16.9.14

ΑΡΓΥΡΩΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗ: Ο έρωτας είναι σαν τα παπούτσια

ΣΚΟΥΠΙΖΩ τα μάτια μου, αφού το έχω ήδη αφήσει να φύγει. Θέλω και τ΄ αφήνω να φύγει. Είναι το τελευταίο. Είναι το τελευταίο δάκρυ που χύνω! Θέλω να φύγει! Ν΄ ακολουθήσει την πορεία του στο πρόσωπό μου και μέχρι να στεγνώσει, να ΄χουν στεγνώσει σωτήρια και οι αναμνήσεις μου. Να ΄χω ξεχάσει... Έτσι απλά!
Το νοιώθω να κυλά, να τρέχει, να σταματά. Παίζει μαζί μου. Δείχνει να ΄χει καταλάβει τις προθέσεις μου. Πότε καυτό, πότε κρύο σκαλώνει πεισματικά ακόμα και στην πιο ανεπαίσθητη αυλάκωση του προσώπου μου. Ενός προσώπου νεανικού, περιπαικτικού με το χρόνο που δεν έχει τολμήσει ακόμα να τα βάλει μαζί του, ανίκανου, όμως, ν΄ αντισταθεί στην άνευ όρων υποταγή κάτω απ΄ αυτή την σταγόνα. Αυτή την σταγόνα που βρίσκει τον τρόπο να καθυστερήσει το τέλος της.
Το εξαγνιστικό της χάδι μου προκαλεί αλλόκοτα συναισθήματα. Κάτι σαν πεθυμιά! Έρχεται να μου θυμίσει κάποια το ίδιο αλλόκοτα συναισθήματα που είχα "ονειρευτεί", σε μια από εκείνες τις, συνηθισμένες πλέον, πολύωρες "αναζητήσεις" του εαυτού μου κατά την διάρκεια καθ΄ όλα βασανιστικών βραδιών.
Βρισκόμουν λοιπόν, και πάλι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, όταν ένα ονειρικό συναίσθημα μ΄ έσυρε αθόρυβα έξω από τον λήθαργο και μου άφησε πίσω του την ηχώ του, να την περιεργαστώ. Ήταν ένα συναίσθημα δυνατό, σαν φωνή που αντήχησε μέσα στο κεφάλι μου, και διεγερτικό, ερέθισμα που στάλθηκε ως τσίμπημα στην καρδιά και ως φύσημα στ΄ αυτιά.
Σε πρώτο πια πρόσωπο άκουγα τον εαυτό μου, συνεπαρμένο από των αισθήσεων την κοφτερή μεριά, να ντύνει με σύμφωνα και με φωνήεντα την απροσδόκητη τούτη κρυφανασαιμιά :
«Ο έρωτας είναι σαν τα παπούτσια!
 Τον περιφέρεις εδώ κι εκεί, όπου κι αν πας,
όπως ακριβώς περιφέρεις τα παπούτσια σου»

ΣΥΝΕΧΙΣΑ να παρακολουθώ τον εαυτό μου, να λιγώνεται γλυκοφιλώντας το πρώτο φως της ημέρας και με τόνο λιγυρό ν΄ απολογείται :
«Για μένα τα "αισθητικά" χρόνια πήγανε χαμένα!
 Είδες ποτέ τα παπούτσια μου να λαμποκοπούν;»

ΟΣΟ το τελευταίο δάκρυ συνεχίζει τον γύρο του θριάμβου τόσο υποτάσσομαι στην πολύβουη σιωπή ξαναβιωμένων συναισθημάτων. Κι όταν όλη αυτή η μυστική συμφωνία αισθήσεων και παραισθήσεων φτάνει στο αποκορύφωμά της, μια λυτρωτική έκρηξη αναγκάζει το έσχατο των δακρύων μου, ν΄ αποχωριστεί την σιγουριά του προσώπου μου. Με περηφάνια και αργή κίνηση οδεύει στο τέλος του, με περηφάνια και πνευματική εγρήγορση στοιχηματίζω στο μέλλον μου!
Είναι δύσκολο να δικαιολογήσω το συνταίριασμα των δύο αυτών στιγμών. Δεν μπορώ να πω, αν έγινε για κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Δεν ξέρω, αν ήρθε για να συνομολογήσει με όσα η καρδιά ή το μυαλό προσπαθούσαν εδώ και καιρό να μου πουν ή να μου κρύψουν. Το μόνο που ξέρω, είναι ότι θέλω ν΄ αφήσω αυτό το δάκρυ να φύγει. Το οφείλω στον εαυτό μου!

ΣΚΟΥΠΙΖΩ τα μάτια, αφού το έχω ήδη αφήσει να φύγει και με καθαρό πια βλέμμα ακολουθώ την τελική ευθεία που διαγράφει. Προσγειώνεται ακριβώς στο σημείο που το ένα παπούτσι μου συναντά το άλλο, πιτσιλώντας επιδεικτικά το μαύρο δέρμα και των δυο.
Είναι ίσως, η πρώτη φορά που δίνω πραγματικά σημασία στα παπούτσια μου!
Είναι ίσως, η πρώτη φορά που βλέπω τα παπούτσια μου πραγματικά να λαμποκοπούν!



Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 6 Μαΐου 2004, αρ, φύλλου 259.


1 σχόλιο:

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