13.10.15

ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Θύελλα




Μόλις είχα επιστρέψει από τη δουλειά, μετά από μια εξαντλητική μέρα. Πήρα τηλέφωνο τους δικούς μου, αλλάξαμε δυο κουβέντες όπως κάθε μέρα, κι ετοιμάστηκα κάτι να τσιμπήσω πρόχειρα και να ξαπλώσω. Το τεράστιο παράθυρο της πανσιόν, όπου είχα καταλύσει μέχρι να βρω έναν πιο μόνιμο τόπο διαμονής, μια και απ’ ότι φαινόταν θα έμενα σ’ αυτήν την ακριτική περιοχή τουλάχιστον τα δύο επόμενα χρόνια, πρόσφερε μία καταπληκτική θέα της πόλης και της λίμνης, ιδίως τις απογευματινές ώρες. Δεν ξέρω αν έπρεπε να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου τυχερό, ως προς το σημείο όπου βρισκόταν το κρεβάτι μου: ακριβώς απέναντι από τη λίμνη το κεφαλάρι, έτσι ώστε ακόμη κι όταν ξαπλώνω, να έχω μπροστά μου όλη τη μαγεία του νερού και της αμφιθεατρικά σκαρφαλωμένης στο βουνό πόλης! Ακούγεται συναρπαστικό, αλλά από την άλλη, όλο αυτό το απίθανο σκηνικό δεν μ’ αφήνει να κλείσω μάτι κατά τη διάρκεια της μέρας. Συνέπεια: Παρά το φόρτο εργασίας που με περιμένει, η ενατένιση της απερίγραπτης ομορφιάς αποσπά την προσοχή μου συνεχώς και δεν μπορώ να ξαποστάσω, έστω και για λίγο και να συγκεντρωθώ μετά στις υποθέσεις για τις οποίες πρέπει να πάρω αποφάσεις! Βέβαια, όταν ο άντρας μου με τα παιδιά μ’ επισκέφθηκαν για πρώτη φορά, τρελάθηκαν στ’ αλήθεια και δεν ξεκολλούσαν τα μάτια τους από το παράθυρο. Να μην πω ότι οι γιοί μου ζήτησαν από τον οικοδεσπότη ράντζα για να κοιμηθούν στο ευρύχωρο μπαλκόνι!

Τέλος πάντων, δεν πρέπει να γκρινιάζω, μια και μου προσφέρεται σε τόσο χαμηλό κόστος τέτοιας υψηλής ποιότητας φυσική ομορφιά. Πρωτοδίκης, λοιπόν, και αρκετά μακριά από την οικογενειακή φωλιά. Η μέρα ανοιξιάτικη, προς την αρχή του καλοκαιριού• η μπαλκονόπορτα ανοιχτή, ο ήλιος ψηλά στο στερέωμα ακόμη, κι εγώ ξαπλωμένη στο αναπαυτικό μου στρώμα, έτοιμη για τη σιέστα του απομεσήμερου. Είχα χαθεί σχεδόν σ’ έναν γλυκό ύπνο, όταν άκουσα ένα περίεργο βουητό, και, αμέσως μετά, έναν άσπρο σίφουνα να χτυπά στο γυάλινο παραπέτο του μπαλκονιού. Τινάχτηκα επάνω και πλησίασα στο παράθυρο. Αδύνατον να περιγραφεί με λόγια αυτό που έβλεπα: αέρας είχε σηκωθεί από το πουθενά κι έφερνε μαζί του κάτι σαν χιόνι -μήπως χαλάζι;- κι ένα σμήνος ξετρελαμένων πουλιών που τιτίβιζαν πανικόβλητα και χτυπούσαν στο στηθαίο. Αμέσως μετά, έκαναν μεταβολή και πετούσαν ξέφρενα προς κάθε σημείο του ορίζοντα. Άφωνη παρακολουθούσα τη βιβλική σκηνή. Ένα ολόκληρο τέταρτο κοίταζα αποσβολωμένη τα διαδραματιζόμενα, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω, τι ακριβώς συνέβαινε, τι έκανε τα πουλιά να πελαγοδρομούν στον αέρα, τι ή ποιος τα κυνηγούσε, πώς εμφανίστηκε αυτό το λευκό στρώμα έξω από το παράθυρό μου, ενώ απέναντι δεν έβλεπα ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό! Ντύθηκα βιαστικά και κατέβηκα στο σαλόνι να μάθω περισσότερα. Όσο κι αν ακούγεται εξωφρενικό, κανείς άλλος δεν είχε αντιληφθεί τίποτα• προσκολλημένοι στην τηλεόραση, παρακολουθούσαν τις μεταμεσημβρινές εκπομπές! Και το πιο τρελό απ’ όλα: όταν ο ιδιοκτήτης βγήκε για να δει τι ακριβώς είχε συμβεί, όλα είχαν ξαναγυρίσει στον παλιό τους ρυθμό• μόνο ο συριστικός θόρυβος των διερχόμενων οχημάτων στη βρεγμένη άσφαλτο διέκοπτε την ησυχία και τη γαλήνη. Επέστρεψα στο δωμάτιο, όχι και πολύ σίγουρη, ότι δεν επρόκειτο για κάποιο συνδυασμό ονείρου και φαντασίωσης από την κούραση.

