ΙΩΑΝΝΗ ΣΚΟΡΔΑ: Αγαπητή ΟΔΟΣ

 

Διαμαρτυρία πιστών κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

Η Εκκλησία έχοντας χάσει το έρεισμα που είχε άλλοτε σε ευρύτερα τμήματα τής κοινωνίας, οδεύει -αν δεν έχει γίνει ήδη- σε μια κατάσταση κλειστή, αποτελούμενο από το μικρό σε μέγεθος πειθήνιο ποίμνιό της και τους πολυπληθείς αντιπροσώπους της.

Πρωταρχική επιλογή ως προς το περιεχόμενο της στήλης ήταν να μην γίνει περαιτέρω αναφορά στην στάση της ελληνικής Εκκλησίας απέναντι στο νομοθέτημα που θα φέρει προς ψήφιση η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Καθώς θεωρήθηκε πως μέσω του φύλλου 1209 της 25ης Ιανουαρίου «Νύχτα κρυστάλλων», δόθηκε όση σημασία άρμοζε, στο μέτρο του δυνατού. Και αυτό διότι, πέρα του διαχρονικά αντιδραστικού λόγου απέναντι σε αμιγώς κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, στο πέρασμα των χρόνων έχει αποδειχθεί πως οι αντιρρήσεις και οι τοποθετήσεις της (τής Εκκλησίας) στην συνέχεια δεν επιβεβαιώθηκαν ούτε κατά ελάχιστο.

Κρίνεται σκόπιμο να αναφερθούν μερικές περιπτώσεις με έντονες αντιδράσεις της Εκκλησίας απέναντι σε πολιτικά νομοθετήματα που αφορούν εξ ολοκλήρου και κατά αποκλειστικότητα την κοσμική πλευρά της κοινωνίας και επ’ ουδενί την θρησκευτική/λατρευτική όσων είναι προσανατολισμένοι να ζουν οι ίδιοι κατά τα προστάγματα της πίστης τους. 

Από την εποχή της θέσπισης του διαζυγίου, την αποποινικοποίηση της μοιχείας, την έκδοση νέου τύπου ταυτοτήτων στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και την αναγραφή του θρησκεύματος, την θέσπιση του πολιτικού γάμου, τον προσδιορισμό ταυτότητας φύλου, την προθανάτια επιλογή του ανθρώπου ως προς τον τρόπο ταφής του (ταφή ή αποτέφρωση) και το σύμφωνο συμβίωσης.

Μάλιστα μέχρι προσφάτως, μέσω ορισμένων μεμονωμένων κύκλων, αντιδρούσε στην χορήγηση εμβολίων κατά την επιδημική κρίση με τους φόβους για δήθεν τσιπάρισμα/χάραγμα που θα πραγματοποιούνταν και θα εισχωρούσε ο… Αντίχριστος στους ανθρώπους, κοινοποιώντας βίντεο με κουτάλια κολλημένα στα μπράτσα των εμβολιασμένων προς επιβεβαίωση των ισχυρισμών της. Χωρίς να επιθυμείται να γίνει αναφορά, στα τραγικά αποτελέσματα που είχαν τέτοιου είδους θρησκευτικά κηρύγματα, που δυστυχώς έπεισαν αρκετά μεγάλο μέρος της κοινωνίας με τα αποτελέσματα να είναι λίγο πολύ γνωστά και μακάβρια.

Αυτό το τελευταίο δίπτυχο (τσιπ και χάραγμα) βέβαια φαίνεται να είναι αρκετά βολικό σε κάθε είδους αντίδραση κάποιων μελών και κάποιων αντιπροσώπων της Εκκλησίας, ακόμα και για το τελευταίο είδος ταυτοτήτων που εκδίδονται από το κράτος. Μη λησμονώντας βέβαια τις μέχρι πρότινος ουρές ανθρώπων έξω από αστυνομικά τμήματα για επανέκδοση του παλαιότερου δελτίου ταυτότητας που και εκείνο στα μέσα της δεκαετίας του ’90, θεωρούνταν "σχέδιο" της τότε νέας τάξης πραγμάτων του Πονηρού!

Το οποίο έκαμψε της αντοχές της κοινωνίας, συζεί μαζί του εδώ και τριάντα περίπου χρόνια χωρίς ταυτόχρονα να έχει καμφθεί πουθενά η Ορθοδοξία των Ελλήνων. Όμως όπως όλα επάνω στην γη γερνούν με το πέρασμα του χρόνου, έτσι και η τότε νέα τάξη πραγμάτων "γέρασε" πια και πλέον συζητιέται η νέα – νέα (δις νέα) τάξη πραγμάτων που παίρνει σάρκα και οστά μέσω των νέων ταυτοτήτων κοκ.

