ΟΔΟΣ: Ο μυστήριος ελληνικός λαός

ΟΔΟΣ 7.6.2012 | 645

Με βάση τα αποτελέσματα των τελευταίων -πριν την απαγόρευση- δημοσκοπήσεων, αν και απομένουν μόνο δέκα ημέρες πριν το άνοιγμα της κάλπης, η κατάσταση στο εκλογικό σώμα είναι εξαιρετικά ρευστή και δεν έχει προσλάβει ακόμη σαφείς κατευθύνσεις.

Το δεδομένο αυτό έχει μεγάλη σημασία, διότι η χώρα οδηγείται σε επανάληψη της εκλογικής διαδικασίας μέσα σε διάστημα περίπου 1 μήνα από τις προηγούμενες εκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων διαμόρφωσε οριακό πολιτικό αδιέξοδο, το οποίο δεν φαίνεται να λύνεται με σαφήνεια. Το ίδιο αδιέξοδο επιτάχυνε σοβαρούς κινδύνους για το παρόν και προπαντός το μέλλον. Επομένως στις εκλογές της μεταπροσεχούς Κυριακής, εν όψει και του αδιεξόδου που εξακολουθεί να υπάρχει σε επίπεδο προεκλογικής σύγκλισης μεταξύ των κομμάτων, η ευθύνη για το αύριο των εκλογών ανήκει πλέον (και) στους ψηφοφόρους.

Σε τοπικό επίπεδο, η οικειοθελής αποβίβαση -ταιριάζει ο όρος- του κ. Φιλ. Πετσάλνικου από το ναυαγισμένο ΠαΣοΚ, και μάλιστα με την αναπάντεχη εξήγηση του ίδιου ότι δεν είναι δα και… γαντζωμένος σε καμιά θέση, είναι μεν σοβαρό γεγονός, αλλά από μόνο του, δεν λύνει τα προβλήματα του τόπου. Μπορεί να εμπνέει σύντομες μικροκομματικές αναλύσεις και μνησικακίες, αλλά τίποτε πιο ουσιαστικό. Αντίθετα, μπορεί και να περιπλέκει κάπως την κατάσταση, ιδίως αν μετεκλογικά τεθεί θέμα ανασυγκρότησης του λεγόμενου «πατριωτικού» ΠαΣοΚ.

Η προφανής αλήθεια ότι εδώ στην Καστοριά, όσοι μόλις μετά τις εκλογές του 2009 τον είχαν υποδεχθεί εκ νέου ως βουλευτή με τα «ωσαννά» της ολικής επαναφοράς του ΠαΣοΚ και ως πρόεδρο της Βουλής τον γέμισαν παράσημα και τρόπαια, είναι οι ίδιοι που τώρα του γύρισαν τις πλάτες (στον ίδιο, και το ΠαΣοΚ), για τον απλό λόγο ότι δεν μπορούν να κάνουν άλλα χατίρια και ιδιοτέλειες, είναι μια βασική παράμετρος. Η οποία όχι μόνο δεν εξυγιαίνει την πολιτική ζωή, αλλά μάλλον την υποβαθμίζει, εντός αλλά και εκτός ΠαΣοΚ.

Εκτός κι’ αν κάποιοι φρονούν, ότι αρκεί το σφρίγος (;) της πολιτικής ηλικίας όσων εκλέχτηκαν και εκλεγούν οριστικά στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, για να λύσει η Καστοριά τα οξυμένα προβλήματά της. Και εκτός αν κάποιοι άλλοι, έχουν καταληφθεί από την ενόραση ότι αρκεί η πολιτική δύναμη που θα δοθεί -από ένα εκλογικό πελατολόγιο με τέτοια κίνητρα- στα κόμματα που έκαναν την έκπληξη αυτών των εκλογών, για να αντιμετωπισθούν οι σημαντικές προκλήσεις και προπαντός οι κίνδυνοι της χώρας.

