13.11.20

Ποιητικό αφιέρωμα στην 11η Νοεμβρίου

 [β' μέρος]

Nicolas Sperling: Γυναικεία αστική ενδυμασία από την Καστοριά 1930. The American College of Greece.


Επιμέλεια: 
Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου

Από τα ξένα

Επί τη πτώσει του Μπιζανίου

Ήθελα τώρα νάμουνα πουλί και να πετούσα
Να σχίσω του ωκεανού και τ’ουρανού τ’αθέρια
Την Καστοριά μας τη γλυκειά εκεί, να την κυττούσα
Πώς την φυσούν χαϊδευτικά της ‘λευθεριάς τ’αγέρια.

Ναϊδώ τας πόλεις, τα χωριά, τους λόγγους, τα λαγκάδια,
Πού πήγαν ελευθερωταί κι’ελευθεριά σκορπίσαν,
Ναϊδώ τους κάμπους, τα βουνά, που τόσα παλληκάρια
Για την Πατρίδα, με χαρά το αίμα τους εχύσαν.

Ναϊδώ το Σαραντάπορον, στα Γεννιτσά να φθάσω,
Και όπου εκεί φτερούγισε η δοξασμένη Νίκη
Να κατεβώ, κι από τη γη δαφνόφυλλα να μάσω
Και να πετάξω απ’εκεί και στη Θεσσαλονίκη.

Εκεί όπου αιώνας σημαία αιμοβόρος
Κυμάτιζε επάνω εις το Καρά Μπουρνού,
Ναϊδώ πώς κυματίζει τώρα η Σταυροφόρος
Σημαία της Ελλάδος με χρώμα τ’Ουρανού!

Και μ’ένα μου φτερούγισμα χωρίς καιρό να χάσω
Αφού το ζηλεμένο της γυρίσω το λιμάνι
Στη Δύσι πέρα να στραφώ, στην Ήπειρο να φθάσω
Να κατεβώ ν’αναπαυθώ στο φοβερό Μπιζάνι.

Σ’εκείνο ‘κεί το ξακουστό, το αιματοβρεγμένο,
Να κατεβώ το χώμά του με θέρμη να φιλήσω,
Ναβρώ τον πονεμένο μου τον αδερφό θαμμένο
Και ένα δάκρυ αδελφικό στο μνήμα του να χύσω.

Και με τα άλλα τα πουλιά να ‘πώ πολλά τραγούδια
Για όλα τα δελφάκια μας που πέσαν δοξασμένα,
Και να τα πλέξω στέφανα, κι’αμάραντα
Να τα ραντίσω ‘πάνω ‘κεί στο μνήμα του καθένα.

 Αργύριος Παπαδίσκος
Νέα Υόρκη, Μάρτιος 1913


* * *


Στα τρία λεβεντόπουλα της Καστοριάς βλαστάρια

Για την Πατρίδα τη γλυκειά, παιδιά ξενητεμένα,
Που ‘πήγατε και ‘πέσατε στο τρομερό Μπιζάνι,
Τα τρία Σας ονόματα θα τα κρατή γραμμένα
Η Καστοριά σ’αμάραντο δαφνόπλεκτο στεφάνι!

Εθρήνησε τη νειώτη Σας… Μα τώχει για καμάρι
Που ‘σ της Πατρίδος το βωμό εγείνατε θυσία,
Κι’ αν τ’ανθησμένα νειάτα Σας το βόλι τάχει πάρη,
Η τιμημένη μνήμη Σας θα μείνη αιωνία!

Αργύριος Παπαδίσκος
Νέα Υόρκη, Μάρτιος 1913

Στους Βασίλ. Παπαδίσκον, Στέργ. Παππαματζάρην και Δημ. Παπαλαζαρίου, μέλη του Συλλόγου Καστοριέων "Η Ομόνοια" και του Ιερού Εθελοντικού Λόχου από της ενάρξεως του πολέμου αγωνισθέντας προς στήλωσιν της κυανολεύκου επί των επάλξεων του Μπιζανίου, προ του οποίου και έπεσαν περί τας αρχάς Δεκεμβρίου του 1912. 

* * *


Στον αδελφό μου πούπεσε για την γλυκειά Πατρίδα

Σαν αετός επέταξε σε μακρυνά λημέρια
με ζήλο κι’ενθουσιασμό κι’απόφασι μεγάλη
μαζύ με τάλλα της γλυκιάς Πατρίδος τα ξεφτέρια
μέσ’ στης Ηπείρου τα βουνά στο τρομερό Μπιζάνι!

