2.9.14

ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΜΠΑΓΓΟΥ: Παραμύθια με ονόματα

Αναφέρομαι σε ό,τι έχει σχέση με την Ελλάδα: την αρχαιότητα, το Βυζάντιο, τη νεότερη ιστορία του είκοσι ένα και του σαράντα. Μιλάω για τους μύθους μας, τους σχετικούς με τους αρχαίους ημών προγόνους, το μεγαλείο τους και τα κατορθώματα τους, για το δωδεκάθεο και τον χριστιανισμό.
Πότε μια ιστορία γίνεται μύθος και τι σημαίνει αυτό για την ψυχή μας, για ό,τι βαθύτερο-τέλος πάντων- έχουμε;
Είναι κάτι που το χρειαζόμαστε ή απλώς ένα ακόμη ωραιοποιητικό στοιχείο στη ζωή μας; (ας το σκεφτούμε, αξιότιμε κύριε Ν.Δήμου).
Η ύπαρξη τους και μόνο μπορεί να δηλώνει μια αναγκαιότητα- ακόμα κι αν είναι συλλογική ψευδαίσθηση. Κάπου στα κύτταρά μας είναι σημειωμένο ότι χρήσιμο είναι να πατάμε σε κάτι ωραίο για να προχωρήσουμε. Σ' αυτόν τον αέναα μεταβαλλόμενο κόσμο ο άνθρωπος προσπαθεί να βρει μια στιγμή ισορροπίας. -Ευτυχώς και η γη μας φαίνεται ότι είναι αρκετά “ισορροπημένη” στο στερέωμα εδώ και χιλιάδες, χιλιάδων χρόνια.
Την ωραιοποιητική μας τάση την βλέπουμε και στις περιπτώσεις που ερευνούμε ειδεχθή εγκλήματα. Στην αρχή εστιάζουμε στην αγριότητά τους και ύστερα ανακαλύπτουμε και άλλες, μισοκρυμμένες, καλές πλευρές.
Ναι, υπήρξε δολοφόνος, αλλά φρόντιζε τα γατάκια που είχε στην αυλή του, είπε μια γυναίκα για το γείτονά της. Πώς τόκανε; φαινόταν καλό παιδί! (Προφανώς η καλοσύνη του είναι μυθοπλασία, πιθανόν να απενοχοποιεί και το ευκολοτραυμάτιστο συλλογικό μας υποσυνείδητο.) Ήταν, όμως, Ο γείτονάς της. Και είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να είναι μόνο κακός; Δεν ήταν κακός, σκεφτόμαστε, απλά δεν ήξερε να είναι καλός.
Και τους θεούς μας τους εξεγεύνισαμε σταδιακά. Οι παλιότεροι απαιτούσαν ανθρωποθυσίες. Σήμερα, και μόνο η συναίσθηση των αμαρτιών μας αρκεί για να δοθεί εις ημάς η άνωθεν άφεση.
Οι Σουλιώτισσες μπορεί να σπρώχτηκαν βίαια στον γκρεμνό από τους Τούρκους. Κάποια στιγμή όμως μας κούρασε αυτή η ένταση. Και σιγά-σιγά το τραγικό συμβάν μεταλλάχτηκε κι έγινε τραγούδι και χορός, εθνική υπερηφάνεια.
Είμαστε τόσο σίγουροι ότι ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο και δεν φυγαδεύτηκε στις Συρακούσες (λέω εγώ), όπου και πέθανε στα ογδόντα του από γεροντική άνοια; (αν συμβαδίζει ποτέ η άνοια με τον Σωκράτη!).
Είμαστε σίγουροι ότι οι παππούδες μας δεν κατέδωσαν συγχωριανούς τους στους Τούρκους για να γλυτώσουν το κεφάλι τους;
Ή ότι εμείς οι ίδιοι, σε κάποια δύσκολη στιγμή, θα σκεφτούμε με περήφανη λογική κι όχι με ποταπότητα; προσωπικά, δεν είμαι και τόσο. Δε θα ήθελα, βέβαια, να το μάθουν οι κόρες μου.
Αχ, κυρία Ρεπούση, είδατε εσείς καμία φορά έναν αριστερό χωρίς τη συνηθισμένη “αγιοσύνη” του; και το υποστηρίξατε;
Απ' ότι φαίνεται όσους μύθους και να καταρρίψουμε, άλλοι τόσοι θα γεννηθούν για να πιάσουν το κενό που άφησαν οι αποδιωγμένοι, σύμφωνα με τις προσδοκίες και τους φόβους μας.
Επιμύθιο: ένα παραμύθι είναι η ζωή κι έχει το όνομα που του δίνει ο καθένας μας.
Παράλληλα με την ανθρώπινη λογική, την τόσο ευεπηρέαστη, που για να προχωρήσει ακουμπά στο μύθο- κι όταν δεν τον βρίσκει στηρίζεται συνήθως σε ωραία επινοημένες θεωρίες.

Υποσημείωση: όλοι οι λαοί έχουν μύθους. Άλλο όμως μύθος κι άλλο ψεύδος. (για να μην παρεξηγούμαστε με τους βόρειους γείτονές μας- ονόματα δεν λέω...)


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 29 Μαΐου 2014, αρ. φύλλου 742.



1 σχόλιο:

  1. Σκεπτομενος ανθρωπακος3/9/14

    Η σχετικοποιηση της ιστοριας, αποτελει προϋποθεση του μηδενισμου. Μπορειτε, κα Μπαγγου, να διακρινετε μεταξυ τους τους θρυλους, τους μυθους, τις παραδοσεις, τις θρησκειες, τον χριστιανισμο, την ιστορια με ολες τις παραμετρους της, τις αφηρημενες εννοιες, τα υπερφυσικα γεγονοτα, τον πολιτισμο κ τοσα αλλα; Μαλλον οχι!. "[………]" φανερωνει η "προοδευτικη" σας αναλυση. Το συμπερασμα σας: τα παντα ειναι ψευτικα κ ψεμματα (παραμυθια). Η απαισιοδοξια, η φτηνη φιλοσοφια κ η μιζεροκακομοιρια σε ολο το μεγαλειο της!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