ΧΡΗΣΤΟΥ ΤΖΗΜΑ: Café Kastoria

Είναι ένας τύπος βιρτουόζος που οι Καναδοί αποκαλούν «Έλληνα Θεό της Κιθάρας». Μεγάλωσε στην Danforth Avenue του Τορόντο, με souvlaki και greek salad και σήμερα στα 41 του κάνει θραύση στην συμπαθή αχανή χώρα των δασών, των ξυλοκόπων, του Κεμπέκ και του Βανκούβερ.

Στην αρχή αρχή, σερφάροντας στο YouTube, αναζητώντας με τη λέξη κλειδί «kastoria», έπεσα πάνω στην κλασική του κιθάρα που ακουγόταν μεταξύ φλαμένγκο, σάουντ-τρακ ελληνικής ταινίας του ‘60 και Paco De Lucia. Η μουσική του για τους Καναδούς, που γεμίζουν τα στάδια και τις συναυλίες, είναι «μεσογειακή, εύθυμη». Αν και αυτό το είδος δεν ήταν ποτέ πολύ του γούστου μου, κάτι με είλκυσε. Η απόδημη ελληνική επιμονή για επιτυχία, το τέμπο που θύμιζε κέφι σε ελληνική ταβέρνα, η εικόνα του μετανάστη; Ή η ίδια η μουσική;

Τον παρακολουθώ σε δύο βιντεάκια, προ κοινού, να προλογίζει το κομμάτι του «Café Kastoria», λέγοντας: «είναι μια μικρή, όμορφη πόλη στη Βόρεια Ελλάδα, από την οποία κατάγομαι, και έχω πολλές αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία, όταν πηγαινοερχόμουν στην Ελλάδα» Είναι η πιο επιτυχημένη σύνθεσή του. Café Kastoria.

Πριν λίγα χρόνια, διαβάζω, ένας ράπερ ονόματι R. Kelly έκλεψε μουσικό χασαποσέρβικο μοτίβο από τη σύνθεσή του «Φαντασία» και το τοποθέτησε αυτούσιο στο χιλιοπουλημένο χιτ «Φιέστα». Η συνέχεια αμερικάνικη: δικαστήρια, νίκη του Έλληνα. βιρτουόζου, οικονομικά ανταλλάγματα.

Συνεχίζω την έρευνα. Γεννήθηκε το 1969 από μετανάστες Έλληνες γονείς, η εργατικότητα του είναι παράγοντας της επιτυχίας του, υπολογίζεται ότι έχει πουλήσει πάνω από 500.000 cd, έκανε πρόσφατα ένα πολυσυζητημένο κιθαριστικό jazz-latin τρίο με τους Rik Emmett (των Triumph, τους θυμάται κανείς;) και Oscar Lopez, συνδέεται φιλικά με την σκηνοθέτιδα του «Γάμος αλά ελληνικά», γενικώς διαπρέπει.

Όσο γράφω, ακούω τη μουσική του. Οι συνθέσεις του, κυρίως οργανικές δίχως φωνή, έχουν τίτλους όπως: «Μεσογειακή κοπέλα», «Τσιφτετέλι», «Αθήνα», «Σαντορινιό Ηλιοβασίλεμα», «Δήμητρα», «Ρετσίνα», «Πανσέληνος». Υπότιτλος σε ένα άλμπουμ: «Μουσική για τις διακοπές». Ίσως αφελείς για το σαθρό στερέωμα των εντεχνόφιλων της πατρίδας. Εμένα απλώς μου θυμίζουν ελληνοαμερικανική αθωότητα και λίγο ρεμπέτικο. Ψάχνω εμφανίσεις του: φολκ φεστιβάλ, μεγάλες αίθουσες του Καναδά, sold out συναυλίες. Βρίσκω και μια περσινή συνέντευξή του.«..H μουσική μου έχει στοιχεία latin, ελληνικά, τζαζ. Σέβομαι τους μεγαλύτερους σε ηλικία και ποτέ δεν θεωρώ καμιά επιτυχία δεδομένη… Όνειρό μου είναι η πρώτη μου συναυλία στην Ελλάδα να γίνει στην Καστοριά….δεν είχα ακόμη την ευκαιρία».

Περνάω στο σάιτ και το βιογραφικό του: η ιστορία επιτυχίας του στον Νέο Κόσμο, η αρχική απόρριψη από τις εταιρείες παραγωγής δίσκων, η αδερφή του που πουλούσε σε τραπεζάκι τα πρώτα cd στις εμφανίσεις του, το ταξίδι στη Σαντορίνη και η έμπνευση. Σπούδασε νομικά, έπαιζε σε ελληνικούς γάμους τα Σαββατοκύριακα, είχε ροκ μπάντες, έκανε ό,τι απίστευτη δουλειά έβρισκε στα 25 του…..

Νιώθω συμπάθεια. Ο Pavlo (έτσι, δίχως s), που θα μπορούσε να ήταν και Λατίνος Pablo, χαμηλού αναστήματος και κάπως μελαψός, δεύτερη γενιά μεταναστών, ντυμένος με κολλητά μαύρα γιλέκα και κόκκινα πουκάμισα, συνθέτει και παίζει κιθάρα γρήγορα και εντυπωσιακά, ανεβάζει ενίοτε οχτώ χορεύτριες στη σκηνή και διασκεδάζει με έθνικ τόνους τους πολυπληθείς πλέον θαυμαστές του.

Ο επίλογος έμελλε να με ταράξει. Τηλεφώνησα τη θεία μου στο Τορόντο προκειμένου να συλλέξω πληροφορίες για τον επιτυχημένο μετανάστη. Ήταν αυστηρή: «..Καλά δεν τον θυμάσαι τον Παύλο, δεύτερος ξάδερφός μου ο πατέρας του, γούνα δούλευε, τρίτο ξάδερφο τον έχεις, πολύ καλό παιδί, όποτε τον συναντάω όλο δίσκους μου δίνει, από τότε που έπιασε αυτή τη δουλειά έγινε διάσημος, καλά δεν θυμάσαι το ’85 που ήρθατε και πήγαμε και σπίτι τους; Μια Πορτογαλίδα έχει πάρει, χώρισε από την πρώτη του γυναίκα..»

Κι ήρθε το αυγουστιάτικο απόγευμα εικοσιπέντε χρόνια πριν, μια φθηνή κιθάρα στη χλόη κι ένας μακρυμάλλης έφηβος στην πίσω αυλή των Ελλήνων του αμερικανικού ονείρου, ήρθε η αντηλιά και η ερημιά που αναδίδουν η πεδινή ομοιομορφία της πόλης και τα σπασμένα ελληνικά των αποδήμων.