ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Η βάρκα

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ -δυο γιατροί σε δυο δουλειές κάθε μέρα- καταφέραμε να αγοράσουμε με τη γυναίκα μου ένα εξοχικό διαμέρισμα σε μια παλιά πολυκατοικία κοντά στη θάλασσα. Ήταν χτισμένη σε ωραίο μέρος, 70 μέτρα από την ακτή και είχε πολλά πεύκα γύρω της και μερικά μπροστά προς την παραλία, άφηνε όμως και κενά ανάμεσα στα δέντρα, ώστε να φαίνεται η θάλασσα, άλλοτε ήρεμη και γαλήνια και πότε-πότε αγριεμένη και ανταριασμένη.

Μια απ’ τις πρώτες φροντίδες μου στο εξοχικό ήταν να προμηθευτώ τα απαραίτητα εργαλεία για να ασκήσω την παλιά μου τέχνη, δηλαδή το ψάρεμα από την παραλία. Τα αποτελέσματα όμως ήταν πενιχρά, μερικά μικρά σπαράκια γεμάτα αγκάθια, μερικές πέρκες και γύλοι που οι κανονικοί ψαράδες δεν καταδέχονται να κρατήσουν και τα επιστρέφουν στην φιλόξενη γι' αυτά θάλασσα. Άρχισα να σκέφτομαι το ψάρεμα με βάρκα. Ένας φίλος και γείτονας με φιλοξένησε στο σκάφος του. Τα αποτελέσματα ήταν σαφώς καλύτερα. Πιάσαμε ψάρια καλής ποιότητας, λυθρίνια κυρίως.

Αποφάσισα να πάρω μια φτηνή βάρκα για να έχω ελευθερία κινήσεων, παρά τη γκρίνια της γυναίκας μου που φοβόταν μήπως μείνει χήρα μετά από κάποιο μπουρίνι! (Βέβαια τα δικά της μπουρίνια δεν τα φοβόταν, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία και έχει ορμονικό ενδιαφέρον). Τέλος χωρίς πολλή καθυστέρηση ήρθε η βάρκα. Πλαστική, λιγότερο από 4 μέτρα μήκος, για να σπρώχνεται εύκολα. Με τα κουπιά στην αρχή τα αποτελέσματα της ψαρικής ήταν μέτρια. Επομένως έπρεπε να πηγαίνω σε πιο βαθιά νερά, αλλά χρειαζόμουν μηχανή. Τελικά πήρα και μηχανή 7 ίππων για να κουβαλιέται εύκολα. Τα αποτελέσματα ήταν τώρα καλύτερα, αλλά δεν υπήρχε σταθερότητα. Άλλοτε οι ψαριές ήταν ευπρόσωπες και άλλοτε πενιχρές. Έσπευσα λοιπόν να πάρω έναν υπερηχογράφο του βυθού που δείχνει αν κυκλοφορούν και βοσκούν αμέριμνα τα ανύποπτα ψάρια. Με τους υπερήχους βελτιώθηκε η αποτελεσματικότητα, όπως και αυτή των ιατρικών διαγνώσεων. Το πρόβλημα όμως είχε διαχρονικά χαρακτηριστικά, όπως και η ελληνική οικονομία. Πήγαινε από χρόνο σε χρόνο χειρότερα με ολοένα μικρότερη συγκομιδή σε κάθε επιχείρηση ψαρέματος, γιατί περί επιχειρήσεως πρόκειται. Προηγείται η προμήθεια και επεξεργασία δολωμάτων -τοποθέτηση σε αλάτι ή παρασκευή ειδικού δολώματος από ψωμί, χαλασμένο τυρί, σαρδέλες κτλ οσμηρά, αλλά ελκυστικά παρασκευάσματα στα ψάρια λόγω οσμής. Έπειτα πρέπει να ετοιμαστεί η βάρκα να έχει μέσα τα πάντα από τα απαραίτητα και για την ψαρική –δίχτυα, πετονιές, καλάμια, αγκίστρια, βαρίδια, ελκυστικά φτερά για τσαπαρί, γάντζο για τα μεγάλα ψάρια, απόχη για τα δύστροπα- αλλά και διάφορα για τις απαιτήσεις του Λιμενικού Σώματος: φανός ηλεκτρικός, φωτοβολίδες, σωσίβια, άγκυρα, σχοινί, άδειες, βενζίνη εφεδρική, πυξίδα, σφυρίχτρα, και δεν ξέρω αν ξέχασα και κάτι. Επιπλέον χρειάζεται και ειδική αμφίεση, η οποία δεν χρησιμοποιείται πουθενά αλλού, γιατί μυρίζει όπως η ψαραγορά την καθαρή Δευτέρα. Όλα αυτά απαιτούνται για να πιαστούν μερικά αφελή και λαίμαργα ψάρια, τα οποία -από ό,τι λέγουν και οι ειδικοί- δεν έχουν και πολύ μυαλό, όπως και οι ψηφοφόροι που πιάνονται στα δίχτυα των επιτηδείων και μετανιώνουν πολύ σύντομα μετά από τις εκλογές.

