ΟΔΟΣ 17.9.2015 | 803 |
Η περίοδος που βίωσε η Ελλάδα το 2015 και ειδικά από την ορκωμοσία της κυβέρνησης ΣυΡιζΑ – ΑνΕλ στο τέλος Ιανουαρίου 2015, έως την παραίτηση της κυβέρνησης του τέως πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα και την προκήρυξη νέων εκλογών για την 20η Σεπτεμβρίου, έχει τεράστια και συμπυκνωμένη σημασία για την πολιτική ιστορία. Την πιο συνταρακτική των τελευταίων πολλών δεκαετιών και μια πρωτοφανή κατάσταση που όμοιά της δεν είχε ποτέ καταγραφεί. Σύντομα θα διαπιστωθεί ότι στην συλλογική συνείδηση ωφελημένες θα είναι οι προσωπικές πολιτικές ευθύνες όσων κυβέρνησαν πριν το 2012 και δεν αποκλείεται σε επόμενο χρονικό στάδιο να συντελεσθεί ολική επαναφορά, έστω και αν μετασχηματισθούν όλα ή μερικά, από τα παλιά κόμματα. Δεν σχετίζεται βέβαια άμεσα με την Καστοριά, αλλά η υποψηφιότητα του τ. υπουργού κ. Κ.Λαλιώτη με το ΠαΣοΚ δεν είναι άσχετη.
Έτσι το 2015 αποδεικνύεται συνταρακτικό, όχι μόνο για την δεινή κρίση στην οποία περιδινήθηκαν ακόμη πιο επικίνδυνα και παράλογα η χώρα, η ελληνική οικονομία και κοινωνία. Ούτε για τον αταίριαστο κυβερνητικό γάμο του ΣυΡιζΑ με τους ΑνΕλ -γεγονός που από μόνο του προδιέγραφε πολλές από τις εξελίξεις. Και παρεμπιπτόντως δεν επικρίνεται καθόλου ως «παρά φύση». Ούτε κάν επειδή πρώτη φορά έγινε κατανοητός ο όρος «αχαρτογράφητα νερά» που επικαλούνταν οι προηγούμενοι. Ούτε φυσικά για το ότι στην Καστοριά ο χρόνος μοιάζει να σταμάτησε από παλιά και κανείς δεν νοιάζεται.
Ούτε βέβαια για την μερική αυτονόμηση του προεδρείου της Βουλής, ως μοχλού ιδιόρρυθμου κέντρου προσωπικού βήματος, που εφάρμοσε η πληθωρική, αναμφίβολα ενδιαφέρουσα, αλλά και πομπώδης απερχόμενη πρόεδρός της κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου με την κάπως ξύλινη γλώσσα. Ούτε από το αινιγματικό φαινόμενο του τ. υπουργού Οικονομικών Γιάν(ν)η Βαρουφάκη, που η διαδρομή του συνοδεύεται από υπερμεγέθες ερωτηματικό. Ούτε από την απόσπαση της αριστερής πλατφόρμας που εξελίχθηκε σε «Λαϊκή Ενότητα» υπό τον κ. Π. Λαφαζάνη, συσπειρώνοντας όλες τις μαχητικά αριστερές συνιστώσες του άλλοτε ενιαίου ΣυΡιζ Α. Μια εξέλιξη που είναι ιδιαίτερα αισθητή στην Καστοριά, αφού πολλά από τα γνωστά στελέχη δεν δίστασαν για πολύ να επιλέξουν, ενώ ο βουλευτής κ. Ευάγγελος Διαμαντόπουλος εγκατέλειψε τον ΣυΡιζΑ.
Για να φθάσουν έτσι οι υποψήφιοι βουλευτές των εκλογών της Κυριακής να είναι στην καλύτερη περίπτωση απλά συμπληρωματικοί των κομματικών ψηφοδελτίων, χωρίς να διεξάγουν πολιτικό διάλογο. Η επανεκλογή της κ. Μαρίας Αντωνίου αποτελεί πλήρη απόδειξη, με τους υπόλοιπους υποψήφιους των άλλων κομμάτων να διαγκωνίζονται, επί ίσοις όροις ίσως, για την διεκδίκηση της δεύτερης βουλευτικής έδρας που μοιάζει με λαχνό. Έτσι το λεγόμενο πολιτικό αφήγημα της περιοχής εξαντλείται σε γιορτές για μήλα, κάστανα και φασόλια και το επιχειρείν σε πανηγύρεις. Καθώς και σε μνημόσυνα για το παλιό Γυμνάσιο της Καστοριάς. Μεγάλες δόξες.
Το 2015 αποδεικνύεται συνταρακτικό από το γεγονός ότι μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου, ακολούθησε χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο, το δημοψήφισμα του Ιουλίου, στο οποίο το «Όχι» μεταλλάχθηκε σε «Ναι». Με αποτέλεσμα το 100% των πολιτών να έχει πλήρως αποπροσανατολιστεί, καθώς κανείς δεν γνωρίζει πώς ερμηνεύθηκε η επιλογή του. Και να μην ξέρει η δεξιά τι ποιεί η αριστερά. Και όμως, σαν να μην έφθανε αυτό, θα γίνουν τελικά οι εκλογές της προσεχούς Κυριακής, με την ίδια κυβέρνηση που παραιτήθηκε και το ίδιο πρώτο κόμμα καίρια λαβωμένο, να ζητούν να είναι και πάλι πρώτοι, για να πραγματοποιήσουν αυτά που, πριν τον Ιανουάριο, κατήγγειλαν.
Με μια Νέα Δημοκρατία, αν και είχε τον χρόνο και την ευκαιρία πλήρους ανασύνταξης, ειδικά μετά την παραίτηση Α. Σαμαρά, να εμφανίζει το πρωτοφανές για την ιστορία του κόμματος, οι έως τον Ιούλιο υποψήφιοι πρόεδροι να έχουν αποσύρει το ενδιαφέρον τους για την αρχηγία. Και όλοι να έχουν οχυρωθεί πίσω από την προσωρινή και μεταβατική προεδρία του κ. Β. Μεϊμαράκη, τον οποίο -αν και εμφανίζει απρόσμενα καλές επιδόσεις- προορίζουν μετεκλογικά για ανάλωση, αφού θα μπορούν να του χρεώσουν πιθανή εκλογική αποτυχία.
Θα αποτελεί λοιπόν το 2015 για τον ιστορικό, τον αναλυτή και τον ψυχαναλυτή του μέλλοντος, μια πτυχή της ελληνικής πολιτικής ιστορίας για έρευνα για όλους αυτούς τους λόγους. Και όχι μόνο γι’ αυτούς: Για το κλείσιμο των Τραπεζών, για τα capital controls, για το άνοιγμα των ΕΡΤ (όχι μιας, ούτε δυο, αλλά τριών τηλεοπτικών σταθμών και άγνωστο πόσων ραδιοφωνικών), την ίδια στιγμή και εποχή που εκατοντάδες σχολεία παρέμειναν κλειστά και δεν μπόρεσαν να ανοίξουν, ενώ δεκάδες είναι τα νοσοκομεία που η λειτουργία τους είναι προβληματική.
Την ίδια στιγμή που η ματαίωση ή καθυστέρηση των ιδιωτικοποιήσεων τομέα της δημόσιας σπατάλης, το κλείσιμο αμέτρητων μικρών ιδιωτικών επιχειρήσεων λόγω του αδιεξόδου και του στραγγαλισμού τους είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της εποχής. Αλλά και το βίαιο κλείσιμο μεγάλων αναπτυξιακών επιχειρήσεων, όπως των ορυχείων χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής, την επαναπρόσληψη χιλιάδων δημοσίων και άλλων παρόμοιων υπαλλήλων.
Όπως και για το ότι σαν από θαύμα -παρά το γεγονός ότι η κατάσταση χειροτέρευσε, ωστόσο από τον Ιανουάριο και μετά σταμάτησαν οι αυτοκτονίες, οι διαμαρτυρίες, οι προπηλακισμοί και τα γιουρτώματα, σταμάτησε ο κόσμος να πεινάει και να ψάχνει στους κάδους. Και για το γεγονός ότι η χώρα ανέκτησε πιο οξύ και πιο πολύπλοκο αυτή την φορά το πρόβλημα των μεταναστών λαθραίων, παράνομων, αντικανονικών.
Για το γεγονός ότι η χώρα ζητούσε ελεημοσύνη από μια Ρωσία, στην οποία οι ζηλωτές φανατικοί δήθεν ομόδοξοι, βεβηλώνουν μνημεία και έργα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ενεργεί το Ισλαμικό Κράτος. Και από ένα Ιράν, στο οποίο οι ηγέτες του, θρησκευόμενοι ή όχι, μπορεί μεν να μην φορούν γραβάτα -σε ένδειξη αντίστασης στα δυτικά πρότυπα- όπως ακριβώς συνέβη και εδώ, αλλά τουλάχιστον έχουν πετρέλαια εκεί να διαπραγματευτούν και να πουλήσουν στον υπόλοιπο κόσμο. Και με μια Βενεζουέλα και μια Κούβα, που η μεν πρώτη βυθίζεται σε μια μαύρη τρύπα, η δε δεύτερη μόλις επιχειρεί να ξεφύγει από την απομόνωση και την άρνηση της πραγματικότητας, που επί πολλές δεκαετίες επέβαλλε το δικτατορικό καθεστώς της.
Και όλα αυτά σε μια χώρα και μια πόλη στην οποία, καμμιά νέα προσπάθεια, ούτε καν η προσπάθεια ανανέωσης που κόμισε το «Ποτάμι», δεν κατόρθωσε να ορθοποδήσει. Αλλά αντίθετα, τροφοδοτήθηκε ο δικομματισμός με τον ΣυΡιζΑ να ετοιμάζεται να αποδειχθεί στο «ΠαΣοΚ του μέλλοντός μας», φιλοδοξώντας να καταπιεί τον κατακερματισμένο κεντροαριστερό χώρο και να υποδεχθεί στις τάξεις τους αγνούς και εξαγνισμένους αλλοτινών εποχών.
Έτσι μετά τις εκλογές της Κυριακής, η Ελλάδα και η Καστοριά, αναμένεται να υποδεχθούν το φθινόπωρο και τον χειμώνα, σε αισθητά δυσμενέστερη κατάσταση σε σύγκριση με το 2014. Και μάλιστα με την «βούλα» του ελληνικού λαού. Με μια νωπή λαϊκή ετυμηγορία. Όλοι οι φόροι, τα τέλη, ο ΕΝΦΙΑ και κάθε άλλο βάρος που επιβάλλεται για να αποφευχθούν οι διαρθρωτικές αλλαγές, ώστε να μπορούν να πωλούν υπηρεσίες οι πολιτικοί, αναμένονται μετεκλογικά να καταφθάσουν.
Όπως και το «μαντάτο» της μείωσης κατά 50% του επιδόματος πετρελαίου θέρμανσης που είχαν εξασφαλίσει στους πολίτες οι «μερκελιστές» Σαμαράς – Βενιζέλος. Κάτι που θα έχει άμεσες επιπτώσεις στην Καστοριά, και όμως, ακόμη δεν συζητήθηκε στην διάρκεια της σύντομης και πολιτικά πενιχρής προεκλογικής περιόδου.
Θα χρειαστεί να γίνει ανάλυση των λόγων για τους οποίους η «πρώτη φορά» Αριστερά, η υπέρμαχος του πολιτισμού και του προοδευτισμού, απέτυχε να μείνει ενωμένη και να αναλάβει τις ευθύνες ανανέωσης και εκσυγχρονισμού της Ελλάδας και της ελληνικής κοινωνίας, που τελευταία πραγματοποιεί άλματα όπισθεν. Απέτυχε βεβαίως μέχρι τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, αφού στην πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα το αποτέλεσμα της κάλπης και τις συμμαχίες που μπορεί να διαμορφώσει στη συνέχεια σαν από θαύμα, τύχη ή ακόμη και κατά λάθος.
Και παρά το γεγονός ότι για την ίδια χρονική περίοδο μικρότερα ζητήματα ανάλυσης τίθενται και για τα άλλα κόμματα, όπως και για το ΠαΣοΚ, που μετά την αλλαγή ηγεσίας επιδιώκει λύτρωση και δικαίωση. Επιδιώκει να πείσει ότι με μια (ακόμη) κόρη του πατέρα της και προσπαθεί να ανακάμψει κατηγορώντας τον κυβερνητικό του εταίρο, την Νέα Δημοκρατία (!) –έστω κι’ αν όλα αυτά- είναι σε ένα βαθμό δικαιολογημένα.
Και αφού ασχοληθεί με αυτά και δαύτους ο αναλυτής της ιστορίας και της χώρας, θα πρέπει να βρει και λίγο χρόνο να αναλύσει και τον ίδιο τον ελληνικό λαό, για το τι θέλει, πού το πάει και για πού τραβάει το σχοινί, για την θέση του στον κόσμο και τον χρόνο. Για δε την Καστοριά, το βέβαιο είναι ότι θα χρειαστούν πλείστοι αναλυτές και ψυχαναλυτές για το πώς κατορθώνει ο κόσμος και δεν διαμαρτύρεται, δεν επιχειρεί καν να δραπετεύσει από το κατάντημά του τόπου. Και ότι αρκείται σε πανηγύρια και πανηγυριώτες.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 17 Σεπτεμβρίου 2015, αρ. φύλλου 803
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.