«Πιάσ’ το αυγό και κούρευ’ το» σημείωσαν σκωπτικά ορισμένοι και πώς να διαφωνήσει κανείς μαζί τους. Και μέσω τέτοιου είδους –αν μη τι άλλο λογικών– κοινωνικο-θρησκευτικών αντιστάσεων, αυτοαπονεμήθηκε στους Έλληνες το βραβείο του πιο έξυπνου λαού του πλανήτη. Δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως πρόκειται για μικρό κατόρθωμα. Το αντίθετο μάλιστα (not). Εξάλλου, είναι γνωστό παγκοσμίως και δεν τυγχάνει αμφιβολιών το νεοελληνικό δόγμα πως «όταν οι Έλληνες χτίζανε Παρθενώνες οι υπόλοιποι του πλανήτη τρώγανε βελανίδια»!

Από όλα τα παραπάνω, συμπεραίνει κανείς σχετικά εύκολα, πως η πλειοψηφία των αντιστασιακών πρακτικών της Εκκλησίας σε αμιγώς πολιτικά ζητήματα δεν πήγαν και τόσο καλά για τους φανατικούς της. «Σχεδόν απέτυχαν παταγωδώς να ευαισθητοποιήσουν την κοινωνία» υποστήριξαν αρκετοί από τους οποίους δεν θα διαχώριζα την θέση μου. Καθώς η κοινωνία φαίνεται εκ του αποτελέσματος, ευτυχώς, πως έχει την τάση να εξελίσσεται και να προχωρά μπροστά, απομακρυσμένη από κάθε είδους σκεπτικισμό και διλλήματα.

Γεγονός που δεν γίνεται αντιληπτό από την ιεραρχία της Εκκλησίας, η οποία παραμένει κάπως προσκολλημένη σε αρκετά παλαιές για την εποχή ρητορικές, χάνοντας ταυτόχρονα την επαφή της με το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας. Όχι των πολύ πιστών της, που ενδέχεται και να τροφοδοτεί τον ανώτερο κλήρο με αρνητισμό, αλλά αυτής που έχει επιλέξει να εξελίσσεται και να συμβαδίζει με τον 21ο αιώνα. Υπό αυτές τις συνθήκες και έχοντας χάσει το έρεισμα που είχε άλλοτε σε ευρύτερα τμήματα τής κοινωνίας, η Εκκλησία οδεύει –αν δεν έχει γίνει ήδη– σε μια κατάσταση κλειστή, αποτελούμενο από το μικρό σε μέγεθος πειθήνιο ποίμνιό της και τους πολυπληθείς αντιπροσώπους της. Σε αντίθεση με τα δυτικά δόγματα που δείχνουν να εναρμονίζονται πιο εύκολα με τις ανάγκες των κοινωνιών, γεγονός που αδιαμφισβήτητα αποδεικνύεται από το κατά πολύ μεγαλύτερο πλήθος θρησκευόμενων που την αγκαλιάζει κυρίως στις ελεύθερες Δυτικές χώρες.

Έτσι η Ελληνική Εκκλησία, έχει αποδειχτεί πως με κάθε της εμπλοκή –έμμεση ή άμεση– σε ζητήματα αμιγώς κοσμικά, βγαίνει ζημιωμένη η ίδια στην κοινωνική στήριξη και αποδοχή που απολάμβανε στο παρελθόν, απεμπολώντας ταυτόχρονα και μέρος της αξιοπιστίας του περιεχομένου των παρεμβάσεών της ως προς τα συγκεκριμένα ζητήματα. Οι δηλώσεις συγκεκριμένων μητροπολιτών το τελευταίο χρονικό διάστημα, προκαλούν αίσθημα απορίας και δυσφορίας σε πολύ περισσότερους απ όσους ίσως να νομίζουν οι ίδιοι. 

Δεν είναι λίγοι μάλιστα εκείνοι –το αντίθετο μάλλον– που σκωπτικά αναμένουν τυχόν παρέμβασή της για την απόκτηση των F-35 και κατά πόσο αυτά είναι χρήσιμα ή όχι για την αμυντική θωράκιση της Ελλάδας. Από την στιγμή μάλιστα που εξέφρασε την "ιατρική" της άποψη ως προς την χορήγηση του εμβολίου για την προστασία από τον κορωνοϊό, αλλά και για τα μέτρα προστασίας από την θανατηφόρο λοίμωξη, τι την αποτρέπει να εκφράσει τις θέσεις της επί παντός κοσμικού θέματος;

Χορεύοντας στα βουλγάρικα σούρβα πριν λίγες ημέρες.

Την ίδια σχεδόν μηδαμινή αξία έχει πλέον για τους Καστοριανούς, όσοι επιχειρούν επί σειρά ετών να εμπλέξουν την πόλη με ραγκουτσάρια, τοπικές σούρβες, βουλγαρικές σούρβες, κούρβες και άλλες τυχόν τέτοιου είδους πολιτισμικές μπούρβες. 