Παράλληλα, το μόνο που εξακολουθεί να θεωρείται σταθερό, είναι η θέληση του ελληνικού λαού να μείνει η χώρα στο ευρώ. Αλλά ούτε το στοιχείο αυτό μπορεί να θεωρηθεί και τόσο φυσιολογικό, διότι είναι ο ίδιος λαός, που τουλάχιστον ως το 2009 θρηνούσε την δραχμούλα του, -ενώ ταυτόχρονα με τις επιλογές του, εξακόντιζε το κόστος της δικής του ζωής στα ύψη, και με τις απαιτήσεις του υποχρέωνε τις ανίκανες κυβερνήσεις σε δανεισμούς. Για την ακρίβεια, είναι ο λαός που άρχισε απερίφραστα και γενικευμένα να δηλώνει οπαδός του ευρώ, από την ώρα και την στιγμή που αποκαλύφθηκε ότι η χώρα οδηγείται στον γκρεμό και την αποβολή της από την Ευρωζώνη.

Από την άλλη πάλι πλευρά, τι είδους υποστήριξη είναι αυτή προς το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, όταν οι Έλληνες από την συμμετοχή τους στο διεθνές περιβάλλον δείχνουν να επιδιώκουν μόνο τα καλά και συμφέροντα, χωρίς περαιτέρω θυσίες. Ή καλύτερα χωρίς καμιά ή ιδιαίτερη προσπάθεια. Προφανώς στο δημώδες δίλημμα ο αδούλωτος και αδιόρθωτος μέσος Έλληνας απαντά και παπάς-παπάς και ζευγάς-ζευγάς. Έτσι είναι προφανές είναι ότι ο Έλλην χρειάζεται κατ’ αποκλειστικότητα δικό του πλανήτη -χωρίς άλλους παρείσακτους- για να αισθανθεί ιστορικά δικαιωμένος και ασφαλής.

Στις ευθύνες της χώρας και τα χρέη της, συμπεριφέρεται σαν μερικούς κομπορρήμονες μεγαλογουναράδες της Καστοριάς: Υπέρ της ελεύθερης αγοράς και του σκληρού εμπορίου, αλλά μόνο σε ό,τι αφορά μισθούς εργατών και τις ασφαλιστικές τους υποχρεώσεις και προπαντός τα κέρδη τους. Διότι κατά τα λοιπά, θέλουν και το Κράτος, -τις κυβερνήσεις δηλαδή- να τους χαρίζουν δάνεια δισεκατομμυρίων, θέλουν τα δανεικά και αγύριστα.

Αλλά έτσι ήταν στ’ αλήθεια πάντοτε ο μυστήριος ελληνικός λαός, γι’ αυτό τελικά, αυτό που αναμένεται είναι ότι, κατά πάσα πιθανότητα, το βράδυ των εκλογών θα συγκρουστούν οι δύο (από τις ίσως και περισσότερες) Ελλάδες.

Η μία, με τον σαφή (ή έστω αποσαφηνισμένο) ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Πρόκειται για αυτήν που είχε την τύχη να διαχειριστεί κρίσιμες αποφάσεις στο παρελθόν. Με λίγες αλλά εύστοχες επιτυχίες, αλλά και μεγάλες αποτυχίες και λάθη, πρωτίστως εξ αιτίας της διαφθοράς και του πελατειακού συστήματος.

Στον αντίποδα θα είναι η άλλη η Ελλάδα (περίπου άλλη μισή), που χαρακτηρίζεται από την καχυποψία απέναντι στο διεθνές περιβάλλον και για τον λόγο αυτό γίνεται εσωστρεφής. Δεν έχει δα και τόση σημασία αν αυτή η εσωστρέφεια εκδηλώνεται από τα αριστερά ή τα δεξιά. Αν είναι κατά του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με την Κούβα του Φιντέλ Κάστρο και την Βενεζουέλα του «μάγκα» Ούγκο Τσάβες, ή με τις παλαιοημερολογήτικες προκαταλήψεις που έχουν «μεταλαμπαδευτεί» για τα καλά, ιδιαίτερα από την Ρωσία, και μάλιστα και με δογματικά χαρακτηριστικά θρησκευτικού χαρακτήρα.