Ο ιδιοκτήτης, μου τηλεφώνησε μία ώρα αργότερα και μου είπε πως πράγματι, λίγο νωρίτερα, είχε σηκωθεί από τον παρακείμενο λόφο ένας ξαφνικός αέρας με βροχή και παρέσυρε από τις πελώριες λεύκες της όχθης το λευκό τους χνούδι μαζί με ένα σμήνος πουλιών! Ησύχασα, βέβαια, ως προς τα τυχόν εφιαλτικά συμπτώματα υπερκόπωσης, αλλά δεν μου αρκούσε η εξήγηση που μου δόθηκε για την αιτία της τρομάρας των πουλιών. Κάπως περίεργο: την ίδια σχεδόν ώρα, την επόμενη μέρα, το ίδιο σκηνικό, η ίδια ταραχή και θεομηνία. Τώρα, με πολύ μεγαλύτερη ένταση και διάρκεια, έγινε αντιληπτό από όλους τους ενοίκους και βγήκαν στα μπαλκόνια, άλλοι τρομαγμένοι και άλλοι έκθαμβοι. Όλοι, πάντως, παρακολουθούσαμε το απεγνωσμένο πέταγμα των πουλιών και τον ξαφνικό, μανιώδη, υγρό καταιγισμό. Η ηρεμία επανέκαμψε έπειτα από μία ώρα. Της φύσης, όχι η δική μου. Έψαξα τον ειδικό της Ορνιθολογικής Εταιρείας, και εκείνος μου εξήγησε, ότι σίγουρα κάποιο αρπακτικό, επωφελούμενο της ξαφνικής θύελλας, θα είχε επιτεθεί στις φωλιές πάνω στις λεύκες. Δύο μέρες αργότερα, το φαινόμενο επαναλήφθηκε σε μικρότερη, όμως, κλίμακα. Και διαπιστώθηκε, ότι δύο γεράκια ήταν εκείνα που τρόμαζαν τα δύστυχα σπουργίτια.

Μάταια περίμενα να επαναληφθεί η ιστορία, να ζήσω άλλη μια φορά το απίθανο ξέσπασμα της θύελλας. Ωστόσο, άρχισα μαθήματα ζωγραφικής. Άραγε, θα καταφέρω ποτέ, να αποδώσω με χρώματα την αποκαλυπτική σκηνή που έζησα, ή θα ήταν καλύτερα να μείνει στη μνήμη μου χαραγμένη, όπως ακριβώς εκείνη τη φορά; Γεγονός είναι, πως βλέπω τώρα τα πάντα με άλλο μάτι και σκέφτομαι, μήπως τελικά διάλεξα λάθος επάγγελμα. Ίσως, ίσως λέω, όταν πια συνταξιοδοτηθώ, να ασχοληθώ με πιο ουσιαστικά πράγματα. Να αποτραβηχτώ κάπου στην εξοχή και να αφοσιωθώ στο χρώμα και στον ήχο, που τόσο απαξιωτικά απέβαλλα από την καθημερινότητά μου και που τόση αγαλλίαση θα μπορούσαν να μου προσφέρουν, ακόμη και στις πιο δύσκολες ώρες μου!


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 14 Μαΐου 2015, αρ. φύλλου 788
Φωτογραφία: Utagawa Hiroshige (1797 – 1858) Σπουργίτια και νεφροσία (λεπτομέρεια),  Μουσείο Καλών Τεχνών (Museum of Fine Arts), Βοστώνη ΗΠΑ.

2 σχόλια:

  1. Aphrodite Zourla [facebook]13/10/15

    Aphrodite Zourla Ένα καταπληκτικό, απλό κείμενο γραμμένο με μαεστρία, γεμάτο εικόνες και ήχους, με αιχμαλώτισε απο τις πρώτες σειρές. Σας ευχαριστώ για τη δημοσίευση και στο ΦΒ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υπέροχο κείμενο, συγχαρητήρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