Στις 5 Απριλίου 2020 μέσα στη λαίλαπα του κορωνοϊού, μαζί με τους πολλούς μαχητές της ζωής έφυγε για την αιωνιότητα και ο γνωστός τραβαδούρος της πόλεώς μας Κώστας Λιώγας.
Η καταγωγή του από Κοζάνη, μετανάστης οικογενειάρχης γύρω στο 1950, όταν είχε αρχίσει ο τόπος μας να αναδημιουργείται. Με μια φαλτσάτα και ένα σφυρί τα όπλα της τσαγκαρικής τέχνης ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία στην κάτω αγορά της πόλεώς μας.
Ο νεότερος τότε σε ηλικία τσαγκάρης, με μεράκι και ώρες πολλές, γρήγορα αναδείχτηκε και με το δεύτερο έργο του με τα είδη λαϊκής τέχνης της γουναρικής, ίσως και πρωτεργάτης στο είδος, επέτυχε σαν καλός και έξυπνος στον τομέα του.
Εκεί όμως που μας προσέφερε πολλά στην πόλη ήταν το ταλέντο του, η γλυκιά φωνή του και η αγαπημένη του κιθάρα. Σύντομα δημιούργησε σχέσεις με την τότε νεολαία και σημερινή παρέα του, Στο μαγαζί του τις νύχτες γινόταν το εκπαιδευτήριο πολλών φιλόδοξων οπαδών της κιθάρας και των καλλίφωνων φίλων του τραγουδιού, με κεντρικό πρόσωπο του μεταστάντα.
Με αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκε ένας ακόμη οργανισμός μουσικής παιδείας, λαϊκής παραδοσιακής μουσικής, ο οποίος αργότερα συγχωνεύτηκε και με την χορωδία του αρχιμουσικού κ. Β. Δόικου και η Καστοριά για αρκετά χρόνια διέπρεψε όχι μόνο σε πανελλήνιο πεδίο της χορωδιακής παιδείας, αλλά και με επισκέψεις στο εξωτερικό (Καναδά, Κύπρο) όπου τραγουδήθηκε η Ρουσούλενα, η Φασούλα, τα πονεμένα της ξενιτιάς τραγούδια, συνοδεία των οργάνων της παρέας του Κ. Λιώγα.
Και εντός χορωδίας, ο αγαπητός Κώστας τραγούδησε στο στενό και ευρύτερο κοινωνικό του περιβάλλον, μέσα σε βάρκες, για πονεμένες ιστορίες αγάπης, σε κέντρα με παρέες, στις ονομαστικές γιορτές των άπειρων φίλων του, στα σπίτια τους, τα Χριστούγεννα, στα κάλαντα, παντού, με την κιθάρα να βγάζει φωτιές και την γλυκιά του πάντα διάθεση για περισσότερα.
Η συνεργασία του με αρχάριους αλλά και με τους κατέχοντες γύρω από την κιθάρα και το τραγούδι τέχνη, ήταν υποστηρικτική, ήταν πειθαρχημένος, χαρισματικός με καλή καρδιά και διάθεση για το τελειότερο. Στις συντροφιές του πάντα με πειράγματα ψυχής και κάθε είδους σόκιν, δημιουργούσε κλίμα της στιγμής για το ποθητό γέλιο.
Εβδομήντα χρόνια σ’ αυτό το περπάτημα με την κιθάρα στο χέρι, έδωσε και πήρε χαρά γιατί τον ικανοποιούσε να βλέπει γύρω του μόνο ενθουσιασμένο κοινό, όποιο κι να ήταν αυτό. Τυχερός μάλλον, δεν τον είδαμε ποτέ στεναχωρημένο, ήξερε να ξεπερνά τα άσχημα και να δέχεται τα χαρούμενα.
Στα εξήντα χρόνια της συζυγικής του ζωής μια κυρία, η Κική, το αγαπημένο πρόσωπο από την παιδική του ηλικία και γειτόνισσα του από την Κοζάνη. Όλα του πολλά και καλά του. Και τώρα στην τελευταία εκδήμηση η τύχη του τον προόρισε να φύγει μαζί με τους άγνωστους μαχητές της πανδημίας, σαν άγνωστος στρατιώτης, ο οποίος όμως θα τιμάται πάντα για την προσφορά του στην πόλη μας. Τώρα είναι σίγουρο πως θα χαρίζει στους μαχητές της πανδημίας την γλυκιά του μουσική.
Αν πράγματι έφευγες με τις συνηθισμένες εκδημήσεις δεν θα χωρούσαν δύο εκκλησίες από τον κόσμο, φίλους και συγγενείς, αγνώστους απλούς ακροατές σου δημότες από κάθε μεριά της παρουσίας σου.
Αγαπητέ Κώστα, άφησες πίσω σου μεγάλη λύπη και στεναχώρια, γιατί δεν σε αποχαιρετήσαμε όπως έπρεπε, οι συγκυρίες προηγήθηκαν Καλό σου ταξίδι και θα σε θυμόμαστε παντοτινά
Βάλσαμο και παρηγοριά στους δικούς σου
Νίκος Πρώιος
Φωτογραφία: Έργο του Χρήστου Μποκόρου
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7 Μαΐου 2020, αρ. φύλλου 1029
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.