Έλεγα λοιπόν ότι παρά την άψογα σχεδιασμένη επιχείρηση τα αποτελέσματα του ψαρέματος ήταν από χρόνο σε χρόνο χειρότερα. Άρχισε να μου πονάει και η μέση με τα σπρωξίματα της βάρκας -να μέσα, να έξω πάνω στην άμμο- οπότε άρχισε να μου περνάει η μεγάλη όρεξη για ψάρεμα. Τέλος, πέρασε μια χρονιά χωρίς να ψαρέψω καθόλου, με τη βάρκα να παραμένει θλιμμένη και παρκαρισμένη στη ρίζα ενός παρά θιν αλός πεύκου και αντί για ψάρια να γεμίζει πευκοβελόνες.

Σε αυτή τη φάση ευρισκόμενος, και μάλλον απογοητευμένος από τη μείωση της παραγωγικότητας μου ως ερασιτέχνη ψαρά, αλλά και από την αύξηση των πόνων της ισχιαλγίας, ήρθε ο από μηχανής Θεός και η βάρκα μετά από 10 και πλέον χρόνια εκλάπη! (Πόσο σοφές είναι οι παροιμίες και ιδίως εκείνη που λέει «ουδέν κακόν αμιγές καλού»). Μάλλον με αγαπάει ο Θεός και μου αφήρεσε το μέσον με το οποίο θα δεχόμουνα τη χαριστική βολή στη ρίζα του 5ου οσφυϊκού σπονδύλου μου.

Ως επικήδειο της απολεσθείσας βάρκας- την οποία παρομοιάζω με την εκάστοτε κυβέρνηση από το 1974 και μετά- έχω να πω τα εξής: η βάρκα δεν ήταν πολύ καλή, είχε αστάθεια, όπως και οι κυβερνήσεις. Κουνιόταν μια δεξιά μια αριστερά και στα ισχυρά κύματα (διάβαζε πιέσεις) έκανε περίεργα πισωγυρίσματα. Δεν στενοχωρήθηκα που την έχασα, όπως και δεν θα στενοχωρηθώ αν τα λεγόμενα μεγάλα κυβερνητικά κόμματα εξαφανιστούν. Είναι να απορεί κανείς. Περνούσαν αυ-τοί, δηλαδή οι κυβερνώντες, πολύ καλά. Υψηλοί μισθοί, υπερωρίες για επιτροπές, επιδόματα, ένα σωρό παροχές, αλλά και κλεψιές, για τις οποίες λίγοι μέχρι τώρα πιάστηκαν και δεν ξέρω αν τελικά τιμωρηθούν. Είπαμε ρε παιδιά να βουτήξετε το δάχτυλο στο μέλι, αλλά όχι και να εξαφανίσετε όλο το βάζο! Δεν μιλούσαμε και σας ξαναψηφίζαμε, οπότε μας περνούσατε για πολύ αφελείς έως βλάκες. Αλλά κάποτε τα ψέματα τελειώνουν. Ο κλέφτης και ο ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται. Εντάξει, καλά, το παραδέχομαι, χάρηκαν περισσότερα χρόνια, όχι μόνο ένα. Και δεν πιάστηκαν όλοι στη φάκα. Αν δεν ήταν οι Γερμανοί, δεν θα πιάνονταν και οι εμπλεκόμενοι για το 2% των ποσών που έδωσε η Ζίμενς. Φαίνεται τελικά ότι ο Έλληνας θέλει… τον Γερμανό του.

 Άντε λοιπόν εμπρός για μια νέα Κατοχή και μια νέα Εθνική Αντίσταση. Αλλά όχι όπως η παλιά που ο ΕΔΕΣ και ο ΕΛΑΣ σκοτώνονταν μεταξύ τους και οι Γερμανοί έτριβαν τα χέρια τους. Νυν υπέρ πάντων ο αγών. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά! Αν βέβαια δεν μας εμποδίσει ο κακός μας εαυτός και η διχόνοια.

Φωτό: Κώστας Λούστας Ψαρόβαρκα (λάδι σε κοντρα πλακε,119Χ87),1988

Σχετικά κείμενα:

• ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Τι θα γίνω άμα μεγαλώσω;
• ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Η καταιγίδα στην Ελλάδα
• ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ: Ποιοι είμαστε και πώς μας βλέπουν...
• Παρουσίαση βιβίου