ΟΔΟΣ: Προς νέο Σχίσμα;

ΟΔΟΣ 14.6.2012 | 646

Oι εκλογές της Κυριακής, δεν προβλέπεται (ούτε και ως όνειρο θερινής νυκτός) να αναδείξουν καθαρό νικητή ένα κόμμα ή συνασπισμό, με κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Αυτό που συνέβη στις εκλογές της 6ης Μαϊου, το ίδιο περίπου αναμένεται να επαναληφθεί και στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, έστω κι’ αν όπως δείχνουν τα πράγματα, οι Έλληνες θα προσέλθουν στην κάλπη με διαφορετική διάθεση και κίνητρο.

Tο γεγονός αυτό (έλλειψη κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας) δεν σημαίνει καθόλου ότι ο ελληνικός λαός παρέχει στα κόμματα (στο πλαίσιο μιας πραγματικής πολιτικής στάσης και του σχετικού πολιτισμού) εντολή για συνεργασία ή ανοχή. Έστω κι’ αν επιχειρηθεί μια προσέγγιση με πρωτοβουλία των κομμάτων και των πολιτειακών παραγόντων ώστε να σχηματισθεί κυβέρνηση προκειμένου να σταματήσει η ακυβερνησία.

Aν σταματάει βέβαια με κάτι, αυτός ο ανεπανάληπτος κατήφορος. Διότι το αναμενόμενο εκλογικό αποτέλεσμα τελικά ξεδιπλώνει πλήρως το ελληνικό πρόβλημα και στις δυο του άκρες: τα πολιτικά κόμματα δεν πείθουν, ενώ οι Έλληνες, δεν ξέρουν τι θέλουν.

Με την έννοια αυτή, το πρόβλημα της χώρας είναι χειρότερο και πιο ουσιαστικό απ’ ότι φαίνεται κατ’ αρχήν. Και υπάρχει, είτε στις εκλογές εξασφαλίσει την «πρωτιά» η Νέα Δημοκρατία, είτε ο ΣυΡιζΑ. Κάποτε θα χρειαζόταν η εφαρμογή του σχεδίου «Ξενοκράτης», όμως τώρα, υπάρχουν ώρες που η Ελλάδα θυμίζει Πομπηΐα στην σκιά του Βεζουβίου, ή λιγότερα ρομαντικά Ρουάντα. Τι άλλο θα μπορούσαν να θυμίσουν οι παραινέσεις του «Ιφικράτη» (που ήθελε να γίνει και βουλευτής), για αντάρτικο πόλης και αιματοκύλισμα.

Επομένως, οι βουλευτές που θα εκλεγούν στην Καστοριά, εκ των οποίων η επανεκλογή της κ. Μαρίας Αντωνίου να θεωρείται εξασφαλισμένη, θα βρεθούν αντιμέτωποι σε μια κατάσταση που πολύ δύσκολα θα τους επιτρέψει να «διπλώσουν τα μανίκια» αρχίζοντας δουλειά από το πρωϊ της Δευτέρας για να ανταποκριθούν στα προβλήματα της Καστοριάς και του τοπικού πληθυσμού. Ο οποίος στενάζει κάτω από το βάρος όσων αντιμετώπιζε (ανεργία, οικονομικό περιθώριο και κοινωνικό αδιέξοδο) και προβλημάτων που επιδεινώθηκαν, ή εν όψει του επόμενου χειμώνα (που ξεκινά σε 3-4 το πολύ μήνες) αναμένεται να είναι εκρηκτικά, με πρώτο και πιο ακανθώδες την τιμή του πετρελαίου θέρμανσης.

Προφανώς θα κληθεί στο πρώτο crash test της η νέα βουλευτής η οποία βάσισε την προεκλογική της ρητορεία σε γενικές και παλιομοδίτικες υποσχέσεις του τύπου της απλής και εξαιρετικά αόριστης συμπαράστασης. Στην ίδια απομένει να αποδείξει αν τελικά κατορθώσει να εκφράσει αποτελεσματικά δυναμικότερες τάσεις απ’ αυτές που ήδη προεξοφλούνται, και να μην καταγραφεί όπως πιθανολογείται στο πλούσιο πάνθεον των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας στην Καστοριά απλώς σαν παρηγορήτρα, ή τελευταία βουλευτής που θα κλείσει την πόρτα πίσω της.

Ο δεύτερος βουλευτής, είτε αυτός είναι ο κ. Συμ. Κουμπάνης που εκλέχτηκε την 6η Μαϊου από τους «Ανεξάρτητους Έλληνες», είτε είναι ο κ Θωμάς Αναστασίου από τον χώρο του ΠαΣοΚ, είτε ο κ. Ευ. Διαμαντόπουλος από τον ΣυΡιζΑ, θα επωμιστεί με ευθύνες, η έκταση των οποίων εξαρτώνται αποκλειστικά από την σύνθεση του κυβερνητικού σχήματος «έκτακτης ανάγκης» που κατά πάσα πιθανότητα θα σχηματισθεί. Με εξαίρεση τον κ. Θωμά Αναστασίου που σε περίπτωση εκλογής του θα έχει το διπλό καθήκον να αγωνιστεί (και) για την ανασύνταξη του ΠαΣοΚ σε τοπικό επίπεδο, ύστερα από 1/3 αιώνα κ. Φ. Πετσάλνικου.