Αχ! πόσες σαν τη Μάνα μας μανούλες θα θρηνήσουν
βλαστούς και λεβεντόπαιδα, Βασίλη, σαν και ‘σένα! 
Πόσων γονειών στηρίγματα κι’ελπίδες θε νασβύσουν
από παιδιά ‘που είχανε καιρό στα ξένα…

Σαν έμαθα πως έπεσες σε είδα στόνειρό μου
πως στην Πατρίδα ήμασταν μαζύ και με ρωτούσες 
γιατί να βασανίζωμαι να μάθης τον καϋμό μου
και τότε χαμογέλασες σαν σ’είπα κι’απορούσες.

Σου φάνηκε παράξενο σαν μείδες δακρυσμένο
κι’ακούμβησες στην πλάτη μου το χέρι σου σε είδα
και μούπες «Αδελφάκι μου πολυβασανισμένο!
Δεν αποθνήσκουν όσοι ‘κεί πέφτουν για την Πατρίδα!»

Σαν ξύπνησα σε ζήλευσα. Και μέσ’ στο στεναγμό μου
Βασίλη, σε ‘μακάρισα που πήγες εκεί πέρα
και έχυσες το αίμά σου. Κι’είπα «Και το δικό μου
για της Πατρίδος ας χυθή τη δόξα μια ημέρα!...

Αργύριος Παπαδίσκος
Νέα Υόρκη Δεκέμ. 1912

Ο Βασίλειος Παπαδίσκος ανεχώρησε εκ Νέας Υόρκης ως εθελοντής εις τον Βαλκανικόν πόλεμον με τον Ιερόν Λόχον της Νέας Υόρκης και εφονεύθη την 6ην Δεκεμβρίου του 1912 εις μίαν μάχην παρά το Μπιζάνιον.


 * * *


Το κάτωθι επικήδειον ποίημα απηγγέλθη εις την Εκκλησίαν της Αγίας Τριάδος εν Νέα Υόρκη κατά την κηδείαν του συμπολίτου μας Δημητρίου Παπακωνσταντίνου τον Απρίλιον του 1915.
Ο αείμνηστος Δημ. Παπακωνσταντίνου ανεχώρησεν εκ Νέας Υόρκης κατά το 1912 ως εθελοντής με τον εθελοντικόν Λόχον εις τον Βαλκανικόν πόλεμον όπου έλαβε μέρος εις πλείστας μάχας. Κατά τινα μάχην πληγωθείς επικινδύνως εις τον κρόταφον μετεφέρθη εις το στρατ. νοσοκομείον Αθηνών όπου μετά παρέλευσιν πολλών μηνών θεραπευθείς επέστρεψεν εις Νέαν Υόρκην εις την εργασίαν του. Αλλ’ εκεί ενώ ειργάζετο κτυπήσας εξ απροσεξίας εις την επουλωθείσαν πληγήν του κροτάφου έμεινεν άπνους. 

Δοξασμένο παλληκάρι Δημήτριε Παπακωνσταντίνε!

Μη σου φανή παράξενο
Μη τώχεις γιαπορία
που στη θανή σου ήρθαμε
με τόση προθυμία

Αδέλφια όλοι είμαστε
πονάμε τον καθένα
μα σήμερα πονέσαμε
πολύ-πολύ για Σένα. 

Όλοι μας εγνωρίσαμε
την άδολη καρδιά Σου
και όλοι Σεθαυμάσαμε
για την παλληκαριά Σου

Ποιος από μας δεν ζήλεψε
και το παράσημό Σου
την τιμημένη την πληγή
πούχες στον κρόταφό Σου;

Τόσο καιρό στον πόλεμο
σε παγωνιές και χιόνια
δεν σκιάχτηκες Βουργάρικα
και Τούρκικα κανόνια

Κι’ατρόμητος πολέμησες
παντού σαν λεοντάρι
όπου κι’ο χάρος σκιάχτηκε
τη νειότη Σου να πάρη.

Όμως εδώ στην ξενητειά
ο άκαρδος ο χάρος 
βγήκε ‘μπροστά Σου ξαφνικά
μαπόφασι και θάρρος

Και στην πληγή Σου χτύπησε
βαθειά στη δοξασμένη
και Σήρπασε τη νειότη Σου
την τόσο ανθισμένη…

Δημήτριε! Η Καστοριά
σαν στάλλα τα παιδιά της
που δώσανε το αίμά τους
για την ελευθεριά της

Για τη θανή Σου δάκρυα
ευγνωμοσύνης χύνει
κι’αθάνατος η μνήμη Σου
εις όλους μας θα μείνη!

Αργύριος Παπαδίσκος
Νέα Υόρκη, Μάρτιος 1915


Σχετικά:


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