Έτσι λοιπόν η αποδοχή του ρόλου κόμματος-«σωτήρα» της κοινωνίας και ιδιαίτερα όταν αυτή εκδηλώνεται μέσα από συνθήματα του τύπου «ο κόσμος πεινάει» και περιμένει να τον σώσουμε ή «προέχει η σωτηρία της χώρας» είναι αυτά που γίνονται αφοπλιστικά και μας καλούν να παίξουμε έναν ρόλο που υπερβαίνει τον καθένα και την καθεμιά αλλά και το οποιοδήποτε πολιτικό υποκείμενο και μας οδηγούν σε πολιτικά αδιέξοδα.
Και αυτό διότι η ανυπέρβλητη κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», μέσα από το δυσανάλογο που προκύπτει από την αποδοχή του παραπάνω ρόλου και των άμεσων επιλογών που πρέπει να γίνουν ώστε να μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε, μας οδηγεί αναπόδραστα σε καίριους «συμβιβασμούς» οι οποίοι μοιάζουν να έρχονται νομοτελειακά. Σε μια τέτοια λοιπόν κατάσταση νομιμοποιούνται από «συμμαχίες με τον διάβολο», όπως αποδοχή νέων ρόλων σε πολιτικές δυνάμεις και εξουσιαστικά παράκεντρα που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση απλά και μόνο λόγω της εναλλαγής προσώπων στην διοίκηση τους έως και με ένα μέρος του κεφαλαίου που αυτή τη στιγμή φέρεται να πλήττεται από την καπιταλιστική κρίση μέσα από την αναδιανομή ρόλων εντός της αστικής τάξης.
Δεν πεινάει όλος ο κόσμος
Από την άλλη η αποδοχή του ρόλου του κόμματος «επιταχυντή εξελίξεων στο κοινωνικό πεδίο» δίνει την δυνατότητα να υπάρξει μια άλλη διαλεκτική σχέση με την κοινωνία. Στην οποία πρέπει να ειπωθεί πως δεν πεινάει όλος ο κόσμος αλλά περιθωριοποιούνται τμήματα της εργατικής τάξης, προλεταριοποιείται μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης (που το σύστημα της οικονομικής και πολιτικής ελίτ τους κάνει με τον πιο κυνικό τρόπο να αντιληφθούν πως για δεκαετίες έπαιξαν τον ρόλο του «χρήσιμου ηλιθίου» για την διατήρηση των προνομίων και την κερδοφορία των προηγούμενων) και δημιουργείται ο στρατός ανέργων που χρησιμεύει για να υλοποιηθεί η αναγκαία εσωτερική υποτίμηση της εργασίας έτσι ώστε να διατηρηθεί η κερδοφορία του ντόπιου κεφαλαίου σε μια χώρα που έχουν διαλυθεί οι εργασιακές σχέσεις και έχει απορρυθμιστεί πλήρως η αγορά εργασίας.
Στην χώρα όμως δεν επιτίθεται κάποιος εξωτερικός εχθρός αυτή τη στιγμή για να την σώσουμε όλοι μαζί συνασπιζόμενοι κάτω από μια ευρεία πατριωτική συμμαχία αλλά συντελείται μέσω και με αφορμή την καπιταλιστική κρίση, η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου από τα λαϊκά στρώματα προς την αστική τάξη, μέρος της οποίας εξασφαλίζει με απίστευτους όρους την ιδιοκτησία και εκμετάλλευση φυσικών πόρων και δημοσίου πλούτου.
Επίθεση ταξικής φύσης
Με την υιοθέτηση λοιπόν του κόμματος ως «επιταχυντή των εξελίξεων στο κοινωνικό πεδίο» κάνουμε ξεκάθαρο πως η επίθεση που δεχόμαστε είναι ταξική φύσης, το πρόβλημα επιβίωσης και αξιοπρέπειας προκύπτει από το κοινωνικό-οικονομικό μοντέλο του καπιταλισμού το οποίο καθοδηγείται μονάχα από τον στόχο των μεγαλύτερων κερδών, δημιουργούμε συνεπώς συμμαχίες στο πεδίο της κοινωνίας και αναδεικνύουμε πως η μόνη λύση για δίκαιη κοινωνία είναι να ξεκινήσουμε να χτίζουμε μια αυτοδιαχειριζόμενη, συνεργατική σοσιαλιστική κοινωνία όπου τα μέσα παραγωγής θα ανήκουν σε αυτούς που παράγουν τον πλούτο. Βάζοντας τον λαό απέναντι στις ευθύνες του, βγάζοντας τον από τον παθητικό ρόλο της ανάθεσης κόντρα στην απονευρωτική κοινωνικά και ταξικά ιδέα της σωτηρίας του από κάποιον-κάποιο κόμμα- μιας μεσσιανικής λογικής που δεν προσιδιάζει στα μέσα πάλης, στο ήθος, και στις αξίες της αριστεράς, και που δεν έχει καμία θέση στην κοινωνία ''των ίσων και των όλων '' που οραματιζόμαστε.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 24 Ιουλίου 2014, αρ. φύλλου 750
Και γιατί δεν τα λες απλά, σύντροφε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ποιους μιλάς;
Στη νομενκλατούρα ή την ιντελιγκέντσια της Καστοριάς;