Οι άλλοι δύο θα πρέπει να κάνουν πράξη, να δικαιολογήσουν αλλά και να εξηγήσουν στον κόσμο της Καστοριάς τις θέσεις των κομμάτων τους. Ο μεν Διαμαντόπουλος του ΣυΡιζΑ να πείσει μια παραδοσιακά επιφυλακτική στην αριστερά πλειοψηφία του τοπικού πληθυσμού (της τάξης του 80%), που εκτείνεται από τα δεξιά έως τα κεντροαριστερά, ότι είναι σε θέση να κάνει την «επανάσταση» που ευαγγελίζεται προς όφελος των ασθενέστερων, οι οποίοι, ενώ υπάρχουν στην Καστοριά, αντιμετωπίζουν πάντοτε με δυσπιστία την Αριστερά.

Ο δε, των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων», να αποδείξει, μαζί με το κόμμα του, με πράξεις τις απειλές για τιμωρίες, διώξεις των «δοσίλογων», «επίορκων» (και με πολλά άλλα προσβλητικά επίθετα) πολιτικών αρχηγών (πχ. Α. Σαμαρά – Ε. Βενιζέλου), καθώς και να εξηγήσει τον τρόπο με τον οποίο θα γίνουν πράξη σε ένα περίπλοκο περιβάλλον και επιφυλακτικό διεθνή περίγυρο, οι τόσο «υπερήφανες» προεκλογικές προτάσεις και υποσχέσεις. Που ακούγονται περισσότερο σαν «τρίτος δρόμος» προς τους κάποτε «αδέσμευτους» και λιγότερο σαν να προέρχονται από ένα κόμμα στο οποίο τα κορυφαία στελέχη του, δεν μπορούν και τόσο να κουνούν το δάκτυλο στα παλιά κόμματα, δεδομένου ότι οι ιδιοι είναι σπλάχνα του πολιτικού συστήματος και κατεστημένου, έστω κι’ αν ανήκαν στην «λαϊκή» πτέρυγα. Διότι τα μέτωπα που ανοίχτηκαν, τόσο από τον ΣυΡιζΑ, όσο και από τους «Ανεξάρτητους Έλληνες», σε θέματα που ενδιαφέρουν άμεσα τον πληθυσμό της βόρειας χώρας και συγκεκριμένα της Καστοριάς, είναι πολλά, όπως και οι προσδοκίες που καλλιέργησαν.

Ωστόσο το χειρότερο είναι ότι τους 2-3 τελευταίους μήνες, από τότε δηλαδή που προκηρύχθηκαν οι εκλογές, οι σχέσεις της χώρας με τους συμμάχους και εταίρους της, επιδεινώθηκαν. Έτσι κάθε ψυχολογικό -ηθικό δίλημμα ή φραγμός- ή τέλος πάντων όσα είχαν απομείνει- φαίνεται να έχουν συρρικνωθεί. Αυτό ιδιαίτερα στην Ευρώπη έχει σαν άμεση συνέπεια την υποχώρηση των εταιρικών δεσμών, ούτως ώστε -όπως άλλωστε ο «σεβασμός» στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης της χώρας επιβάλλει- να διαφαίνεται ήδη ότι η ευρωπαϊκή πολιτική τάξη, αλλά και ο διεθνής περίγυρος, είναι απολύτως έτοιμοι να παρακολουθήσουν αμέτοχοι, και προπαντός ίσως και αδιάφορα (αν κάποιοι δεν ανακουφιστούν κιόλας) την κατάρρευση του ευρωπαϊκού κεκτημένου στην Ελλάδα.

Είτε αυτή θα γίνει με την έξοδο από το ευρώ, είτε με την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε «απλώς» με την περιθωριοποίηση της χώρας, αν επιβεβαιωθούν τα δυσμενή σενάρια που προβλέπουν συνέχεια στην αποσταθεροποίηση, όποιος και να έχει την σχετική πλειοψηφία στις εκλογές της Κυριακής.

Θα μπορεί «επιτέλους» (όπως τόσο το επιζητεί ο λαός της) να αναφωνεί δικαιωμένα «εδώ είναι Βαλκάνια», ενώ και το βιοτικό επίπεδο θα είναι αντίστοιχο, είτε με ευρωφτώχεια είτε με δραχμή.

Κι’ όμως θα πρόκειται για την ίδια χώρα και τον ίδιο λαό, που κατά το παρελθόν, έστω και σε πολύ πιο δύσκολο περιβάλλον, χάρη στην στρατηγική θέση της χώρας, την ναυτιλία, τα μνημεία, τις ακτές της, την ιστορία της και προπαντός το ελληνικό δαιμόνιο (στην Καστοριά με την γούνα και την αληθινή -όχι παρασιτική «ρυθμισμένη» προκοπή), κατόρθωνε να πρωτοστατεί, ή έστω απλά να συμμετέχει δίπλα στους ισχυρούς αυτού του πλανήτη στις παγκόσμιες εξελίξεις. Με πιο χαρακτηριστική την συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τον σκληρό πυρήνα της ΟΝΕ, με το ευρώ να είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση (αλλά και δικαίωση) της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Και να που η χώρα αυτή καλείται να απαντήσει στις εκλογές της Κυριακής, «δημοκρατικά» και «ελεύθερα» (τα εισαγωγικά είναι διότι καμμιά απ’ αυτές τις προϋποθέσεις δεν εκπληρώνεται πλήρως) αν επιθυμεί να εμπλακεί σε ένα νέο Σχίσμα, 1.000 περίπου χρόνια μετά το πρώτο.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 14 Ιουνίου 2012, αρ. φύλλου 646