της νέας ποιητικής συλλογής της συντοπίτισσας μας, Καβαλιώτισσας Μαρίας Κανδύλη "Δωδεκάτη νυχτερινή"
Η ποίηση της Μαρίας Κανδύλη είναι τρυφερή σαν την πιο τριανταφυλλένια απόχρωση του γνωστού χρώματος. Δεν κραυγάζει, λοιπόν, δεν είναι φιγουρατζής, παρά τους υψηλούς τόνους στο σημείο τ’ Αθάνατου Έρωτα, που μας χαρίστηκε και δεν είναι πια, συνεχίζοντας, βέβαια ακάθεκτος μέσα απ’ το τραγούδι του Ορφέα... Παρά του θαυμαστικού σημείου στίξης επί της Ποιητικής Αλληλεγγύης ακόμα!
Τα τριάντα δυο νέα πονήματα, που απαρτίζουν τη Συλλογή «Δωδεκάτη νυχτερινή», ίδια πολύτιμα vintage στολίδια της θαυμαστής μινιατούρας του Christmas tree, που κουβαλάμε από τ’ απίστευτα ευτυχισμένα, ξέγνοιαστα παιδιόθεν μας κι αποπνέει πολύ σμαραγδί αντιφέγγισμα, σαν Ελπίδα, ακμαίο κι αμάραντο, φωλιασμένο κρυφά, μα ασίγαστα μέσα μας, λαμπερό, ίδιο Γ’ φωταγωγός και συνοδευόμενο με το επίρρημα χρόνου, το τόσο επιθυμητό μας, μα σπάνιο -πάντα.
Διαβάζοντας την Καβαλιώτισσα Κανδύλη,
Καστοριανής καταγωγής, εμπνεύστηκα
Τις δυο σειρές κι αν δεν το πεις
Ποιητικές, Κριτή μου αυστηρέ κι
Αναγνώστη, δες το σαν Ευχαριστία,
Που ενώ, περιορισμένη απόλυτα
Στενάχωρα, κουλουριασμένη, ίδια
Σε κιβούρι, ο οίστρος ξάφνου
Επί σκηνής να βγαίνει, Πουλί
Απίθανο, φτεροκοπώντας τώρα…
Τ’ άλλοτε άκρα βαριά κι ασήκωτα
Να καταφέρνει, τα λευκά
Χορεύοντας, να φτερουγίζει και
Γεννά τη χαρωπή συγκίνηση του Λόγου.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 22 Φεβρουαρίου 2024, αρ. φύλλου 1213.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.