* * *

Φυσικά και το ερώτημα είναι φιλοσοφικού χαρακτήρα. Γιατί πολύ απλά είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός –ατομικά ή συλλογικά– να εκφράζει την άποψή του, χωρίς βέβαια να απαιτεί να εισακουστεί και να εφαρμοστεί αυτή έναντι κάποιου/ων άλλων. Και πόσο δε, αν η τοποθέτηση πραγματοποιείται σε θέματα που δεν άπτονται των αρμοδιοτήτων του. «Ευτυχώς για την κοινωνία δεν νομοθετεί η Εκκλησία» σιγοψιθύρισαν κάποιοι, από τους οποίους δυσκολεύεται κανείς να διαχωρίσει την θέση του.

Έχοντας κατά νου όλα τα παραπάνω παραδείγματα στα οποία η Εκκλησία προσπάθησε να εκφράσει τις θέσεις της και τις απόψεις της, μπορεί σχετικά εύκολα να καταλήξει κανείς, πως οι απόψεις της για πολιτικά και κοσμικά ζητήματα δεν έχουν πια και τόση σημασία. Ίσως και καμιά δηλαδή. Και αν συνεχιστεί η τάση να παρεμβαίνει με αυτό τον τρόπο, στο τέλος θα βλάψει η ίδια την αξιοπιστία της. 

Όπως ακριβώς την ίδια σχεδόν μηδαμινή αξία έχει πλέον για τους Καστοριανούς, όσοι πολιτιστικά δήθεν προοδευτικοί επιχειρούν επί σειρά ετών να εμπλέξουν την πόλη τους με ραγκουτσάρια, τοπικές σούρβες, βουλγαρικές σούρβες, κούρβες και άλλες τυχόν τέτοιου είδους πολιτισμικές μπούρβες. Το γεγονός μάλιστα πως διοργανώνονται και υποστηρίζονται από τοπικές ΜΚΟ που διοικούνται από πολιτιστικά τζιμάνια, το κάνει ακόμη πιο αναξιόπιστο και ενδεχομένως αντικείμενο μελέτης ειδικών.

Οι τοπικές πολιτιστικές ΜΚΟ που εδρεύουν στην Καστοριά όλα αυτά τα χρόνια, υποβαθμίζοντας ταυτόχρονα την αστική πολιτιστική κουλτούρα και κληρονομιά, εξισώνοντάς την με οποιαδήποτε πολιτισμική μπακαλιαρίλα επινοήσει ο νους τους, ενδεχομένως να πραγματοποιείται και για λόγους συνέχισης της χρηματοδότησής τους από ευρωπαϊκά κονδύλια και όχι μόνο. Καθώς έχουν καταφέρει την χρηματοδότησή τους και από τοπικούς φορείς, όπως τον Δήμο και την Αντιπεριφέρεια.

Θυμίζοντας κατά πολύ τον λόγο ύπαρξης όλων εκείνων των ΜΚΟ που είχαν συσταθεί κατά την μεγάλη μεταναστευτική κρίση στην Ελλάδα. Οι οποίες αντί να κατηγορούν τα κυκλώματα που σχετίζονταν –και συνεχίζουν ακόμα–με την παράνομη μετανάστευση και την πώληση ελπίδας σε κόσμο πραγματικά εξαθλιωμένο, εκείνες κατηγορούσαν τις πολιτικές πρακτικές που αποτρέπουν την είσοδό τους στις ευρωπαϊκές χώρες.

Και το έπρατταν και συνεχίζουν να το κάνουν, διότι στην περίπτωση που σταματήσουν οι ροές παράτυπων μεταναστών/ προσφύγων, θα σταματήσει η λειτουργία τους και ταυτόχρονα θα διακοπεί η πλουσιοπάροχη χρηματοδότησή τους. «Αλληλέγγυοι δηλώνουν οι άνθρωποι, όχι τίποτα κορόιδα ώστε να αδιαφορούν για τα ευρώπουλα», υποστήριξαν κάποιοι από τους οποίους δύσκολα θα διαχώριζε την θέση του οποιοσδήποτε.

Παρόμοιο τρόπο λειτουργίας φαίνεται να έχουν και οι τοπικές ΜΚΟ, στο όνομα της πολιτιστικής και πολιτισμικής αλληλεγγύης φυσικά, με βαλκανικές περιοχές στα βόρεια σύνορα της χώρας. Που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματική αστική κουλτούρα. 

Αλλά και αυτό μην σε ανησυχεί αγαπητή ΟΔΟΣ. Καθώς τους διδάσκουν «πώς τελικά γλεντούν οι Καστοριανοί». Και ας μην έχουν καμία γνώση για τον τρόπο που πραγματικά το κάνουν. Και ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που τους ωθεί σε τέτοιου είδους φεστιβάλ, τα οποία είναι πιο κοντά στα δικά τους πολιτιστικά γούστα. Και εδώ που τα λέμε, καθόλου μπράβο τους.

Ιωάννης Σκόρδας

iskord@hotmail.com

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 8 Φεβρουαρίου 2024, αρ. φύλλου 1211.