράγματι "κάλλιον το προλαμβάνειν", αλλά δυστυχώς δε γίνεται να τα προλαβαίνει όλα ο δάσκαλος, όσο καλός κι αν είναι στη δουλειά του, αφού ισχύει το "It takes a village to raise a child", οπότε όλοι οι παράγοντες που διαμορφώνουν το χαρακτήρα των παιδιών θα πρέπει να παλεύουν για να λείψουν τέτοια φαινόμενα από τον κόσμο μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή