 |
| ΟΔΟΣ: 19.12.2019 | 1014 |
Η πόλη διάγει ασυνάρτητη σε πλήρη παρακμή. Χωρίς έναν εγερτήριο, συλλογικό μύθο. Χωρίς ζωτικές προβολές στο μέλλον. Όσοι αρκούνται σε γραφικές επιδείξεις αυταρέσκειας και πληκτικής αυτοαναφορικότητας δεν δείχνουν να το καταλαβαίνουν. Ή μάλλον έτσι τους βολεύει.
"Σκάρτα" τρεις δεκαετίες κοινοβουλευτικός συντάκτης, "κληρώθηκα" για τρία επαγγελματικού προσχήματος ταξίδια, εξόδοις της Βουλής (δηλαδή όλων ημών και υμών) των Ελλήνων. Πρόκειται στην πραγματικότητα για εκδρομές αναψυχής όπου περνάει κανείς καλά μεν, σφυρηλατούν όμως ιδιαίτερες και ισόβιες συνθήκες με τους Προέδρους "δωρητές". Τα αρνήθηκα και τα τρία.
Το πρώτο στη Νέα Υόρκη, το δεύτερο στην Κίνα και στο Θιβέτ και το τρίτο στις μακρινές Ινδίες. Πήγαν πρόθυμα, άλλοι. Ήρθαν κι άλλες προτάσεις αργότερα —για Ιαπωνία ας πούμε. Από όλες, το παραδέχομαι, μου στοίχισε που απέρριψα το Δουβλίνο. Μόλις είχα αρχίσει εκείνον τον καιρό να ξαναδιαβάζω τον Τζόϋς και μου πήγαινε γάντι η αλκοολική ιδιοσυγκρασία αυτής της πόλης. Είπα στενάχωρα όχι.
Οι Έλληνες πολίτες αξιώνουν ενημέρωση από τους δημοσιογράφους. Όχι ιδιοτελείς εκδουλεύσεις και απωθητικούς χαριεντισμούς με τα ρετιρέ της εξουσίας.
Εννοείται ότι, κατά καιρούς, πολλοί δημοσιογράφοι, είχαν και έχουν τις ευκαιρίες τους να βγάλουν εύκολα λεφτά και από Δήμους στους οποίους η έννοια της διαχείρισης του δημόσιου χρήματος, είναι κατά τι διαφορετική από αυτήν που θα υπαγόρευε ένα ορισμένο και γενικά αποδεκτό, ηθικό υπόδειγμα.
Συνηθισμένες ιστορίες. Όθεν, ό,τι υποστηρίζω, τελεί υπό το πρίσμα αυτής της ατομικής ιδιοτέλειας.
Είναι απολύτως θεμιτές οι φιλοδοξίες, ειδικά των εκπροσώπων της νέας γενιάς, να αλλάξουν οι διαθέσεις στην πόλη. Αρκεί να υπάρχει σχέδιο. Τουτέστιν, κλίμακα ενεργειών, ιεραρχημένες προτεραιότητες και στόχοι, μέριμνα για τις έγνοιες των απλών ανθρώπων και βασικά καλή ανάγνωση της τοπικής πραγματικότητας.
Οι συσχετισμοί μπορούν να σου δώσουν την πρωτιά, δεν σε κάνουν απαραίτητα “μάγκα”. Και, το κύρος στα δημόσια πράγματα, όπως και στα ιδιωτικά άλλωστε, δεν προκύπτει από τις κολακείες του μικρού μας κύκλου, αλλά, από σκληρό έργο και συνετές πράξεις που “δεν κινούνται ποτέ από το χρέος”, αλλά, τείνουν να αφήνουν πίσω τους καλύτερες συνθήκες ζωής για τους πολίτες και, εμμέσως, ηθικές συμπεριφορές και αισθητικά πρότυπα που καθιστούν περισσότερο απαιτητικό τον μέσο όρο.
Για να μην μακρηγορούμε, η πόλη υποφέρει από έλλειψη στόχων. Μια πολιτική και κοινωνική ασυναρτησία είναι στον χάρτη. Με μια αρχοντοχωριάτικη, απαίδευτη και αλλοπρόσαλλη αντίληψη για τον εαυτό της —μεταξύ μας, δεν διαθέτει καν μια υποτυπωδώς συγκροτημένη αντίληψη για τον εαυτό της και τις ανάγκες της, μια ιδιότροπη και υστερική εσώκλειστη είναι— όπως και η Ελλάδα ολάκερη άλλωστε, που αγνοεί πεισματικά τα όρια του υπαρκτού κόσμου.
Αδικαιολόγητη και αναιδής έπαρση χωρίς να υπάρχουν εμπράγματες αντιστοιχίες. Το φυσικό της κάλλος δεν μπορεί να είναι άλλοθι ισόβιας αδράνειας. Θέλει σεμνότητα, φροντίδα και αμετακίνητο ενδιαφέρον. Δεν είναι “χαρτί” να το εξαργυρώνεις στο φτηνό κομματικό και προσωπικό ταμείο.
Διαχείριση υδάτινων πόρων, ανακύκλωση απορριμμάτων (θυμάμαι από μικρός να θωρώ μια φωτιά να καπνίζει αενάως στον ορίζοντα, εκεί όπου η πόλη έκαιγε ανυποψίαστη τα σκουπίδια της...), πολεοδομικό σχέδιο, ανάδειξη του ιστορικού ιστού της πόλης, κυκλοφοριακό, πρωτοβουλίες στην Παιδεία και στον Πολιτισμό που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως πολλαπλασιαστές κοινωνικής ευρωστίας, γούνα, Ανεργία!
Θα έπρεπε να ξαγρυπνούν οι τοπικοί “άρχοντες” με τόσους ανέργους στον νομό μας. Θα έπρεπε να επινοήσουν τρόπους —όχι βέβαια βολεύοντας πρόσκαιρα δικά τους παιδιά στην Καθαριότητα...— ώστε να προκύψουν δουλειές στην Καστοριά. Να ανοίξουν τα μάτια τους και να ταλαιπωρήσουν το μυαλό τους και να εισηγηθούν τρόπους ώστε η Καστοριά να αναβαθμιστεί σε παραγωγικό πρότυπο στον πρωτογενή τομέα σε πρώτη φάση και σε τομείς στη συνέχεια όπου θα μπορούσε να δημιουργήσει θέσεις εργασίας —γιατί όχι υψηλής εξειδίκευσης;— αναβαθμίζοντας την περιοχή σε ελκυστικό επαγγελματικό προορισμό για νέους καταρτισμένους ανθρώπους.
(Αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων, ότι η ανάπτυξη δεν έρχεται από επιτήδειες “Αναπτυξιακές” με επιχειρηματική έδρα πέριξ του Κολωνακίου...)
Η πόλη υποφέρει από έλλειψη στόχων. Μια πολιτική και κοινωνική ασυναρτησία είναι στον χάρτη. Με μια αρχοντοχωριάτικη, απαίδευτη και αλλοπρόσαλλη αντίληψη για τον εαυτό της. Δεν είναι ότι πέσαμε σε ακόμα μία ατάλαντη και αδέξια δημοτική αρχή. Είναι ότι απουσιάζει η αγωνία και η επίγνωση των πραγμάτων και θριαμβεύει η χαζοχαρούμενη διάθεση.
Να ξανασυστηθούν και να καλωσορίσουν στον Δήμο το βαρύ επιστημονικό δυναμικό που διαθέτει αυτή η πόλη. Να μιλήσουν και να συμφιλιωθούν με τα φίλεργα νέα παιδιά που μας κάνουν υπερήφανους και διαπρέπουν με επαγγελματική συνέπεια, έξω από τον τόπο μας, να ζητήσουν ιδέες και προτάσεις, να συμβεί κάτι παρήγορο, που θα μας βγάλει από το τέλμα.
Δεν είναι ότι πέσαμε σε ακόμα μία ατάλαντη και αδέξια δημοτική αρχή. Είναι ότι απουσιάζει η αγωνία και η επίγνωση των πραγμάτων και θριαμβεύει η χαζοχαρούμενη διάθεση. Δεν λείπει η αλκή, πρέπει να αναγνωρίσουμε, από τους καινούργιους.
Περίσκεψη απαιτείται και μετριοφροσύνη ώστε να εμπιστευθεί όσους έχουν βάσιμες προτάσεις και να καλύψει το χαμένο έδαφος μεταποιώντας τη διάχυτη απογοήτευση σε δημιουργική διάθεση.
