ΧΑΡΑΣ ΣΑΡΡΗΓΙΑΝΝΙΔΟΥ: Οι πληγές της πόλης

ΒΑΔΙΖΩ για άλλη μια φορά τα στενά σοκάκια στις ίδιες γειτονιές όπου μεγάλωσα. Στις ίδιες γειτονιές, όπου παιδί έπαιζα στα προαύλια των εκκλησιών με δέος για τα άγνωστα μυστήρια και θαύματα που κρύβονταν εντός. Στους ίδιους δρόμους, όπου έφηβη έβλεπα στα μάτια των ανθρώπων μόνο ποίηση.

ΣΗΜΕΡΑ διαβαίνω τα ίδια σοκάκια και μετρώ πληγές, πληγές δικές μου και της πόλης. Φθινόπωρο στην πόλη και τα φύλλα πεσμένα στο έδαφος. Στον αέρα η μυρωδιά της βροχής. Η φύση μαγική, μα το αστικό τοπίο άρρωστο και η αλήθεια θαμμένη στο χώμα..

ΣΤΗ ΝΕΑ μου γειτονιά, πολύ κοντά σ' αυτή των παιδικών μου χρόνων στην οδό Εβραΐδος και Μανδακάση βλέπω τα απομεινάρια ενός έργου τέχνης. Στάχτες κι αποκαΐδια. Ποτά δε μπήκα μέσα, μόνο κρυφοκοίταζα πίσω από τη μισάνοιχτη πόρτα, μαγνητισμένη από μια αύρα δυνατή. Σήμερα, ποια ιεροτελεστία μαγική την καταστροφή θα αναιρέσει;

ΠΙΟ ΚΑΤΩ στην οδό Βυζαντίου τα πιο ξακουστά αρχοντικά της πόλης ρημάζουν. Οι λερές αυλές τους όνειδος για όλους μας. Στον ίδιο δρόμο σε μια στέγη ενός σπιτιού που αντικατέστησε την αυθεντική κατασκευή, μια άχαρη κεραία μαχαιρώνει τον ουρανό.

ΖΩΝΑΡΙ. Αρχή οδού Παπαρέσκα. Ένα κενό στο τείχος, ένα χάσμα στην ιστορία.

ΝΟΤΙΑ ΠΑΡΑΛΙΑ. Πλήρης αισθητική υποβάθμιση. Τα χαλάσματα ενός παραδοσιακού αρχοντικού θυμίζουν πως ό,τι ο χρόνος αφήνει όρθιο, το αποτελειώνει ο άνθρωπος.

ΑΠΟΖΑΡΙ. Ναός Αγίου Παντελεήμονα. Μια ρωγμή στη λιθοδομή χάσκει. Απέναντι το αρχοντικό του μεγάλου ποιητή ρημαγμένο και ταπεινωμένο, ένα κουφάρι από το παρελθόν. Πιο κάτω το μεγαλόπρεπο αρχοντικό Τσιατσιαπά σωσμένο, αλλά ακόμη οι σκαλωσιές το ζώνουν σαν τα φίδια και η χρήση του καμία. Οι εκκλησιές της γειτονιάς κλειστές, όπως οι περισσότερες εκκλησίες της πόλης. Οι τοιχογραφίες πέφτουν και τα μάτια των αγίων γεμάτα απορία και αγανάκτηση.

ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΟΥΜΠΕΛΙΔΙΚΗ ή Καστριώτισσα. Μια μέρα είδα την Παναγία του Πάθους βανδαλισμένη με ανόητα συνθήματα. Στο εσωτερικό οι εργασίες συντήρησης σταματημένες από καιρό. Θέμα πολιτικής βούλησης...

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ αυτό στη φθορά και τον χαμό δεν έχει τέλος...
Αλλά έχουμε ανάγκη την τέχνη, για να μη μας σκοτώσει η αλήθεια, έλεγε ο Νίτσε. Εδώ όμως φαίνεται πως εμείς σκοτώνουμε την τέχνη! Και οι πολιτευτές, υπεύθυνοι-ανεύθυνοι, απλώς μας βαυκαλίζουν το μυαλό. Έτσι οι αληθινές εικόνες μας προδίδουν κι απομένουμε βουβοί...