ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κύριε Μπαϊρακτάρη

Διάβασα το διήγημα “Μια μικρή και συνηθισμένη ιστορία” της κυρίας Σόνιας Ευθυμιάδου-Παπασταύρου που δημοσιεύτηκε στην “ΟΔΟ” φύλλο 520/10-12-09 σελίδα 14 και συγκινήθηκα μέχρι δακρύων.
Μέσα σε αυτή τη μικρή ιστορία, είδα τον…. Στρατιώτη σου παιδί ηλικιακά να ανδρώνεται μέσα στον ορυμαγδό και την κατοχική καταστροφή, οπλισμένο με τη χρυσή της νιότης πανοπλία, “το θάρρος, την ορμή, τη λεβεντιά”, να οραματίζεται ελπίζοντας και πιστεύοντας.
Τώρα, ο Στρατιώτης σου κύρια Σόνια μας, έχει καβατζάρει τα ογδόντα, η ορμή χάθηκε μαζί με τα όνειρα, η λεβεντιά ακουμπάει τρεμάμενη στο μπαστουνάκι που με θάρρος ακόμη το κρατάει ο Στρατιώτης σου προσπαθώντας να μη σωριαστεί, και συγκινείται παρήγορα γιατί ελπίζει πως υπάρχει ακόμα κάποια σπίθα που σιγοκαίει.
Αν δεν ήσουν εσύ Κύρια Σόνια μας (το “Κυρία” ως προσφώνηση μαθητή προς την δασκάλα του), αν δεν ήταν η κυρά της Ρω, ποιος θα μπορούσε να δονήσει την κουρασμένη καρδιά του Στρατιώτη σου, τη σημερινή εποχή, που ο παραλογισμός παρέα με την παράνοια και το φθόνο κυριαρχεί;
Ας είσαι καλά κυρία Σόνια μας, παλεύεις διδάσκοντας και διδάσκεις παλεύοντας.
Χρόνια πολλά και καλή χρονιά!

Ένας Στρατιώτης