Μικρό παράδειγμα, και ας μην σπεύσουν να το παρερμηνεύσουν οι συνήθεις καλοθελητές: Στην Πάτρα το ΚΚΕ έχει πολύ χαμηλό ποσοστό. Όμως ο κομμουνιστής Δήμαρχος, Πελετίδης εκλέγεται πανηγυρικά επειδή οι συμπολίτες του εκτιμούν το γεγονός ότι κατοικεί στα λόγια του. Αντί να κραδαίνει εικονίσματα με τον τοπικό Μητροπολίτη, έβαλε την Εκκλησία “στο κόλπο” και φτιάξανε ξενώνα για 100 αστέγους.
Και, επίσης, αντί για φιέστες υποτιμητικές για τους φτωχούς, οργάνωσε δημοτική υπηρεσία «διανομής κατ’ οίκον» μοιράζοντας καθημερινά σε όλους τους άπορους φαγητό στο σπίτι. Για να μην ντρέπονται! Και πάντως όχι μόνο δεν πρότεινε οριζόντια αύξηση 40% των δημοτικών τελών σαν άλλοθι διαχειριστικής ανικανότητας, αλλά τα μείωσε για τους οικονομικά ασθενέστερους και τα αύξησε μόνο στους έχοντες...
Σύνοψη: Η πόλη διάγει ασυνάρτητη σε πλήρη παρακμή. Χωρίς έναν εγερτήριο, συλλογικό μύθο. Χωρίς ζωτικές προβολές στο μέλλον. Όσοι αρκούνται σε γραφικές επιδείξεις αυταρέσκειας και πληκτικής αυτοαναφορικότητας δεν δείχνουν να το καταλαβαίνουν. Ή μάλλον έτσι τους βολεύει.
Βγάζουν “στο ξέφωτο” κάτι αγράμματους φανατικούς και κάτι ακατάληπτους και φάλτσους τροβαδούρους που υμνούν (με το αζημίωτο άραγε;) τη “νέα κατάσταση”, που είναι ίδια ακριβώς με την προηγούμενη, ώσπου να’ ρθει το επόμενο ναυάγιο. Χρωστάμε όμως στον εαυτό μας μιαν απάντηση προτού μας πάρει ο άνεμος.
Υ.Γ: Καλές Γιορτές σε όλες και όλους! Με την ευχή να σταθούμε κάποτε στο ύψος των προσδοκιών και των αισθημάτων μας!
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 19 Δεκεμβρίου 2019, αρ. φύλλου 1014
Λυπάμαι που δεν είχα διαβάσει το εξαιρετικό άρθρο του κ. Χατζηδημητρίου στην πρώτη του δημοσίευση στην ΟΔΟ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κακό είναι ότι «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη». Δεν φταίνε οι ηγέτες γιατί τα πράγματα δεν βελτιώνονται. Φταίει ο λαός που τους επιλέγει. Να θυμηθούμε το «όμοιος ομοίω πελάζει» και το απόφθεγμα των Βυζαντινών «Οίος ο λαός, τοιούτοι και οι άρχοντες».
Αν υπήρχε μια άλλη αντίληψη για τη διαχείριση των κοινών μεταξύ των μελών του εκλογικού σώματος, θα ήταν και άλλη η επιλογή των ταγών, αλλά και η προσέλκυση αξιόλογων προσωπικοτήτων στη διεκδίκηση της διαχείρισης των κοινών υποθέσεων.
Μάθαμε από την ιστορία αυτό που λανθασμένα αποκαλείται «ο Χρυσούς Αιώνας του Περικλέους». Τον χρυσό αιώνα δεν τον έφτιαξε ο Περικλής αλλά οι Αθηναίοι πολίτες εκείνης της ιστορικής περιόδου που τον επέλεξαν.
Δυστυχώς όμως οι κυρίαρχες αντιλήψεις που οδήγησαν σε αυτό το θαύμα δεν κληρονομούνται.
Μόνον όταν δημιουργήσουμε μια νέα γενιά πολιτών που κρίνουν και επιλέγουν όχι με ιδιοτελή συμφέροντα τους ταγούς της πόλης, της περιφέρειας ή της χώρας θα δούμε μπροστά μας μια νέα ακμή και ο επικεφαλής θα μπορεί να υπερηφανεύεται για τα δημιουργήματά τους, όπως ο Περικλής στον επιτάφιό του.