Ούτε αν αυτή η (μισή) Ελλάδα εκφράζεται με τις αντιλήψεις που ώθησαν την (μισή) χώρα σε πνευματική κατάρρευση. Αρχικά με επουσιώδη ζητήματα, όπως τις αστυνομικές ταυτότητες, και τώρα με φήμες ότι τα αεροπλάνα που διασχίζουν τους αιθέρες -της πάλαι ποτέ Ολυμπιακής- δεν περνούν απλά, αλλά αντίθετα... «ψεκάζουν» την Ελλάδα με εντολή των Αμερικανών και Ευρωπαίων. Ή με τις αστειότητες ότι για την αστάθεια του καιρού ευθύνονται -οι κατά κανόνα αμφιβόλου ανδρισμού- Βρετανοί, που «σπρώχνουν» τα σύννεφα προς την Ελλάδα για να κάνουν ανέφελους τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ή αυτών που επιμένουν ότι μόνο εμείς έχουμε «ήλιο» και τόσο γαλανό ουρανό, τον οποίο δεν θα μας πάρουν οι Δυτικοί, ιδίως δε όσοι έτρωγαν βελανίδια, όταν εμείς κτίζαμε Παρθενώνες.

Διότι, σημασία έχει τελικά ότι, στο «δια ταύτα», τις ίδιες περίπου απόψεις εκφράζουν οι δύο φαινομενικά αντίθετοι πόλοι: έξω απ’ όλες τις δεσμεύσεις, έξω από ΕΟΚ, ΝΑΤΟ και κάθε συνδικάτο, και γενικώς έξω καρδιά. Άλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαίο, ούτε μυστικό, ότι άκρα ή και λιγότερο άκρα αριστερά και δεξιά, συμφωνούν σε πολλά.

Επομένως, αποτελεί κρίσιμο λάθος για την αριστερά του ΣυΡιζΑ πρωτίστως να τρέφει την ψευδαίσθηση ότι οι μάζες που ξαφνικά τον ψηφίζουν, το κάνουν επειδή μεταβλήθηκαν σε ρομαντικούς επαναστάτες ιδεολόγους και αμνούς της κοινωνικής δικαιοσύνης, σε παιδιά των λουλουδιών.

Για αντίστοιχους λόγους αποτελεί -προς το παρόν τουλάχιστον- αφέλεια να υποστηρίζεται ότι όσα προβλήματα δεν λύθηκαν στην Καστοριά τα 37 χρόνια της παλιάς μεταπολίτευσης, με παντοδύναμες σε τοπικό επίπεδο δυνάμεις όπως την Νέα Δημοκρατία και ισχυρό εκφραστή-όργανο του πολιτικού κατεστημένου τον απελθόντα βουλευτή του ΠαΣοΚ, θα λυθούν τώρα.

Και θα λυθούν επειδή προφανώς θα επανεκλεγεί στις 17 Ιουνίου η κ. Μαρία Αντωνίου -στην θέση που είχαν εκλεγεί πριν απ’ αυτή πάνω από μισή ντουζίνα προκάτοχοι της στην Ν.Δ. και μάλιστα υπό ευχερέστερες συνθήκες. Ή διότι θα εκλεγεί άλλος, ως δεύτερος βουλευτής -εκτός ΠαΣοΚ- από άλλο κόμμα, επειδή αυτός ο άλλος απέκτησε πολιτική εμπειρία, είτε ως αντιδήμαρχος Καστοριάς, ή προσκεκλημένος στα περίφημα πάνελ του κάποτε τηλεοπτικού δικαστή κ. Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, ή αν προέρχεται από άλλο κόμμα, επειδή δεν πλήρωνε το χαράτσι της ΔΕΗ, και ακολούθησε τις σειρήνες της ανυπακοής για να σωθούν η «Τραινοσέ» και ο κ. Φωτόπουλος με τον κ. Παναγόπουλο μαζί. Όσοι πιστεύουν τα αντίθετα, μάλλον βρίσκονται εκτός τόπου, και κυρίως εκτός χρόνου.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7 Ιουνίου 2012, αρ. φύλλου 645